Στη διεύθυνση Μιχαλακοπούλου 80, στα Ιλίσια,  ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη μετακόμισε το 2004. Η Χρήστου Λαδά 3, στο Κέντρο, είχε φρακάρει, κόντευε άλλωστε να ερειπωθεί, έμοιαζε σχεδόν επικίνδυνο να στέκει πάνω από τόσα κεφάλια. Το ιστορικό κτίριο του ΔΟΛ είχε γεράσει.

Η νέα στέγη παραλήφθηκε ως ευτυχής συγκυρία. Δεν είχε βέβαια το μπαράκι, το «Toy» παραδίπλα, ούτε μπορούσες να συνδυάσεις χάζι με δουλειές στα στενάκια του ιστορικού Κέντρου, έφθανες όμως παντού σε χρόνο dt, χάρη στο Μετρό, στάση Μεγάρου Μουσικής, στην ανάγκη πεταγόσουν και μισή ωρίτσα στον ΕΔΟΕΑΠ της οδού Σισίνη, το πολυϊατρείο των δημοσιογράφων. Το γαλαζωπό κτίριο έγινε γρήγορα δεύτερο σπίτι, όπως γίνεται κάθε επαγγελματική στέγη στην οποία περνάς περισσότερες ώρες από όσες στο σαλόνι σου.

Το κτίριο εκτείνεται σε επιφάνεια 14.956 τ.μ., έχει τέσσερα υπόγεια, ισόγειο, πέντε ορόφους και δώμα – λένε τα στοιχεία, τώρα που βγήκε στο σφυρί. Μεγάλο, πράγματι. Χωρούσε ολόκληρο δημοσιογραφικό σύμπαν: με ήλιους, αστέρια και αστερίσκους, δορυφόρους και κομήτες. Και μπόλικη αστρόσκονη, ιδίως για όσους δεν ξέρουν, δεν θέλησαν να μάθουν και ίσως δεν θα καταλάβουν ποτέ τι θα πει ΔΟΛ. Απαραίτητη – εκ των ων ουκ άνευ, για τον ισχυρότερο μύθο του ελληνικού Τύπου.

Το Βήμα στον 5ο –μαζί του και το in.gr–, παραδοσιακά στα ψηλά πατώματα, εκεί όπου ήταν εγκατεστημένοι και οι «θρόνοι» με τις ξύλινες επενδύσεις του Χρήστου Λαμπράκη και του Σταύρου Ψυχάρη. Ακόμη πιο ψηλά, στον 6ο, ο χώρος των εργασιακών γευμάτων που παραδοσιακά παραχωρούσε η ηγεσία των εφημερίδων στους εκάστοτε πολιτικούς αρχηγούς. «Τα Νέα» στον 4ο, τα περιοδικά στον 3ο, και πιο κάτω οι πληροφορικάριοι-σωτήρες και το Λογιστήριο. Ο αντικαπνιστικός είχε επιβληθεί προ πολλού στο Συγκρότημα, και οι λάτρεις του τσιγάρου είχαν ειδικό χώρο απόλαυσης, καπνιστήριο – μια βόλτα απέξω αρκούσε για να σε βρει κοκίτης. Στο ισόγειο, από το 2009-2010, το στούντιο του ραδιοφωνικού ΒΗΜΑ FM. Στην είσοδο, τα πιο ευγενικά «παιδιά» στον κόσμο – κλητήρες, επόπτες, οδηγοί. Παραδίπλα μια λιλιπούτεια βιβλιοθήκη, στο βάθος το καφέ. Ενίοτε και η ΕΛ.ΑΣ., έξω από το κτίριο – λίγες φορές είχε φάει κόκκινη μπογιά ο Οργανισμός;

Στο σώμα της δημοσιογραφικής αφήγησης, από το 2004 ως το 2016, σε πρωτοσέλιδα και οθόνες, χώρεσαν τα πάντα. Γιάννα Αγγελοπούλου και Δημήτρης Παπαϊωάννου στους Ολυμπιακούς του 2004, με τα παράθυρα ορθάνοιχτα από τη ζέστη. Ποδοσφαιρικός θρίαμβος στο Ευρωπαϊκό της Πορτογαλίας. Βάρδια Σαββάτου, με το Σινούκ «του» Πατριάρχη Αλεξανδρείας να πέφτει. Υποκλοπές – ενόσω o Βουλγαράκης έδειχνε τον χάρτη γύρω από την (κοντινή μας) αμερικανική πρεσβεία σε απευθείας μετάδοση, στη γαλαρία της Μιχαλακοπούλου γινόταν πάρτι, «πιάνει κι εμάς το τρίγωνο!».

