Στα είκοσι δύο της, η Σούζαν Σαράντον ήταν μία εκ των εκπροσώπων των εξεγερμένων φοιτητών στο πλαίσιο των διαδηλώσεων διαμαρτυρίας του 1968, ενώ κλήθηκε να μιλήσει και για το φοιτητικό κίνημα στο Δημοκρατικό Κόμμα. Και στη συνέχεια, καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής της, η υποκριτική και ο ακτιβισμός δεν σταμάτησαν ποτέ να συμβαδίζουν: με τον Τιμ Ρόμπινς αποκλείστηκαν, για παράδειγμα, από τα Οσκαρ για χρόνια, επειδή παρουσιάζοντας τον νικητή του Οσκαρ Καλύτερου Μοντάζ το 1993, προέτρεψαν την κυβέρνηση των ΗΠΑ από τη σκηνή να κλείσει ένα στρατόπεδο κράτησης στην Κούβα, όπου κρατούνταν 250 οροθετικοί πρόσφυγες από την Αϊτή.

Οι σκοποί για τους οποίους αγωνίστηκε στη ζωή της η Σούζαν Σαράντον ήταν πολλοί, όπως πολλές ήταν οι συλλήψεις και οι αντιπαραθέσεις, τελευταία μόλις τον περασμένο Νοέμβριο, με αφορμή δηλώσεις της κατά τη διάρκεια μιας διαδήλωσης για την ανθρωπιστική κρίση στη Γάζα: «Οι εβραίοι Αμερικανοί παίρνουν μια γεύση τού τι σημαίνει να είσαι μουσουλμάνος στην Αμερική, συχνά αντικείμενο βίαιων επιθέσεων», είπε, ζητώντας όμως συγγνώμη στη συνέχεια, μέσω κοινωνικής δικτύωσης.

Η εμβληματική αμερικανίδα ηθοποιός, με εκατό ταινίες στο ενεργητικό της, βρίσκεται αυτές τις ημέρες στην Ιταλία, αποδεχόμενη πρόσκληση της κριτικής επιτροπής του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Ριβιέρας που πραγματοποιείται κάθε χρόνο μεταξύ Απριλίου και Μαΐου στο παραθαλάσσιο Σέστρι Λεβάντε της Λιγουρίας. Σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα La Repubblica με αφορμή την παρουσία της στο φεστιβάλ, η ηθοποιός μίλησε για την καριέρα, την οικογένεια και, φυσικά, τον ακτιβισμό.

Αναφέροντας η ιταλίδα δημοσιογράφος ότι στο προφίλ της στο Χ (πρώην Twitter) η Σούζαν Σαράντον αυτοχαρακτηρίζεται καταρχάς ως μητέρα, στη συνέχεια ως ακτιβίστρια και μετά ως ηθοποιός, εκείνη παραδέχτηκε πως «μεταξύ των ταυτοτήτων που με ενδιαφέρουν περισσότερο είναι πρώτα η μητέρα και μετά η ακτιβίστρια».

Οσον αφορά τον ακτιβισμό της, σχετίζεται άμεσα με το επάγγελμά της. «Είμαι τυχερή γιατί χρησιμοποιώ τη φαντασία μου στη δουλειά μου. Και από τη στιγμή που μπορείς να φανταστείς πράγματα, μπορείς να φανταστείς τι σημαίνει να είσαι μια μητέρα στη Γάζα που προσπαθεί να κρατήσει τα παιδιά της στη ζωή: τότε αποκτάς ενσυναίσθηση. Και μετά, όταν έχεις ενσυναίσθηση, καθίστασαι ακτιβιστής. Η φαντασία είναι ένας μυς που χρησιμοποιείς όλη την ώρα, οπότε η καρδιά παραμένει ανοιχτή και ο ακτιβισμός είναι το άμεσο αποτέλεσμα. Δεν μπορείς να μην τον επιδιώκεις, πρέπει να είσαι μάρτυρας των πάντων: όλης της ομορφιάς και όλου του πόνου. Αυτές είναι οι ιστορίες που λέμε, πολύ σημαντικές. Νομίζω ότι έπρεπε να είχα θέσει στόχο να γίνω αφηγήτρια αντί για ηθοποιός. Θα μπορούσα ακόμη να αλλάξω», είπε.

