Η απειλή είναι το όπλο του καλού συγγραφέα ιστοριών μυστηρίου και τρόμου. Αν δεν είναι κραυγαλέα η περιγραφή της στις σελίδες του, αν υποδηλώνεται χωρίς πολλά χασαπομάχαιρα ή τερατώδη φάσματα, τότε μιλάμε για καλό γραφιά. Η κορύφωση του θέματός μας, ο βίαιος θάνατος, δεν θέλει πολλές λέξεις, μερικές αράδες αρκούν. Σε όλο το υπόλοιπο βιβλίο η απειλή πρέπει να είναι αδιόρατη: ο άνεμος θορυβώδης μεν αλλά με λελογισμένες διακοπές ρεύματος, το πορτοφόλι ούτε άδειο ούτε γεμάτο, η γραφή υπαινικτική, ο ήρωας –όντως– παράφρων (ή καθ’ οδόν, τέλος πάντων, για το ίδρυμα).

Ο Στίβεν Κίνγκ είναι καλός γραφιάς. Προτού πεθάνουν, οι χαρακτήρες του έχουν πεθάνει εκατό φορές από την εν λόγω αδιόρατη απειλή, δηλαδή από τον φόβο τους. Τώρα που ο άνθρωπος απειλείται από «αόρατο εχθρό» (κορονοϊός προς το παρόν λέγεται, όμως αύριο μπορεί κάλλιστα να ονομαστεί συνάνθρωπος), η Corriere della Sera είχε τη φαεινή –ή, μήπως, σκοτεινή;– ιδέα να μιλήσει με τον διάσημο αμερικανό συγγραφέα. Λέει πάντως ότι την αφορμή για τη συνέντευξη τής έδωσε το γεγονός ότι ο Κινγκ έχει ασχοληθεί με το θέμα «επιδημία» σε κάποιο βιβλίο του.

Ο 72χρονος Κινγκ της είπε για τον Τραμπ, τον Μπάιντεν, την πολιτική σκηνή της πατρίδας του, για τρομερά πράγματα δηλαδή, που κανονικά σκιάζουν τον αθώο αναγνώστη όπου Γης και του σηκώνουν την τρίχα κάγκελο, αλλά δεν παρέλειψε και το φόντο, το σκηνικό: «Τα πάντα είναι καλυμμένα με γάντια και μάσκες. Ο βήχας και ο φόβος μάς επιτίθενται». Τι καλά που δεν θα κάνουμε και ενέσεις με αντισηπτικό!

Ο μεγαλύτερος φόβος που έχουν τώρα οι Αμερικανοί, τουλάχιστον «όταν φτερνίζονται ή βήχουν», λέει ο συγγραφέας, μπορεί να συνοψιστεί σε μία ερωτηματική φράση αγωνίας: «Μήπως άρπαξα και εγώ τον ιό;» Αυτός είναι «ένας διαρκής φόβος» στις ΗΠΑ. Και η διακοπή της εφοδιαστικής αλυσίδας επιτείνει το άγχος των κατοίκων των μεγαλουπόλεων, παρατηρεί ο Κινγκ, ομολογώντας και την προσωπική του «ανησυχία» για την επάρκεια των τροφίμων.

Καθώς η εφημερίδα ενδιαφέρεται και για τα πολιτικά πράγματα των ΗΠΑ, ο Κινγκ είναι σαφής. «Ο Τραμπ πέτυχε να αναπτύξει το δικό του αφήγημα για την Αμερική», παραδέχεται. «Και οι άνθρωποι πίστεψαν στις υποσχέσεις του, ακόμη και όταν είπε ότι θα χτίσει ένα τείχος στα σύνορα με το Μεξικό και θα το χρηματοδοτήσει. Οι άνθρωποι αναζητούν απλές απαντήσεις, γυρεύουν έναν ηγέτη. Ε, η εικόνα του Τραμπ ανταποκρίνεται στις λαϊκές προσδοκίες».

Οπότε, τι περιθώρια υπάρχουν για τον υποψήφιο των Δημοκρατικών, τον Τζο Μπάιντεν; Ποιο αφήγημα θα μπορούσε να φιλοτεχνήσει και αυτός ώστε να συγκινήσει τα πλήθη; Ο Κινγκ είναι και πάλι ξεκάθαρος: «Δυστυχώς, ο Μπάιντεν δεν είχε την ευκαιρία να πει το δικό του αφήγημα, και εδώ βρίσκεται η δυσκολία του». Εννοεί ότι τον πρόλαβε ο κορονοϊός, έτσι «φιμώθηκε» εκ των γεγονότων. Ωστόσο, δεν αποφεύγει την απάντηση: «Θα μπορούσε, πάντως, να πει καθαρά και ξάστερα το εξής: ‘Θέλετε κάποιον που είναι ικανός να αντιμετωπίσει μια κατάσταση όπως η πανδημία, ή κάποιον που είναι τόσο εστιασμένος στην προσωπική του εικόνα που δεν μπορεί να δει τίποτα άλλο έξω από τον εαυτό του;’».

