Εν προκειμένω, ο λύκος με ένδυμα προβάτου δεν είναι το γνωστό παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας. Μιλώντας για αυτοκίνητα, είναι το να έχεις δυνατές επιδόσεις κάτω από ένα αμάξωμα που πολύ λίγοι υποψιάζονται. Τα sleepers μπορούν να σε πιάσουν αδιάβαστο. Διακριτικά, δυνατά, από εκεί που δεν το περιμένεις.

Για παράδειγμα, ήταν το μακρινό 1963 όταν το εξαιρετικό βρετανικό περιοδικό Motor Sport έγραφε πως «οι τροποποιήσεις που είχαν γίνει από τη Lotus είχαν μετατρέψει το Lotus Cortina σε ένα εξαιρετικό Q-car». Μερικά χρόνια αργότερα, μια ανάλογη περίπτωση ήταν το Lotus Omega. «Βάρκα» σε διαστάσεις, όμως «έσκαβε» την άσφαλτο αφήνοντας φαρδιές γραμμές από γόμα στο πέρασμά του. Aν είχε και τον Τιφ Νιντέλ στο τιμόνι, τον χαρισματικό βρετανό οδηγό αγώνων και δημοσιογράφο, έστριβε κιόλας…

Η γοητεία τού να έχεις έναν «λύκο με ένδυμα προβάτου» είναι διαφορετική από το προφανές που συνοδεύει ένα άκρως εντυπωσιακό αμάξωμα. Και δεν έχει καμία σχέση με την επιδεικτική τάση που συχνά συνοδεύει την ιδιοκτησία ενός αυταπόδεικτα ακριβού και δυνατού αυτοκινήτου – από αυτή, δηλαδή, που έχουμε γεμίσει τελευταία. Για παράδειγμα, δύσκολα θα ξεχάσω την καταπληκτική εμπειρία, κάποτε στο Εστορίλ της Πορτογαλίας, οδηγώντας στη δημοσιογραφική παρουσίαση τη Mercedes C32 AMG. Πραγματικός «λύκος», 350 ίπποι από «κομπρεσοράτο» V6, 450 Nm ροπής, επίστρωση τεφλόν στον υπερσυμπιεστή, σωστό ζύγισμα και υπέροχος ήχος. Ολα αυτά χωρίς κανείς να υποψιαστεί το παραμικρό.

Το ασημί τετράθυρο με το αστέρι στο καπό δεν είχε τίποτα που να υποψιάζει τον αδαή. Ούτε φουσκωμένα φτερά, ούτε αεροτομές, ούτε κάτι προκλητικό. Μια κανονική Mercedes της εποχής ήταν αισθητικά, ένα συνηθισμένο σεντάν. Το C32 AMG ήταν συγκλονιστικό. Με το που έμπαινες μέσα. Χαμηλή θέση οδήγησης, ξεκάθαρη σπορ προσέγγιση που μίξαρε την ικανότητα να ταξιδεύεις ατσαλάκωτος, υπέροχος ήχος, παντιλίκι για πλάκα. Και μαζί, μια χρηστικότητα που κανένα υπεραυτοκίνητο δεν μπορεί να σου προσφέρει. Το ερωτεύτηκα ενστικτωδώς.

Αναλογικά, ακόμα πιο εντυπωσιακό ήταν, μια φορά και έναν καιρό, το Uno Turbo. Το μικρό, αθώο Fiat είχε μεταμορφωθεί σε ένα υπέροχο όπλο τσέπης ικανό να κατατροπώσει μακράν ισχυρότερες και ακριβότερες κατασκευές. Το Uno, στενό ως αμάξωμα και άκρως διακριτικό στην εμφάνιση, είχε μόλις προσφέρει πολλές νύχτες αϋπνίας στη νεαρή γενιά εραστών της οδήγησης στα ’90s. Αν δεν πρόσεχες το χαρακτηριστικό κόκκινο σιρίτι, τους διαφορετικούς τροχούς, τα μικρά πλαστικά φτερά στους θόλους των τροχών και τα σχετικά λογότυπα, δύσκολα μπορούσες, ως αμύητος, να φανταστείς ότι αυτό το «φιατάκι» μπορούσε να εξαφανιστεί από μπροστά σου με μερικά βαθιά πατήματα στο δεξί πεντάλ. Ξεκάθαρο sleeper, μινιατούρα προς εκτέλεση υπεροψιών, με τη Fiat στα καλύτερά της.

Γενικότερα, το sleeper έχει και άλλα πλεονεκτήματα. Δεν δίνεις στόχο, δεν προκαλείς κοινωνικά, «εκτελείς» κατά βούληση. Οπως επίσης, δεν το γουστάρει ο κάγκουρας. Καθώς ο τελευταίος πασχίζει να εντυπωσιάσει, συνήθως με άκρως κακόγουστο τρόπο, το sleeper λειτουργεί ως ντεζαβαντάζ για δαύτον. Ούτε γιγάντιες αεροτομές, ούτε αιχμηρά σχήματα, μηδέν επίδειξη, λαϊκάτζα στα τάρταρα. Οπότε, αυτό και μόνο του, συνιστά ικανό λόγο για να το λατρέψεις, δεν είναι;

Το sleeper μπορεί να είναι ένα στέισον βάγκον από αυτά που λίγοι τα παίρνουν χαμπάρι. Από παλιό Audi RS2 Avant του ’93 μέχρι Cupra νεότερης γενιάς σε έκδοση wagon. Οσο λιγότεροι τα ξέρουν, τόσο το καλύτερο. Θα παραμείνουν μοναχικοί «λύκοι» για λίγους και καλούς Και ίσως, το απώγειο του sleeper να ήταν εκείνο το Nissan Juke-R, ένα μικρό SUV με σωθικά από GT-R. Πραγματικός «serial killer» για ανυποψίαστους. Θα μείνει αξέχαστο το βίντεο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News