Ηταν 5 Οκτωβρίου του 1962, όταν οι Beatles κυκλοφόρησαν το πρώτο τους σινγκλ, με τίτλο «Love me Do». To κομμάτι έφθασε να είναι νούμερο 1, σε Billboard και νούμερο 7, σε UK Charts. Το μουσικό και όχι μόνο φαινόμενο είχε μόλις γεννηθεί και θα άλλαζε τον πλανήτη.

Την ίδια ακριβώς ημέρα του Οκτωβρίου, γράφει ο Μαρκ Αλισον στο BBC, έκανε την πρεμιέρα της στο Λονδίνο η πρώτη ταινία του διασημότερου πράκτορα όλων των εποχών, του θρυλικού Τζέιμς Μποντ. Πρόκειται για το φιλμ «Dr. No», με τον Σον Κόνερι και την Ούρσουλα Άντρες (στην Ελλάδα πρωτοπροβλήθηκε τον Μάιο του 1963 με τίτλο «Τζέιμς Μποντ, πράκτωρ 007, εναντίον Δόκτορος Νο»). Ενα κινηματογραφικό και όχι μόνο φαινόμενο είχε μόλις γεννηθεί.

Η κινηματογραφική σειρά των περιπετειών του 007 μέτρησε συνολικά 25 ταινίες, με πιο πρόσφατη αυτή του 2021, το «No time to die», με πρωταγωνιστή τον Ντάνιελ Κρεγκ. Από τον Σον Κόνερι που εξέπεμψε τον ζωώδη μαγνητισμό και το ειρωνικό χιούμορ του 007, μέχρι τον Ντάνιελ Κρεγκ που «μεταμόρφωσε» τον φανταστικό αυτό χαρακτήρα προς μία νέα πιο action αλλά ταυτόχρονα και πιο συναισθηματική κατεύθυνση, ο Μποντ διαμόρφωσε γενιές και γενιές.

Σύμφωνα με την βρετανική εφημερίδα Daily Telegraph στις 5 Οκτωβρίου του 1962, ο κόσμος άλλαξε, όταν το Λονδίνο «σύστησε» στον υπόλοιπο πλανήτη δύο εμβληματικά πολιτισμικά του προϊόντα: Τους Beatles και την πρώτη ταινία του James Bond.

Ενας πράκτορας διαφορετικός από τους άλλους

Το φιλμ, για το οποίο ο δημιουργός του θρυλικού πράκτορα, Ίαν Φλέμινγκ είπε ότι ήταν «πραγματικά απαίσιο», το πρώτο bond girl, η Ούρσουλα Άντρες — την οποία το συνεργείο στα γυρίσματα αποκαλούσε «Ursula Undress» (Ούρσουλα γδύσου) — και φυσικά ο απαράλλακτος δυναμισμός και συνάμα η κομψότητα του αξέχαστου Σον Κόνερι, έμελλαν να αλλάξουν για πάντα την ποπ κουλτούρα και να κάνουν πραγματικότητα αυτό που —καθόλου τυχαία— λέει το οικόσημο της οικογένειας Μποντ: «Τhe World is not enough» (O Κόσμος δεν είναι αρκετός).

Κι όμως ο Κόνερι δεν ήταν ο πρώτος Μποντ! Ήταν όμως ο πρώτος Μποντ στο σινεμά και έμεινε χαραγμένος σαν φιγούρα στην μνήμη του κοινού. Πριν από αυτόν, όμως το 1954, ο Μπάρι Νέλσον υποδύθηκε τον Τζέιμς Μποντ στη μικρή οθόνη, σε μία τηλεοπτική μεταφορά του «Casino Royale». Tο 1956, ο Μπομπ Χόλνες έπαιξε τον Μποντ σε μία ραδιοφωνική παραγωγή. Επίσης, το 1962, ο Μπομπ Σίμονς, ένας διάσημος κασκαντέρ της εποχής γύρισε το σήμα του Τζέιμς Μποντ, δηλαδή τη φιγούρα στον κινούμενο στόχο. Κι αυτό μετράει!

Στην πρώτη ταινία του μακροβιότερου πράκτορα όλων των εποχών για τη μεγάλη οθόνη, ένας άγνωστος μέχρι τότε ηθοποιός, ο Σον Κόνερι επιλέγεται από τους υπεύθυνους του κάστινγκ για τον πρωταγωνιστικό ρόλο, ως έσχατη λύση, εξαιτίας της έλλειψης ρευστού. Ο Κόνερι πληρώθηκε τότε 100.000 δολάρια, ενώ συνολικά το φιλμ είχε έναν άθλιο προϋπολογισμό, ύψους μόλις ενός εκατομμυρίου δολαρίων. Το ποσό αυτό ήταν μόλις το 1/15 από όσα δαπανήθηκαν για τον «Λόρενς της Αραβίας» με τον Πίτερ Ο’ Τουλ, που γυρίστηκε την ίδια χρονιά. Εάν γνώριζαν οι παραγωγοί του πρώτου σίκουελ, ότι ο Μποντ θα γινόταν η πέμπτη σειρά ταινιών με τις μεγαλύτερες εισπράξεις παγκοσμίως, σίγουρα θα αναθεωρούσαν τον προϋπολογισμό της ταινίας. Τελικά, το 2015, η αξία της σειράς ταινιών του θρυλικού πράκτορα έφθασε να αγγίζει σχεδόν τα 20 δισεκατομμύρια δολάρια.

