Με τη βοήθεια ενός μικρού γερανού από ένα αλιευτικό σκάφος, ο Μπόρχα Σαράτσο κατεβάζει στο βυθό πέντε κλουβιά γεμάτα με 2.500 μπουκάλια λευκό κρασί. Στη συνέχεια βουτάει ο ίδιος στη θάλασσα προκειμένου να ελέγξει τους αισθητήρες που παρακολουθούν τη θερμοκρασία και την πίεση του νερού γύρω από το πολύτιμο φορτίο. «Διατηρούμε οινοποιείο», λέει με περηφάνια ο 44χρονος ιδρυτής του Crusoe Treasure στον γραφικό κόλπο Πλέντζια κοντά στο Μπιλμπάο, στα βόρεια της Ισπανίας.

Μέχρι πριν από αρκετά χρόνια, ο Σαράτσο δεν έπινε καν κρασί και πλέον όχι μόνο το πουλάει, αλλά έχει γίνει και φανατικός των καταδύσεων, αφού από τα χέρια του περνάνε όλα: από το κατέβασμα των μπουκαλιών στον βυθό, τον έλεγχο, μέχρι το ανέβασμά τους στην επιφάνεια ξανά και την πώλησή τους κατόπιν σε αγορές τόσο στην Ισπανία, όσο και στο Βέλγιο, την Κίνα, την Ελβετία, τη Γερμανία και την Ιαπωνία.

Η εταιρεία του βρίσκεται στην αγορά από το 2013 και είναι το μεγαλύτερο υποβρύχιο οινοποιείο στην Ισπανία καθώς για το 2018 αναμένεται να πουλήσει έως και 30.000 μπουκάλια κόκκινου και λευκού οίνου, με αρχική τιμή τα 58 ευρώ το μπουκάλι.

Υπάρχουν όμως κι άλλες αντίστοιχες επιχειρήσεις όπως το Crusoe Treasure –περίπου 12 στην Ισπανία και μερικές ακόμη που δραστηριοποιούνται σε Ιταλία, Κροατία, Γαλλία και Χιλή. Πρόκειται, όπως λέει, για μια ιδανική επένδυση, καθώς οι υποβρύχιες συνθήκες -το απόλυτο σκοτάδι και η σταθερή θερμοκρασία- πιστεύεται ότι επιταχύνουν τη διαδικασία γήρανσης, προσδίδοντας ακόμη μεγαλύτερη πολυπλοκότητα και χαρακτήρα στο κρασί.

Ωστόσο, όπως λέει ο Σαράτσο, αυτή η επένδυση έρχεται με ένα τίμημα, κι αυτό είναι το κόστος της τεχνικής αυτής, καθώς η όλη υποβρύχια διαδικασία του κοστίζει από 25 έως κι 70% περισσότερο από ότι η γήρανση κρασιού σε επίγειες συνθήκες.

«Οι επιχειρηματίες επενδύουν σε αυτόν τον τομέα πιστεύοντας ότι δεν είναι απλώς μια μόδα, αλλά μια τεχνική που μεσοπρόθεσμα μπορεί να αποδειχτεί πολύ χρήσιμη καθώς προσθέτει επιπλέον ιδιότητες στο κρασί καθιστώντας το πιο ελκυστικό για το κοινό», δηλώνει ο Ράφα ντελ Ρέι, διευθυντής του Παρατηρητηρίου της Ισπανικής Αγοράς Οίνου.

«Όντως, η γήρανση του κρασιού κάτω από τη θάλασσα, με τις παλίρροιες, τα ρεύματα και τα κύματα, μπορεί να είναι τραχιά και δύσκολη, οπότε είναι καλύτερο να την εφαρμόσουμε σε πολύ εύρωστα κρασιά», επισημαίνει ο Αντόνιο Παλάσιος, επικεφαλής οινολόγος του Crusoe Treasure.

Όπως λέει ο Σαράτσο, «η εταιρεία μας συνεργάζεται με οινοποιεία από διάφορα μέρη της Ισπανίας και, δεδομένου ότι δεν έχουμε γεωγραφικούς περιορισμούς ή την προστασία της ονομασίας προέλευσης που συνδέεται με την παραγωγή ενός οίνου, μπορούμε μέχρι και να αναμείξουμε διαφορετικές ποικιλίες σταφυλιών από περισσότερες από μια περιοχή της Ισπανίας».

