Σε ποια πόλη συγκεντρώθηκαν το δεύτερο Σάββατο του Αυγούστου 900.000 ravers, παρά την σκιά της πανδημίας και την παγκόσμια πολλαπλή κρίση; Ποια πόλη, όχι μόνο διέθεσε ελεύθερα τους κεντρικούς δημόσιους χώρους της στα rave-house-ο-φιλα πλήθη και στους DJs που συνέρρευσαν από όλα τα μέρη του πλανήτη, αλλά και οργάνωσε όλες τις αναγκαίες υποδομές, για ένα δωρεάν εικοσιτετράωρο πάρτι χορευτικής ηλεκτρονικής μουσικής;

Δύσκολα θα απαντούσε κανείς αυθόρμητα «η Ζυρίχη», μα έτσι είναι.

Πράγματι η Ζυρίχη δεν φαίνεται να ταιριάζει με μια τέτοια εικόνα ξέφρενα αισθησιακή και τόσο εναρμονισμένη με την δημοφιλή μουσική trance, rave και όλα τα συνοδευτικά αποχαλινωτικά συμβάντα. Αντίθετα αυτή έχει καθιερωθεί στη συνείδηση των επισκεπτών της μέσα από διάφορα στερεότυπα για την Ελβετία, όπως οι σοκολάτες, το φοντύ, οι αγελάδες σε πράσινα λιβάδια και το σκι στις χιονισμένες Άλπεις για τουρίστες που αναζητούν την χιλιοδοκιμασμένη απόλαυση συνδυασμένη με ανεμελιά, κλασικές ανέσεις και ασφάλεια. Εξακολουθώντας να ελκύει ένα τέτοιο τουριστικό κοινό η σχετικά μικρή σε πληθυσμό πόλη παραμένει σταθερή αξία στο διεθνές τουριστικό πεδίο, ακόμα και σε εποχές κρίσης, όπως η τωρινή, ενώ παράλληλα βγαίνει μια από τις καλύτερες πόλεις να ζει κανείς. Τα αμέτρητα ρολόγια που διακοσμούν τους δημόσιους χώρους της υπενθυμίζουν πως το πνεύμα του ορθολογισμού, με όλα τα στοιχεία τάξης, οργάνωσης και υπολογισμού παραμένουν περίοπτα σύμβολα της ανάπτυξης, αλλά και της σταθερότητας και ασφάλειας. Παράλληλα, το εμπεδωμένο πνεύμα ενός δημοκρατικού κοσμοπολιτισμού που αποτελεί συνεκτικό στοιχείο του ελβετικού συναινετικού κράτους επιτρέπει σε τέσσερις γλωσσικές εθνότητες να συνυπάρχουν ισότιμα. Αυτό το μήνυμα κοσμοπολίτικης ανεκτικότητας και διάθεσης για συνθέσεις μέσα από ετερόκλητα στοιχεία είναι διάχυτο και στην παλιά πόλη, που συνδυάζει το παραδοσιακό (από τον Μεσαίωνα) με το μοντέρνο, αλλά και το υπερσύγχρονο σε μια υβριδική, μοναδική σύνθεση. Αυτή την υβριδικότητα την κάνουν να φαντάζει προσγειωμένη και ρεαλιστική οι φωτισμένες επιγραφές μεγάλων χρηματοπιστωτικών οργανισμών και ξενοδοχείων, καθώς και οι βιτρίνες των καταστημάτων υψηλής μόδας στον κεντρικό της δρόμο, την Bahnhofstrasse, που οδηγεί από τον σιδηροδρομικό σταθμό στην λίμνη.

