Εδώ και χρόνια έχει αναπτυχθεί ολόκληρη μυθολογία για την κατασκευαστική δραστηριότητα της οικογένειας του πρωθυπουργού, μέσω του πατέρα του Παύλου Τσίπρα και του θείου του Ηρακλή. Η γνωστή δυσκολία –και ενίοτε αδυναμία– πρόσβασης σε ψηφιακά ή αναλογικά αρχεία με τη δραστηριότητα επιχειρήσεων που λειτούργησαν κατά το παρελθόν, συμβάλλει στη διαιώνιση ανακριβών πληροφοριών ή καλύπτει στοιχεία που θα στενοχωρούσαν ορισμένους.

Τις τελευταίες ημέρες, η σεναριολογία «φούντωσε» με αφορμή και τη γνωστή κόντρα του Αλ. Τσίπρα με τον Κ. Μητσοτάκη στη Βουλή με τον τελευταίο να αναφέρεται σε «δουλίτσες με τη Χούντα». Ο Πρωθυπουργός απάντησε με ανάρτηση στο Facebook η οποία αναφέρονταν στον πατέρα του. Τι συμβαίνει, όμως, πραγματικά με τις δραστηριότητες της οικογένειας του πρωθυπουργού στα δημόσια έργα;

Ο πλέον διαδεδομένος μύθος είναι αυτός που συνδέει την οικογένεια Τσίπρα με την ιστορική τεχνική εταιρεία «Σκαπανεύς» η οποία είχε άλλους ιδρυτές και μετόχους. Η «Σκαπανεύς», ήταν μία από τις 4-5 μεγάλες ελληνικές τεχνικές εταιρείες που επεκτάθηκαν στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 στις αγορές της Μέσης Ανατολής. Οπως και οι υπόλοιπες, κατέρρευσε μαζί με το καθεστώς του Σάχη της Περσίας, χωρίς καμία βοήθεια από την επίσημη ελληνική πολιτεία.

Η οικογένεια Τσίπρα έχει, πάντως, παρουσία δεκαετιών στο χώρο των δημοσίων έργων μέσω σειράς εταιρειών. Η μεγαλύτερη από αυτές, η οποία είχε σημαντική δράση στον τομέα των δημοσίων έργων, κυρίως την περίοδο της Χούντας, ήταν η Ανώνυμος Εταιρεία Τεχνικών Εργων «Ηρακλής» (Ηρακλής ΑΕΤΕ). Πρόκειται για κατασκευαστική επιχείρηση που ιδρύθηκε το 1970 και αποτελούσε συνέχεια μικρότερης επιχείρησης του Ηρακλή Τσίπρα. Πρόεδρος της ΑΕΤΕ ήταν ο Παύλος Τσίπρας και διευθύνων σύμβουλος ο αδελφός του Ηρακλής.

Ο Ηρακλής Τσίπρας, πατέρας του οικονομικού συμβούλου του πρωθυπουργού Γιώργου Τσίπρα, ήταν το πλέον επιφανές μέλος της οικογένειας για πολλά χρόνια αφού είχε υπάρξει μέλος του διοικητικού συμβουλίου και υπεύθυνος του ποδοσφαιρικού τμήματος του Παναθηναϊκού. Μάλιστα είχε αναλάβει σημαντικά έργα, μεταξύ των οποίων και στην Κρήτη, πριν από το πραξικόπημα του Απριλίου 1967.

Από τους ισολογισμούς της «Ηρακλής ΑΕΤΕ», που κυκλοφόρησαν στα social media, προκύπτει πως η τεχνική εταιρεία των αδελφών Τσίπρα είχε υπό εκτέλεση έργα 390 εκατ. δραχμών στα τέλη του 1972 ενώ το αντίστοιχο ποσό είχε μειωθεί στα 290 εκατ. δραχμές στο τέλος της επόμενης χρονιάς. Πρόκειται για αξιόλογα μεγέθη για την εποχή, αν και υπήρχαν πολύ μεγαλύτεροι κατασκευαστικοί όμιλοι, εξαιτίας και της γνωστής συμπάθειας των Συνταγματαρχών προς τις εργολαβίες. Η εταιρεία είχε, επίσης, σημαντική κερδοφορία η οποία την περίοδο 1970 – 1974 προσέγγισε τα 10 εκατ. δραχμές ετησίως, κατά μέσο όρο.

Τα ίχνη της «Ηρακλής ΑΕΤΕ» χάνονται, εξαιτίας και του Εθνικού Τυπογραφείου, που δεν διαθέτει ψηφιακό αρχείο για τις ανακοινώσεις επιχειρήσεων στην «Εφημερίδα της Κυβέρνησης» πριν από τα μέσα της δεκαετίας του ’80. Η οικογένεια συνεχίζει, πάντως, να δραστηριοποιείται στο χώρο των δημοσίων έργων και το 1987 εμφανίζεται, με πρώτη εταιρική χρήση, η τεχνική εταιρεία «Α.Τ.Ε. Ηρακλής Τσίπρας» με πρόεδρο του διοικητικού συμβουλίου τον Παύλο Τσίπρα. Η κατασκευαστική επιχείρηση παρουσίαζε, μάλιστα, αξιόλογη κερδοφορία. Την διετία 1991 και 1992, για παράδειγμα, είχε σημαντικότατα κέρδη που αθροιστικά για τις δύο χρονιές ξεπερνούσαν τα 100 εκατ. δραχμές.

