Ο Σαμ Αλτμαν, ιδρυτής της OpenAI είναι τόσο περήφανος για το νέο «παιχνιδάκι» του GhatGPT, που άλλαξε ακόμη και την ιστορική φωτογραφία του προφίλ του στο X. Η βάση είναι πάντα η ίδια: ένας νεαρός (εκείνος) με φρέσκο και έξυπνο βλέμμα στέκεται μπροστά από έναν πίνακα με μαθηματικούς τύπους, ατενίζοντας το μέλλον με λαχτάρα και αισιοδοξία.

Ωστόσο η νέα profile photo του μεγάλου αφεντικού της OpenAI στην πραγματικότητα δεν είναι μια φωτογραφία, πρόκειται περισσότερο για μια εικονογράφηση που (ανα)δημιουργήθηκε μέσω του ChatGPT, με βάση ναι μεν μια πραγματική φωτογραφία, αλλά με τη χαρακτηριστική και αναγνωρίσιμη σε όλον τον κόσμο αισθητική του Studio Ghibli, του διάσημου στούντιο παραγωγής anime του εξαιρετικού ιάπωνα σκηνοθέτη Χαγιάο Μιγιαζάκι.

Ο ενθουσιασμός του Αλτμαν αντανακλά τον ενθουσιασμό των χρηστών –οι οποίοι, από τότε που η OpenAI, η κατασκευάστρια εταιρεία του ChatGPT, ανακοίνωσε ότι το μοντέλο της μπορεί, πλέον, να παράγει εικόνες με βάση την αισθητική συγκεκριμένων καλλιτεχνών– κατέκλυσαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με εικόνες και καρέ που μιμούνται το απαράμιλλο των ταινιών του Studio Ghibli. «Οι εικόνες στο ChatGPT είναι πολύ πιο δημοφιλείς από όσο αναμέναμε (και είχαμε αρκετά υψηλές προσδοκίες)», έγραψε στο X ο Αλτμαν. Στο Διαδίκτυο επικράτησε φρενίτιδα, τόσο που μέσα σε λίγες ημέρες άρχισε να γίνεται λόγος για νέα μόδα, για «viral trend» στην οποία, μάλιστα, δόθηκε και ένα όνομα: «Ghiblification».

Ομως παρ’ ότι οι νέες, εντυπωσιακές, ομολογουμένως, δυνατότητες του μοντέλου ΤΝ της OpenAI έχουν προκαλέσει ενθουσιασμό, πολλοί εξέφρασαν τη δυσαρέσκειά τους με το πώς παράγονται αυτές οι εικόνες, καθώς εξακολουθούν να υφίστανται τα άλυτα ζητήματα της λογοκλοπής και της παραβίασης πνευματικών δικαιωμάτων στο πλαίσιο της περαιτέρω ανάπτυξης της Τεχνητής Νοημοσύνης (ΤΝ) και της γενίκευσης της χρήσης της. Υπάρχει, όμως, και ένα άλλο ζήτημα, το οποίο θίγει σε ανάλυσή της η Ελενα Τεμπάνο της Corriere della Sera, και αφορά τη χρήση των αποκαλούμενων μιμιδίων στην πολιτική.

Η ιταλίδα δημοσιογράφος αναφέρει ενδεικτικά πως «Ghibli Style» εικόνες, πέρα από ορδές χρηστών του Διαδικτύου, έσπευσαν να δημιουργήσουν επίσης τα Αδέλφια της Ιταλίας (το κόμμα της ιταλίδας πρωθυπουργού «φιλοτέχνησε» δύο εικόνες της Τζόρτζια Μελόνι) καθώς και ο Λευκός Οίκος (απεικονίζοντας τη σύλληψη ενός παράτυπου μετανάστη) αλλά και η γαλλική προεδρία (με αφορμή τη συμπλήρωση 60 χρόνων από την ίδρυση της Πολιτικής Προστασίας της Γαλλίας). «Πρόκειται για παραδείγματα “μιμιδιοποίησης” της πολιτικής, δηλαδή της διαδικασίας κατά την οποία πολιτικά περιεχόμενα αναμειγνύονται με περιεχόμενα της ποπ κουλτούρας, για να καταστούν προσιτά ακόμη και σε όσους δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική», όπως σχολιάζει η ιταλίδα αρθρογράφος.