Ο Τζέιμς Μποντ παραμένει μέχρι και σήμερα η επιτομή του κομψού και τζέντλεμαν κατασκόπου, ο οποίος γεννήθηκε στην καρδιά του Ψυχρού Πολέμου, για να υπερασπιστεί τις αξίες του δυτικού τρόπου ζωής. Μόνο που αυτό δεν το κάνει αποκλειστικά με τη βία και τους ηρωισμούς του, αλλά με έντονο χιούμορ και κυρίως στυλ.

Το στυλ που μαγεύει τον πλανήτη επί 60 ολόκληρα χρόνια.

Το πρώτο των Βeatles

Στις 5 Οκτωβρίου του 1962, τα θρυλικά «Σκαθάρια» κάνουν την θριαμβεύτική είσοδό τους στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα. Από την κυκλοφορία του πρώτου τους σινγκλ, εκείνη την ημέρα, καθιέρωσαν ένα ιδιαίτερο λουκ, με το ανατρεπτικό —για την εποχή— κούρεμά τους και τα σακάκια δίχως κολάρο. Η καριέρα τους άρχισε να εξελίσσεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα από την επόμενη κιόλας χρονιά, παίζοντας στα μεγαλύτερα κλαμπ του Λονδίνου και με εμφανίσεις τους στο εθνικό, τηλεοπτικό δίκτυο. Το Νοέμβριο του 1963 έπαιξαν για τη Βασίλισσα, αποδεκτοί πλέον από το κατεστημένο κι έχοντας γεφυρώσει το χάσμα των γενεών. Προκαλούσαν υστερία στον γυναικείο πληθυσμό, όπου κι αν εμφανίζονταν, με την “Beatlemania” και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της να εξαπλώνεται σταδιακά μετά την Ευρώπη και στην Αμερική. Όταν έφθασαν, το 1964 στη Νέα Υόρκη, τους περίμεναν στο αεροδρόμιο χιλιάδες θαυμαστές και θαυμάστριές τους, ενώ διαδραματίστηκαν σκηνές υστερίας, οι οποίες συνεχίστηκαν και στο ξενοδοχείο “Plaza”, στο οποίο διέμεναν.

Τον Οκτώβριο του 1965 παρασημοφορήθηκαν από την Ελισάβετ με το τιμητικό μετάλλιο MBE (Members of British Empire), το οποίο μέχρι τότε κατείχαν μόνο ήρωες πολέμου. Ήταν ένα «ευχαριστώ» για την «βρετανική εισβολή», όπως ονομάστηκε η διάκρισή των τραγουδιών τους στα αμερικανικά τσαρτς. Θριαμβευτικά, με το «Αbbey Road» και το «Let it Be», η ιστορία των Beatles έφθασε στο τέλος της, με αιτία τις εσωτερικές διαμάχες, τις συγκρούσεις, τους ανταγωνισμούς και το «αγκάθι», που ακούει στο όνομα Γιόκο Όνο, η οποία είχε εισβάλλει στην ζωή του Τζον Λένον.

Αυτό που είχαν πετύχει όμως, μέσα σε μόλις λίγα χρόνια ήταν να αποδείξουν ότι οι Beatles δεν εξέφραζαν απλά την εποχή τους. Οι Beatles ήταν η ίδια η εποχή τους. Άλλαξαν τη μουσική, τα ήθη, της συμπεριφορές, τις ιδέες. Έδειξαν στον κόσμο πράγματα που δεν έβλεπε μέχρι τότε, αλλά τα αισθανόταν, ήξερε ότι υπάρχουν.

Η επιρροή τους φθάνει μέχρι και σήμερα, μισό και πλέον αιώνα μετά από τη διάλυσή τους. Ενώ, τον δρόμο τους ακολούθησαν πολλοί σπουδαίοι, οι οποίοι εξέλιξαν την ποπ μουσική και όλα τριγύρω της. Και σήμερα ακόμα, όποια κι αν είναι η απάντηση στο ερώτημα “τι δίνει διάρκεια και ανατροφοδοτεί συνεχώς τον θρύλο των Beatles, ένα είναι σίγουρο: η λατρεία του κοινού, που δεκαετίες τώρα τους συντηρεί, όχι μόνο στη μνήμη, αλλά και στην πρώτη θέση των πωλήσεων.

Όλα όμως ξεκίνησαν εκείνο τον Οκτώβριο του ΄62. Χωρίς να το γνωρίζουν, όλοι όσοι εκείνη την ημέρα, είτε άκουσαν τις νότες του «Love me Do» των Beatles να ξεπηδούν από τα ηχεία, είτε γοητεύθηκαν όταν είδαν στην μεγάλη οθόνη τον Σον Κόνερι και την Ούρσουλα Αντρες να αναδύεται από τη θάλασσα, σαν άλλη Αφροδίτη, ψάχνοντας για κοχύλια, μετείχαν στη γέννηση μιας νέας εποχής. Ήταν παρόντες στην πρώτη ημέρα της, όταν ο κόσμος μέσα αλλά και έξω από αυτούς, ξαφνικά άλλαξε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News