Από την Μπουμπουλίνα δεν ξέφευγες με τίποτα. Δεν είναι ότι τη συναντούσα κάθε που περνούσα με το μικρό μου ποδήλατο από το πάρκο της λεωφόρου Αλεξάνδρας, εκεί στον δρόμο των αγαλμάτων, και αναγκαστικά κοντοστεκόμουν στην εξαίρεση μιας γυναίκας σε τόσους αρματωμένους άνδρες…Οχι. Ηταν και η καθημερινή επαφή μαζί της, μέσω των τετραδίων του σχολείου. Τετράδια ενός «τότε». Που στο εξώφυλλο ήταν η Μπουμπουλίνα, βλοσυρή με όλα τα φυσεκλίκια του αγώνα στη φορεσιά της, και στο οπισθόφυλλο του πουλί του Παπαδόπουλου. (Ενα ήταν το πουλί!)

Τις Σπέτσες, όπως προείπα και στο προηγούμενο κείμενό μου, τις έχω αλωνίσει. Ολες τις ηλικίες της ζωής μου. Με αμαξάκι, με ποδήλατο, με μηχανάκι… Να κι ένα σημάδι από το μηχανάκι! Σαν παράσημο μιας βουρλισμένης εφηβείας. Τις έχω περπατήσει. Ολο το νησί… Νησί-βόλτα. Στα ωραία, στα αρχοντικά, στα αριστοκρατικά… Να μια λέξη ντεμοντέ. Αριστοκρατία (πριν από το σάλα-τραπεζαρία ένα). Στα ηλιοβασιλέματα, στα φεγγάρια και στις υποσχέσεις που υποχρέωναν τα φεγγάρια. Στα απόμερα των λαχανιασμένων «σ’ αγαπώ». Πότε προλάβαιναν να σ’ αγαπήσουν; Αλλά ήταν ωραίο να το ακούς. Και αστείο να σε ακούς να το λες. Ολα τα σημεία τα περπάτησα και τα τίμησα. Εκτός από το μουσείο της Μπουμπουλίνας. Ποιος είχε σκέψη για μουσείο; Και κοίτα πώς ήρθαν τα πράγματα! Ο Κώστας (αν και στη δική του εφηβεία), έχοντας πάθος με την Ιστορία, το έβαλε στη λίστα.

Επισκεφτήκαμε το Μουσείο της Μπουμπουλίνας μια μέρα με καύσωνα και με τον κορονοϊό να ξαναθεριεύει απειλητικά. Ο πολιτισμός εκπέμπεται από την είσοδό σου, με την ουσιαστική έγνοια των υπευθύνων. Επισκέπτες στο όραμα και στον σκοπό ζωής του Φίλιππου Δεμερτζή-Μπούμπουλη να καμαρώσει Μουσείο, το ιστορικό σπίτι της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας. Ηταν το αίμα του, οι ρίζες της εκλεκτής συγγένειάς του (από την πλευρά της μητέρας του), αλλά κυρίως η ιερή υποχρέωση της διαφύλαξης της εθνικής μας κληρονομιάς, άρα της απόδοσης ευγνωμοσύνης στον αγώνα ηρώων που μας χάρισαν το δώρο της ελευθερίας μας. Ενα σπίτι ηλικίας 300 ετών και 750 τετραγωνικών, με μια πανέμορφη βοτσαλωτή αυλή 300 τ.μ. (που φιλοξενεί στις μέρες μας βραδιές πολιτισμού).

Ετσι, το 1990 εγκαταλείπει την καριέρα του στη ναυτιλία, εγκαθίσταται μόνιμα με την οικογένειά του στις Σπέτσες και ιδρύει το Μουσείο. Το οποίο γιορτάζει πλέον τα 30 του χρόνια αλλά, δυστυχώς, χωρίς την παρουσία του άξιου ιδρυτή Φίλιππου Μπούμπουλη, τετρασέγγονου της ηρωίδας, που απεβίωσε σε ηλικία μόλις 63 ετών, έχοντας τουλάχιστον χαρεί την πραγμάτωση του ονείρου του. Αξιοι συνεχιστές, τόσο η σύζυγός του όσο και ο γιος του, που τους συναντούν οι επισκέπτες ως «αφιερωμένους» οικοδεσπότες, με πάθος να ξεναγήσουν, να συνομιλήσουν, να εμπνεύσουν ενήλικους και ανήλικους.

Η ζωή της Μπουμπουλίνας είναι μυθιστορηματική, συναρπαστική, αδιανόητη. Φτερά αγγέλου, κάλτσα διαβόλου. Τσαγανό, δυναμισμός, οικονομική διαχείριση τύφλα να έχουν οι σύγχρονοι μπιλιονέρ!.. Φιλοπατρία, πατριωτισμός. Θηρίο… Γυναίκα θηρίο σε χρόνια γυναικών υποταγμένων, αντικειμένων. Και ένα κύτταρο, τόσο δυνατά αδάμαστο, που φτάνει να τραβάει μέχρι και την άλλη σπουδαία μορφή της εθνικής μας Αντίστασης απέναντι στη γερμανική κατοχή, της Λέλας Καραγιάννη (Μπούμπουλη από την πλευρά της μάνας της) ιδρύτριας της οργάνωσης «Μπουμπουλίνα». Μήλα κάτω από ιερές μηλιές! Σας προτρέπω, αναγνώστες, να επισκεφτείτε το Μουσείο της Μπουμπουλίνας στο όποιο ταξίδι σας στο νησί των Σπετσών. Κρίμα που δεν το είχα κάνει τόσα χρόνια. Μια ζωή που ξεκινάει από τη γέννησή της στις φυλακές της Κωνσταντινούπολης, όταν η μάνα της Σκεύω επισκέφτηκε τον φυλακισμένο από τους Τούρκους, ετοιμοθάνατο άντρα της. Για σκέψου…  Τι μπόλι χρέους, για ένα νεογέννητο!.. Και τελείωσε με βόλι εναντίον της, υπερασπιζόμενη, όχι τον αγώνα κατά των Τούρκων, αλλά τον έρωτα δυο νέων. Τι συναρπαστικό!..