Τα περισσότερα κρασιά αποθηκεύονται πρώτα σε βαρέλια των οινοποιείων-συνεργατών της εταιρίας πριν μεταφερθούν σε φιάλες, οι οποίες κλείνονται με ειδικό πώμα και σφραγίδα. Στη συνέχεια τα μπουκάλια τοποθετούνται 20 μέτρα κάτω από τη θάλασσα, όπου ξεκουράζονται για έξι έως 12 μήνες μέσα σε ειδικά προστατευτικά μεταλλικά κλουβιά.

Παρόμοια τεχνική χρησιμοποιεί και ο καταλανός σομελιέ Γιόσεπ Βιλαρασάου, ο οποίος από το 2009 διατηρεί το δικό του οινοποιείο στο ξενοδοχείο Cala Joncols, στον βορρά της Βαρκελώνης. Όπως τονίζει, τα κρασιά του παραμένουν για μάξιμουμ έξι μήνες στα 17 μέτρα κάτω από τη θάλασσα, «γιατί αν μείνει έστω και λίγο περισσότερο στο βυθό, το κρασί χάνει την ένταση του».

Όπως λέει, ο στόχος του γύρω από το κρασί είναι «να απαλλαγούμε από όλα τα ξυλώδη αρώματα και να διατηρήσουμε μόνο τα πρωταρχικά αρώματα φρούτων, λουλουδιών και μετάλλων. Και το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα κρασί που έχει πιο έντονα και φωτεινότερα χρώματα και μεγαλύτερο όγκο, αλλά και μεγαλύτερη φρεσκάδα», καταλήγει ο Βιλαρασάου.

Το υποβρύχιο κελάρι της Σαντορίνης

Ανάμεσα στους ελάχιστους «τρελούς» κρασάδες που βυθίζουν τα κρασιά τους περιλαμβάνονται και δύο Ελληνες, ο Γιάννης Παρασκευόπουλος και ο Λέων Καράτσαλος της ΓΑΙΑ Οινοποιητική (οι μοναδικοί στην Ελλάδα) που τόλμησαν να βυθίσουν τον Θαλασσίτη τους για παλαίωση σε βάθος 25 μέτρων ώστε να αποφύγουν τον χειρότερο εχθρό του που είναι το οξυγόνο.

Σημειώστε ότι η εταιρεία διαθέτει δύο οινοποιεία, ένα στη Νεμέα κι ένα στη Σαντορίνη,  και έχει βρεθεί κατ’ επανάληψη (επτά φορές από το 2003) μεταξύ των 100 πιο σημαντικών οινοποιείων του κόσμου από το έγκυρο αμερικανικό Wines & Spirits Magazine.

Το ελληνικό πείραμα ξεκίνησε το 2009, όταν 500 φιάλες Θαλασσίτη, του φημισμένου ασύρτικου του οινοποιείου τοποθετήθηκαν σε κλωβό και βυθίστηκαν στα 25 μέτρα κάτω από την θάλασσα της Σαντορίνης όπου η θερμοκρασία είναι σταθερή, το σκοτάδι απόλυτο και βασικά δεν υπάρχει οξυγόνο.

Τα πράγματα δεν πήγαν καλά την πρώτη φορά αφού το 2014 ανασύρθηκαν σώες μόλις τρεις φιάλες αλλά οι οινοποιοί δεν πτοήθηκαν βελτιώνοντας συνεχώς τη διαδικασία βύθισης. Η σοδειά του 2010, λοιπόν, είχε καλύτερη τύχη αφού το 2015 αναδύθηκαν 258 φιάλες και πέρσι έφτασαν τις 504 φιάλες, αριθμημένες φυσικά, από τις οποίες οι 211 διατίθενται πλέον στο εμπόριο από επιλεγμένες κάβες και εστιατόρια. Είναι ένα λευκό κρασί με εντυπωσιακό χαρακτήρα, λαμπερό και δροσερό, χωρίς ίχνος οξείδωσης με έντονα ορυκτά αρώματα.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News