Εξι χρόνια μετά την ίδρυσή της, το 1993, η τεχνική εταιρεία μετονομάζεται σε «ΑΤΕ Τσίπρας». Η τελευταία, σύμφωνα με τις δημοσιευμένες λογιστικές καταστάσεις του 1995, είχε έσοδα 184 εκατ. δραχμές και κέρδη 29 εκατ. δραχμών, ίδια κεφάλαια που έφταναν τα 245 εκατ. δραχμές και ελάχιστες υποχρεώσεις (μόλις 19,5 εκατομμυρίων), με μηδενικό τραπεζικό δανεισμό.

Οι τεχνικές εταιρείες, όπως γνωρίζουν άριστα οι μηχανικοί, μπορεί, όμως, να έχουν απότομα σκαμπανεβάσματα αν π.χ. πέσουν έξω στους υπολογισμούς τους για ένα έργο. Ετσι και η εταιρεία του Π. Τσίπρα είχε ζημιές γύρω στα 17 εκατ. δραχμές το 1994, πιθανώς επειδή ένα ή περισσότερα έργα «δεν βγήκαν» όπως τα υπολόγιζε η διοίκηση. Η τελευταία καλή χρονιά της «ΑΤΕ Τσίπρας» ήταν το 1995 γιατί από εκείνο το έτος αρχίζει η κατάρρευση η οποία την οδηγεί σε μηδενικό τζίρο μέσα στην επόμενη τετραετία. Από το 1999 στην ουσία έχει μηδαμινό ή μηδενικό κύκλο εργασιών.

Στο μεσοδιάστημα είχε αλλάξει ιδιοκτήτη και όνομα. Η οικογένεια Τσίπρα πώλησε το 100% της τεχνικής εταιρείας στην οικογένεια Τραυλού η οποία την μετονόμασε σε «Μέδουσα». Με βάση τον τελευταίο δημοσιευμένο ισολογισμό, του 2002, η «Μέδουσα» ήταν απλώς ένα «κέλυφος», δηλαδή μια εταιρεία που κατείχε κάποιο εργοληπτικό πτυχίο. Είχε μηδενικά έσοδα και ζημιές 32 εκατ. δραχμών.

Στα τέλη της δεκαετίας του ’90 ο τότε υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Κώστας Λαλιώτης συμφώνησε με τις προτάσεις ισχυρών εργολάβων σύμφωνα με τις οποίες έπρεπε να υπάρξουν κίνητρα για τη δημιουργία ισχυρότερων ομίλων στο χώρο των έργων, ενόψει και των μεγάλων επενδύσεων για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το νομοθετικό πλαίσιο καταστρατηγήθηκε από τους εργολάβους. Στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν υπήρξε ουσιαστική συγχώνευση, αλλά συγχώνευση εργοληπτικών πτυχίων! Δεκάδες «εταιρείες – σαπάκια» που δεν είχαν καμία δραστηριότητα αλλά διατηρούσαν το εργοληπτικό τους πτυχίο «συγχωνεύθηκαν» ώστε μια άλλη κατασκευαστική εταιρεία να μείνει σε ανώτερη κατηγορία του σχετικού μητρώου και να μπορεί να διεκδικεί μεγάλα έργα χωρίς να έχει ουσιαστική δυνατότητα υλοποίησής τους!

Ετσι η «Μέδουσα», με τη μηδενική πλέον δραστηριότητα, βρέθηκε στο στόχαστρο της οικογένειας Τραυλού η οποία διοικούσε την εισηγμένη τεχνική εταιρεία «Τεχνοδομή». Η «Τεχνοδομή», λόγω της επιθετικής πολιτικής των αδελφών Τραυλού, ήταν για μία χρονιά στην κορυφή της λίστας με τις μεγαλύτερες τεχνικές εταιρείες της χώρας για να καταρρεύσει την επόμενη! Την εποχή εκείνη ήταν κοινό μυστικό οι στενές σχέσεις μελών της οικογενείας με το ΠΑΣΟΚ (μάλιστα ο Μάριος Τραυλός υπήρξε και δήμαρχος Αμπελακίων Σαλαμίνας με την υποστήριξη του ΠΑΣΟΚ) και την οικογένεια Παπανδρέου.

Ομως η «Τεχνοδομή» ήταν στην ουσία χρεοκοπημένη από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 και οι ιδιοκτήτες της αναζητούσαν τρόπο να την αναστήσουν μέσω συγχώνευσης με άλλες εταιρείες – σφραγίδες. Το 2002 ανακοινώνεται σχέδιο συγχώνευσης της «Μέδουσα» με σειρά τεχνικών εταιρειών, μεταξύ των οποίων και η «Χρ. Καλογρίτσας» και η «Τεχνοδομή», για να σχηματίσουν ένα ενιαίο σχήμα υπό τη διοίκηση του επιχειρηματία Χρήστου Καλογρίτσα.

Ο τελευταίος ακολουθεί το δρόμο που διάλεξαν πολλοί συνάδελφοί του: Αγοράζει «εταιρείες – σφραγίδα» προκειμένου να καταφέρει να βάλει την επιχείρησή του στις ανώτερες τάξεις του εργοληπτικού πτυχίου. Όμως η συμφωνία ναυαγεί ως προς το σκέλος συμμετοχής της πλευράς Τραυλού και η διοίκηση της «Τεχνοδομή» ανακοινώνει λίγους μήνες αργότερα πως θα απορροφήσει την «Μέδουσα».

Ετσι η εταιρεία της οικογένειας Τσίπρα βούλιαξε οριστικά μαζί με την «Τεχνοδομή». Τα αδέλφια του πρωθυπουργού εξακολουθούν, όμως, να δραστηριοποιούνται στο χώρο των έργων και των μελετών μέσω ομόρρυθμης εταιρείας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News