Οι φονικές πυρκαγιές στην Ηλεία, η άδικη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, η ανείπωτη τραγωδία της Marfin. Τα Μνημόνια, οι Αγανακτισμένοι, ο αυτόχειρας της πλατείας Συντάγματος. Αλλά και η λίστα Λαγκάρντ, ο Άκης και η δίκη του, το μαύρο στην ΕΡΤ. Η δολοφονία Φύσσα.

Αποκλειστικότητες και επιτυχίες, ρεπορτάζ πρώτης γραμμής, παραπολιτικά και γελοιογραφίες ολκής, αλλά και λάθη, γκάφες, παραλείψεις – «έπρεπε να το ‘χαμε κι εμείς…».

Ο θάνατος του Χρήστου Λαμπράκη, τον Δεκέμβριο του 2009, ήταν ηχηρός, πολλοί – ακόμη και κάποιοι από τους βαθιά μυημένους – δεν άκουσαν τον βόμβο της καταστροφής που ζύγωνε. Από τη Μιχαλακοπούλου είχε ξεκινήσει πούλμαν για το Α΄ Νεκροταφείο.

Ο Οργανισμός πέρασε στα χέρια του Σταύρου Ψυχάρη, με τους τίτλους ανταγωνιστικών εντύπων να στενάζουν για τη μυθιστορηματική έκβαση του πράγματος. Το κτίριο είχε, από το 2010 ακόμη, μεταβιβαστεί έναντι 19 εκατ. ευρώ στην Εθνική Leasing μέσω συμφωνίας πώλησης και επανεκμίσθωσης, μια ιδιότυπη κανονικότητα άφηνε όμως αδιατάρακτη την ειδησεογραφική παραγωγή.

Περικοπές μισθών, κύματα απολύσεων. Στους διαδρόμους κυκλοφορούσαν από τα τέλη του 2014 φήμες για αλισβερίσια και εκβιασμούς – «ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να σας κλείσει». Τραπεζικές στρόφιγγες που δεν έβγαζαν σταγόνα, πιέσεις μέσω editorials της πρώτης σελίδας, ασφυξία. Η Grant Thornton παράγοντας του παιχνιδιού. Φωτογραφίες με πολιτικούς που γελούσαν χαιρέκακα πάνω από πρωτοσέλιδα, έδειχναν να είναι τα τελευταία. Προσωρινή αναστολή εκδόσεων. Δικαστές ως συναποφασίζοντες του μέλλοντος. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω.

Επαγγελματίες που επέδειξαν σθένος, άντεξαν την απληρωσιά μηνών, την αβεβαιότητα. Συνελεύσεις επί συνελεύσεων, σχεδόν πάντα στα γραφεία των «Νέων» – ενίοτε στο αμφιθέατρο του υπογείου · όλες τους θυμωμένες. Εκκλήσεις διευθυντών να μην απαξιωθεί το «προϊόν». Κάποιοι συναισθάνθηκαν ιστορική την ευθύνη. Το προσωπικό είδε τους τίτλους του τέλους στη μικρή βιβλιοθήκη του ισογείου, άδοξα έπεσαν οι υπογραφές στα τελευταία έγγραφα με το λογότυπο του ΔΟΛ.

Αναζητώντας συνέχεια στην τύχη του κτιρίου, η Εθνική Leasing πραγματοποίησε διαγωνισμό στις αρχές του 2019, με σκοπό τη μίσθωσή του. Δεν υπήρξε ενδιαφερόμενος. Τώρα εκκινεί διαγωνισμό, στις 31 Οκτωβρίου, για την πώλησή του με αρχική τιμή προσφοράς τα 22 εκατ. ευρώ.

Δεν ξέρει βεβαίως ακόμη τι θα απογίνει. Ισως όμως ξέρει ότι το άδειο αυτό κτίριο είναι στοιχειωμένο. Οχι για τα φαντάσματα που βάζετε μάλλον κατά νου – ήχους από πληκτρολόγια, μπηχτές, ανταγωνισμούς και κουτσομπολιά, μυστικά και ψέματα, χαμόγελα και συγκινήσεις. Αλλά γιατί εντός των τειχών του εξέπνευσε ο ΔΟΛ, μάρτυς μιας ολόκληρης εποχής, εμπνευστής μιας δημοσιογραφικής αντίληψης που καθιστά περήφανους επαγγελματικά όσους είχαν την τύχη να περάσουν από κει.

Το κτίριο του ΔΟΛ είναι κτίριο με εκκρεμότητα: δημοσιογραφική, κοινωνική, εν τέλει και προσωπική –για πολύ κόσμο.

---

* Η Ελευθερία Κόλλια εργαζόταν επί δύο σχεδόν δεκαετίες στο «Βήμα»

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News