Ετσι λοιπόν, στις 13 Αυγούστου, 900.000 λάτρεις της ηλεκτρονικής χορευτικής μουσικής έσπευσαν άλλη μια φορά στο «Street Parade», ένα event μοναδικό στο είδος του, το οποίο φιλοξενείται στην Ελβετική πρωτεύουσα εδώ και τριάντα χρόνια. Ο ευνοϊκός καιρός (30 βαθμοί) ανέβασε τους παλμούς της συνήθως ζωηρής εκδήλωσης σε τροπικές χορευτικές υπερσυχνότητες. Εκατό μεγάλα και άλλα μικρότερα πάρτι, διάσπαρτα σε διαφορετικά σημεία, παρέσυραν τους συμμετέχοντες σε ασταμάτητες περιπλανήσεις και εξαντλητικό χορό από σκηνή σε σκηνή, κατά προτίμηση στον ανοιχτό χώρο γύρω από την λίμνη της Ζυρίχης. Όχι λίγοι επισκέπτες δροσίστηκαν με βουτιές μετά ρυθμικής μουσικής στα νερά της, παρέα με τους ατάραχους κύκνους.

Αλλη μια χρονιά ενθουσιώδεις τουριστο-ravers από την Ευρώπη αλλά και όλα τα μέρη του πλανήτη, επέστρεψαν ή και ήρθαν για πρώτη φορά στην πόλη που τους επέτρεψε και φέτος να παρελάσουν με καρναβαλικές εμφανίσεις και να γλεντήσουν (να παρτάρουν κατά τον σχετικό νεολογισμό) μέχρι κατάρρευσης συντονισμένοι με τις μουσικές μίξεις διάσημων DJs . Περισσότεροι από 200 DJς συμμετείχαν και στην φετινή εκδήλωση χωρίς αμοιβή. Έτσι απέδειξαν στο κοινό την ανιδιοτελή αγάπη τους για την μουσική δημιουργία τους, αλλά και την δέσμευσή τους στον βασικό σκοπό της εκδήλωσης, δηλαδή την ενότητα των ανθρώπων μέσω της μουσικής, που γεφυρώνει τις διαφορές.

Με τέτοια συρροή του κοινού διαψεύστηκαν οι ανησυχίες των διοργανωτών για την μειωμένη προσέλευση. Επίσης η θετική διάθεση επισκεπτών ως προς το event παραμέρισε τους φόβους για πιθανή μεταδοτικότητα της ευλογιάς των πιθήκων με την σωματική επαφή.

Εξω έπεσαν, και όσοι προφήτεψαν πως οι φίλοι του Street Parade – όχι μόνο νεανικό κοινό, αλλά και ενήλικο – συνήθισαν λόγω αντι-covid-ικής απόστασης να αποφεύγουν τον φυσικό χώρο και προτιμούν πια την ασφάλεια των ψηφιακών περιπλανήσεων. Η ακύρωση πολλών φεστιβάλ διεθνώς, μεταξύ των οποίων και το ίδιο το Street Parade επί δύο χρόνια, οδήγησε σε αυτήν την υπόθεση, πως γενικά το αντίστοιχο κοινό θα στραφεί στο κοντινό μέλλον σε ψηφιακές εμπειρίες κάθε είδους καλλιτεχνικών συμβάντων, αντί να πηγαίνει στον φυσικό τόπο όπου αυτά διαδραματίζονται.

Τελικά, οι ravers της Ζυρίχης ακύρωσαν τέτοιες προγνώσεις, καθώς προτίμησαν ένα ταξίδι με γενικά αυξημένο κόστος σε εποχή ενεργειακής κρίσης, μαζί με τις ταλαιπωρίες της μετακίνησης. Κι αυτό, μόνο και μόνο για να συμμετέχουν ενεργά ένα εικοσιτετράωρο στην χαοτική technoτελετουργία του Street Parade, με όλα τα απίθανα συνοδευτικά συμβάντα.