«Τα μιμίδια διαφέρουν από τα viral περιεχόμενα λόγω της φύσης τους ως μιμήσεις ή παραλλαγές ήδη γνωστών στοιχείων που αποκτούν νέα σημασία με την πάροδο του χρόνου. Η “Ghiblification” ως μίμηση του στυλ του Μιγιαζάκι, εμπίπτει πλήρως σε αυτόν τον ορισμό», εξήγησε, μιλώντας στην Corriere della Sera η Ρομπέρτα Μπρατσάλε, κοινωνιολόγος, διευθύντρια του MediaLab του Πανεπιστημίου της Πίζας και συν-συγγραφέας του βιβλίου «Η Ποπ Πολιτική του Διαδικτύου. Τα Μιμίδια και οι Προκλήσεις της Πολιτικής Επικοινωνίας».

«Οι πολιτικοί χρησιμοποιούν όλο και περισσότερο τα μιμίδια επειδή είναι μια γλώσσα που αναγνωρίζεται και γίνεται κατανοητή από τους απλούς ανθρώπους και συχνά γίνεται viral. Πολλοί άνθρωποι προσεγγίζουν την πολιτική μόνο μέσω αυτών των ποπ περιεχομένων. Ηδη κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας εναντίον της Χίλαρι ο Ντόναλντ Τραμπ είχε αποδείξει ότι ήξερε να χρησιμοποιεί καλά αυτές τις λίγο πολύ αυθόρμητες δημιουργίες. Τώρα πήγε στο επόμενο επίπεδο, αρκεί να ρίξετε μια ματιά στον λογαριασμό του Λευκού Οίκου από τότε που ανέλαβε τα καθήκοντά του», πρόσθεσε η ιταλίδα επιστήμονας.

Ομως και η Τζόρτζα Μελόνι, πριν αναλάβει χρέη πρωθυπουργού της Ιταλίας, λάμβανε συχνά από οπαδούς της εικόνες με πρωταγωνίστρια την ίδια σε στιλ manga, τις οποίες στη συνέχεια αναρτούσε στους διάφορους λογαριασμούς της στο Διαδίκτυο. Και τo τραγούδι «Ιο sono Giorgia» εξακολουθεί ακόμα να είναι το πιο σημαντικό παράδειγμα «μιμιδιοποίησης» της πολιτικής στην Ιταλία. «Ολες αυτές είναι μορφές που επιτρέπουν την προσέγγιση ανθρώπων που δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική, αλλά προσελκύονται από αυτά τα ειρωνικά περιεχόμενα. Ετσι έρχονται σε επαφή με τους πολιτικούς σε ένα απομονωμένο, άσχετο περιβάλλον που τους προσελκύει, ακόμη και εάν υπό κανονικές συνθήκες θα απωθούνταν από τα πολιτικό μήνυμα του εκάστοτε ατόμου», ανέφερε σχετικά η ιταλίδα ειδικός στην επικοινωνία.

Επιπλέον η «μιμιδιοποίηση» λειτουργεί υπέρ των πολιτικών ακόμη και εν αγνοία τους και δίχως την πρόθεσή τους, μέσω αυτού που η Ρομπέρτα Μπρατσάλε αποκαλεί «συμμετοχική προπαγάνδα»: «κάθε φορά που ένα άτομο αναδημοσιεύει το όποιο μιμίδιο ή το μοιράζεται μέσω του Whatsapp, ακόμα κι αν πρόκειται να το επικρίνει, αυτή η αλληλεπίδραση λαμβάνεται υπόψη από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και, έτσι, αυξάνεται το αποκαλούμενο “engagement” και, συνεπώς, και η ορατότητα. Με αυτόν τον τρόπο τα μιμίδια προσεγγίζουν εκατομμύρια ανθρώπους: η εξασφάλιση της ίδιας προβολής, μέσω διαφημίσεων επί πληρωμή, σε πλατφόρμες ή σε παραδοσιακά μέσα θα ήταν πολύ πιο δύσκολη και ακριβή», εξήγησε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News