Η Κλόντια Σίφερ ήθελε να τραβήξει την προσοχή και τα κατάφερε. Για τον πολύ λάθος λόγο. Ο Τσιπ θύμιζε πράγματι τη σκυλίτσα Λάικα, όπως έγραψε η Τζούντιθ Γουντς στην Telegraph. Η Λάικα ήταν το σκυλάκι που εκτοξεύθηκε το 1957 σε τροχιά γύρω από τη Γη, μέσα στον σοβιετικό δορυφόρο Sputnik 2. Ο Σπούτνικ 2 επανεισήλθε στη γήινη ατμόσφαιρα στις 14 Απριλίου 1958, μετά από 162 ημέρες σε δορυφορική τροχιά, και κάηκε. Το όχημα δεν ήταν σχεδιασμένο για επανείσοδο, άρα η Λάικα ήταν εξαρχής καταδικασμένη να χαθεί μαζί με τον δορυφόρο.

Αυτά, βέβαια, γίνονταν το 1957. Αλλες εποχές, άλλα ήθη. Και εν πάση περιπτώσει, η Λάικα θυσιάστηκε για το καλό της ανθρωπότητας, ας πούμε. Ο Τσιπ, πάλι, κλεισμένος μέσα στην τσάντα της Κλόντια, με τα μάτια γουρλωμένα και το πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι, θυσιάστηκε για μερικά «κλικ» και για τη ματαιοδοξία της Σίφερ.

Είναι τραβηγμένο να μιλήσεις για «κακοποίηση» του ζώου; Ισως. Ο Τσιπ, ο οποίος είχε και έναν από τους «πρωταγωνιστικούς» ρόλους στην ταινία, πιθανώς δεν έπαθε κάτι σοβαρό κλεισμένος μέσα στην ειδικά σχεδιασμένη τσάντα, πέραν του να δυσφορήσει και να τρομάξει. Δεν είναι βέβαιον ότι τα ζώα απολαμβάνουν τη δημοσιότητα με τον ίδιο τρόπο που συμβαίνει στους ανθρώπους. Σίγουρα, πάντως, δεν την απολαμβάνουν στριμωγμένα σε μια τσάντα ώμου επί ώρες, αντιμέτωπα με χιλιάδες φλας.

Εχουμε την τάση οι άνθρωποι να επιδεικνύουμε τα κατοικίδιά μας. Οπως επιδεικνύουμε και τα παιδιά μας, εξάλλου, χωρίς να τα ρωτήσουμε. Στην εποχή των social media, δε, αυτή η τάση έχει γιγαντωθεί. Και αυτό μας φέρνει σε πιο θεμελιώδη ερωτήματα. Οπως, ας πούμε, γιατί παίρνεις κατοικίδια ή γιατί κάνεις παιδιά. Για να σε συμπληρώνουν ως αξεσουάρ; Οχι βέβαια, θα φωνάξουν όλοι, πριν πάνε να τραβήξουν ακόμα μια φωτογραφία με τα παιδιά/σκυλιά/γατιά τους για το Instagram.

Προ ημερών έγινε ντόρος στα καθ’ ημάς μετά τη δήλωση γνωστού παρουσιαστή ότι «τα κατοικίδιά μας δεν είναι μέλη της οικογένειάς μας». Οι περισσότεροι έπεσαν να τον φάνε: όχι, ΕΙΝΑΙ μέλη της οικογένειάς μας. Περί ορέξεως ουδείς λόγος, όπως θες το βλέπεις. Ανεξαρτήτως του βαθμού συγγένειας που αισθάνεσαι ότι έχεις με το ζώο, όμως, η πραγματικότητα παραμένει: είναι ένα ζωντανό πλάσμα και όχι  σκουλαρίκι. Δεν χρειάζεται να το νιώθεις σαν παιδί σου το ζώο για να συναισθάνεσαι και να σέβεσαι τον φόβο του, την ταραχή του, την ανάγκη του για ασφάλεια και ηρεμία.

Το γατί στον κτηνίατρο το πας και τρέμει από φόβο, γραπώνεται πάνω σου. Η Σίφερ το έκλεισε σε μια τσάντα στην οποία, αν κρίνουμε από το μέγεθος του κεφαλιού του, ίσα-ίσα χωρούσε, και το περιέφερε χαρούμενη στο κόκκινο χαλί.

Η ανθρώπινη ματαιοδοξία δεν έχει όρια. Τα πάντα μπορούν να μπουν στην υπηρεσία της. Δεν είναι καθόλου παράξενο, λοιπόν, που η ενσυναίσθηση προς ένα ζωντανό πλάσμα μπορεί να πέσει θύμα της.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News