Το Street Parade: Μια ιδιότυπη επανάληψη χωρίς τίποτα παραδοσιακό

Η επανάληψη της πραγματοποίησης του Street Parade έχει κάτι το παράδοξο: οι κάθε είδους τελετουργίες με σταθερή επανάληψη προσελκύουν τακτικά και σε συγκεκριμένες τοποθεσίες τα μέλη μιας σχετικά κλειστής κοινότητας. Τέτοια παραδοσιακά τελετουργικά διασυνδέουν στενότερα τους συμμετέχοντες. Μέσα από τα ανθεκτικά σύμβολά τους τροφοδοτείται η ασφάλεια και η οικειότητα της συνήθειας.

Οι εκδηλώσεις όμως του Street Parade δεν έχουν τίποτα παραδοσιακό, τίποτα καθησυχαστικά οικείο. Τα σύμβολά τους είναι σκόπιμα κούφια, τόσο ώστε να χάνεται το νόημά τους, παρά τα μεγαλεπήβολα μότο, όπως «αγάπη,, ανεκτικότητα, ενότητα» και άλλα παρόμοια. Η αισθητική τους προβάλλει το εκκεντρικά σχεδιασμένο σώμα των ravers στην δημόσια σκηνή, ενώ ανεμίζει επίμονα την σημαία της δημιουργικής αντισυμβατικότητας, που τώρα πια δεν αναστατώνει κανέναν, καθώς οι περισσότεροι επιδιώκουν να δείχνουν τουλάχιστον εμφανισιακά αντισυμβατικοί, ώστε να ξεχωρίζουν οπτικά.

Οπως και οι μοντέρνες νεανικές αντι-κουλτούρες παλιότερων εποχών με ρομαντικά, καρναβαλικά και εκστατικά στοιχεία, έτσι και οι ravers επικαλούνται την αγάπη, την συναισθηματική έκρηξη, το ξεπέρασμα των φραγμών. Ας μην ξεχνάμε και πως η μουσική techno, παρά την τωρινή εμπορευματοποίησή της, πηγάζει από την ανατρεπτική μουσική σκηνή του Detroit, ξεκινώντας από την ηλεκτρονική πλευρά του Krautrock. Οι λάτρεις αυτής της μουσικής σχηματίζουν μια παγκόσμια, τεχνοφιλική κοινότητα, που μοιράζεται τους ευέλικτους ρυθμούς και στιλ μιας αβέβαιης και ατομικιστικής ζωής. Απολαμβάνοντας τους ταχύτατους ρυθμούς, αποδεσμεύονται εύκολα από οτιδήποτε σταθερό και ιδίως τους τόπους και τους χώρους. Γι’ αυτό η rave «κοινότητα» με τις εκρηκτικές τελετουργίες της διαφοροποιείται ριζικά από τις ριζωμένες παραδοσιακές κοινότητες.

Ετσι και φέτος λοιπόν πραγματοποιήθηκε το Street Parade στη Ζυρίχη, αν και επαναλαμβάνεται σχεδόν πανομοιότυπα κάθε χρονιά από το 1992, παρά τις κατακραυγές αυτών στους οποίους δεν άρεσε. Μόνο το 1994, με προσέλευση 10000 επισκεπτών, ο αρχηγός της αστυνομίας προσπάθησε να το απαγορεύσει με την αιτιολογία πως ήταν «πολύ μεγάλο, πολύ θορυβώδες, γεμίζει με σκουπίδια τους δρόμους της πόλης και επιπλέον ενδιαφέρει ένα ασήμαντο τμήμα του πληθυσμού». Όμως η αντίδραση κάποιων πολιτικών, διαφόρων φορέων και των φίλων της εκδήλωσης την κράτησε ζωντανή για 30 χρόνια. Ο Stephan Epli, παρουσιαστής της φετινής εκδήλωσης δήλωσε χαρακτηριστικά: «Τα μίντια πάντα λένε πως τέλειωσε, πως είναι το τελευταίο Street Parade, οι άνθρωποι δεν το θέλουν πια. Αλλά οι άνθρωποι το θέλουν, επειδή δεν είναι ένα παραδοσιακό συμβάν».

