Είναι μία από τις πιο εμβληματικές μορφές της ιταλικής μόδας και από τους σημαντικότερους πρεσβευτές της ιταλικής φινέτσας σε όλο τον κόσμο. Στα 83 του χρόνια ο Τζόρτζιο Αρμάνι παραμένει εμπνευσμένος, δημιουργικός ίσως και πιο σοφός από ποτέ. H εταιρία ρούχων που έχτισε το 1975 (Armani) είναι μία από τις πιο γνωστές παγκοσμίως και τα ρούχα του –σε γενικές γραμμές προσιτά- θεωρούνται υπόδειγμα κομψότητας.

«Η μοναξιά είναι κάτι που έρχεται και φεύγει» λέει ο Αρμάνι μιλώντας στην ιταλική εφημερίδα Corriere della Sera. «Μερικές φορές σε περιμένει στην πόρτα του σπιτιού, άλλες πάλι απομακρύνεται για ημέρες για να επιστρέψει όταν βρίσκεσαι ανάμεσα σε φίλους. Κάποιες φορές σκέπτομαι ότι ήμουν εγώ που τη δημιούργησα και την έθρεψα βάζοντας μπροστά από όλα τη δουλειά μου, τις υποχρεώσεις που δεν έχουν ποτέ τέλος και δεν επιτρέπουν ούτε λεπτό ανάπαυσης. Είναι κατά κάποιο τρόπο ένας αγώνας μετ’ εμποδίων και όχι σπάνια με έχουν επιπλήξει για αυτό τον τρόπο ζωής ακόμα και άνθρωποι που αγάπησα. Αλλά τελικά η μοναξιά είναι κάτι που μας ενώνει όλους».

Για τον επόμενο Σεπτέμβριο ετοιμάζεται να παρουσιάσει στο Λονδίνο τη νέα του κολεξιόν και υπόσχεται αλλαγές και καινοτομίες, αλλά χωρίς υπερβολές. «Ούτε μονομάχος είμαι ούτε με περιμένουν οι τίγρεις στη αρένα. Απλώς αυτή τη φορά δεν θέλω να παρουσιάσω άλλη μία νέα συλλογή, αλλά το Emporio που αλλάζει 36 χρόνια μετά τη γέννησή του», λέει.

Του αρέσουν οι προκλήσεις. Αυτοαποκαλείται επαναστάτης – «ποτέ δεν αποδέχτηκα το σύστημα και προσπαθώ να αλλάζω τους κανόνες. Δεν αγαπώ τους εξαναγκασμούς, ούτε τους εύκολους ενθουσιασμούς». Δεν είναι άνθρωπος που οργίζεται εύκολα, αλλά τον θυμώνουν οι εύκολες κοινοτοπίες, όπως όταν για παράδειγμα ο Τύπος αναζητεί με κάθε τρόπο να ανακαλύψει κάτι καταπληκτικό, αυτό που θα αφήσει τους πάντες με ανοιχτό το στόμα.

Εξηγεί την απόφασή του να κάνει αλλαγές στην επιχειρηματική του προσέγγιση καθώς εκτιμά ότι η παγκόσμια αγορά αλλάζει και γίνεται όλο και πιο ανταγωνιστική. «Δεν είμαι απλός θεατής των αλλαγών που συμβαίνουν», και έτσι αποφάσισε να κάνει πιο απλό τον τρόπο λειτουργίας των εταιριών του.

Ο ίδιος θέλει να παρουσιάζει το Emporio όχι μόνο σαν μία μάρκα ρούχων, αλλά και σαν μια δημοκρατική έκφραση στο χώρο της μόδας. Θέλει το «Emporio» ως μέσο διάδοσης νέων ιδεών και προτάσεων σε ένα κοινό όσο γίνεται πιο ευρύ. Το 1998 είχε πει ότι δεν τον ενδιαφέρει να ντύνει τους πλούσιους. Επιμένει ακόμα και υποστηρίζει ότι δεν αντιμετωπίζει τη μόδα του ως «δημιουργίες μόνον για έχοντες. Αλλωστε από το 1981 σκοπός μου ήταν να προτείνω και να προωθήσω ένα νεωτερικό στιλ, τελείως διαφορετικό από όλα όσα έβλεπα τότε γύρω μου. Οταν κατά τη δεκαετία του ’90 άρχισε να κερδίζει έδαφος η άποψη της μόδας πολυτελείας την αντιμετώπισα σαν περιορισμό, αλλά και ως πρόκληση. Ο κόσμος δεν εξαντλείται στην πολυτέλεια ούτε στη δημοκρατική μόδα, αλλά αναζητά μία ισορροπία ανάμεσα σε αυτά τα δύο».

