Το πιο dramatic σχήμα που κυκλοφόρησε ποτέ από Ιταλία μεριά. Η Countach δεν είχε την εκλέπτυνση της Miura ούτε το αρμονικό κάλλος των Ferrari της εποχής ή του Pininfarina. Ήταν προκλητικά υπερβολική, αιχμηρά ακραία και διαστημικά εντυπωσιακή για να είναι «άλλο ένα» supercar.

Την πέτυχα μία δεκαετία αφότου είχε «γεννηθεί». Το υπεραυτοκίνητο που έμελλε να διαδεχθεί τη Miura του ’67 είχε πρωτοπαρουσιαστεί το 1974. Αλλά τότε, μέσα του ’80, προ ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, προ μαζικής ευωδίας Χρηματιστηρίου Αθηνών και προτού τα Cayenne πληθωρίσουν τους δρόμους, η θέα μίας Countach ήταν γεγονός μέγα. Όχι απλώς σπάνιο θέαμα. Ήταν αυτό που λέμε ‘’once in a lifetime’’.

Ένα πράμα τύπου, πώς θυμάσαι πού ήσουν όταν σκοτώθηκε η Νταϊάνα (επίσης μαύρη επέτειος αυτές τις μέρες); Πώς ήταν η πρώτη φορά που άκουσες Pink Floyd; Πού ήσουν όταν έπεσαν οι Δίδυμοι Πύργοι; Κάπως έτσι.

Μια μείξη πρωτόγνωρης πρώτης επαφής και δέους. Έτυχε να ανεβαίνω τη Λ. Συγγρού. Αρκετά πιο πριν από το ύψος του Athens Marriott Hotel. Τότε το έλεγαν Ledra Marriott – είχε το πιο διάσημο πολυνησιακό εστιατόριο στην πόλη. Αν ήθελες να εντυπωσιάσεις γκόμενα σε πρώτο ραντεβού, τα «έσκαγες» και την πήγαινες εκεί.

Eίμαι με την οικογενειακή Alfa Romeo Giulia. Δεν πήγαινα κι αργά. Ήταν καλοκαίρι, οι άνθρωποι τότε πήγαιναν κανονικές διακοπές, όχι όπως τώρα διακοπές-μπονσάι. Οι δρόμοι ήταν άδειοι.

Στο βάθος βλέπω κάτι κόκκινο, χαμηλό και περίεργο. Πήγαινε ακόμα πιο γρήγορα. Κατεβάζω μία, μπορεί και δύο, πού να θυμάμαι τώρα, με εκείνον τον υπέροχο λεβιέ της πράσινης Giulia Nuova. Τα διπλά καρμπιρατέρ της Weber ξερόβηξαν και κάτι άρχισα να «μαζεύω» από την απόσταση με το τέρας. Για να μη σας ζαλίζω, περνώ στα δεξιά το Ledra και η κόκκινη πόρνη της Αποκάλυψης άρχισε να διακρίνεται πιο καθαρά. «Διάολε, είναι Countach!», μονολόγησα.

Την είχαμε δει σε περιοδικά της εποχής, διαβάζαμε, αλλά πού τέτοια τύχη; Πιο εύκολα μπορεί να ‘πεφτες μπροστά στην Ορνέλα Μούτι (το θηλυκό ιταλικό ισοδύναμο προ Μπελούτσι εποχής) παρά σε Lamborghini Countach. Τότε υπήρχε ακόμη ένα κεντρικό φανάρι λίγο μετά, στο ύψος του Intercontinental. Πλησιάζω, τα μάτια γούρλωσαν. Πρέπει να πετάχτηκαν μέχρι το παρμπρίζ. Το στόμα έχασκε σαν ηλίθιο.

Το δημιούργημα του τεράστιου και προσφάτως μακαρίτη Μαρτσέλο Γκαντίνι (σ.σ. τότε εργαζόταν για τον οίκο Bertone και ήδη είχε στο βιογραφικό του τη Miura), το πισωκίνητο θηρίο που είχε έρθει να ταρακουνήσει το οικοσύστημα της ιταλικής exotica, η Lamborghini Countach (σ.σ. προφέρεται «Κούντασσσς» – με παχύ το σίγμα), ήταν σταματημένο στο φανάρι της Συγγρού. Κατέβασα παράθυρο, αφουγκράστηκα τον V12, μύρισα ευγενές καυσαέριο, σφράγισα τη στιγμή στο σκληρό δίσκο. Once in a lifetime.

ΥΓ. Σε περίπτωση που ενδιαφέρεστε και σας περισσεύουν, η εικονιζόμενη Countach 5000 QV ”88.5”, του 1987, κλασικά σε Rosso Chiaro Perlato και Filettie Inserti Rossi, με μπεζ της σαμπάνιας στο εσωτερικό, τους υπέροχους τροχούς από μαγνήσιο της Campagnolo και με μόλις 12.296 χιλιόμετρα, περιμένει την προσφορά σας στις ΗΠΑ.

Πληροφορίες εντός

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News