Eνα τεράστιο πάρτι απλωμένο στον δημόσιο χώρο

Ετσι και τώρα δεν ήταν λίγοι όσοι αποζήτησαν αυτήν την επανάληψη, οι μεγαλύτεροι από αυτούς με κάποιο είδος νοσταλγίας για μια – φαινομενικά – ανέμελη εποχή στα τέλη του 20ου αιώνα. Εκτός από τους νεοφερμένους, πολλοί επέστρεψαν στον τόπο του τεράστιου αστικού πάρτι, αποζητώντας εμπειρίες ελεύθερης επικοινωνίας μέσα από την καταλυτική δύναμη μιας μουσικής, με έντονο ρυθμό, που τους αγγίζει άμεσα, επειδή συνήθως βιώνουν απόμακρα μια γεμάτη ρίσκα καθημερινότητα, που τους αποσυνδέει από τον κόσμο συγκινησιακά και συναισθηματικά.

Οι προσδοκίες τους για το Street Parade πραγματοποιήθηκαν, τουλάχιστον με βάση τις προσωπικές μαρτυρίες πολλών, αλλά και από ό,τι έδειξε η μεγάλη εικόνα του event μέσα από τα μίντια.

Ο Marek Krynski, ένας φοιτητής μαθηματικών το 1992 υπήρξε τότε ο βασικός εμπνευστής του πρώτου Street Parade, εμπνεόμενος από το Love Parade του Βερολίνου, με 29 «άρματα αγάπης» και έξι τεράστιες στατικές σκηνές. Ο Krynski, που εργάζεται τώρα σε μια ελβετική τράπεζα στο τομέα διαχείρισης ρίσκου, συμμετέχει κάθε χρόνο στην εκδήλωση. Την επιτυχία του event την αποδίδει στην ευτυχία που προκαλεί η μουσική techno και house. Αυτό το συναίσθημα της ευτυχίας μεγαλώνει καθώς διαμοιράζεται. «Το Street Parade είναι ο καλύτερος τρόπος για τον διαμοιρασμό αυτής της ευτυχίας» ισχυρίζεται.

Κατά γενική διαπίστωση των οργανωτών και πολλών από τους συμμετέχοντες κάτι τέτοιο συνέβη φέτος. Η πρόσχαρη, χαλαρή και φιλική διάθεση ήταν διάχυτη από την αρχή της ηλιόλουστης και ζεστής μέρας. Oι ravers έδειχναν να απολαμβάνουν την ασταμάτητη περιπλάνηση σε ευρύχωρα και ηλιόλουστα τοπία της πολυδιάστατης πόλης.

Η κίνηση είναι ένδειξη ζωής και το Street Parade τρέφεται από αυτήν. Οτιδήποτε χαρούμενο και ζωντανό κινείται, όπως τα «άρματα της Αγάπης», οι ravers, οι τουρίστες -θεατές τους μαζί βέβαια με τα κινητά τηλέφωνα. Όλα αυτά τα κινούμενα πλάσματα, άνθρωποι , αντικείμενα και τεχνολογία μετακινούνται ασταμάτητα στην πόλη. Μαζί τους μετακινούνται και τα «ηχοτοπία» που συνυφαίνονται από τον συνδυασμό μουσικής, τραγουδιού, χορού, φωνών και κάθε είδος ήχου που ανακατεύεται σε αυτό το φευγαλέο αμάλγαμα.

Όπως, άλλωστε, δήλωσαν αρκετοί ravers, αυτή η διάχυση των πάρτι και της μουσικής σε αποστάσεις όχι εξαντλητικές διαφοροποιεί το συγκεκριμένο Parade από άλλα που παραμένουν στατικά σε μια τοποθεσία. Ευτυχώς, το αστείρευτο χορευτικό πάθος και η ικανοποίηση για την εξέλιξη της εκδήλωσης δεν αμαυρώθηκε από μικροπεριστατικά παραβατικότητας και κάποιες συνηθισμένες υπερβολές.