Λάτρης του αθλητισμού επιμένει στα 83 του χρόνια στο ρητό «νους υγιής εν σώματι υγιεί». Βλέπει τον αθλητισμό ως παγκόσμια κοινή γλώσσα, σαν σχολείο θέλησης και πειθαρχίας: «Ενισχύει το ομαδικό πνεύμα, την αίσθηση της κοινότητας που είναι η βάση της κοινωνικής ζωής», λέει.

Τι είναι η μόδα για έναν «γίγαντα» του χώρου; «Το να μπορείς να μεταδίδεις αισθησιασμό χωρίς υπερβολές και φωναχτές αναφορές, να τονίζεις το σώμα, να ζωγραφίζεις τις αισθήσεις με χρώματα αλλά χωρίς συναισθηματισμούς, να δημιουργείς ένα όριο και να το σέβεσαι, να μπορείς να σταματάς ένα βήμα πριν. Για να αφήνεις περιθώριο στη φαντασία». Και «κομψότητα σημαίνει να ξέρεις να διαλέγεις και να το κάνεις σχεδόν αυτόματα», προσθέτει.

Η πολιτική τον ενδιαφέρει γιατί ορίζει σε μεγάλο βαθμό τη ζωή μας. Την παρακολουθεί από μακριά όπως λέει γιατί θέλει να διατηρεί μια ματιά ισορροπημένη και συνειδητή. «Γεννήθηκα και έζησα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου μέσα σε μία δικτατορία και στον πόλεμο. Είδα τη χώρα μου να αλλάζει και να επιλέγει -με τίμημα δάκρυα και αίμα- τη δημοκρατία. Και είμαι υπερήφανος για αυτό».

«Πάντοτε προσπαθούσα να εκσυγχρονίσω τη μόδα, να την προσαρμόσω στον τρόπο ζωής των ανθρώπων. Δεν είναι εύκολο, γιατί συχνά η πραγματικότητα κινείται τόσο γρήγορα που κανείς δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει και οι άνθρωποι τείνουν να επιθυμούν το εντυπωσιακό, να μένουν συνέχεια έκπληκτοι, πάντα σε αναζήτηση εκρηκτικών νεωτερισμών. Αλλά οι εκρήξεις δεν διαρκούν πολύ και μετά το μόνο που μένει είναι οι στάχτες. Εγώ ανακάλυψα έναν τρόπο έκφρασης της κομψότητας, στην αρχή προκαλώντας επανάσταση και μετά προτείνοντας μικρά βήματα ανανέωσης, επιμένοντας να κινούμαι στον κεντρικό πυρήνα αυτού που ήταν πάντοτε το δικό μου στιλ».

Τι θα άλλαζε αν ήταν τριάντα χρόνια νεότερος; «Ισως γινόμουν σκηνοθέτης, ένα επάγγελμα που πάντοτε με γοήτευε και που ακόμα και σήμερα προσποιούμαι ότι ασκώ όταν ετοιμάζω τις επιδείξεις μόδας». Και ο έρωτας; «Ο έρωτας έχει πολλές αποχρώσεις. Ακόμα μαθαίνω πώς να τις εκτιμώ όλες» λέει στα 83 του.

Ξεκίνησε να σπουδάζει ιατρική αλλά εγκατέλειψε τις σπουδές του καθώς τον κέρδισε ο χώρος της μόδας. «Είναι αλήθεια ότι ήταν όνειρό σας ήταν να γίνεται χίπις με μακριά μαλλιά», τον ρωτά η δημοσιογράφος. «Δεν μετανιώνω για τις επιλογές μου. Το όνειρό μου ήταν να ταξιδεύω, κάτι που άλλωστε τελικά το έκανα. Αλλά χωρίς μακριά μαλλιά, που πάντα θεωρούσα ότι δεν μου πήγαιναν με τίποτα».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News