Στις αρχές της δεκαετίας του 2010 ο Παύλος Πολάκης ήταν ακόμα μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή τέλος πάντων θεωρούνταν ότι ανήκε σε αυτόν τον χώρο. Η σχέση του μαζί της ωστόσο είχε αρχίσει να περνά κρίση, καθώς ο γιατρός από την Κρήτη με το πλούσιο αγωνιστικό παλμαρέ από τα χρόνια της ΚΝΕ, δεν συμφωνούσε πολύ με τους νεωτερισμούς που είχε αρχίσει να εισάγει ο πολιτικός του χώρος. Έτσι, μεταπήδησε (όπως αρκετοί θυμούνται) στο ΕΠΑΜ του Δημήτρη Καζάκη, με τις πιο λαϊκο-πατριωτικές θέσεις, πριν προλάβει να πηδήξει από εκεί στο καράβι του ΣΥΡΙΖΑ τον Μάιο του 2012, ακριβώς τη στιγμή που αυτός είχε περάσει από το 5 στο 17% και ετοιμαζόταν να το κάνει 27% μέσα σε λιγότερο από 40 μέρες.

Oμως αυτά είναι λίγο – πολύ γνωστά σε όσους έχουν ψάξει το παρελθόν του πάλαι ποτέ αναπληρωτή υπουργού Yγείας, που βρέθηκε μετά τον Σεπτέμβριο του 2015 να απασχολεί κατά κόρον την πολιτική ειδησεογραφία και εξίσου -τουλάχιστον- την παραειδησεογραφία. Λίγοι όμως θυμούνται ότι μία από τις αιτίες ή έστω τις αφορμές για το οριστικό διαζύγιο του με την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ειδικότερα, ήταν η απόφαση της τελευταίας να συμμετάσχει μέσω του Τμήματος ΛΟΑΤΚΙ που είχε μόλις συγκροτήσει, στις εκδηλώσεις του τότε Gay Pride.

Ο κ. Πολάκης, που είχε ήδη αναπτύξει αυτή την ιδιαίτερη σχέση που ακόμα διατηρεί με τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, είχε ξεσπαθώσει κατά των συντρόφων και των συντροφισσών για την απόφαση αυτή, την οποία χαρακτήριζε πότε αδιανόητη και πότε γελοιότητα –χωρίς τότε μάλιστα να θέσει καν υψομετρικά κριτήρια. Η μεταγραφή του στο ΕΠΑΜ δεν πρέπει άλλωστε να ήταν πολύ δύσκολη. Επικεφαλής του σχηματισμού στα Χανιά, ήταν ένας καθηγητής, που θα γινόταν λίγο αργότερα ευρύτερα γνωστός επειδή στις ακαδημαϊκές του παραδόσεις φιλοσοφίας υποστήριζε ότι η ομοφυλοφιλία είναι επινόηση του καπιταλισμού και τον προωθούν μεγάλες αμερικανικές εταιρείες πληροφορικής.

Oσοι γνώριζαν τις θέσεις του κ. Πολάκη σχετικά με τα ομόφυλα ζευγάρια και τα δικαιώματά τους, ακόμα και στην ορατότητα πριν συζητήσουμε για γάμο, διόλου εκπλήσσονται από τις θέσεις που εκφράζει τις τελευταίες ημέρες πάνω στο ζήτημα. Πολύ περισσότερο είχαν εκπλαγεί όταν υποστήριζε ευθέως, και κατ’ ουσίαν «παρουσίαζε» στον λαό του, ως υποψήφιο πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, κάποιον που εκτός από παντελώς άγνωστος ήταν και ανοιχτά γκέι.

Βέβαια, ας σημειωθεί αυτό, ο κ. Πολάκης έχει αποδείξει στην πολιτική του διαδρομή ότι δεν είναι ένας δυσκίνητος άνθρωπος. Παραμονές του δημοψηφίσματος το 2015 εκφωνούσε στη Βουλή μαντινάδες σύμφωνα με τις οποίες «το όχι θέλει Ελληνες/ το ναι θέλει προδότες» (sic) και διαβεβαίωνε ότι αν ο Αλέξης Τσίπρας υπογράψει μνημόνιο «θα τον πνίξει με τα ίδια του τα χέρια». Αυτό δεν τον εμπόδισε να γίνει αναπληρωτής υπουργός στην πρώτη μνημονιακή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο ακριβώς συνέβη με τα εμβόλια, όπου ο εμβολιασμός του ανακοινώθηκε σε ζωντανή μετάδοση, τις απειλές ότι δεν θα κατέβαινε υποψήφιος τον Μάιο, αλλά και τις συχνές – πυκνές καταδρομές κομάντο στα social media, όπου αρκετοί έχουν προσέξει ότι όποτε κάποιος απαντά στα ίσα στις προσβολές και τις επιθέσεις του, έχει την ευκαιρία να τον δει να βάζει την ουρά στα σκέλια και να σωπαίνει.