To 29o Street parade – ένας αεικίνητος «ανθρωποαφρός»

Το 29ο Street Parade, με συμβολικό πυρήνα του την αγάπη και την (τόσο ουτοπική πια!) ενότητα , καθώς και την προβολή του techno και house, ξεκίνησε 1.00 τo μεσημέρι του Σαββάτου και ολοκληρώθηκε τα μεσάνυχτα. Όπως κάθε χρονιά ακολουθήθηκε το ίδιο οδοιπορικό. Οι πρώτοι ravers ξεκίνησαν αργά και νωχελικά. Ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός χρησιμοποιήθηκε από πολλούς ως παρασκήνιο, όπου πολλοί μακιγιαρίζονταν και μεταμφιέζονταν, αν δεν έφτασαν ήδη έτοιμοι, σε περίπτωση πολύπλοκων αμφιέσεων και ιδίως κομμώσεων. Όσοι δεν έφεραν μαζί τους τα αυτοσχέδια διακοσμητικά εξαρτήματα, όπως περούκες και αλλόκοτα καπέλα, τα αγόρασαν σε σημεία πώλησης αναμνηστικών του επίσημου φεστιβάλ. Μετά, συμμετέχοντας σε μικρές παρέες και χαλαρές ομάδες, έκαναν την φανταχτερή είσοδό τους στην μεγάλη σκηνή της πόλης.

Το φαινομενικά ασύνδετο πλήθος μορφοποιήθηκε σε ένα είδος παλλόμενου και αεικίνητου ανθρωποαφρού, δονούμενου σε διαπεραστικές συχνότητες techno και house. Από μέσα του αναδυόταν προκλητικά και μοναδικά το κάθε άτομο. Γυναίκες και άνδρες, ακόμα και παιδιά, μπορούσαν να ξεπεταχτούν με θεατρική τόλμη από την προηγούμενη αφάνεια, να μορφοποιηθούν σε αστραφτερές ανθρωποφυσαλίδες παραδοξότητας διεκδικώντας την αποκλειστική προσοχή των περαστικών, κυρίως τουριστών, που κυνηγούσαν μοναδικά εικονικά στιγμιότυπα, αξιολογώντας και καταγράφοντας.

Αλλά και οι αμέτρητες selfies έδωσαν στους λήπτες τους την ικανοποίηση πως αποτύπωσαν την εμφανισιακή και αισθητική μοναδικότητα τους, όχι σε έναν τυχαίο τόπο αλλά σε ένα διεθνώς αναγνωρισμένο φυσικό αστικό τοπίο, μπροστά σε κτίρια, μνημεία και τοπόσημα της Ζυρίχης φορτισμένα με συμβολικό κύρος .

Ο κάθε raver, εκτός από τις έντονες συγκινήσεις που του ξύπνησε το συμβάν, αποτύπωσε την αναβαθμισμένη αξία του προσώπου του σε φωτογραφίες με υπόβαθρο το Μουσείο, το κτίριο της Όπερας, έναν ναό με ατμόσφαιρα παραδοσιακής αυθεντικότητας, μια δημόσια κρήνη, έναν πύργο με ρολόι, τον τεράστιο πίδακα του σιντριβανιού στην λίμνη…

Διπλή απόλαυση μεμονωμένων ατόμων, που βρέθηκαν πολύ κοντά, ώστε να αγγίζονται, αλλά και παρέμεναν πολύ μακριά, πρωταγωνιστώντας στα δικά τους προσωπικά σύμπαντα – σκηνές. Όλοι αυτοί συνέθεσαν ένα είδος ανθρωποαφρού παλλόμενου σε rave ρυθμούς και τόνους. Μια αεικίνητη αφροσυσσωμάτωση δονούμενη σε rave συχνότητες.

