Ενα χειμωνιάτικο πρωινό, τον Ιανουάριο του 1969, οι τρεις από τους τέσσερις Beatles βρίσκονται σε ένα κινηματογραφικό στούντιο, κάπου στο Λονδίνο, που είναι γεμάτο κάμερες και μικρόφωνα. «Ο Λένον πάλι άργησε», διαπιστώνει ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ, κουρδίζοντας το μπάσο του.

Με τον Ρίνγκο Σταρ και τον Τζορτζ Χάρισον να κάθονται αμήχανα μπροστά του και έναν δίσκο με φέτες ψωμί και μαρμελάδα δίπλα του, ο ΜακΚάρτνεϊ αρχίζει να παίζει και να τραγουδά, αναζητώντας έμπνευση. Μέσα σε λίγα λεπτά, σχηματίζεται ένας ρυθμός και αρχίζει να αναδύεται μια γνώριμη φωνητική μελωδία, με τον ΜακΚάρτνεϊ να λέει με ένα ισχνό ουρλιαχτό «Get back», «Get back to where you once belonged». Και κάπως έτσι, μαγικά και κυριολεκτικά από το τίποτα, αρχίζει να παίρνει μορφή ένα από τα κλασικά κομμάτια των Beatles.

Αργότερα την ίδια μέρα, μετά την άφιξη του Τζον Λένον, τα τέσσερα Σκαθάρια, αρχίζουν κάποια στιγμή να τσακώνονται. Εχουν καταστρώσει, κάπως αόριστα, σχέδια για μια τηλεοπτική συναυλία με ολοκαίνουργια τραγούδια τους, αλλά και οι τέσσερις εμφανίζονται ιδιαίτερα επιφυλακτικοί προς το όλο εγχείρημα. Ο Λένον, που απέχει αρχικά από την κουβέντα, δηλώνει ασαφώς ότι η «επικοινωνία» με το κοινό είναι ο μοναδικός στόχος του, ενώ ο ΜακΚάρτνεϊ προτρέπει και τους τρεις είτε να δείξουν λίγο παραπάνω ενθουσιασμό για το πρότζεκτ είτε να το εγκαταλείψουν. Ξαφνικά, ο Τζορτζ Χάρισον δηλώνει κάτι που σκέφτονταν και οι υπόλοιποι τρεις, αλλά δίσταζαν να το ομολογήσουν: «Maybe we should have a divorce?», «Μήπως πρέπει να χωρίσουμε;».

Αυτές οι αλλεπάλληλες σκηνές του «The Beatles: Get Back», μιας σειράς ντοκιμαντέρ τριών επεισοδίων συνολικής διάρκειας σχεδόν οκτώ ωρών, που σκηνοθέτησε ο Πίτερ Τζάκσον (του Αρχοντα των Δαχτυλιδιών) και προβλήθηκε την προηγούμενη εβδομάδα από το Disney Plus, αναδεικνύει τις δύο πλευρές της πιο επίμαχης περιόδου στην ιστορία των Beatles: «Το μεγαλείο της καλλιτεχνικής δημιουργίας της πιο λατρεμένης και σημαντικής ροκ μπάντας στον κόσμο και τις εξαντλητικές αντιπαραθέσεις που οδήγησαν στη διάλυσή της, που ανακοινώθηκε έπειτα από έναν χρόνο», αναφέρει στο ρεπορτάζ του ο Μπεν Σιζάριο, μουσικοκριτικός των New York Times.

«Πρόκειται, τρόπον τινά, για εκείνο το άπιαστο όνειρο των θαυμαστών», εξήγησε στον αμερικανό δημοσιογράφο ο πολυβραβευμένος νεοζηλανδός σκηνοθέτης τον προηγούμενο μήνα. «Εύχομαι να μπορούσα πάρω μια χρονομηχανή και να βρισκόμουν και να καθόμουν σε μια γωνία της σκηνής ενώ δούλευαν», πρόσθεσε, περιγράφοντας ένα παιδικό όνειρό του. «Μόνο για μια μέρα, μόνον να τους παρακολουθώ. Λοιπόν, μάντεψε, αυτή η χρονομηχανή πλέον υπάρχει», είπε αναφερόμενος στο ντοκιμαντέρ του με πρωταγωνιστές τους Beatles, το οποίο συνέθεσε μελετώντας περισσότερες από σχεδόν εξήντα ώρες ακυκλοφόρητου οπτικοακουστικού υλικού που του προσέφερε η Apple Corps, η πολυεθνική των Beatles, ζητώντας του, δίχως περιορισμούς, να αποκαταστήσει τις λήψεις και τις ηχογραφήσεις και να αφηγηθεί ολοκληρωμένα την ιστορία εκείνης της περιόδου.

Οπότε, το ντοκιμαντέρ του Πίτερ Τζάκσον αποτελεί μια ξεχωριστή συμβολή στη μελέτη της ιστορίας του θρυλικού συγκροτήματος, καθώς ρίχνει περισσότερο φως σε μια υπόθεση που απασχολεί εδώ και πολλές δεκαετίες, περισσότερο από μισό αιώνα, τους ιστορικούς της μουσικής και τους οπαδούς των Beatles.