Σχετικά με την αντισημιτική της, όπως χαρακτηρίστηκε, δήλωση του περασμένου Νοεμβρίου, η Σούζαν Σαράντον υποστήριξε πως τα λεγόμενά της παραποιήθηκαν. «Κάποιοι πήραν μέρος μιας πρότασης και το χρησιμοποίησαν για να πουν ότι είμαι αντισημιτική. Αλλά δεν ήταν αυτό το θέμα της συζήτησης, στην πραγματικότητα μιλούσα για το ότι αισθάνομαι ένοχη για όλα τα παιδιά που χάθηκαν. Μόνο που στη χώρα μου, αυτή τη στιγμή, δεν μπορείς να επικρίνεις το Ισραήλ χωρίς να σε χαρακτηρίσουν ως αντισημιτική. Εξέφρασα την άποψή μου, απολύθηκα από το πρακτορείο μου και έχασα κάποια συμβόλαια. Δεν μετανιώνω καθόλου. Και συνέχισα να μιλάω. Ενας από τους γιους μου μόλις συνελήφθη, πριν από λίγες ημέρες, στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια στις διαδηλώσεις. Είμαι πολύ περήφανη, γιατί πρέπει να επαναστατήσεις ενάντια σε αυτό που συμβαίνει, αλλιώς είσαι συνένοχος», είπε η 77χρονη μητέρα, ακτιβίστρια και ηθοποιός.

Ερωτηθείσα για τις διαφορές μεταξύ των φοιτητικών εξεγέρσεων του 1968 (στις οποίες πρωτοστάτησε) και της τρέχουσας αναταραχής στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ και όχι μόνον, η Σαράντον εστίασε στο γεγονός πως πλέον όλοι, ακόμη και στη Γάζα, έχουν ένα κινητό τηλέφωνο και μπορούν να δείχνουν στον κόσμο τι συμβαίνει στον τόπο τους και στους ίδιους.

«Oταν ξέσπασε ο πόλεμος στο Βιετνάμ, υπήρχαν δημοσιογράφοι ενσωματωμένοι στο στράτευμα, και για αυτό δημιουργήθηκε ένα κύμα οργής. Τους φοιτητές, τότε, μας απομάκρυναν με χημικά και μας συλλαμβάναν, δεν είναι διαφορετικά σήμερα. Αλλά εάν υπήρχαν τηλέφωνα ώστε να καταγραφόταν ό,τι συνέβαινε στο Ιράκ, η κατάσταση θα ήταν πολύ διαφορετική. Μόνο οι στρατιώτες μας γνώριζαν τα φρικτά πράγματα που είχαν διαταχθεί να κάνουν, μετά επέστρεψαν και αγνοήθηκαν. Σήμερα οι φοιτητές δεν αποδέχονται την εκδοχή των παραδοσιακών ΜΜΕ. Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που συμμετέχουν σε αυτές τις διαδηλώσεις είναι Εβραίοι. Το ζήτημα δεν είναι ο αντισημιτισμός, εδώ γίνεται λόγος για αντιαποικιοκρατία».

Οσον αφορά την τρίτη ιδιότητά της, εκείνη της ηθοποιού, η δημοσιογράφος της La Repubblica θέλησε να μάθει για ποιον ρόλο, από τους πάμπολλους που έχει ερμηνεύσει, τη μνημονεύουν οι περισσότεροι οι θαυμαστές της: για την αδελφή Ελεν Πρεζάν στο «Θα ζήσω» (Dead Man Walking), για την «Τζάνετ Βάις» στο «The Rocky Horror Picture Show» ή για τη Λουίζ στο «Θέλμα και Λουίζ»;

«Επειδή η καριέρα μου είναι πολυετής και με ποικίλες ερμηνείες, έχει ενδιαφέρον ότι οι άνθρωποι αισθάνονται βαθιά συνδεδεμένοι με πολλές, πολύ διαφορετικές ταινίες. Δεν μπορώ να αναφερθώ μόνο σε μία. Υπάρχουν σκληροπυρηνικοί θαυμαστές του “Rocky Horror” (…) Για πολλούς, η φιλία και η εξέγερση των “Θέλμα και Λουίζ” σημαίνουν πολλά, αλλά το ίδιο ισχύει και για το “Ο Τζέιμς και το γιγάντιο ροδάκινο” (…) και υπάρχουν και εκείνοι που λατρεύουν το «Αίμα και πάθος» (The Hunger) και τον Ντέιβιντ Μπάουι. Πολλοί άνθρωποι έχουν το “Θα ζήσω” στην καρδιά τους, λένε ότι αυτή η ταινία άλλαξε τη ζωή τους, ορισμένοι άνθρωποι μου λένε ότι “Ο πελάτης” (The Client) είναι πραγματικά μια σημαντική ταινία, τους έκανε να σταματήσουν να πίνουν. Είναι ένα δώρο να μπορείς να μιλάς με ανθρώπους που εκτιμούν τη δουλειά σου: καταλαβαίνεις τον αντίκτυπο που έχεις στη ζωή των άλλων, τον οποίο δεν αντιλαμβάνεσαι καν όταν ολοκληρώνεται μια ταινία», σχολίασε η Σούζαν Σαράντον.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News