Έτσι αυτός ο rave ανθρωποαφρός διέσχισε την Bahnhof Strasse . Ο κεντρικότερος δρόμος της πόλης τράβηξε την αφροσυσσωμάτωση σαν κοίτη ποταμού και την κατεύθυνε προς την λίμνη. Εκεί τους καλούσαν ήδη οι εικόνες των κινητών και το ανακάτεμα των ήχων. Στο πέρασμά τους οι κομψές βιτρίνες των καταστημάτων και μάλιστα εκείνες των φημισμένων Οίκων μόδας υποβαθμίστηκαν σε άχρωμο υπόβαθρο.

Οι ravers ισοπέδωσαν κάθε άλλη αισθητική με τις κραυγαλέες και συχνά εξωπραγματικές εμφανίσεις, άλλοτε σκόπιμα kitsch ή κατάφωρα διαστροφικές. Μια παρέλαση από μισόγυμνα σώματα, εκτυφλωτικά χρώματα και αναλαμπές, περούκες, μαγιό, τατουάζ, αστραφτερό μακιγιάζ, τρυπημένες επιδερμίδες, ραβδώσεις αιλουροειδών και φτερά εξωτικών πουλιών κα αγγέλων, αλλά και διάβολοι σε διαφορετικές κολασιακές διαβαθμίσεις. Με τις εμφανίσεις τους, ευρηματικές και απρόβλεπτες κάποιοι έκαναν αναφορά στην χώρα προέλευσής τους. Έτσι κατάφερναν να τραβήξουν τα βλέμματα και τις κάμερες.

Στον κεντρικό δρόμο μιας πόλης όπου κυριαρχούν τα μέγαρα των τραπεζών και οι διάσημοι οίκοι μόδας, για μια φορά έγιναν ορατοί και αξιοπρόσεκτοι κάποιοι άνθρωποι που ενδεχομένως να παραμένουν αόρατοι στην καθημερινότητά τους. Το διαμοίρασμα των φωτογραφιών τους και η διεθνής κυκλοφορία τους στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης λόγω δημιουργικά εμπνευσμένης εμφάνισης τους εξασφάλισε έστω για λίγο μια ανέλπιστη δημοσιότητα.

Προς το μεσημέρι τα rave αφροσωματοκύματα πυκνώνουν και αρχίζει ο συνωστισμός . Το event εξελίσσεται χαοτικά, σε αναλογία με τους όχι πολύ μακρινούς καταρράκτες του Ρήνου (κοντά στο Σαφχάουζεν). Εκεί, πηγαίνοντας προς τους καταρράκτες, το νερό ρέει αργά στην κοίτη του ποταμού, ενώ σταδιακά επιταχύνεται όλο και γρηγορότερα, αφρίζοντας και δημιουργώντας μικρές δίνες που μεγαλώνουν για να ενωθούν στην αφρώδη μάζα που καταποντίζεται με ανεξέλεγκτη ορμή. Έτσι και το Street Parade εξελίσσεται σε ιλιγγιώδη μουσικοκαταράκτη.

H παρέλαση αποκτά δυναμική ακατάσχετου ρεύματος μέχρι τουλάχιστον την τοποθεσία Bellevue, δίπλα στην λίμνη όπου έχει στηθεί μια τεράστια περίοπτη σκηνή για φημισμένους DJs. Όποιος ανακατεύεται με το σωματοποτάμι, κολλά τον παλμό της μουσικής και του χορού που φαίνεται να αναβλύζει από τις ζωγραφισμένες, διάτρητες και διακοσμημένες επιδερμίδες αλλά και από το έδαφος.

Η τελετουργική πορεία των ravers είχε και αυτό το καλοκαίρι δικτυακή μορφή. Το πλήθος, εξοικειωμένο με πολυκεντρικά μοτίβα επικοινωνίας και στα αποσπασματικά ερεθίσματα των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, δεν καθηλώθηκε κάπου, αλλά φάνηκε να απολαμβάνει κάθε στιγμή, ακόμα και στα σημεία του μεγαλύτερου συνωστισμού την ελεύθερη κίνηση χωρίς πραγματικό σκοπό.

