Η κατάπαυση του πυρός που αναμένεται να τεθεί σε ισχύ την Κυριακή –εκτός κάποιου απροόπτου της τελευταίας στιγμής– θα επιφέρει τεράστιες αλλαγές στην ευρύτερη περιοχή, με τα κύρια μέτωπα των όποιων εξελίξεων να είναι τα εξής πέντε, όπως τα παρουσιάζει σε ανάλυσή του o Γκουίντο Ολίμπιο, ειδικός αναλυτής της ιταλικής εφημερίδας Corriere della Sera. 

Γάζα

Κατά τους προηγούμενους 15 μήνες η Χαμάς υπέστη συντριπτικά πλήγματα. Η ηγεσία της αποδεκατίστηκε, ενώ οι νεκροί μαχητές της ανέρχονται σε χιλιάδες, ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν έχει εξαρθρωθεί. Της οργάνωσης ηγείται ο Μοχάμεντ Σινουάρ, ο οποίος είναι σκληροπυρηνικός όσο ήταν και ο αδελφός του Γιαχία, ο εγκέφαλος των σφαγών της 7ης Οκτωβρίου του 2023.

Οσο για το αξιόμαχο των δυνάμεών της, παρά τις τεράστιες απώλειες και την ισοπέδωση της Γάζας, η Χαμάς έχει ήδη αρχίσει να στρατολογεί νέους μαχητές και λίγη σημασία έχει το ότι ορισμένοι από αυτούς ενδέχεται να είναι άπειροι: υπάρχουν χιλιάδες νέοι άνδρες πρόθυμοι να συνεχίσουν πολεμούν, υπεραρκετοί ώστε να συνεχίσει η οργάνωση να αποτελεί απειλή.

Επιπλέον, η Λωρίδα της Γάζας, αν και ερειπιώνας πλέον, εξακολουθεί να βρίσκεται στα χέρια της οργάνωσης, γεγονός που της επιτρέπει να ανασυνταχθεί σε βάθος χρόνου. Σύμφωνα με μια ανάλυση της Jerusalem Post, η Χαμάς επιδιώκει τρόπον τινά να υποτιμηθεί, ώστε να μπορεί να αιφνιδιάσει το Ισραήλ.

Ιράν

Ο πιο μακρινός από τους εχθρούς του Ισραήλ στην παρούσα φάση είναι ο νούμερο ένα στόχος του, τουλάχιστον σύμφωνα με τις προθέσεις του ισραηλινού πρωθυπουργού. Το Τελ Αβίβ είναι πεπεισμένο ότι έχει την ευκαιρία να πλήξει το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν καταφεύγοντας στα όπλα, με τα χρονικά περιθώρια για μια τέτοια ενέργεια να έχουν διευρυνθεί σημαντικά, καταρχάς λόγω της δραστικής αποδυνάμωσης των αντιπροσώπων της Τεχεράνης, αλλά και εξαιτίας των σοβαρών εσωτερικών δυσκολιών (αντιπαλότητες, εντάσεις, οικονομία, κ.ά.) που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι αγιατολάδες.

Ο Μπενιαμίν Νετανιάχου υπολογίζει στη συνδρομή του Ντόναλντ Τραμπ αλλά δεν είναι βέβαιο ότι ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, αν και δηλώνει αποφασισμένος να περιορίσει την Τεχεράνη, θα ανάψει το πράσινο φως για στρατιωτική δράση.

Πάντως οι Φρουροί της Επανάστασης δεν σταματούν να χτυπούν τα τύμπανα του πολέμου, διεξάγοντας στρατιωτικές ασκήσεις και παρελάσεις, ενισχύοντας το οπλοστάσιό τους, ακόμα και απειλώντας. Συγχρόνως, όμως, ο ιρανός πρόεδρος Μασούντ Πεζεσκιάν παίζει το διπλωματικό χαρτί, με τον ιταλό αναλυτή να εξηγεί πως μέσω αυτής της διττής στρατηγικής η ισλαμική δημοκρατία επιδιώκει, αφενός να συνεχίσει να λειτουργεί ως φάρος της «αντίστασης» (κατά του Ισραήλ και της Δύσης), αφετέρου να μην απομονωθεί στη διεθνή σκηνή. 

«Ο κίνδυνος ενός πολέμου με το εβραϊκό κράτος καραδοκεί» γράφει ο δημοσιογράφος της Corriere della Sera, σημειώνοντας πως τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη και οι πύραυλοι μεγάλου βεληνεκούς βρίσκονται ήδη «στις ράμπες εκτόξευσης», αν και οι αντίπαλοι ενδέχεται αμφότεροι να προτιμούν η σύγκρουση να παραμείνει σκιώδης.

