Δεν ακούστηκε καλά σε όλους στον ΣΥΡΙΖΑ ο διχαστικός λόγος του Παύλου Πολάκη στη Βουλή την Τρίτη, όταν ο σφακιανός βουλευτής, προκειμένου να υπερασπιστεί τον Νίκο Παππά, έφτασε στο σημείο να πει ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι το κόμμα του Κολοκοτρώνη (!) και του Μακρυγιάννη (!), ενώ η ΝΔ είναι η παράταξη των δωσιλόγων και των μαυραγοριτών.

Ναι μεν ο Αλέξης Τσίπρας δεν πήρε αποστάσεις από αυτή τη βουτιά στα εμφυλιακά λασπόνερα που έκανε ο κ. Πολάκης –ποτέ δεν το έχει κάνει άλλωστε· ο συγκεκριμένος βουλευτής εκφράζει απολύτως τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ–, αλλά υπήρξαν αντιδράσεις.

Χαρακτηριστική είναι η ανάρτηση του Νίκου Μπίστη, πολιτευτή της Αριστεράς, πρώην υφυπουργού και μέλους της Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ. Το πρωί της Τετάρτης ο κ. Μπίστης έγραψε στο Facebook ένα σημείωμα με τον τίτλο «Η Δεξιά, οι δωσίλογοι και ο Μακρυγιάννης» και έβαλε κάποια πράγματα στη θέση τους, ξεκαθαρίζοντας ζητήματα που η Μεταπολίτευση τα έχει λύσει εδώ και δεκαετίες –αλλά στο μυαλό των Πολάκηδων προφανώς δεν έχουν λυθεί.

Χωρίς να αναφέρεται ονομαστικά στον βουλευτή Χανίων του ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Μπίστης θυμήθηκε τις μέρες που ήταν κρατούμενος στο ΚΕΣΑ επί χούντας όταν έφεραν δίπλα τους τους αξιωματικούς από το Κίνημα του Ναυτικού:

«Εκείνο το βράδυ συνειδητοποιήσαμε ότι όλοι οι αξιωματικοί δεν είναι φασίστες και ότι όλοι οι δεξιοί δεν ήταν οπαδοί της χούντας ή παιδιά δωσιλόγων και μαυραγοριτών. Και το χαρήκαμε. Όχι μόνο γιατί πήραμε μια ανάσα, αλλά γιατί καταλάβαμε ότι είναι λίγα τα ψωμιά της δικτατορίας. Και οι δεξιοί αξιωματικοί στα διπλανά κελιά συνειδητοποίησαν ότι δεν είμαστε οι αιμοσταγείς εαμοβούλγαροι με τα κονσερβοκούτια, όπως τους μάθαιναν στην Σχολή Ευελπίδων», ανέφερε.

Και σε ένα άλλο σημείο έγραψε: «Αλλοι ονειρεύονται τρόπους να μην ξανακυβερνήσει η Αριστερά, άλλοι βουτάνε στο παρελθόν επιλεκτικά και αφοριστικά για τη Δεξιά. Εμείς οι αριστεροί είμαστε περήφανοι για την παράταξή μας, τους αγώνες της, τις θυσίες της για τον λαό και την πατρίδα. Ξέρουμε ταυτοχρόνως ότι στην Ιστορία μας υπάρχουν και μαύρες σελίδες προς αποφυγή. Δεν έχουν μόνο οι άλλοι, έχουμε και εμείς. Και προσφέρουμε υπηρεσία στην Αριστερά όταν είμαστε αυστηροί προς εκείνους που με επιπολαιότητα βουτάνε τη γλώσσα τους στο μελάνι από αυτές τις σελίδες».

Έχει, δε, ενδιαφέρον το υστερόγραφο: «Ειλικρινά δεν ξέρω αν θα ήθελα να είμαι στο ίδιο κόμμα με τον στρατηγό Μακρυγιάννη. Θα στενοχωρήσω τους πολλούς θαυμαστές του, αριστερούς, δεξιούς και κυρίως Πασόκους (λόγω 3ης του Σεπτέμβρη). Η γενιά του ’30 φιλοτέχνησε το πορτρέτο του και μας κληροδότησε την αγιογραφία του. Ήταν άνθρωπος της εποχής του με ανατάσεις, πάθη και αδυναμίες. Αγωνιστής, αλλά και τοκογλύφος, πότε με τον Κολοκοτρώνη, πότε κατά των καπεταναίων, στην αρχή με τον Όθωνα, τελικά απέναντι του. Ως αριστερός θα προτιμούσα βέβαια να είμαι στο ίδιο κόμμα με τον Ρήγα Φεραίο και να πουλούσα κάθε Κυριακή την Ελληνική Νομαρχία του Έλληνος του Ανωνύμου. Νομίζω πάντως ότι είναι καλύτερα να μη μοιράσουμε κομματικά βιβλιάρια στους αγωνιστές του ’21. Να τους τιμήσουμε στα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης αφήνοντάς τους ήσυχους στην πινακοθήκη του έθνους, με την μεγαλοσύνη τους και τις αντιφάσεις τους».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News