Ο Economist διερωτάται «Τι θα κάνει η Ευρώπη αν κερδίσει ο Τραμπ;» και η Washington Post θέτει το ζήτημα πιο ωμά για τον Πούτιν: «Με δεδομένη τη βαρβαρότητα που έχει επιδείξει ως τώρα, τι θα συμβεί αν ένας εκδικητικός Πούτιν νικήσει στην Ουκρανία;».

Ας αρχίσουμε από το πεδίο της μάχης στην Ευρώπη. Ο δημοσιογράφος Χιου Χιούιτ, πριν αναφερθεί στη βαρβαρότητα των επιχειρήσεων του Πούτιν, περιγράφει στην WP ένα σενάριο-εφιάλτη. Τι θα συνέβαινε, άραγε, αν η Ρωσία μπορούσε να ανασυνταχθεί, να εξοπλίσει μέσω επιστράτευσης ένα εκατομμύριο άνδρες και να επικρατούσε ακόμη και έναντι ενός ολοένα και καλύτερα εξοπλιζόμενου ουκρανικού στρατού;

«Ας υποθέσουμε ότι ο Βλαντίμιρ Πούτιν ανατρέπει τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι και προσαρτά ολόκληρη την Ουκρανία. Τι θα γινόταν με τους Ουκρανούς;» ερωτά ο αρθρογράφος και συνεχίζει: «Γνωρίζουμε ότι τουλάχιστον 16.000 παιδιά από την Ουκρανία έχουν απαχθεί και έχουν μεταφερθεί στη Ρωσία (…) Τουλάχιστον 9.000 ουκρανοί πολίτες σκοτώθηκαν από τους Ρώσους και περισσότεροι από 15.000 άνθρωποι τραυματίστηκαν, σύμφωνα με τα Ηνωμένα Εθνη, που προειδοποιούν ότι ο πραγματικός αριθμός είναι πολύ μεγαλύτερος».

Αν ο Πούτιν κέρδιζε, έχοντας χάσει δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες από την άμυνα της Ουκρανίας, πώς θα αντιμετώπιζε άραγε τον πληθυσμό της χώρας των περίπου 40 εκατομμυρίων ψυχών; Ο αρθρογράφος κάνει μια ακραία εκτίμηση μιλώντας για κίνδυνο «υποδούλωσης» ή και «για γενοκτονία».

Για να υποστηρίξει αυτή τη ζοφερή πρόβλεψη αντλεί παραδείγματα από την Ιστορία για το «πώς οι δικτάτορες αντιμετωπίζουν τους λαούς που κατακτούν». Ας δούμε τους αριθμούς που παραθέτει:

• Ο Στάλιν σκότωσε περίπου 4 εκατ. Ουκρανούς με την αναγκαστική κολεκτιβοποίηση της γεωργίας και τον λιμό που προκάλεσε την περίοδο 1932-1933.
• Ο Αδόλφος Χίτλερ οργάνωσε τη δολοφονία 6 εκατ. Εβραίων και εκατομμυρίων άλλων στο Ολοκαύτωμα.
• Από το 1958 έως το 1962, το «Μεγάλο άλμα προς τα εμπρός» του Μάο Τσετούνγκ «προκάλεσε τη χειρότερη μαζική δολοφονία στην ιστορία, με περίπου 45 εκατ. Κινέζους νεκρούς». Για τον αριθμό αυτόν, που προκαλεί μεγάλη εντύπωση (και κάποιοι τον αμφισβητούν), μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα εδώ, σε ένα κείμενο του βρετανικού Independent.
• Η γενοκτονία του Πολ Ποτ στην Καμπότζη τη δεκαετία του 1970 κόστισε τη ζωή σε 1,7 εκατ. ανθρώπους.
• Ο ΟΗΕ έχει υπολογίσει ότι ο Μπασάρ αλ Ασαντ, στην προσπάθειά του να διατηρήσει την εξουσία στη Συρία εν μέσω εμφυλίου, «ευθύνεται ήδη για τον θάνατο 300.000 αμάχων».

Ακόμη κι αν κάποιοι ιστορικοί κάνουν διαφορετικές εκτιμήσεις για τον αριθμό των νεκρών, κανένας δεν αμφιβάλλει ότι τα παραπάνω όντως συνέβησαν.

Σήμερα είναι προφανές ότι αδυνατούμε να προβλέψουμε τι θα συνέβαινε αν ο Πούτιν επικρατούσε στην Ουκρανία. Ωστόσο η βαρβαρότητα που έχει ήδη συντελεστεί είναι πολύ ανησυχητική.

Σε αυτούς τους προβληματισμούς έρχονται να προστεθούν τα ερωτήματα του Economist για το αν μια ενδεχόμενη δεύτερη προεδρική θητεία του Τραμπ στις ΗΠΑ θα άφηνε ανυπεράσπιστη την Ουκρανία και τον λαό της.