Αγάπησα αυτό το Μουσείο γιατί γίνεται έναυσμα. Στις βαλίτσες μου είχα μερικά βιβλία να διαβάσω, αλλά βρέθηκα να μελετάω την Μπουμπουλίνα με πάθος. Αυτός δεν είναι ο σκοπός των μουσείων; Το έναυσμα. Εν προκειμένω, να μάθουμε Ιστορία και όχι να κορδωθούμε «ηρωική» ιστορία. Να δώσουμε σημασία, πιο πολύ από τα κατορθώματά μας εναντίον των εχθρών μας, τα λαμπρότερα από τα «κατορθώματά» μας που αφορούν εμφυλίους. Διαβάστε αγαπητοί ένα απόσπασμα: «Δυστυχώς η ναυαρχίδα της Μπουμπουλίνας είχε τραγικό τέλος, όπως και η ίδια η καπετάνισσα. Το εμβληματικό πλοίο της “Αγαμέμνων” δόθηκε από τους απογόνους της στο ελληνικό κράτος. Μετονομάστηκε σε “Σπέτσες” και έγινε η ναυαρχίδα του νεοσυσταθέντος τότε από τον Καποδίστρια, κρατικού στόλου. Κάηκε το 1831 στον ναύσταθμο του Πόρου». Από ποιον, αναγνώστη; «Από τον Μιαούλη και τους Υδραίους, όταν αυτός με μπουρλότο έκαψε σχεδόν όλο τον κρατικό στόλο σε μια προσπάθεια του να μην πέσουν τα πλοία στα χέρια των αντιπάλων του». Και ποιους λογάριαζε αντίπαλους ο Μιαούλης, αναγνώστη; «Στην προκειμένη περίπτωση ήταν οι κυβερνητικές δυνάμεις του Καποδίστρια» και κλείνει: «Τα αίτια της πράξης του Μιαούλη, που τόσα προσέφερε στον αγώνα, τα αναζητούμε στον τρίτο κατά σειρά εμφύλιο πόλεμο που συγκλόνισε για άλλη μια φορά το ελληνικό κράτος από την έναρξη της Επανάστασης».

Η σούμα; «Είχαμε δύο εμφυλίους πολέμους κατά τη διάρκεια της Επανάστασης, με πάρα πολλά θύματα. Ο Τούρκος σκότωνε εμάς, αλλά εμείς σκοτωνόμασταν μεταξύ μας. Ο δε τρίτος εμφύλιος που ήταν βασικά η διαμάχη μεταξύ φιλοαγγλικού και φιλορωσικού κόμματος, κατέληξε στη δολοφονία του Καποδίστρια. Κατά τα λεγόμενα του Μακρυγιάννη, με τους εμφύλιους σπαραγμούς, κατάρα της φυλής μας, είχαμε περισσότερους νεκρούς μέχρι την εποχή του Οθωνα, από αυτούς που θυσιάστηκαν στον αγώνα κατά των Τούρκων».

Συνηθισμένα πράγματα δηλαδή. Τρέφω απέραντο σεβασμό στη μνήμη του Φίλιππου Δεμερτζή Μπούμπουλη για το όραμα και σκοπό της ζωής. Την ίδρυση Μουσείου Μπουμπουλίνας. Οπως βέβαια, και για τους άξιους συνεχιστές, μέλη της οικογένειάς του. Ωραίο το χάζι στην Ντάπια… Δεν έχω καλύτερο! Απαιχτο το ψάρι στον Σιώρα, όποιοι και να κάθονται στα τραπέζια στην Εξέδρα, εγώ πάντα νοητά, τον Ζορζ Μουστακί αναζητώ και ακούω τη φωνή του στο τραγούδι «Μέτοικος»… Τι γοητευτικός άνδρας!.. Ωραία και στον Ταρσανά, άψογη η λεπτούλα πίτσα στο Porto Vecchio, ταξίδι το ηλιοβασίλεμα στου «Ορλώφ», κόλαση τα κρέατα στο «Παχνί», χαλάλι και μια πάβλοβα –μα τι πάβλοβα!– στη βεράντα του «Ποσειδωνίου»… Ολα ωραία! Οπως τα άφησες, έτσι τα βρήκες. Αλλά… Δύο βήματα από την Ντάπια είναι ένα εξαιρετικά χρήσιμο Μουσείο. Σπέτσες… Εις το επανιδείν. Ο χειμώνας των νησιών είναι το καλύτερό μου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News