Ο άνθρωπος των ρεκόρ

Με τη φετινή υποψηφιότητά του για Οσκαρ Μουσικής στο «Ιντιάνα Τζόουνς και ο δίσκος του πεπρωμένου», σε σκηνοθεσία Τζέιμς Μάνγκολντ, έφτασε τις 54. Είναι οι περισσότερες για οποιονδήποτε καλλιτέχνη εν ζωή, ενώ διαχρονικά έρχεται δεύτερος μόνο πίσω από τις 59 του Γουόλτ Ντίσνεϊ. Τα πέντε Οσκαρ που έχει κατακτήσει είναι για τις εξής ταινίες: «Ο Βιολιστής στη στέγη» (1971), «Τα Σαγόνια του Καρχαρία» (1975), «Ο Πόλεμος των Αστρων: η νέα ελπίδα» (1977), «Ε.Τ, ο εξωγήινος» (1982) και «Η λίστα του Σίντλερ» (1993). Στην πρόσφατη απονομή των Grammy κέρδισε το 26ο βραβείο της καριέρας του για το καλύτερο ορχηστρικό θέμα («Helena’s theme»), επίσης στον φετινό «Ιντιάνα Τζόουνς».

Τα γέλια του Σπίλμπεργκ

Οταν ο Γουίλιαμς έπαιξε στον Στίβεν Σπίλμπεργκ το μουσικό θέμα για τα «Σαγόνια του καρχαρία» -οι χαμηλές νότες μι και φα με μία τούμπα-, ο σκηνοθέτης έβαλε τα γέλια. Ρώτησε μάλιστα τον συνθέτη: «Εντάξει, αυτό είναι αστείο, Τζον, αλλά τι πραγματικά έχεις στο μυαλό σου για τη μουσική;». Ο ίδιος δήλωσε αργότερα ότι χωρίς το μουσικό μοτίβο το φιλμ θα είχε μόνο τη μισή επιτυχία. Ο συνθέτης, από την άλλη, έχει δηλώσει στην εφημερίδα Today ότι η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετώπισε για ταινία του Σπίλμπεργκ ήταν στη «Λίστα του Σίντλερ». «Του είπα ότι χρειάζεται έναν καλύτερο συνθέτη από μένα για το φιλμ. Και μου απάντησε: “Το ξέρω. Αλλά έχουν πεθάνει όλοι!”».

Κι όμως, εμφανίζεται σε ταινία!

Το 2019 ανακοίνωσε ότι αποσύρεται από το κινηματογραφικό σύμπαν του «Star wars» γράφοντας για τελευταία φορά τη μουσική στη συνέχεια εκείνης της χρονιάς, με τίτλο «Skywalker: η άνοδος» του Τζέι Τζέι Έιμπραμς. Για να τον τιμήσουν οι παραγωγοί προέβλεψαν μία cameo εμφάνισή του στην ταινία ως μπάρμαν Oμα Τρες -αναγραμματισμός της λέξης «Μαέστρο»- στον πλανήτη Κιτζίμι (εμφανίζεται στο 48:36 λεπτό). Γύρω του μάλιστα είναι τοποθετημένα διάφορα αντικείμενα από προγενέστερες ταινίες όπου είχε γράψει τη μουσική.

Η πιο υποτιμημένη μουσική του

Oταν έχεις γράψει μουσική για πάνω από 100 ταινίες, αναπόφευκτα ορισμένα μοτίβα «χάνονται» στη χοάνη του χρόνου. Λίγοι θα θυμούνται, για παράδειγμα, ότι είναι ο συνθέτης πίσω από τις «Μάγισσες του Ίστγουϊκ» (1987), το «Γεννημένος της 4η Ιουλίου» (1989) ή το «Nixon» (1995). Είναι, εξάλλου, ο Γουίλιαμς που επενδύει μουσικά το τετράλεπτο όπου ο Κέβιν Κόστνερ ως Τζιμ Γκάρισον παρουσιάζει τη θεωρία του για τη δολοφονία του Τζον Φ.Κένεντι στο «JFK» (1991) του Όλιβερ Στόουν. Την ώρα που καταθέτει την άποψή του ότι στο Ντάλας εκείνη την ημέρα είχαν ακροβολιστεί όχι ένας ή δύο, αλλά πάνω από πέντε εκτελεστές, ακούγεται μία από τις πιο αγωνιώδεις και δυναμικές μουσικές εκτός από τη σάγκα του «Πολέμου των Άστρων».

Το βίντεο των 10 εκατ. προβολών

Στις 4 Μαΐου 2020 o συνθέτης διευθύνει τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Βιέννης, σε μια από τις ευτυχέστερες περιπτώσεις όπου τα κλασικά όργανα αποδίδουν ένα άλλο είδος μουσικής. Το φινάλε κρύβει μία μεγάλη συγκίνηση για τον ίδιο τον Ουίλιαμς και ενθουσιασμό για το πλήθος, όταν ακούγονται τα πρώτα μέτρα από το «Imperial march» -τον ρυθμό που συνοδεύει την εμφάνιση του Νταρθ Βέιντερ στις ταινίες του «Star Wars». Το συγκεκριμένο απόσπασμα έχει φτάσει ήδη πάνω από 10 εκατομμύρια προβολές και 8.932 σχόλια. Παρεμπιπτόντως, η ημερομηνία του ρεσιτάλ δεν ήταν τυχαία: η 4η Μαΐου είναι ανεπισήμως η «ημέρα του Πολέμου των Άστρων» από τη φράση «May the Force be with you» (Είθε η Δύναμη να είναι μαζί σου), που μετατρέπεται σε «May the Fourth».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News