Το ταξίδι των Σκαθαριών, τον Ιανουάριο του 1969, άρχισε με έντονες πιέσεις για ένα ζωντανό τηλεοπτικό ακρόαμα και ολοκληρώθηκε με μια αυτοσχέδια μεσημεριανή συναυλία σε μία ταράτσα του Λονδίνου που «θύμισε στον κόσμο το μεγαλείο, τον αυθορμητισμό και την ευφυΐα του συγκροτήματος», σύμφωνα με τον μουσικοκριτικό των New York Times.

Ωστόσο, η εν λόγω περίοδος έχει ήδη αποτελέσει αντικείμενο του «Let It Be», ενός άλλου ντοκιμαντέρ του 1970 που σκηνοθέτησε ο Μάικλ Λίντσεϊ-Χογκ. Η μουσική επένδυση της ταινίας ήταν ο τελευταίος δίσκος που ηχογράφησαν μαζί οι Beatles στο στούντιο, ενώ εκείνη την περίοδο η ταινία έγινε δεκτή ως «ένα στενόχωρο ντοκουμέντο της κατάρρευσης του συγκροτήματος», άποψη την οποία στη συνέχεια επιβεβαίωσαν τρόπον τινά και μέλη της μπάντας, με τον Λένον να περιγράφει τις ηχογραφήσεις του Ιανουαρίου του 1969 ως «κόλαση» και τον Τζορτζ Χάρισον να κάνει λόγο για «χειμώνα της δυσφορίας».

Ωστόσο, αυτή η εκδοχή εξακολουθεί να αμφισβητείται από αρκετούς οπαδούς του συγκροτήματος που υποστηρίζουν ότι το ντοκιμαντέρ του Λίντσεϊ-Χογκ μονταρίστηκε επιλεκτικά, με στόχο να καταστεί όσο το δυνατόν πιο λυπηρό, ενδεχομένως για να αιτιολογήσει τη διάλυση των Beatles. Αλλά στην πραγματικότητα φαίνεται ότι κατά τη διάρκεια των πολυήμερων ηχογραφήσεων του Ιανουαρίου του 1969, τους Beatles διακατείχε «εκείνο το μείγμα ευχαρίστησης και αναστάτωσης που είναι οικείο σε όλους τους μουσικούς που αγωνίζονται να ολοκληρώσουν κάτι εμπρόθεσμα», σημειώνει ο Μπεν Σιζάριο.

Πέρυσι ο Τζεφ Τζόουνς, διευθύνων σύμβουλος της Apple Corps, είχε σημειώσει ότι η νέα ταινία για τους Beatles επρόκειτο να «καταρρίψει τον μύθο» σύμφωνα με τον οποίο εκείνες οι ηχογραφήσεις ήταν ουσιαστικά «το τελευταίο καρφί στο φέρετρο των Beatles».

«Ολοι νομίζουν ότι πρόκειται κατά κάποιον τρόπο περί ενός εξωραϊσμού», επειδή οι Beatles ή μάλλον η πολυεθνική τους ενέκρινε την ταινία, ανέφερε από την πλευρά του ο Πίτερ Τζάκσον. «Αλλά στην πραγματικότητα είναι ακριβώς το αντίθετο. Δείχνει ό,τι ο Μάικλ Λίντσεϊ-Χογκ δεν μπορούσε να δείξει το 1970. Είναι μια πολύ αποφασιστική ματιά όσον αφορά το τι συνέβη. Βλέπεις αυτούς τους τέσσερις μεγάλους φίλους και μεγάλους μουσικούς που απλώς κλειδώνονται μέσα και συνθέτουν όλα αυτά τα τραγούδια, και τα βλέπεις όλα αυτά στην οθόνη», συμπλήρωσε.

Ωστόσο, η ιστορία που αφηγείται δεν είναι ούτε απλή ούτε μονοδιάστατη. Οι Beatles αστειεύονται και πειράζονται, διασκεδάζουν και δημιουργούν, συνθέτοντας μερικά από τα πιο γνωστά τραγούδια τους. Δεν λείπουν, όμως, τα νεύρα και οι εντάσεις. Κάποια στιγμή, ο Τζορτζ Χάρισον εγκαταλείπει το συγκρότημα, έχοντας βαρεθεί να παίζει δευτερεύοντα ρόλο. Οι υπόλοιποι τρεις αρχίζουν να παίζουν τα όργανά τους δυνατά και θυμωμένα, ενώ η μαυροφορεμένη Γιόκο Ονο στέκεται μπροστά σε ένα μικρόφωνο και κραυγάζει. Οσον αφορά ειδικά τη σύντροφο του Τζον Λένον, η οποία κάθεται δίπλα του καθ’ όλη σχεδόν τη διάρκεια των ηχογραφήσεων, παρακολουθώντας την ταινία επιβεβαιώνεται ότι όντως τα υπόλοιπα τρία Σκαθάρια δεν αισθάνονταν πολύ άνετα μαζί της και με τον ρόλο που διαδραμάτιζε στο εσωτερικό του συγκροτήματός τους.

«Δείχνει το ακυκλοφόρητο υλικό το τέλος των Beatles ή η ιστορία ήταν λάθος όλα αυτά τα χρόνια; Αποδεικνύουν τα στοιχεία ότι η μπάντα ήταν χαρούμενη και γόνιμη δημιουργικά ή είχαν βαρεθεί ο ένας την παρέα του άλλου; Η απάντηση ενδέχεται να είναι: όλα τα παραπάνω», συνοψίζει ο αμερικανός δημοσιογράφος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News