#7 Πενήντα χρόνια μετά από τον Γαλλικό Μάη του 1968

Το 1968 ήταν η χρονιά που άλλαξε τον κόσμο και πρώτα-πρώτα τη Γαλλία, από όπου ξεκίνησαν τα μεγάλα γεγονότα της χρονιάς. Τον Μάιο, πριν από 50 χρόνια, έγιναν στη Γαλλία οι μεγαλύτερες απεργίες και διαδηλώσεις στην ιστορία της χώρας, αφού είχαν προηγηθεί μεγάλες κινητοποιήσεις σε παρισινά σχολεία και πανεπιστήμια.

Μετά από μήνες συγκρούσεων μεταξύ μαθητών και φοιτητών με τις Αρχές, το Πανεπιστήμιο της Ναντέρ στα περίχωρα του Παρισιού έκλεισε στις 2 Μαΐου με λοκ-άουτ που επέβαλε η διεύθυνσή του και οκτώ φοιτητές, ανάμεσά τους και ο τότε αναρχικός Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, παραπέμφθηκαν στο πειθαρχικό συμβούλιο ως πρωταίτιοι για τις αναταραχές που είχαν αρχίσει τον Νοέμβριο της προηγούμενης χρονιάς.

(Για την ιστορία όλα είχαν ξεκινήσει ένα χρόνο νωρίτερα όταν ομάδα φοιτητών είχε καταλάβει το κτίριο της φοιτητικής εστίας των κοριτσιών στην Ναντέρ με το αίτημα να επιτρέπονται οι νυχτερινές επισκέψεις των αγοριών στα δωμάτια των κοριτσιών. Η σεξουαλική επανάσταση είχε ήδη αρχίσει αλλά ο χώρος της εκπαίδευσης εξακολουθούσε να είναι υπέρ-συντηρητικός.)

Η είδηση ότι «100 φασίστες» ήταν έτοιμοι να βαδίσουν κατά της Σορβόννης πυροδότησε την μαζική αντίδραση των φοιτητών στο Παρίσι, που εξελίχθηκε σε άγριες οδομαχίες στο Καρτιέ Λατέν, μεταξύ αστυνομικών και διαδηλωτών. Ο Γαλλικός Μάης είχε, μόλις, αρχίσει.

Την εξέγερση των σπουδαστών –κυρίως αναρχικοί, μαοϊκοί και τροτσκιστές- ασπάστηκαν στη συνέχεια και οι εργαζόμενοι με καταλήψεις εργοστασίων και διαδηλώσεις κατά του καπιταλισμού, του γκολισμού και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Πάνω από 500.000 εργαζόμενοι συμμετείχαν στη συγκλονιστική διαδήλωση της Δευτέρας 13 Μαΐου (οι διοργανωτές ανέβαζαν τον αριθμό των διαδηλωτών σε ένα εκατομμύριο) ενώ περισσότεροι από  10 εκατ. Γάλλοι (σχεδόν τα δύο τρίτα του εργατικού δυναμικού) δεν πήγαν στις δουλειές τους, με αποτέλεσμα για περίπου πέντε 24ωρα να παραλύσουν τα πάντα στη χώρα.

Η πολιτική και κοινωνική κρίση, που ξέσπασε με τη μορφή επανάστασης στο Παρίσι και σε άλλες γαλλικές πόλεις οδήγησε τελικά στη διάλυση της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης και την προκήρυξη έκτακτων εκλογών από τον τότε πρόεδρο Σαρλ ντε Γκωλ, ο οποίος υποσχέθηκε περισσότερη δημοκρατία και δικαιώματα στους φοιτητές και τους εργάτες.

Και ενώ η κυβέρνηση του Ζορζ Πομπινού κατέρρεε, ο ριζοσπαστικός αναβρασμός έπαψε το ίδιο ξαφνικά όπως είχε αρχίσει. Οι εργάτες, ωθούμενοι από το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, που είχε καταδικάσει την εξέγερση θέλοντας την διαπραγμάτευση, επέστρεψαν στις δουλειές τους και στις εκλογές του επόμενου Ιουνίου το κόμμα του Ντε Γκωλ επανεξελέγη θριαμβευτικά και μάλιστα ακόμα πιο ισχυρό από πριν.

«Τον Μάη του ’68 νικήσαμε πολιτιστικά και κοινωνικά, αλλά ευτυχώς χάσαμε πολιτικά» έχει δηλώσει στο παρελθόν ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, πρώην πρόεδρος της ομάδας των Πρασίνων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, και στα νιάτα του ένας από τους αναρχικούς ηγέτες του φοιτητικού κινήματος της Ναντέρ.

Πράγματι, τα γεγονότα μπορεί να απέτυχαν πολιτικά, θεωρούνται όμως σταθμός για την αμφισβήτηση του κατεστημένου και για το πέρασμα από τον συντηρητισμό στην αποδοχή της ισότητας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Μάλιστα, από μερικούς φιλόσοφους και ιστορικούς, ο Γαλλικός Μάης όπως έμεινε στην ιστορία χαρακτηρίζεται ως το πιο επαναστατικό γεγονός του 20^ου αιώνα.

Σήμερα 50 χρόνια μετά, η χρονιά θεωρείται ιδιαίτερα σημαντική ακόμα και η παρισινή μόδα εμπνέεται από τα γεγονότα του Μάη του ’68. Και μπορεί το Παρίσι να είναι πάντα ελκυστικό, τόσο για τα αξιοθέατά του όσο και για τις εκθέσεις, που γίνονται συνεχώς σ’ αυτή την υπέροχη πόλη, η  φετινή επίσκεψη, είναι ξεχωριστή.

Πέρα από τα βιβλία – έχει χυθεί πάρα πολύ μελάνι για τις αναλύσεις των γεγονότων του 1968- και τις εκθέσεις  που ετοιμάζονται πυρετωδώς, αρκεί μια βόλτα στο Καρτιέ Λατέν, την εμβληματική φοιτητική γειτονιά γύρω από τη Σορβόννη, στην πλατεία Ντανφέρ-Ροσρό (εδώ άρχιζαν οι πορείες των φοιτητών) και στην Αψίδα του Θριάμβου (σημείο συνάντησης των μαθητών των λυκείων), στο Σαν Ζερμέν ντε Πρε (έγινε η μεγάλη επίθεση της αστυνομίας) και οπωσδήποτε μια στάση στην οδό Γκε-Λουσάκ (τα οδοφράγματά της είχαν γίνει σύμβολο της φοιτητικής επανάστασης) για να νιώσει κανείς λίγο πιο κοντά στο ριζοσπαστικό πνεύμα της εποχής.

Αφορμή για ταξίδι #8
 Τριακόσια χρόνια από τον θάνατο του Μαυρογένη→

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News