Η βρετανική μίνι σειρά του Netflix «Εφηβεία» («Adolescence»), κατάφερε μέσα σε ελάχιστο χρόνο να σημειώσει ρεκόρ τηλεθέασης στο Ηνωμένο Βασίλειο, και σε όλο τον κόσμο, να τραβήξει την προσοχή του βρετανού πρωθυπουργού και να γίνει καταλύτης σε μια δύσκολη συζήτηση για τον σύγχρονο ανδρισμό.  Το δράμα των τεσσάρων επεισοδίων για ένα νεαρό αγόρι που δολοφονεί μια συμμαθήτριά του, είναι δημιούργημα του βρετανού ηθοποιού Στίβεν Γκράχαμ, ωστόσο, δεν είναι μια ιστορία επιτυχίας που προέκυψε τυχαία ή από τη μια μέρα στην άλλη.

Η καθολική κάλυψη που απολαμβάνει είναι το αποκορύφωμα της δουλειάς δύο και πλέον δεκαετιών του ηθοποιού από το Λιβερπουλ, ο οποίος, παρά την καριέρα του στο Χόλιγουντ, επιστρέφει πάντα στις βρετανικές ιστορίες της εργατικής τάξης, γράφει στον Guardian ο Λάνρε Μπακάρε.

Η καριέρα του Γκράχαμ στην υποκριτική ξεκίνησε στο σαλόνι του σπιτιού των γονιών του στο Κέρκμπι, στα περίχωρα του Λίβερπουλ, όπου έκανε μιμήσεις του πρώην δικτάτορα της Ουγκάντα, Ιντι Αμίν, και της Μάργκαρετ Θάτσερ. Σε μια σχολική παράσταση του «Νησιού των Θησαυρών» στην οποία έπαιζε τον Τζιμ Χόκινς, τον εντόπισε  ο Αντριου Σόφιλντ, ένας τοπικός ηθοποιός ο οποίος έπαιξε τον Τζόνι Ρότεν στο «Σιντ και Νάνσι» (1986», βιογραφική ταινία του Αλεξ Κοξ για το άδοξο ειδύλλιο του μπασίστα των Sex Pistols Σιντ Βίσιους με τη Νάνσι Σπάντζεν (προβάλλεται στο Netflix).

Ο Γκράχαμ εντάχθηκε, κατόπιν, στο νεανικό θέατρο «Everyman» του Λίβερπουλ -μέσω του οποίου ανέπτυξαν τις υποκριτικές τους ικανότητες και άλλοι σπουδαίοι ηθοποιοί, όπως οι Πιτ Ποστλγουέιτ, Τζόναθαν Πράις Τζούλι Γουόλτερς και Μπιλ Νάι- και στη συνέχεια μετακόμισε στο Λονδίνο.

Ενας ρόλος στη μικρού μήκους ταινία του Γκάι Ρίτσι «The Hard Case» οδήγησε αργότερα στη συμμετοχή του στην αστυνομική κωμωδία «Η Αρπαχτή» («Snatch», 2000), επίσης του Ρίτσι. Με την ερμηνεία του Τόμι, ενός τραμπούκου με χαρακτηριστική κόκνεϊ προφορά, παίζοντας πλάι σε σταρ όπως οι Μπραντ Πιτ και Μπενίσιο Ντελ Τόρο, εντυπωσίασε κοινό και κριτικούς αλλά και τον Μάρτιν Σκορσέζε που τον επέλεξε για να παίξει στις «Συμμορίες της Νέας Υόρκης» (2002).

Ακολούθησαν οι ρόλοι δύο πραγματικών μαφιόζων, του Αλ Καπόνε στη σειρά του HBO «Boardwalk Empire» (2010-2014) και του Μπέιμπι Φέις Νέλσον στον «Δημόσιο Κίνδυνο» (2009 του Μάικλ Μαν. Και κατόπιν δούλεψε και πάλι με τον Σκορσέζε στον επικό «Ιρλανδό» (2019) υποδυόμενος τον Τόνι Προβεντσάνο.

Ωστόσο, παρά την χολιγουντιανή του καριέρα και τους ρόλους των σκληρών γκάγκστερ που του χάρισαν διεθνή αναγνώριση, ο Στίβεν Γκράχαμ είναι ένας από τους λίγους ηθοποιούς, που αρνείται να ζήσει μόνιμα τις ΗΠΑ, σημειώνει στον Guardian ο Μπακάρε. Προτιμά την καθημερινότητά του στο Ιμπστοκ, το χωριουδάκι του Λέστερσαϊρ, όπου ζει με τη σύζυγο  και συμπαραγωγό του, Χάνα Γουόλτερς, και τα δύο παιδιά τους. Και από τις διεθνείς παραγωγές τον ενδιαφέρει περισσότερο το βρετανικό δράμα.