Το κόλλημα του καθενός μας στις διάφορες οθόνες, ειδικά την περίοδο της καραντίνας, είναι ένα ζήτημα που απασχόλησε τη συζήτηση με τον αμερικανό συγγραφέα. Ο Κινγκ αφοπλιστικά απάντησε ότι λυπάται που ομολογεί ότι, όπως οι περισσότεροι, έτσι και αυτός, κάθε ημέρα σηκώνεται από το κρεβάτι και το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να ελέγξει το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο του. Είναι, φαίνεται, ζόρικα πράγματα αυτά για τους μεγαλύτερους σε ηλικία; «Το 2013 δημιούργησα το προφίλ μου στο Twitter και ανέπτυξα έναν πραγματικό εθισμό». Οπως και ο Τραμπ, κάπως. «Εχει αλλάξει ο τρόπος εργασίας μου, αυτό το γνωρίζω» λέει.

Το social media θέλουν θάρρος

Την «αλληλεπίδραση» του Twitter τη βρίσκει πάντως «πολύ διασκεδαστική» ο Κινγκ, αφού «είναι σαν να κοιτούν οι γείτονες πάνω από τον φράχτη τους και να κουτσομπολεύουν». Ομολογεί ότι και ο ίδιος δεν απέφυγε «τα λάθος βήματα». Σε αυτές τις περιπτώσεις, και κρίνοντας από την υποδοχή που επιφυλάσσει ο κόσμος του Μέσου, «καταλαβαίνεις ότι η έκφραση ορισμένων θέσεων στο Twitter απαιτεί αρκετό θάρρος». Και γιατί, παρακαλώ; Επειδή «υπάρχει κακία που βγαίνει στην επιφάνεια κρυμμένη πίσω από την ανωνυμία. Οι άνθρωποι επιτρέπουν στον εαυτό τους να λέει πράγματα του στιλ ‘είσαι απλώς ένας γέρος, που δεν καταλαβαίνει τίποτα΄»…

Την επανεξέταση, τον ρωτάει η Corriere, των δικών του λανθασμένων θέσεων στα σόσιαλ μίντια, πώς τη βρίσκει ως ιδέα; Απαντά: «Ενοχλεί η απόρριψη, αυτό είναι το συναισθηματικό ρεφλέξ. Η λογική απάντηση είναι να αναρωτηθείς αν είπες τα σωστά. Εάν ναι, παραμένεις στις θέσεις σου. Εγώ, αν έχω πει κάτι λάθος, αισθάνομαι υποχρεωμένος να ζητήσω συγγνώμη ή διευκρινίσεις».

H πολιτική ορθότητα λογοκρίνει

Σε ερώτηση αν προτίθεται να τροποποιήσει κάποια παλιά κείμενά του, τα οποία η σημερινή πολιτική ορθότητα μπορεί να τα ερμηνεύσει ακόμη και σαν πορνογραφήματα, ο Κινγκ τοποθετείται αναλυτικά, μιλώντας για τα «μεταβαλλόμενα πολιτιστικά περιβάλλοντα» με καθαρή λογική και μάλλον διπλωματικά, με ηπιότητα: «Εκείνη την εποχή δεν διατυπώθηκαν αντιρρήσεις, κριτικές που με κατηγόρησαν ότι έκανα παιδική πορνογραφία. Και βέβαια δεν έκανα, γιατί οι καιροί ήταν διαφορετικοί. Αλλά οι νέοι αναγνώστες κρίνουν τη δεκαετία του ’80 με τα κριτήρια του 21ου αιώνα. Αυτό συμβαίνει συχνά πια. Για αυτό, πολλά σχολεία δεν επιτρέπουν πλέον στα παιδιά να διαβάζουν ένα βιβλίο όπως ο ‘Χόκμπερι Φιν’ επειδή, τάχα, προσβάλλει τους μαύρους. Οι ευαισθησίες αλλάζουν. Θα ξαναγράψω τα παλιά κείμενά μου; Σχεδόν σίγουρα όχι».

Τα πάντα καταλήγουν στη λήθη

Ο Κινγκ, ισορροπημένος, δεν θεωρεί τον εαυτό του ισάξιο με τα ιερά τέρατα της λογοτεχνίας του 20ού αιώνα. «Ισως, λίγο, με τον Στάινμπεκ» λέει. Και δηλώνει γραφιάς της πραγματικότητας: «Εχω δεσμευτεί να γράφω με την απόλυτη ειλικρίνεια των απλών ανθρώπων και της καθημερινής ζωής». Τους παλιούς επικριτές του θεωρεί ότι τους αποστόμωσε. Αλλά, όσον αφορά το μέλλον, διαθέτει επίγνωση: «Ακόμα και οι διασημότεροι συγγραφείς πεθαίνουν. Και τα έργα τους εξαφανίζονται».

Στην έξυπνη αν και κάπως επιθετική ερώτηση της Corriere, αν υπάρχει ο κίνδυνος η φαντασία ενός συγγραφέα να τροφοδοτήσει τις ψευδαισθήσεις κάποιων από τους αναγνώστες, ο Κινγκ απαντά ότι ο καθένας καταλαβαίνει με τη δική του πνευματική συγκρότηση όσα διαβάζει. «Να», λέει στον συντάκτη της εφημερίδας, «εγώ αυτή τη στιγμή κοιτάζω μία φωτογραφία στο γραφείο μου και δεν αισθάνομαι την επιθυμία να πάω να ελέγξω αν κρύβεται κάτι πίσω της. Ούτε νομίζω ότι εσύ δουλεύεις για λογαριασμό της CIA και ο μυστικός σκοπός αυτής της συνέντευξης είναι να με δυσφημίσει»… Απίθανος!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News