Αυτές τις μέρες, σε μία πίστα, στο Λουξεμβούργο, ένα Tesla Model 3 κάνει ασταμάτητα γύρους. Χιλιάδες μίλια χωρίς στάσεις. Σύμφωνοι, μόνο για φόρτιση. Εκεί βρίσκονται τεχνικοί της γνωστής εταιρείας ελαστικών Goodyear με έναν πολύ συγκεκριμένο στόχο προς διερεύνηση: το πώς συμπεριφέρεται στο δρόμο ένα ελαστικό χωρίς αέρα.

Λέγεται, και ισχύει, πως όση τεχνολογία κι αν κουβαλάει ένα αυτοκίνητο, της Παναγιάς τα μάτια να ‘χει ως συστήματα ασφάλειας και εξοπλισμού, όλα καταλήγουν σ’ αυτούς τους τέσσερις κύκλους από καουτσούκ, μ’ αυτά, δηλαδή, τα τέσσερα σημεία επαφής του με το δρόμο. Και είναι αυτοί, οι τέσσερις τροχοί από «γόμα» και μια βαλβίδα για αέρα, που εδώ και 130 περίπου χρόνια, δηλαδή απ΄ τις απαρχές της αυτοκίνησης, σε συνδέουν με το δρόμο.

Με μία βασική διαφορά στη νέα αυτοκινητική τάξη πραγμάτων: ένα σκασμένο λάστιχο δε φέρνει χρήμα. Τι εννοεί ο ποιητής; Οτι μ΄ όλη αυτή την τεκτονική αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο μεταβάλλεται η αυτοκίνηση, χρειάζονται ελαστικά που, κοινώς, δε σκάνε. Βάλτε στην εξίσωση την προώθηση του car sharing, να μοιράζεσαι, δηλαδή, τη διαδρομή μαζί με άλλους, βάλτε μέσα τα αυτόνομα οχήματα που θα αρχίσουμε όλο και πιο συχνά να βλέπουμε στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις, ρίξτε μέσα τα άπειρα ντελιβεράδικα που δουλεύουν ασταμάτητα καθώς όλο και περισσότερα αγαθά τα παραγγέλνουμε απ΄ το σπίτι αντί να πηγαίνουμε να τα αγοράζουμε από φυσικά καταστήματα, προσθέστε και όλους τους γιγαντιαίους στόλους από ενοικιαζόμενα οχήματα -από αυτοκίνητα μέχρι ποδήλατα- και έχετε τη σούμα.

Ο,τι κινείται και δεν κλατάρει, συνεχίζει την ιερή αποστολή του να φέρνει χρήμα. Οι μεγάλοι εταιρικοί στόλοι θέλουν λάστιχα που δεν σταματούν ποτέ να γυρίζουν, που έχουν χαμηλό κόστος, που παράγονται από 3D εκτυπωτές, που είναι συνδεδεμένα και στέλνουν δεδομένα και που απαιτούν ανύπαρκτη συντήρηση ή επισκέψεις στα βενζινάδικα για τσεκάρισμα των πιέσεων. Ναι, αυτή τη βρώμικη δουλειά για την οποία, βάζω στοίχημα το δίπλωμά μου, πως ελάχιστες γυναίκες στην επικράτεια έχουν κάνει ποτέ στην άσπαστη νύχι-νύχι ύπαρξή τους.

Η νέα τεχνολογία μιλάει, λοιπόν, για τα λεγόμενα «airless tyres». Οπως αναφέρθηκε, η Goodyear το προχωράει ζεστά και βρίσκεται σε καμπύλη εκμάθησης, ενώ διαβάζω πως και η Michelin, που συνεργάζεται με τη General Motors επί του πρότζεκτ από το 2019, είναι κοντά στο λανσάρισμα του δικού της προϊόντος. Μάλιστα, η γαλλική εταιρεία έχει ήδη καταθέσει πενήντα πατέντες για τη δική της εκδοχή που περιλαμβάνει μία μίξη μεταξύ φάιμπερ-γκλας και συνθετικού ελαστικού. Λέγεται δε ότι θέλει να παρουσιάσει το προϊόν της (το ονομάζει Uptis – εκ του «Unique Puncture-proof Tire System») στο αναμενόνενο ηλεκτρικό Chevrolet Volt, το 2024.

Αντίστοιχα, η ιαπωνική Bridgestone φαίνεται να επενδύει σε airless, κυρίως, βιομηχανικής και αγροτικής χρήσης, όπως, για παράδειγμα τρακτέρ, οχήματα εκσκαφών ή μεγάλων κατασκευών. Εκεί, δηλαδή όπου η διακοπή της παραγωγής λόγω σκασμένου λάστιχου κοστίζει διπλά.

Ναι, εννοείται, φυσικά και υπάρχουν ένα σωρό ζητήματα προς επίλυση. Με πρώτο και βασικότερο το, άγνωστο στους περισσότερους, NVH. Το αρκτικόλεξο σημαίνει Noise, Vibes, Harshness και περιλαμβάνει όλα εκείνα που θέλουμε απ΄ τα αυτοκίνητά μας να έχουν, όπερ ποιότητα κύλισης, περιορισμένους κραδασμούς και μία ήσυχη καμπίνα που δεν γίνεσαι κουδούνι κάθε φορά που περνάς από εργολαβικές ανωμαλίες. Ε, πώς να γίνει, δηλαδή; Μπορείς να έχεις μια λεπτή, ελάχιστη μόνο, φλούδα ελαστικού πάνω σε έναν τροχό με πλαστικές ακτίνες και να απολαμβάνεις υψηλού επιπέδου NVH; Σόρι.

Πάντως, ο επικεφαλής του προγράμματος στην πίστα που λέγαμε παραπάνω λέει πως «ακόμη μαθαίνουμε πώς να κάνουμε πιο ενδοτική την κύλιση» και πιστεύει πως «τελικά, θα εκπλαγείτε από την απόδοση». Οχι ότι δηλαδή το όποιο airless ελαστικό θα εκτοπίσει τα λάστιχα όπως τα ξέρουμε. Η Michelin, όπως και πολλοί μεγάλοι κατασκευαστές, έχουν αγγίζει επίπεδα τελειότητας σε ελαστικά τους. Κάποια εκατόν τριάντα χρόνια έχουν, για παράδειγμα, οι Γάλλοι στην πλάτη τους με τη «μαύρη μαγεία» ενώ, σε αντίθεση, τα λάστιχα χωρίς αέρα είναι μια μόλις πρόσφατη όχθη προς διερεύνηση.

Συμπέρασμα: η δεξαμενή γνώσης αιώνα και πλέον, η σπορ οδήγηση, το ραφινάρισμα της κύλισης και όλα αυτά τα γνωστά που έχουν συνδεθεί με τα κλασικά λάστιχα που ξέρουμε, θα παραμείνουν. Γιατί; Διότι κάνουν την καλύτερη δουλειά. Ομως, ένας νέος κόσμος μετακινήσεων γεννιέται. Και εκεί, οι λύσεις ήδη που ετοιμάζονται εξερευνούν υλικά από ‘κει που δεν το περιμένουμε. Οπως η Continental που βρήκε ότι το φυτό πικραλίδα -λατινιστί, taraxacum officinale- βγάζει ένα μείγμα καουτσούκ παρόμοιο με του κλασικού ελαστικού. Coming soon on a road near you. Το νέο έργο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News