«Είναι συνειδητή απόφαση να τα κάνω αυτά, τα ας πούμε, έργα της εργατικής τάξης; Οχι. Αλλά η γραφή έχει απήχηση σε μένα», είχε πει ο Γκράχαμ μιλώντας στον Guardian το 2019 με αφομή την προώθηση των σειρών «Στον βωμό του καθήκοντος» («Line of Duty», 2012-2021) και «The Virtues» (2019) του Σέιν Μίντοους. «Είναι το είδος των ιστοριών που έβλεπα ως παιδί. Είδα το “Boys from the Blackstuff”, το “Play for Today”, το “Made in Britain”», ανέφερε. Τον ελκύουν «πραγματικές ιστορίες για πραγματικούς ανθρώπους», λέει, οι οποίοι συχνά ζουν στις παρυφές της κοινωνίας: περιθωριοποιημένοι, άνθρωποι που βιώνουν την απόρριψη και συχνά είναι πάρα πολύ θυμωμένοι.

 

Η «Εφηβεία» διαφέρει. Σε αυτή τη σειρά, ο Γκράχαμ δεν είναι απλώς ένας από τους πρωταγωνιστές. Είναι επίσης σεναριογράφος, μαζί με τον Τζακ Θορν, και παραγωγός. Ο Φίλιπ Μπαραντίνι, σκηνοθέτης της σειράς και ηθοποιός επίσης, και ο Στίβεν Γκράχαμ γνωρίστηκαν στα γυρίσματα της μίνι πολεμικής σειράς «Band of Brothers» (2001) των Στίβεν Σπίλμπεργκ και Τομ Χανκς, και έκτοτε δημιούργησαν μια στενή σχέση.

Στην «Εφηβεία», ο Μπαραντίνι, ο οποίος εξελίχθηκε σε σκηνοθέτη που θα έσπαγε τα καλούπια, χρησιμοποίησε την τεχνική του μονοπλάνου (one shot) -την οποία είχε ήδη χρησιμοποιήσει μαζί με τον Γκράχαμ στο θρίλερ «Σημείο Βρασμού» (2021)- βοηθώντας στη δημιουργία μιας από τις πιο πολυσυζητημένες βρετανικές σειρές του 21ου αιώνα.

«Νοιάζεται για τη δουλειά», λέει ο Μπαραντίνι στον Guardian. «Δεν μπαίνει απλά ρωτώντας “Πού με θέλεις;” Οταν μπαίνει στο πλατό, … σου δίνει τα πάντα. Πετυχαίνει με το να είναι αληθινός και απόλυτα αφοσιωμένος. Κάποιοι ηθοποιοί έρχονται και έχουν τα πάντα προσχεδιασμένα: κάθε δάκρυ, κάθε κίνηση. Αυτός πραγματικά απορροφά το περιβάλλον και τον χώρο, δουλεύει με ενέργεια», τονίζει.

Αλλοι φίλοι και συνάδελφοι του Γκράχαμ μιλούν για έναν «ευγενικό» ηθοποιό, που είναι γενναιόδωρος στα γυρίσματα με το καστ και το συνεργείο. Αλλά και κάποιος που απαιτεί υψηλά στάνταρ, όχι με φωνές ή εκφοβισμό αλλά δίνοντας το παράδειγμα και καθοδηγώντας τους λιγότερο έμπειρους ηθοποιούς.

Ο Μάικλ Σόκα, ηθοποιός από το Ντέρμπι που έπαιξε δίπλα στον Γκράχαμ στο δράμα «Αυτή είναι η Αγγλία» (2006), του Μίντοους, λέει ότι η αφοσίωσή του είναι αυτή που κάνει τις ερμηνείες του ξεχωριστές. Ο Γκράχαμ έφερε τον Σόκα για να δουλέψουν μαζί στη δραματική σειρά «Time» (2021) του BBC. Πριν μπει στο πλατό, ο Γκράχαμ συζητούσε ήδη την ιστορία του χαρακτήρα του, δίνοντάς του σάρκα και οστά, έτσι ώστε η ερμηνεία του να είναι πιο δυνατή ή -μια λέξη που προτιμά ο Γκράχαμ- αληθινή.

«Είναι δύσκολο να βλέπω τους φίλους μου να παίζουν», λέει ο Σόκα, «αλλά ο Στίβεν έχει αυτή την ιδιότητα, έναν παράγοντα “it”. Κάνει μια εξαιρετική, φυσική ερμηνεία. Είναι εξαιρετικά αληθινή, πιστευτή και επενδυμένη υποκριτική. Βλέπεις έναν ηθοποιό που νιώθει πραγματικά τα συναισθήματα του χαρακτήρα του και το κάνει αυτό κάθε φορά. Δεν τον έχω δει ποτέ να κάνει κάτι κακό … και έχει κάνει πολλά».