Η βρετανική επιθεώρηση θυμίζει τη δήλωση Τραμπ, φέτος τον Μάιο, πως αν εκλεγόταν πρόεδρος των ΗΠΑ θα τερμάτιζε τον πόλεμο στην Ουκρανία «σε 24 ώρες». Το περιοδικό θεωρεί ότι το υπονοούμενο είναι σαφές: διακοπή της στρατιωτικής βοήθειας προς την Ουκρανία και πράσινο φως ώστε η Ρωσία να διατηρήσει τα εδαφικά κέρδη της εισβολής.

Το ενδεχόμενο επιστροφής ενός «Τραμπ εκδικητή» στον Λευκό Οίκο, πιο θυμωμένου και δικαιωμένου από ποτέ, τον Ιανουάριο του 2025, θέτει πολλά ερωτήματα για τους αναλυτές. Για παράδειγμα, θα υλοποιούσε ποτέ την απειλή της πρώτης θητείας του περί αποχώρησης των ΗΠΑ από το ΝΑΤΟ; Δύσκολο. Ωστόσο η στρατιωτική βοήθεια προς την Ουκρανία, με τα ποσά, τη συχνότητα των αποστολών και την τεχνολογία που προσφέρθηκε από πλευράς Μπάιντεν, θεωρείται βέβαιο ότι θα σταματούσε.

Και η Ευρώπη; Τι θα κάνει αν οι ΗΠΑ πάψουν να ασχολούνται με την Ουκρανία, όχι μόνο λόγω Τραμπ, αλλά και εξαιτίας μιας κλιμάκωσης της έντασης με την Κίνα; Ο γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν έθεσε τον Μάιο το κρίσιμο ερώτημα: «Η αμερικανική κυβέρνηση θα είναι πάντα η ίδια; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει σε κάτι τέτοιο και δεν μπορούμε να εκχωρήσουμε τη συλλογική μας ασφάλεια και τη σταθερότητά στις επιλογές των αμερικανών ψηφοφόρων». Μπορούν όμως οι Ευρωπαίοι να αμυνθούν στρατιωτικά χωρίς την πυρηνική ομπρέλα της Αμερικής;

Θεωρητικώς (και μόνο) η Ευρώπη μπορεί, σύμφωνα με τον Economist: Οι ευρωπαίοι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ μετρούν πληθυσμό 600 εκατ. και σχεδόν 2 εκατ. στρατιωτικούς. Σύμφωνα με το Stockholm International Peace Research Institute, το 2022 οι Ευρωπαίοι δαπάνησαν συλλογικά για την Αμυνα 333 δισ. δολάρια, έναντι 86 δισ. δολαρίων που δαπάνησε η Ρωσία. Από την άλλη, μόλις δέκα από τους 30 συμμάχους των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ θα πιάσουν φέτος τον στόχο για αμυντικές δαπάνες 2% του ΑΕΠ. Ανάμεσά τους και η Ελλάδα.

«Οι Ευρωπαίοι, όμως, δεν συμφωνούν στις προτεραιότητες. Ούτε εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον αρκετά ώστε να αποφασίσουν τι σημαίνει και τι συνεπάγεται η μεγαλύτερη αυτονομία» σχολιάζει ο Economist, αποτυπώνοντας την πραγματικότητα.

Eπομένως, αν οι ΗΠΑ εγκατέλειπαν την Ουκρανία, παρά τις υποσχέσεις στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στις 11/7 ότι θα την υποστηρίξουν «όσο χρειαστεί», υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες για το αν οι Ευρωπαίοι θα μπορούσαν να συνεχίσουν τη στήριξη του Κιέβου με όπλα και υλικά. Τα οπλοστάσια της Ευρώπης είναι μικρότερα και έχουν εξαντληθεί σε μεγαλύτερο βαθμό από αυτά της Αμερικής. Και, φυσικά, υπάρχει και το ζήτημα της πυρηνικής αποτροπής. Η Ρωσία διαθέτει σχεδόν 6.000 πυρηνικές κεφαλές. Βρετανία και Γαλλία περίπου 200-300 η καθεμία…

Επομένως, το ευρωπαϊκό εγχείρημα της στρατηγικής αυτονομίας είναι σε μεγάλο βαθμό ένας στόχος για το μέλλον. Εάν η Ευρώπη αποκτούσε μεγαλύτερες στρατιωτικές δυνατότητες και συντονισμό (και ήταν ουσιωδώς πιο ενωμένη στο ζήτημα αυτό), θα μπορούσε στο μέλλον να ανησυχεί λιγότερο για την ασφάλειά της όσο η Αμερική θα στρέφεται πιθανότατα προς την Ασία. Ωστόσο, για τον πόλεμο στην Ουκρανία και τον λαό της χώρας, οι εκλογές του 2024 στις ΗΠΑ είναι εξαιρετικά σημαντικές. Οπως και για την Ευρώπη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News