Ας ξεκαθαρίσουμε εξαρχής ότι μιλάμε για φιλμ με αληθινούς πρωταγωνιστές, δηλαδή για ντοκιμαντέρ. Λοιπόν, τι κοινό μπορεί να έχουν τρεις υπέργηροι που ζουν σε τρία ολότελα ξένα μεταξύ τους περιβάλλοντα; Την προκεχωρημένη ηλικία βέβαια, από την οποία συνεπάγεται (καλλιτεχνική αδεία, εννοείται) ότι υπόβαθρο της μακροημέρευσής τους δεν μπορεί παρά να είναι η ευζωία τους ως επακόλουθο του πάθους τους για τη ζωή.

Ετσι η ταινία αφηγείται «τρεις ιστορίες μακροημέρευσης», λέγεται «Kentannos» (έκφραση του ιδιώματος της Σαρδηνίας που δηλώνει την επιθυμία για βαθιά γεράματα) και τη σκηνοθέτησε ο Αργεντίνος Βίκτορ Κρουζ, γοητευμένος από την… τέταρτη ηλικία όπως λέει ελαφρώς σκωπτικά η Corriere della Sera, χωρίς ασφαλώς να αμφισβητεί την τρυφερότητα του κινηματογραφιστή και την πεποίθησή του ότι το γήρας «βρίσκεται μόνο μέσα στο μυαλό» των ανθρώπων. (Και αν δεν είναι αλήθεια αυτό, ακούγεται ευχάριστα πάντως…)

Η έρευνα του σκηνοθέτη έγινε σε τρεις τόπους «με προσδόκιμο ζωής πολύ υψηλότερο από τον μέσο όρο», στο Βιλαγκράντε Νουορέζε του όμορφου και ιδιαίτερου ιταλικού νησιού, στη Χερσόνησο Νικόγια της Κόστα Ρίκα και στο νησί Κοχάμα της Ιαπωνίας.

Στην εξωτική Λατινική Αμερική ο μόλις 48 Μαΐων Κρουζ συναπαντήθηκε με μία κυρία 109 ετών, που έχει παιδιά ηλικίας 90 ετών τα οποία ακόμη οδηγούν μοτοσικλέτα, στην Ιταλία βρήκε τον κοτσονάτο τσοπάνο Αντόλφο, 93 ετών, που ακατάβλητος από πρωινές βοσκές και εσπερινούς σκάρους πιλοτάρει αεροπλάνο, στην Ιαπωνία απόλαυσε τις κορόνες μίας τραγουδίστριας 95 ετών, της Τόμι, η οποία συμμετέχει ακόμη σε εμφανίσεις «ποπ μπάντας που την αποτελούν γηραιές αλλά χαρούμενες κυρίες».

Θυμήθηκα τη γιαγιά μου

«Στα γυρίσματα άλλης ταινίας μου στην Κόστα Ρίκα, συνάντησα την Παντσίτα, και ήταν σαν να έβλεπα τη γιαγιά μου. Ενιωσα βαθιά και ανεξήγητη χαρά. Η ιδέα για το ντοκιμαντέρ με τους υπερήλικες γεννήθηκε στο μυαλό μου εκεί» δηλώνει ο Κρουζ. Για τη Σαρδηνία λέει ότι εντυπωσιάστηκε από τη φιλοξενία και τη νοοτροπία των ντόπιων, από την αγάπη που θρέφουν για τον τόπο τους, από το γεγονός ότι καταφέρνουν και κρατούν ζωντανές τις παραδόσεις τους. Προ πάντων όμως «από τον σεβασμό που δείχνουν στους ηλικιωμένους». Με δυο λόγια, ο Κρουζ στη Σαρδηνία ανακάλυψε τη Μεσόγειο.

Και στο μικρό ιαπωνικό νησί κοντά στην Οκινάουα βρήκε την «καλτ» μορφή που κάθε φιλμ με βλέψεις ψάχνει. Η Τόμι έχει θάψει τον γιο της, όμως δεν το έβαλε κάτω και σκέφτεται να επιστρέψει στη σκηνή για να συνοδέψει τις φίλες της στο τραγούδι. Ο Κρουζ εντυπωσιάστηκε και εδώ από τη συμπαράσταση και την ενθάρρυνση που η Τόμι εισπράττει από τον περίγυρό της, έτσι λέει ότι τον ίδιο δεν τον ενδιαφέρει να σβήσει 100 κεράκια στην τούρτα γενεθλίων, αλλά η ουσία της ζωής: «Θέλω να ζήσω τη ζωή ως περιπέτεια μέχρι το τέλος, χωρίς να σταματήσω ποτέ να ονειρεύομαι». Του το ευχόμαστε όλοι, πιθανώς και οι υπουργοί Κοινωνικής Ασφάλισης…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News