Το βίαιο θρίλερ «Παιχνίδι του Καλαμαριού», που έγινε τεράστια επιτυχία στο Netflix προκαλώντας κυριολεκτικά αμόκ σε όλο τον κόσμο αυτές τις μέρες, είναι ίσως μια από πιο αμφιλεγόμενες σειρές όλων των εποχών, με δημοσιεύματα υπέρ και κατά, τόσο στον Τύπο όσο και (κυρίως) στα social media, με τα οποία εξ ίσου έντονα και οι δύο πλευρές μας προσκαλούν να το δούμε ή να το αποφύγουμε «οπωσδήποτε».

Στη δυστοπική σειρά του Nοτιοκορεάτη Χουάνγκ Ντονγκ-Χιούκ, μια μυστηριώδης οργάνωση προσκαλεί 456  παίκτες, απένταρους και υπερχρεωμένους σε τοκογλύφους, να συμμετάσχουν για έξι ημέρες σε μια σειρά από (παραλλαγμένα) παιδικά παιχνίδια μέχρι να αναδειχτεί ο νικητής ή η νικήτρια. Το έπαθλο είναι δελεαστικό και εξίσου επικίνδυνο:  Οποιος κερδίσει θα φύγει με 45 δισ. γουόν (30 εκατ. ευρώ). Και οι χαμένοι με μια σφαίρα στο κεφάλι…

Η επιτυχία της σειράς είναι συγκλονιστική, βοήθησε άραγε τον δημιουργό της να πλουτίσει, όπως ο πρωταγωνιστής του; «Δεν είμαι πλούσιος», λέει στον Guardian ο Χουάνγκ Ντονγκ Χιούκ σε τηλεφωνική συνέντευξη από το γραφείο του τη Σεούλ, «αλλά έχω αρκετά για να βάλω φαγητό στο τραπέζι», προσθέτει. Το Netflix δεν του έδωσε κάποιο extra bonus μετά την επιτυχία της σειράς, τον πλήρωσε απλά σύμφωνα με το συμβόλαιο που είχαν υπογράψει, εξηγεί. (Δείτε παρακάτω το επίσημο trailer της σειράς)

Ωστόσο αυτό δεν είναι δίκαιο για τον 50χρονο νοτιοκορεάτη κινηματογραφιστή, γράφει στον Guardian ο Στιούαρτ Τζέφρις, που μίλησε μαζί του. Στο κάτω-κάτω το έργο του απέφερε κέρδη εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων στην πλατφόρμα ροής.

Το τρομερό νοτιοκορεατικό παιχνίδι επιβίωσης, έσπασε πολλά ρεκόρ του Netflix, βρέθηκε μάλιστα στο Top 10 της λίστας με 111 εκατ. θεατές την 28η ημέρα της προβολής του στέλνοντας άνετα το «Μπρίτζερτον» (82 εκατ.) στη δεύτερη θέση και το «Λουπέν» (76 εκατ) στην τρίτη θέση της κατάταξης, σύμφωνα με δημοσίευμα του Forbes.

Αναφερόμενο σε εμπιστευτικά έγγραφα, που έχουν διαρρεύσει, το Bloomberg  γράφει, ότι η σειρά των εννέα επεισοδίων κόστισε στους παραγωγούς περίπου 18,5 εκατ. ευρώ, δηλαδή περίπου 2 εκατ. ανά επεισόδιο, ενώ απέφερε εκπληκτικά έσοδα. Το Netflix υπολογίζει ότι 142 εκατ. νοικοκυριά είδαν τη σειρά χάρη στην οποία αυξήθηκε ο αριθμός των συνδρομητών του κατά 4,4 εκατ. άτομα. Αποτέλεσμα: Η σειρά θα δημιουργήσει αξία 800 εκατ. ευρώ για την πλατφόρμα.