Σαουδική Αραβία και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα παρακολουθούν με προσοχή τις εξελίξεις: ένα αποδυναμωμένο Ιράν σίγουρα ωφελεί και το Ριάντ και το Αμπου Ντάμπι, αλλά σίγουρα δεν θα ήθελαν να ξεσπάσει ένας νέος πόλεμος στη γειτονιά τους.

Λίβανος

Η κατάπαυση του πυρός με τη Χεζμπολάχ, παρά ορισμένες μεμονωμένες επιδρομές από αμφότερες τις πλευρές, αντέχει. Στην παρούσα φάση η σιιτική φιλοϊρανική οργάνωση προσπαθεί ακόμα να συνέλθει και να σταθεί στα πόδια της μετά τα βαρύτατα πλήγματα που υπέστη το καλοκαίρι με την εξόντωση των ηγετών και σημαντικού αριθμού διοικητών της. Επιπλέον, λόγω της κατάρρευσης του καθεστώτος Ασαντ, η Χεζμπολάχ απώλεσε έναν ζωτικής σημασίας διάδρομο επιμελητείας μέσω του οποίου έφταναν στον Λίβανο σύμμαχοι, όπλα και λοιπό πολεμικό υλικό. 

Εγκυροι παρατηρητές κρίνουν ότι επί του παρόντος η οργάνωση εστιάζει σχεδόν αποκλειστικά στην ανασύνταξη της δομής και των δυνάμεών της, αυτό όμως συμβαίνει σε ένα πλαίσιο πολύ πιο περίπλοκο σε σχέση με το παρελθόν. Επιπλέον, δεδομένων των πολιτικών ανακατατάξεων στη χώρα, τόσο η Δύση όσο και οι σουνιτικές μοναρχίες του Κόλπου επιδιώκουν τον δραστικό περιορισμό της επιρροής του «κόμματος του θεού».

Συρία 

Πρόκειται για το πιο ρευστό από τα μέτωπα της Μέσης Ανατολής, με τα ηνία της χώρας να τα κρατούν στη Δαμασκό οι ισλαμιστές πρώην αντάρτες και μια λωρίδα γης (στα υψίπεδα του Γκολάν) να βρίσκεται υπό ισραηλινή κατοχή. «Το Ισραήλ προωθήθηκε στην ουδέτερη ζώνη με το πρόσχημα της παρουσίας ιρανικών πολιτοφυλακών, αλλά αυτή η δικαιολογία δεν ισχύει πλέον, μετά την απελευθέρωση της Δαμασκού» δήλωσε την Πέμπτη ο Αχμάντ αλ Σάρα, ο νέος ηγέτη της Συρίας, έπειτα από τον θάνατο τριών και τον τραυματισμό πέντε ανθρώπων σε ισραηλινή επίθεση.

Η επιθετική στάση του Ισραήλ (από την πτώση του Ασαντ έως σήμερα έχει πλήξει πάμπολλους στόχους εντός της συριακής επικράτειας) καταδεικνύει πως το Τελ Αβίβ δεν επιθυμεί ακριβώς τη χαλάρωση της έντασης. Ο Γκουίντο Ολίμπιο σημειώνει πως, με βάση τους στρατηγικούς στόχους του, το Ισραήλ ενδεχομένως να προτιμούσε τον Ασαντ στην εξουσία (τον οποίο ταπείνωνε ασταμάτητα με τακτικές αεροπορικές επιδρομές) από τους ισλαμιστές αντάρτες. Γιατί στο Τελ Αβίβ φοβούνται την ενίσχυση της επιρροής του Κατάρ και της Τουρκίας, των δύο μεγάλων χορηγών των ανταρτών, οι οποίοι συνδέονται επίσης, αν και με διαφορετικούς τρόπους, με τη Χαμάς. 

Υεμένη

Οι Χούθι ενεπλάκησαν στη σύρραξη για να υπερασπιστούν τους Παλαιστίνιους, καταφέρνοντας τελικά να διαταράξουν την εμπορική κίνηση μέσω της Ερυθράς Θάλασσας και εξαπολύοντας συγχρόνως πυραύλους κατά του Ισραήλ, το οποίο απάντησε σε όλες τις προκλήσεις με αεροπορικές επιδρομές πάνω από 2.000 χιλιόμετρα μακριά από την επικράτειά του.

Πλέον, οι σκληροτράχηλοι υεμενίτες αντάρτες είναι διατεθειμένοι –σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες– να σταματήσουν τη δράση τους, συνεχίζοντας όμως να είναι με το δάχτυλο στη σκανδάλη για ενδεχόμενη παραβίαση της εκεχειρίας.