Για τη σιωπή, τη βραδύτητα και την αυθεντικότητα γράφει σε άρθρο της η Κοντσίτα ντε Γκρεγκόριο της La Repubblica, αντιμετωπίζοντάς τες, ωστόσο, σαν «επιστημονικά πειράματα», «ενδιαφέρουσες καινοτομίες», σαν «να μην υπήρξαν ποτέ» και «η πολύ φευγαλέα συλλογική μνήμη να μην τις είχε καταγράψει».

Επικαλείται τον Αντρέα Μούτσιι, τον Ιταλό με την ισχυρότερη μνήμη, ο οποίος μπορεί να απομνημονεύσει 1.122 νούμερα σε ένα τέταρτο, 550 τραπουλόχαρτα σε δέκα λεπτά και 428 εικόνες σε μόλις πέντε. «Η ταχύτητα ζαλίζει» είπε μετά την επικράτησή του, στις αρχές του μήνα, στο Italian Open Memory Championship. Εξήγησε πως απέχει από το TikTok για αυτόν ακριβώς τον λόγο, επειδή τα πολύ γρήγορα μηνύματα βλάπτουν μακροπρόθεσμα την ικανότητα κατανόησης και απομνημόνευσης του νοήματος των πραγμάτων.

Η ιταλίδα δημοσιογράφος αναφέρεται επίσης σε ένα πείραμα που μόλις ολοκληρώθηκε στην Ισπανία, με πρωταγωνίστρια μια κορυφαία αθλήτρια ακραίων αθλημάτων, που πολύ πρόσφατα εξήλθε από μια σπηλιά έπειτα από 500 ημέρες κατά τις οποίες έζησε μόνη στο εσωτερικό της. Σημειώνει πως, σχολιάζοντας το εξαιρετικό της επίτευγμα, «τηλεοπτικά κανάλια και μεσήλικες σχολιαστές» την παρουσίασαν ως μια «περίεργη ερημίτισσα, προφανώς αντικοινωνική». Αντιθέτως, στα chat όπου συχνάζουν οι νέοι, η γυναίκα μέσα σε λίγες ώρες είχε καταστεί πρότυπο και ηρωίδα.

«Με την ίδια επιφυλακτική περιέργεια με την οποία οι προηγούμενες γενιές παρακολούθησαν ακραίες δοκιμασίες του ανθρώπου στην κατάκτηση της ταχύτητας, του Διαστήματος , της στιγμιαίας υλοποίησης ήχων και εικόνων, οι νέες γενιές –τα παιδιά των παιδιών– εκπλήσσονται που βρίσκουν ανακούφιση σε οτιδήποτε επιβραδύνει την ταχύτητα με την οποία τους καλεί ο κόσμος. Οπως επίσης σε οτιδήποτε δεν είναι τεχνητό. Απείρακτες φωτογραφίες, μια πνοή ανέμου που σε αναμαλλιάζει, ό,τι δεν μπορεί να αναπαραχθεί» αναφέρει σχετικά η ιταλίδα αρθρογράφος.

Η Μπεατρίς Φλαμίνι εισήλθε σε μια σπηλιά βάθους 70 μέτρων (έξω από τη Γρανάδα, στην Ανδαλουσία) στις 20 Νοεμβρίου 2021, περισσότερο από τρεις μήνες πριν ο Πούτιν διατάξει τα στρατεύματά του να εισβάλουν στην Ουκρανία. Τότε ήταν 48 χρόνων και λίγων μηνών, ενώ σήμερα διανύει το πεντηκοστό έτος της ηλικίας της.

Παρέμεινε, ή μάλλον έζησε, σε βάθος πολλών μέτρων κάτω από την επιφάνεια της Γης επί έναν χρόνο, τέσσερις μήνες και 21 ημέρες – έως τη 14η Απριλίου, ημέρα κατά την οποία το πείραμα ολοκληρώθηκε με την έξοδό της από τη σπηλιά. Πέρα από αθλήτρια υψηλών επιδόσεων, η Φλαμίνι είναι επίσης αλπινίστρια και σπηλαιολόγος, ενώ αποφάσισε να κάνει ό,τι έκανε για ερευνητικούς λόγους: για να μελετήσει την επίδραση της απομόνωσης και τον ρόλο των κιρκάδιων ρυθμών στους ανθρώπινους βιορυθμούς.

Μιλώντας σε δημοσιογράφους αμέσως μετά την επιστροφή της στην επιφάνεια, είπε πως ποτέ δεν μίλησε με δυνατή φωνή, «έκανα μόνο εσωτερικούς διαλόγους και τα πήγαινα πολύ καλά με τον εαυτό μου», όπως ανέφερε χαρακτηριστικά. Επίσης, γυμναζόταν, ζωγράφιζε και έπλεκε, ενώ διάβασε και 60 βιβλία.

Σύμφωνα με την ομάδα που την παρακολουθούσε συνεχώς από την επιφάνεια της Γης, ήπιε τουλάχιστον 1.000 λίτρα νερό. Μη έχοντας ρολόγια και ημερολόγια, έχασε την επαφή με τον χρόνο μετά την 65η ημέρα, με αποτέλεσμα η παραμονή της στη σπηλιά να της φανεί τελικά, πολύ πιο σύντομη, διάρκειας 160, το πολύ 170 ημερών, όπως αποκάλυψε.

Η Κοντσίτα ντε Γκρεγκόριο γράφει επίσης ότι το πείραμα της Μπεατρίς Φλαμίνι επιβεβαιώνει πως «ο χρόνος κυλάει διαφορετικά: εξαρτάται από το πού τον ξοδεύεις, κάνοντας τι και με ποιον. Ο δικός της χρόνος περνούσε πιο αργά, από μια ορισμένη οπτική γωνία –διαστάλθηκε με μέτρο τα λεπτά και τις ημέρες–, αλλά και πιο γρήγορα από μια άλλη οπτική γωνία: αισθανόταν πολύ καλά, της φάνηκε ότι πέρασε πιο γρήγορα».

Χρειαζόμαστε, λοιπόν, αυτό, έναν «εξερευνητή των ακραίων δυνατοτήτων, κάτι που να δείχνει και να αποδεικνύει, για παράδειγμα, σε τι συνίσταται η σιωπή, αυτός ο άγνωστος. Την απουσία επαφής με τους άλλους μέσα από οθόνες, την αποκατάσταση των ρυθμών αποκοιμίσματος και αφύπνισης ανάλογα με τις ανάγκες, τη μοναδική παρέα των βιβλίων και του εαυτού μας, τον εσωτερικό διάλογο. Χρειαζόμαστε μια εκκεντρική μαρτυρία» καταλήγει.

Οσον αφορά τη νεολαία που ενθουσιάστηκε με το εγχείρημα της «ερημίτισσας» από την Ισπανία, «δεν είναι καθόλου εύκολο, το αποδεικνύουν οι ειδήσεις, να συμβαδίζει με και να ανταποκρίνεται στον ρυθμό που ζαλίζει, αυτόν που ο ιταλός πρωταθλητής της μνήμης αποφεύγει. Η ταχύτητα, η προσδοκία, η πίεση, η φήμη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η κρίση και τα λόγια των άλλων. Και μετά το άγχος, η μοναξιά, η αίσθηση της ανεπάρκειας. Η απελπισία. Ενδεχομένως και πάλι, αυτός ο τρόπος να φτάνει στα όριά του. Μπορεί» γράφει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News