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Hwang Dong-Hyuk 황동혁 (@hwangdonghyukdirector)

Ο δημιουργός της νοτιοκορεάτικης σειρας του Netflix, Χουάνγκ Ντονγκ Χιούκ

Ισως λοιπόν ο Χουάνγκ Ντονγκ Χιούκ, ο οποίος υπογράφει την ιδέα, το σενάριο και τη σκηνοθεσία της σειράς, θα έπρεπε να έχει διαπραγματευτεί την πληρωμή του και με ποσοστά επί των εσόδων, καθώς το έργο τού προκάλεσε τόσο πολύ στρες ώστε έχασε έξι δόντια στη διάρκεια των γυρισμάτων: «Με αποστράγγισε σωματικά, νοητικά και συναισθηματικά. Συνέχισα να έχω νέες ιδέες και να αναθεωρώ τα επεισόδια καθώς τα γυρίζαμε, έτσι ο όγκος της δουλειάς πολλαπλασιάστηκε», λέει στον βρετανό δημοσιογράφο.

Η ιδέα για το «Παιχνίδι του Καλαμαριού» προέκυψε από την κατάσταση της οικογένειας του Χουάνγκ το 2009 όταν η παγκόσμια οικονομική κρίση έπληξε άσχημα και την πατρίδα του: «Ημουν πολύ πιεσμένος οικονομικά γιατί η μητέρα μου έφυγε από την εταιρεία που δούλευε. Υπήρχε μια ταινία, την οποία δούλευα, αλλά δεν καταφέραμε να βρούμε χρηματοδότηση. Ετσι για περίπου έναν χρόνο δεν μπορούσα να δουλέψω. Επρεπε να πάρουμε δάνεια, η μητέρα μου, η γιαγιά μου και εγώ», λέει στον Guardian.

Ο Χουάνγκ άρχισε να περνάει τον καιρό του στα καφέ των βιβλιοπωλείων κόμικ της Σεούλ διαβάζοντας το «Battle Royal», το «Liar Game» και άλλα κόμικ παιχνιδιών επιβίωσης. Εκεί γνώρισε και άλλους ανθρώπους «που αναζητούσαν απελπισμένοι χρήματα και επιτυχία», λέει και αποκαλύπτει ότι «αυτό ήταν ένα ναδίρ στη ζωή μου. Αναρωτιόμουν αν υπήρχε ένα παιχνίδι επιβίωσης όπως αυτό, θα συμμετείχα άραγε για να βγάλω χρήματα για την οικογένειά μου;». Συνειδητοποίησε τότε ότι «εφόσον ήμουν σκηνοθέτης μπορούσα να δώσω τη δική μου εκδοχή σε αυτού του είδους τις ιστορίες», και έτσι άρχισε να γράφει το σενάριο.

Το «Παιχνίδι του Καλαμαριού» βασίστηκε σε ένα παιχνίδι, που έπαιζε και ο ίδιος όταν ήταν παιδί. Στο πρώτο επεισόδιο οι 456 συμμετέχοντες μπορούν να κινηθούν μόνο όταν το πρόσωπο του μηχανικού τέρατος είναι στραμμένο αλλού και δεν τους κοιτάζει. Οσοι συλλαμβάνονται εκτελούνται με πυροβόλα όπλα. Γιατί όμως ο Χουάνγκ δημιούργησε έναν βάναυσο διαγωνισμό, που θεωρεί πολύ φθηνή την ανθρώπινη ζωή; «Επειδή η σειρά υποκινείται από μια απλή ιδέα», απαντάει. «Παλεύουμε για τις ζωές μας σε πολύ άνισες συνθήκες», λέει.

Δεν κάνει καμιά βαθιά ανάλυση του καπιταλισμού, υποστηρίζει: «Είναι πολύ απλό. Πιστεύω ότι η παγκόσμια οικονομική τάξη, συνολικά, είναι άνιση και το 90% των ανθρώπων πιστεύουν ότι είναι άδικη. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας οι φτωχότερες χώρες δεν μπορούν να εμβολιάσουν τους ανθρώπους τους. Μολύνονται με ιούς στους δρόμους και πεθαίνουν. Ετσι προσπάθησα να μεταφέρω ένα μήνυμα για τον σύγχρονο καπιταλισμό. Οπως είπα, δεν είναι βαθύ», λέει.