Αυτή η αδιάκοπη κίνηση των σωμάτων δεν διακόπηκε ούτε με το πέρασμα των 30 «Αρμάτων Αγάπης» λαμπερά χρωματισμένων που δονούνταν από διαφορετικές δημοφιλείς μουσικές συνθέσεις.

Η DJ Fernadez παρούσα με το δικό της άρμα και με τον τίτλο «Γιορτάστε μέχρι να έρθει ο γιατρός» και στο οποίο φιλοξενούνταν ravers ντυμένοι σαν γιατροί, νοσοκόμες και ασθενείς. Άλλωστε ένα από τα συνθήματα του φεστιβάλ ήταν το «Take Care» με αναφορά στην πανδημία της οποίας η σκιά βάραινε ακόμα αλλά και με υπαινιγμό πως το πνεύμα του ατομικισμού των προηγούμενων εποχών το διαδέχεται μια διάθεση συντροφικότητας.

Τα άρματα διασχίζουν το πυκνό πλήθος και κινούνται κατά μήκος της λίμνης. Κάποιοι τα ακολουθούν, κάποιοι άλλοι καταλήγουν στην λίμνη για κολύμπι σε νερά που δονούνται, μαζί με τους κύκνους στον ρυθμό και τους κοφτούς, υπνωτιστικούς τόνους των μουσικών κυμάτων, που εκπέμπονται από τις διαφορετικές σκηνές

Το ξεδοντιασμένο χαμόγελο του χάους όμως αποκαλύπτει το σκοτάδι που δεν διαπερνά ο ήλιος. Έτσι, παρά τα μέτρα προστασίας και τα πιο απίθανα ατυχήματα μπορεί να συμβούν ως αποτέλεσμα της ξέφρενης διασκέδασης του εκστασιασμένου πλήθους. Φέτος, π.χ. ένας 27χρονος βούτηξε στη λίμνη και πνίγηκε, παρά τις προσπάθειες για την επαναφορά του. Ομως, όπως και στη θερμοδυναμική έτσι και στην κοινωνία: η παραγωγή ενέργειας συνοδεύεται από αύξηση της εντροπίας.

Σταδιακά αυξάνουν τα εξουθενωμένα σώματα, Κάποιοι δεν καταφέρνουν να αντέξουν τόση ένταση, τόση συγκίνηση ενισχυμένη χημικά. Παρά την ευφορία τους, καταρρέουν πρόωρα , καθώς η όλη τελετουργία απαιτεί τεράστια αντοχή. Η απόσταση που διανύουν, αν και ανεκτή, επιβαρύνει τους απερίσκεπτους που το παράκαναν ανακατεύοντας αλκοόλ με ναρκωτικά. Ecstacy, κοκαΐνη, αμφεταμίνες. Η έκρηξη της ενέργειας αφήνει σώματα άδεια και σωριασμένα στο λασπωμένο έδαφος, σαν τις συσκευασίες των ποτών και των φαγητών που ανακατεύονται με τα σπασμένα μπουκάλια. Κάποιοι λιποθυμούν και κείτονται ασάλευτοι δίπλα σε λοφίσκους από μπουκάλια και σκουπίδια, ανάμεσα σε μυρωδιές ασιατικών takeaway ανακατεμένες με οσμές ούρων και αναθυμιάσεις χασίς. Κανείς δεν νοιάζεται για το δράμα των πεσμένων. Τους προσπερνούν ή τους διασχίζουν αδιάφορα όσοι έχουν μεγαλύτερα αποθέματα αντοχής.

Τόνοι σκουπιδιών…. Όσο περνά η ώρα οι δρόμοι γίνονται όλο και πιο δύσβατοι, καθώς αυτά μπλέκονται με τα πόδια των περαστικών. Τα σπασμένα γυαλιά ξεσχίζουν τα γυμνά πόδια.

