Μήπως έπεσε το μάτι σας στις ψηφιακές εικόνες που έχουν βγει εδώ και λίγο καιρό στον ντίτζιταλ ωκεανό; Απεικονίζουν το πώς θα μπορούσε να ήταν ένα επόμενης γενιάς Mitsibishi Evo αν, εφόσον και ίσως το αποφάσιζε, σε ένα ονειρικό παραμύθι, η ιαπωνική εταιρεία. Εν προκειμένω, είναι το πώς φαντάζονται κάποιοι ανεξάρτητοι σχεδιαστές τη μετανσάρκωση ενός συμβόλου της αυτοκινητικής σκηνής των τελευταίων δεκαετιών.

Ουσιαστικά, όμως, το Mitsubishi Evo είναι νεκρό. Το «σκότωσε» η αλλαγή προτιμήσεων της αγοράς, η κατανάλωση που ήθελε τον CEO πετρελαϊκής για μπάρμπα, οι εκπομπές ρύπων, η απλοϊκά σχεδιαστικά σχολή, αν θέλετε και η ίδια η χαρντοκορίλα του. Πόσοι σκληροπυρηνικοί οδηγοί κυκλοφορούν ανάμεσά μας; Και πόσοι θα ήταν διατεθειμένοι να υποστούν το ακριβό κόστος καυσίμου ενός Mitsubishi Evo σήμερα;

Τα γράφω συνοπτικά γιατί αν η ίδια η εταιρεία έχει αποφασίσει εδώ και επτά χρόνια, από το 2016, όταν το καλούπι του Evo του τελευταίου έκλεισε οριστικά, να μην το ξαναβγάλει στην παραγωγή, τότε όλα τα υπόλοιπα είναι φαντασίωση. Στο κάτω-κάτω, και στενά ιαπωνικά να το πάρεις, σε επίπεδο άμεσου ανταγωνισμού, ακόμα και η νέμεσή του, το Subaru WRX STi έκλεισε κι αυτό την πόρτα πέρυσι, όταν επίσης καταργήθηκε.

Πού να παίξει μπάλα, δηλαδή, το τσάμπα-όνειρο; Και μην πει κανείς ότι το Evo θα μπορούσε να επανεμφανιστεί ως ηλεκτρικό γιατί θα γελάνε και οι πρίζες. Οταν ένα αυτοκίνητο έχει σημαδέψει ειδικές διαδρομές και πρωταθλήματα, έχοντας δικαιολογημένα ταυτιστεί με την ουσία της οδήγησης, βυσσοδομείς στο πτώμα του αν το μεταλλάξεις. Να κρατήσεις τι, δηλαδή; Μόνο το όνομά του, ίσως και ένα επιθετικό αμάξωμα με πρόθεση να το αναγεννήσεις από τις στάχτες του; Θα το αποβάλει ως ξένο σώμα το ίδιο το πάλαι ποτέ πιστό κοινό του.

Παρ’ όλα αυτά, κάθε φορά που εμφανίζεται ένα «rendering» (όπως συνήθως λέγονται τέτοιες ψηφιακές απεικονίσεις) γίνεται χαμός κανονικός. Διαβάζεις τίτλους τύπου «ετοιμάζεται το νέο Evo;» ή «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία;» και άλλα γραφικά. Συγγνώμη που σας χαλάω το όνειρο, αλλά περί τέτοιου πρόκειται. Το Mitsubishi Lancer Evo πέρασε σαν οδοστρωτήρας επί δέκα συναπτές γενιές και καλό είναι να μείνει ως έχει. Αν το βρεις καλομεταχειρισμένο, προσεγμένο και όχι σκισμένο, ετοιμάσου για τρελή τιμή – ήδη ξεπεράστηκε στο εξωτερικό το φράγμα των 170.000 ευρώ για ένα Tommi Makinen Edition.