Αν λοιπόν το πρόβλημα ήταν ο κ. Πολάκης, θα ήταν ίσως και ελεγχόμενο, έστω κι αν ο αναβαθμισμένος ρόλος του «υπερτομεάρχη» που του έχει αναθέσει ο Στέφανος Κασσελάκης αναβαθμίζει εκ των πραγμάτων και κάθε κρίση στις σχέσεις τους. Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι το τελευταίο διάστημα, ολοένα και περισσότερα στελέχη και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ σπεύδουν να δείξουν ότι δεν εξαρτώνται και δεν δεσμεύονται από τον κ. Κασσελάκη. Η πρόσκληση για meeting εργασίας στις Σπέτσες αντιμετωπίστηκε με αρκετή ειρωνεία και μερικές αρνήσεις (Κυριακή Μάλαμα, Ελενα Ακρίτα και βέβαια ο Αλέξης Τσίπρας που είναι μια κατηγορία μόνος του), η ανακοίνωση ότι στην ψηφοφορία για τον γάμο ομόφυλων ζευγαριών θα τεθεί θέμα κομματικής πειθαρχίας, πέραν των ρητών αντιρρήσεων από βουλευτές (Γιάννης Σαρακιώτης, Διονύσης Καλαματιανός), προκάλεσε διαρροές δυσαρέσκειας και από πρωτοκλασάτα στελέχη (Νίκος Παπάς, Σωκράτης Φάμελος), τρία στελέχη (Γιάννης Ραγκούσης, Κώστας Ζαχαριάδης, Θανάσης Θεοχαρόπουλος) προτείνουν να αλλάξει ο ΣΥΡΙΖΑ πολιτική ομάδα στην Ευρώπη, άλλο ένα (Κώστας Αρβανίτης) τους απαντά, χωρίς κανείς να μοιάζει να έχει συνομιλήσει για αυτά με τον κ. Κασσελάκη, διαψεύσεις και κόντρα διαψεύσεις ανταλλάσσονται ανάμεσα στον πρόεδρο και την εκπρόσωπο του κόμματος Δώρα Αυγέρη.

Η εικόνα είναι κωμική. Αλλά κυρίως αναδεικνύει ότι οι βουλευτές και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν πιστεύουν καθόλου ότι αν αφήσουν την πρωτοβουλία στα χέρια του κ. Κασσελάκη θα γλιτώσουν τον πολιτικό αφανισμό. Τέσσερις μήνες κοντά από την εκλογή του, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει δώσει το παραμικρό πολιτικό στίγμα, επιχειρώντας απλά και στα πάντα να εμπορευτεί τον εαυτό του. Μεταξύ μας, αν το εμπόρευμα πουλούσε, ελάχιστοι θα διαμαρτύρονταν. Ομως, παρά τις μεγαλοστομίες, συμβαίνει το αντίθετο. Οι διαρροές του κ. Κασσελάκη γύρω από τον εαυτό του –πότε ότι πλήρωσε τους εργαζόμενους στα κομματικά Μέσα από τα προσωπικά του χρήματα, πότε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης τον ζητούσε για υπουργό το 2019– δεν προκαλούν καν θυμηδία: ακόμα χειρότερα, αντιμετωπίζονται με γενικευμένη αδιαφορία. Μέσα σε αυτό το κλίμα, το να θυμάται ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να θέσει ζήτημα κομματικής πειθαρχίας σε ένα θέμα που αφορά ταυτοτικά τον ίδιο, προκαλεί εκνευρισμό. Και προσοχή: πλέον προκαλεί εκνευρισμό σε όσους απέμειναν στον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή ως έναν βαθμό στους δικούς του ανθρώπους.

Ενα μεγάλο μέρος του ΣΥΡΙΖΑ θέλησε πριν από 120 μέρες να «ξεφορτωθεί τα βαρίδια». Σήμερα διαπιστώνει ότι το κόστος για να το καταφέρει ήταν να φορτωθεί ένα άλλο και μάλιστα ακόμα πιο απρόβλεπτο. Ενας πρόεδρος που δείχνει να μη γνωρίζει πολλά από πολιτική και δεν ακούει κανέναν είναι συνταγή εξαφάνισης. Ενα μεγάλο μέρος στελεχών θα ήθελε να απαλλαχθεί από τον κ. Κασσελάκη πριν από τις ευρωεκλογές. Αλλοι, πιο φιλόδοξοι, ονειρεύονται να κατέβει σε αυτές ένα ενιαίο σχήμα της Κεντροαριστεράς και να διεκδικήσει ένα 30%.

Ολες αυτές είναι ωραίες ιδέες. Αλλά κάποιος θα πρέπει να πείσει τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να αφήσει την εταιρεία start-up που μόλις απέκτησε. Και όσο χιούμορ και αν επιστρατεύσει κανείς, δύσκολα μπορεί να φανταστεί ότι αυτός θα είναι ο κ. Πολάκης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News