Τα χαμογελαστά πρόσωπα δεν μπορούν να εξαφανίσουν την αίσθηση πως όταν το πάρτι τελειώσει, ο πόλεμος της Ουκρανίας θα συνεχίζεται, η ενεργειακή κρίση θα διογκώνεται, οι παγετώνες της Ελβετίας θα λιώνουν.

Το χάος δεν νίκησε την ελβετική οργάνωση

Βέβαια για τα άμεσα προβλήματα έδρασαν οι αρχές της πόλης, που συμμετείχαν συντονισμένα, αποτελεσματικά αλλά και διακριτικά από ουρανό και γη. Έτσι πραγματοποιήθηκε χωρίς τρομακτικά απρόοπτα η πολύωρη παρέλαση των technoαρμάτων, κατάμεστων με τραγουδιστοχορευτές ravers διαμέσου των κεντρικών λεωφόρων που έσφυζαν από το – χημικά και όχι μόνο – εκστασιασμένο πλήθος.

Αλλά και τα σκουπίδια εξαφανίστηκαν με ταχυδακτυλουργική δεξιοτεχνία μέσα σε λίγες ώρες από την λήξη της μουσικοχορευτικής παρέλασης. Μάλιστα κάποιοι ευγενικοί ravers συμμετείχαν στην αποκομιδή των σκουπιδιών βοηθώντας τους οδοκαθαριστές, όπως αποκαλύπτει ο Carlo Blaettler, υπεύθυνος για την διαχείριση και ανακύκλωση των αποβλήτων.

Οπως και τις προηγούμενες φορές, η πόλη, πρότυπο οργάνωσης και ορθολογικής ανάπτυξης, παραδόθηκε ελεύθερα στο πλήθος των ravers. Για λίγες ώρες τους δόθηκε η ευκαιρία να πρωταγωνιστήσουν με τις εκκεντρικές παρουσίες, την εκκωφαντική μουσική και τον ξέφρενο χορό τους, Η Ζυρίχη, κέντρο του διεθνούς κεφαλαίου και του ακριβού τουρισμού, τους ξαναέδωσε την ευκαιρία να γίνουν βασιλιάδες της για μια νύχτα. Να επιβάλουν την αταξία τους μεταμορφώνοντάς την σε μια άλλη, φαινομενικά ανορθόλογη και αποδιοργανωμένη πόλη, σε μια χαοτική ετεροτοπία. Να κυριαρχήσουν οπτικά στα μεταμορφωμένα τοπία της, εκτοπίζοντας στο περιθώριο τους – μερικές φορές αγανακτισμένους – κατοίκους και τους άσχετους με το event.
Κάτι τέτοιο βέβαια επιτρέπεται, καθώς θεωρείται ευεργετικό για την πόλη για τις διοικητικές αρχές της. Συγκεκριμένα η Brigit Wehrli Schindler, επικεφαλής του τομέα αστικής ανάπτυξης της Ζυρίχης υποστηρίζει: «το Street Parade είναι καλό για την εικόνα της Ζυρίχης στο εξωτερικό ως μιας νεανικής, ζωντανής πόλης».

Η εικόνα της πόλης που θα κυκλοφορήσει στα Μέσα Κοινωνικής δικτύωσης μέσα από άπειρες φωτογραφίες και βίντεο θα γίνει η πιο πειστική μαρτυρία για φέτος, καθώς και η ζωντανή διαφήμιση πως η Ζυρίχη είναι ανοιχτή στην πολιτιστική διαφορετικότητα και υβριδικότητα και κάνει πράξη έναν δημοκρατικό κοσμοπολιτισμό.

Τέτοιες αξίες ανεβάζουν την ελβετική πρωτεύουσα στο στερέωμα των δημιουργικών και ανοιχτών πόλεων που επενδύουν στον πολιτισμό και βέβαια στην δημοφιλή κουλτούρα, με σκοπό την πολυδιάστατη και πλουσιότερη βιωματικά επικοινωνία στον δημόσιο χώρο όλων εκείνων που δεν τον υποκαθιστούν με τον ψηφιακό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News