Ενίοτε, η δέσμευσή του σε έναν χαρακτήρα τον έχει οδηγήσει σε σκοτεινά σημεία. Στο «Αυτή είναι η Αγγλία», ο Γκράχαμ ενσάρκωσε τόσο έντονα τον χαρακτήρα του Κόμπο, που δεν μπορούσε πια να διαχωρίσει πού άρχιζε ο ίδιος και που τελείωνε ο σκίνχεντ. «Ηταν κάτι που μου άλλαξε τη ζωή. Εχασα αρκετά τον εαυτό μου μέσα σε αυτόν τον χαρακτήρα», αποκάλυψε κάποτε.

Ωστόσο, υπήρξαν και άλλες δύσκολες στιγμές. Tο 2019, μιλώντας με την Λόρεν Λαβέρν, οικοδέσποινα της εκπομπής «Desert Island Discs», αναφέρθηκε στις μάχες του με την κατάθλιψη και την απόπειρα αυτοκτονίας που έκανε λίγο αφότου μετακόμισε στο Λονδίνο για να πάει δραματική σχολή.

Ο Στίβεν Γκράχαμ μεγάλωσε ως μικτό παιδί στο Λίβερπουλ (όπως αναφέρεται στη βιογραφία του είχε μια γιαγιά Σουηδή και έναν παπού Τζαμαϊκανό), μια πόλη με τον παλαιότερο εγκατεστημένο μαύρο πληθυσμό στο Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά και μια πόλη με κακή φήμη για τον ρατσισμό. Το να υποδύεται έναν φασίστα –κάποιον που ήταν μπερδεμένος με τη δική του φυλετική ταυτότητα και ο οποίος χτυπά έναν άλλο μαύρο χαρακτήρα μέχρι θανάτου– ανασύρει οδυνηρές αναμνήσεις. «Είχα στιγμές που επέστρεφα στο διαμέρισμά μου και τηλεφωνούσα στη Χάνα και έκλαιγα και έπινα. Για μένα, εκεί ήταν που έμαθα πραγματικά να βυθίζομαι σε έναν χαρακτήρα», πρόσθεσε.

Η καταγωγή του παίζει κεντρικό ρόλο στον τρόπο με τον οποίο επιλέγει έργα. Ρωτάει τακτικά εάν οι χαρακτήρες του μπορούν να έχουν σκωτσέζικη προφορά, σε μια προσπάθεια να διευρύνει το είδος των χαρακτήρων που μπορούν να παίξουν οι ηθοποιοί από το Λίβερπουλ και να υπονομεύσει ορισμένα αρνητικά στερεότυπα. «Εχει ανοίξει τον δρόμο και για άλλους σκωτσέζους ηθοποιούς», είπε ο Μπαραντίνι.

Υπήρξε επίσης ένθερμος υποστηρικτής καλύτερων ιστοριών για κοινότητες της εργατικής τάξης, οι οποίες αντανακλούν την πολυπλοκότητα και τη ζεστασιά αντί να βασίζονται σε χιλιοειπωμένα τροπάρια. «Τα πράγματα μπορεί να είναι δύσκολα, αλλά υπάρχει και πολύ γέλιο», έχει δηλώσει στους Sunday Times.

«Τα παιδικά μου χρόνια ήταν γεμάτα από αυτό και το να μπορώ να αντιπροσωπεύω τον τόπο από τον οποίο κατάγομαι, είναι για μένα αναπόσπαστο κομμάτι. Πολύ συχνά παρακολουθώ πράγματα και σκέφτομαι ότι αντιμετωπίζουν την εργατική τάξη σαν έργο τέχνης. Είναι πολύ συγκαταβατικό. “Ω, κοιτάξτε τους φτωχούς!” Αλλά είμαι περήφανος που είμαι αυτό το μικτό παιδί της εργατικής τάξης από μια πολυκατοικία», τόνισε.

Η ζωή στο χωριό του αρέσει, γράφει στον Guardian ο Λάνρε Μπακάρε: Ο Γκράχαμ βοηθάει την ποδοσφαιρική ομάδα του γιου του και ψωνίζει συχνά στο (σούπερ μάρκετ) Co-op. «Δεν θέλω να ζω στο Παλμ Μπιτς ή να οδηγώ σε μια πολυσύχναστη λεωφόρο», είπε κάποτε. «Δεν είναι για μένα».

Και όταν ρωτήθηκε αν πραγματικά δεν θα προτιμούσε να είναι στο Λος Αντζελες αλλά σε ένα χωριό του Λέστερσαϊρ, απάντησε: «Οχι, όχι πραγματικά. Απλά έτσι είμαι εγώ. Αγαπώ την Αγγλία. Τα πάει κάπως χάλια, αλλά αγαπώ τους ανθρώπους σε αυτή τη χώρα».

Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι με την επιτυχία του «Adolescence», οι βρετανικές ιστορίες, στις οποίες έχει επενδύσει ο Στίβεν Γκράχαμ, αποδίδουν ξεκάθαρα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News