Η επίσκεψη του έλληνα πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στην Κωνσταντινούπολη και η συνάντησή του με τον τούρκο πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν πραγματοποιούνται σε μία περίοδο όπου η Δύση αναζητεί στρατηγική έναντι της Ρωσίας. Τα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ συσπειρώνονται, ώστε να είναι έτοιμα, σε στρατιωτικό επίπεδο, ενόψει απρόβλεπτων μελλοντικών εξελίξεων, όσο η περιφερειακή και διεθνής αστάθεια αυξάνεται. Παρόλο που έμφαση δίνεται κυρίως στην Ανατολική Πτέρυγα της Συμμαχίας, ο ρόλος της Νότιας, κάθε άλλο παρά είναι ασήμαντος. Θεωρητικά, λοιπόν, Ελλάδα και Τουρκία καλούνται να βρουν, με τις ευλογίες των Ηνωμένων Πολιτειών, κοινό τόπο απέναντι στην απειλή, που ενδεχομένως υπάρξει.

Ωστόσο, ο φιλοδυτικός προσανατολισμός της Τουρκίας δεν είναι πλέον δεδομένος. Αν και η επίσημη ανακοίνωση του Λευκού Οίκου για την τηλεφωνική επικοινωνία των προέδρων Τζο Μπάιντεν και Ταγίπ Ερντογάν κάνει λόγο για σύγκλιση απόψεων στο ζήτημα της Ουκρανίας, η Τουρκία ακολουθεί εδώ και αρκετά χρόνια ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική. Μεταξύ άλλων, κάνει ακροβατικά μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας, κρίνοντας πως οι σχετικά καλές ρωσοτουρκικές σχέσεις είναι προς το συμφέρον της. Η χώρα ακολουθεί αντίστοιχη τακτική κατά τη διάρκεια της ουκρανικής κρίσης. Εκφράζει την αντίθεσή της με την εισβολή, αλλά δεν επιβάλλει κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας. Η εμπειρία της επιδείνωσης των ρωσοτουρκικών σχέσεων από τα τέλη του 2015 μέχρι τα μέσα του 2016 δείχνει πως η Άγκυρα χρειάζεται πιο πολύ τη Μόσχα, παρά το αντίστροφο.

Η ενίσχυση της Νότιας Πτέρυγας είναι μεν επιδίωξη των Ηνωμένων Πολιτειών αλλά η συμμετοχή της Τουρκίας, τουλάχιστον ως ειλικρινούς συμμάχου, αμφισβητείται. Δεν αποκλείεται η τουρκική κυβέρνηση να συνεχίσει να εξισορροπεί μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας, προσπαθώντας να εξυπηρετήσει περιφερειακές της επιδιώξεις. Εδώ, ακριβώς, χρειάζεται προσοχή από την ελληνική πλευρά, καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες διαπραγματεύονται σκληρά με την Τουρκία, για να αποτρέψουν περαιτέρω ανεξαρτητοποίηση της εξωτερικής της πολιτικής. Ως υπερδύναμη, η Αμερική δεν δρα πάνω στη βάση των ελληνικών εθνικών συμφερόντων αλλά κάνοντας τους δικούς της γεωπολιτικούς υπολογισμούς.

Ακολούθως, η Ελλάδα καλείται να επωφεληθεί από το άριστο επίπεδο των ελληνοαμερικανικών σχέσεων και να εξασφαλίσει τις απαραίτητες εγγυήσεις από τις Ηνωμένες Πολιτείες για την προστασία του ζωτικού της εθνικού συμφέροντος. Η ενίσχυση της Νότιας Πτέρυγας δεν είναι συμβατή με τη διατύπωση απειλών κατά της χώρας μας από την Τουρκία ή τη διαρκή διεύρυνση της ατζέντας των τουρκικών διεκδικήσεων. Διεισδύοντας ουσιαστικά στις αμερικανικές γεωπολιτικές ανησυχίες και θέτοντας θέμα συνοχής και ενδυνάμωσης του ΝΑΤΟ στην κρίσιμη σημερινή συγκυρία, η Ελλάδα ίσως έχει τη δυνατότητα να διεκδικήσει περισσότερα από αυτά που θα μπορούσε σε καιρό ειρήνης.  Θα είναι, λοιπόν, χρήσιμο αν το αμερικανοτουρκικό παζάρι για να παραμείνει η Τουρκία σε φιλοδυτική τροχιά βρει την ελληνική κυβέρνηση κατάλληλα προετοιμασμένη όχι μόνο να εξαλείψει τον κίνδυνο υποβάθμισης των Ελληνοτουρκικών στα μάτια της Ουάσιγκτον ή τη ροπή τους να «ακούν» τις επιθυμίες της Άγκυρας αλλά ακόμα και να τα σταθεροποιήσει στο πλαίσιο των κοινών νατοϊκών επιδιώξεων υπό αμερικανική αιγίδα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News