Οι αποστάσεις στα διαστημικά ταξίδια είναι απαγορευτικές τόσο ώστε μόνο στα μυθιστορήματα και τις ταινίες μπορούμε να ελπίζουμε σε ταξίδια τεραστίων αποστάσεων σε σχετικά σύντομο χρόνο. Ιδέες πάντως για το πώς θα μπορούσαμε να παρακάμψουμε αυτή τη δυσκολία υπάρχουν πολλές.

Μία θεωρητικά εφικτή ιδέα είναι αυτή που στηρίζει ο βρετανός φυσικός Στίβεν Χόκινγκ από κοινού με τον ρώσο δισεκατομμυριούχο Γιούρι Μίλνερ. Αυτή προβλέπει ότι ένα μικροσκοπικό διαστημόπλοιο θα μπορούσε να φτάσει στο πιο κοντινό αστέρι, να το φωτογραφίσει και να στείλει τις εικόνες μέσα σε λίγα χρόνια αντί για τα χιλιάδες που θα χρειάζονταν με τη συμβατική τεχνολογία.

Η πρωτοβουλία Breakthrough Starshot, που χρηματοδοτείται με 100 εκατομμύρια δολάρια από τον Μίλνερ, επιδιώκει να εντοπίσει ζωή στο διάστημα. Πέρα από τον Χόκινγκ και τον Μίλνερ στην πρωτοβουλία μετέχουν ο Πιτ Γουόρντεν, πρώην διευθυντής κέντρου της NASA αλλά και ο Μαρκ Ζάκερμπεργκ, ο ιδρυτής του Facebook. Οχι τυχαία η ανακοίνωση έγινε στην 55η επέτειο του ταξιδιού του Γιούρι Γκαγκάριν.

Το μέσο για αυτόν τον σίγουρα φιλόδοξο στόχο θα είναι τα «νανοσκάφη», δηλαδή μικροσκοπικά διαστημόπλοια, γράφει το Quartz.

Προορισμός είναι το πιο κοντινό άστρο στη Γη, το Αλφα του Κενταύρου, για το οποίο ήδη γνωρίζουμε ότι έχει τουλάχιστον ένα πλανήτη. Το άστρο είναι διπλό, με τον ένα ήλιο να είναι λίγο μεγαλύτερο και τον άλλο λίγο μικρότερο από τον δικό μας. Ανάμεσά τους υπάρχει μια ζώνη όπου θα μπορούσαν να υπάρχουν πλανήτες με συνθήκες κατάλληλες για ζωή (θερμοκρασία, για παράδειγμα, αρκετή για να κρατά το νερό σε υγρή μορφή).

Με την τεχνολογία που έχουμε σήμερα, ένα διαστημόπλοιο θα χρειαζόταν 30.000 χρόνια για να διασχίσει τα 4,4 έτη φωτός ή 40 τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα που μας χωρίζουν από το Αλφα Κενταύρου.

Η αποστολή, σύμφωνα με τον Μίλνερ, θα περιλαμβάνει περίπου 1.000 μικρά διαστημικά σκάφη, καθένα σε μέγεθος σπιρτόκουτου, τα οποία αρχικά θα τεθούν σε τροχιά γύρω από τη Γη.

Τα νανοσκάφη θα έχουν ένα ιστίο από λεπτό και ελαφρύ υλικό που θα λειτουργεί όπως τα πανιά. Αντί για τον αέρα, που βέβαια δεν υπάρχει στο Διάστημα, τα νανοσκάφη θα επιταχύνουν χάρη στις ακτίνες λέιζερ σε ταχύτητα που θεωρητικά θα είναι περίπου το 20% της ταχύτητας του φωτός, δηλαδή σε ταχύτητα πάνω από…  200 εκατ. χιλιόμετρα την ώρα. Επίσης θεωρητικά, αυτό σημαίνει ότι θα φτάσουν στο αστέρι σε περίπου 20 χρόνια.

Κάθε νανοσκάφος θα φωτογραφίσει το άστρο και τους πλανήτες του και θα ξαναστείλει τα δεδομένα στη Γη, τα οποία θα χρειαστούν τέσσερα και κάτι χρόνια για να τα λάβουμε. Ετσι -εντελώς θεωρητικά πάντα- μέσα σε μια γενιά θα έχουμε δει πώς είναι το άστρο και οι πλανήτες του και αν μπορεί να συντηρήσει ζωή – ή αν έχει κιόλας.

Όλα αυτά στην πράξη είναι ιδέες που λειτουργούν και έχουν επιστημονική βάση, αλλά δεν έχουν δοκιμαστεί ποτέ σε τέτοια κλίμακα–μια πρώτη προσπάθεια από τη NASA θα γίνει το 2018 για την επιτάχυνση χάρη στο φως του ήλιου.

Οι τεχνικές δυσκολίες είναι κάτι παραπάνω από μεγάλες, οι εμπνευστές του σχεδίου αισιοδοξούν ότι θα ξεπεραστούν και θα μπορέσουν κάποια στιγμή να εφαρμόσουν την τεχνολογία και με επανδρωμένα οχήματα. Για τον Χόκινγκ, εξάλλου, η μετανάστευση του ανθρώπου σε άλλα αστρικά συστήματα είναι μακροπρόθεσμα η μόνη σωτηρία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News