Για να του πλέξω το εγκώμιο που του αξίζει, ήταν σπάνια περίπτωση. Οσο και αν το περιτύλιγμα σε αμάξωμα και πλαστικά ήταν σαν ταξί, τα σωθικά του, η σοφιστικέ τετρακίνηση με το yaw control και οι ακαριαίες αντιδράσεις του ταπείνωναν ακόμα και supercars σε στροφιλίκι. Σε δρόμο, δηλαδή, για τον οποίο γεννήθηκε κάποτε. Ναι, σε έναν δρόμο με απανωτές στροφές, εναλλαγές κατεύθυνσης και λιγοστή ως ανύπαρκτη κίνηση. Εκεί «σκοτώνει». Πάρε μια Ferrari F430 και ένα Evo. Και πήγαινε σε ένα επαρχιακό κομμάτι, γλιστερό και με ανωμαλίες στο μέσον της καμπής, κλασικό ελληνικό επαρχιακό τοπίο. Θες στοίχημα για το ποιο θα είναι πιο γρήγορο;

Το Evo ήταν το παραισθησιογόνο με άλλοθι τις τέσσερις πόρτες. Εκτάρια πλαστικών τύπου Tupperware στο εσωτερικό του που, παρ’ όλα αυτά, κατάφερναν να περνούν σε δεύτερη μοίρα. Μπορεί και τελευταία. Μια περίπτωση που απευθυνόταν σε τύπους, από δεκαοκτάχρονα μέχρι αγέραστους εξηντάρηδες, που έβραζε το αίμα τους και ήθελαν το σασπένς. Για να τα λέμε όλα, μερικές φορές με υψηλό τίμημα. Δεν θα ξεχάσω πώς χάθηκαν εκείνοι οι νεαροί ποδοσφαιριστές με ένα κόκκινο, σε ένα εσάκι στο Λαγονήσι. Ή και όποιοι άλλοι τα «είδαν όλα» όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις αντιδράσεις-ξυράφι ενός Mitsubishi Evo.

Το όχημα μάζευε τρελά χιλιόμετρα, ήταν περίστροφο οπλισμένο. Και, έστω κι αν κάποιοι είχαν τα χρήματα να το αποκτήσουν, με εκείνα τα περίπου 50.000 ευρώ που κόστιζε, δεν σήμαινε πως είχαν και την ανάλογη άδεια «οπλοφορίας«. Δεν θυμάμαι άλλο αυτοκίνητο, όταν ξεκόλλαγε, να βάζει έτσι τη δύναμη κάτω και να φεύγει με τα τέσσερα. Μοναδική αίσθηση, μαχητική, σχεδόν εθιστική. Πού να του είχες ανεβάσει και ιπποδύναμη.

Γιατί, δηλαδή; Υπήρχε και κανένα Evo που δεν είχε δεχθεί «γαργαλητά» και πάσης φύσεως upgrades; Οπως λέει και το γνωστό ρητό, πιο εύκολα συναντάς παρθένα σε οίκο ανοχής παρά τελείως «μαμά» Evo. Ο παρθενικός υμένας του έσπαγε νωρίς, μαζί με ένα κάρο αναβαθμίοεις του θρυλικού τετρακύλινδρου με τον κωδικό 4G63 κάτω από το καπό. Και βέβαια, αν γινόταν σωστά η δουλειά, χωρίς υπερβολές, δεν πάθαινε και τίποτα. Τρομερό μοτέρ, πεδίον λαμπρόν στα υψίπεδα του tuning.

Ακόμα και αισθητικά να το πάρεις, εκείνη η πίσω αεροτομή-φτερούγα, βλαχιά σε καμιά Corolla, ήταν must εδώ. Πολλοί την έλεγαν «σιδερώστρα» και δεν είχαν άδικο. Ομως ακόμα και αυτή είχε τον χαρακτήρα που της άρμοζε. Το Mitsubishi Evo ήταν ο ορισμός του «ειδικού» αυτοκινήτου. Και σε ένα τέτοιο, μη σου πω ότι επιβάλλεται κιόλας, τουλάχιστον με τα αισθητικά μέτρα και σταθμά της σχολής των JDM (Japan Domestic Market).

Για να μη σας κουράζω με περισσότερα, ήταν ένα αυτοκίνητο ενός κόσμου που τελείωσε. Οχι τελειώνει. Τελείωσε. Η ίδια η Mitsubishi έχει στρέψει εδώ και καιρό αλλού τον προβολέα. Είδε την τάση. Χωρίς πολλά-πολλά γιατί και διότι. Η αγορά πέρασε στην άλλη όχθη του Ρουβίκωνα. Το Evo είχε τον χαρακτήρα, την αγνότητα και το know-how για να απευθύνεται σε θαρραλέους και γαλαντόμους για βενζίνη, αλλά που δεν έδιναν φράγκο για ανέσεις, μασάζ στα καθίσματα, φαντεζί οθόνες και κοινωνικό πρεστίζ. Τους πάτησε το τρένο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News