Οταν ο Στιούαρτ Τζέφρις του αναφέρει την αντίφαση, που υπάρχει στο γεγονός ότι χωρίς τα χρήματα από μια διεθνή εταιρεία όπως το Netflix η κριτική του στον παγκόσμιο καπιταλισμό δεν θα μπορούσε να γίνει γνωστή, ο Χουάνγκ διαφωνεί: «Το Netflix είναι μια διεθνής εταιρεία αλλά δεν νομίζω ότι επιδεινώνει τις ανισότητες. Δεν νομίζω ότι υπάρχει αντίφαση. Ο στόχος μου ήταν να φτάσω στο Νο1 του αμερικανικού chart του Netflix έστω για μια μέρα. Αλλά κατέληξε να είναι η πιο επιτυχημένη σειρά με τη μεγαλύτερη τηλεθέαση που είχε ποτέ σειρά του Netflix. Είναι μεγάλη έκπληξη. Δείχνει ότι το μήνυμα, που ήθελα να στείλω, έχει πολύ μεγάλη απήχηση στο διεθνές κοινό».

Το «Μπρίτζερτον» ήταν ανταγωνιστής του, ωστόσο ο νοτιοκορεάτης δημιουργός δεν μπόρεσε να το μελετήσει: «Δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω ολόκληρες σειρές. Μόνο δύο έχω δει μέχρι το τέλος, το “Breaking Bad” και το  “Mind Hunter”. Ο κόσμος έλεγε ότι το “Μπρίτζερτον” είναι πολύ καλό, οπότε προσπάθησα να δω το πρώτο επεισόδιο αλλά το παράτησα στη μέση. Δεν ασχολούμαι με ρομαντικές ιστορίες  γιατί έχουν περάσει 6-7 χρόνια από τότε που ήμουν σε σχέση και μου είναι πολύ δύσκολο να ταυτιστώ».

Γι’ αυτό, άραγε, οι ερωτικές σκηνές  στο «Παιχνίδι του Καλαμαριού» είναι τόσο ζοφερές; Στο τέταρτο επεισόδιο, για παράδειγμα, δύο παίκτες (ο ένας, φαλλοκράτης γκάνγκστερ) κάνουν σεξ στο μπάνιο. Δεν υπάρχει αγάπη στη σειρά… «Υπάρχει», επιμένει ο Χουάνγκ, «Είναι ένα διαφορετικό είδος αγάπης σε μια περίεργη, παράξενη, απελπιστική κατάσταση. Η γυναίκα βασίζεται στον πιο δυνατό άντρα της ομάδας. Πρέπει να βρει κάτι για να πιαστεί από πάνω του. Πιστεύει ότι αυτό είναι αγάπη, αλλιώς είναι πολύ θλιβερό, ξέρετε, να πουλάς σεξ στον τύπο μόνο και μόνο για να επιβιώσεις. Πιστεύει λοιπόν ότι το συναίσθημά της είναι αγάπη, αλλά όχι η ρομαντική αγάπη του “Μπρίτζερτον”».

Ο νοτιοκορεάτης δημιουργός λέει ότι έγραψε αυτή τη σκηνή όταν είδε στην τηλεόραση ένα reality επιβίωσης σε ένα έρημο νησί. «Είχε σχέση με την ψυχολογία των ανθρώπων σε ακραίες καταστάσεις. Σεξουαλικά έλκονται από ανθρώπους, που πιστεύουν ότι είναι πιο δυνατοί και οι καλύτεροι στο κυνήγι, κάτι που δεν τους είχε συμβεί προηγουμένως». Οσο για την σεξουαλικοποίηση των γυναικών, ο Χουάνγκ υποστηρίζει ότι ο μόνος σκοπός του ήταν να δείξει ότι «ανεξάρτητα από το φύλο, άνδρες και  γυναίκες τείνουν να αντιδρούν απελπισμένα σε ακραίες καταστάσεις».

Ενας από τους διαγωνιζόμενους είναι βορειοκορεάτης αποστάτης. Είναι μια από τις μεγαλύτερες μειονότητες στη Νότια Κορέα, λέει ο Χουάνγκ «και θα αυξηθεί». «Νομίζω ότι η ανταλλαγή ανάμεσα στις δύο Κορέες θα επεκταθεί. Κάποια στιγμή θα γίνει επανένωση, το ελπίζω», λέει. Ωστόσο η Βόρεια Κορέα δεν ήταν τόσο θετική στην κριτική της για τη σειρά. Σύμφωνα με την προπαγανδιστική ιστοσελίδα Arirang Meari, η δραματική σειρά του Χουάνγκ δείχνει ότι η Νότια Κορέα είναι «μολυσμένη από τους κανόνες επιβίωσης του ισχυρότερου, τη διαφθορά και την ανηθικότητα», κάτι που υποτίθεται ότι δεν ισχύει στην Βόρεια αδελφή της…

Ωστόσο το «Παιχνίδι του Καλαμαριού» δεν είναι απλά ένα στιγμιότυπο από τη ζωή στην Κορέα. «Το όνειρό μου ήταν να δημιουργήσω κάτι που θα έχει παγκόσμια απήχηση» λέει ο Χουάνγκ στον Guardian επισημαίνοντας ότι ζούμε όλοι στον κόσμο του «Παιχνιδιού του Καλαμαριού». Σε αυτό τον αγώνα ζωής και θανάτου, οι κοινωνικοί κανόνες καταρρίπτονται και οι διαγωνιζόμενοι παγιδεύονται σε έναν πόλεμο εναντίον όλων, στον οποίο η ανθρώπινη ζωή είναι άσχημη, ωμή και σύντομη. Και κυρίως πολύ φθηνή.

Ορισμένοι θεατές βρήκαν εξοργιστική  τη λύση του δράματος, σύμφωνα με την οποία ο νικητής παίρνει δύο αποφάσεις σε σχέση με την οικογένεια και το χρηματικό έπαθλο, που προκαλούν έκπληξη.

Ο θρύλος του αμερικανικού μπάσκετ  ΛεΜπρον Τζέιμς, φανατικός θεατής της σειράς, δεν έκρυψε την απογοήτευσή του: «Δεν μου άρεσε πολύ το τέλος. Τι κάνει εκεί;», δήλωσε και φυσικά πήραν φωτιά τα social media.

Από την άλλη άκρη του πλανήτη ο Χουάνγκ απαντάει: «Ο ΛεΜπρoν Τζέιμς είναι cool και μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Τον σέβομαι. Τον ευχαριστώ πολύ που είδε ολόκληρη τη σειρά. Αλλά δεν θα άλλαζα με τίποτα το τέλος της. Αυτό είναι το δικό μου τέλος. Αν έχει ένα δικό του τέλος, που θα τον ικανοποιούσε, θα μπορούσε ίσως να κάνει το δικό του σίκουελ. Θα το ελέγξω και ίσως του στείλω ένα μήνυμα που θα λέει “θα μου άρεσε ολόκληρη η δική σου σειρά εκτός από το τέλος”»…

Το σίγουρο, πάντως είναι ότι το τέλος της σειράς οδηγεί με ωραίο τρόπο σε ένα σίκουελ στο οποίο ο νικητής θα μπορούσε να αναμετρηθεί με τη διαβολική οργάνωση, που κρύβεται πίσω από το παιχνίδι. Ωστόσο κάτι τέτοιο δεν έχει μέχρι στιγμής ανακοινωθεί και ο Χουάνγκ δεν είναι σίγουρος αν θα υπάρξει δεύτερος κύκλος ούτε ποιο θα μπορούσε να είναι το στόρι. Το σκέφτεται πάντως. Οι θαυμαστές του «Καλαμαριού» μπορούν να ελπίζουν. Προς το παρόν υπάρχει εξάλλου η προοπτική να συμφωνήσει με το Netflix να ανεβάσει στην πλατφόρμα ροής τρεις άλλες ταινίες του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News