Θεωρητικά το έργο ανάπλασης που είχε εξαγγείλει ο πρωθυπουργός, ακριβώς ένα χρόνο πριν, στη Γλυφάδα, θα είναι ολοκληρωμένο το 2025. Όπως είχε πει, «Όταν με το καλό ολοκληρωθεί το έργο και μπορείς σ΄αυτά τα πρώτα 22 χιλιόμετρα (σ.σ. από το Νέο Φάληρο μέχρι τη Βουλιαγμένη) να κάνεις ποδήλατο, να τρέξεις, να περπατήσεις, το μόνο που θα αναλογιστούμε είναι γιατί κάτι τόσο αυτονόητο δεν το είχαμε κάνει πιο πριν». Η αλήθεια είναι ότι η υλοποίηση των αυτονόητων σ΄ αυτή τη χώρα είναι ένα ζήτημα που παίρνει πολύ χρόνο. Και είναι κρίμα, ειδικά για μια τόσο προικισμένη απ΄τη φύση διαδρομή.

Σ’ αυτό το δαντελωτό, απ΄ τον Πειραιά μέχρι το ‘’Capo di Collone’’, αυτό που περιέγραφαν οι ταξιδευτές του 16ου αιώνα αναφερόμενοι στο ναό του Σουνίου, ο δρόμος έχει να πει αναρίθμητες ιστορίες. Και έχω την αίσθηση πως μπορώ να τις ακούσω καλύτερα όταν απομονωθούν οι άλλους θόρυβοι και η αστική χλαπαταγή. Σσσσςς…

Βρίσκομαι μέσα στη νέα Μercedes EQB 250. Είναι τόσο μονωμένη και αδιατάρακτη από τη βαβούρα της πόλης. Τόσο αθόρυβη χάρη σε έναν ηλεκτροκινητήρα που πρακτικά αφήνει να περνά στην καμπίνα ένα διακριτικός συριγμός -και αυτός μόνο όταν πατάς βαθιά το γκάζι. Ως εμπειρία ενισχύει την εικόνα που χαζεύεις σουλατσάροντας στην παραλιακή. Χωρίς άλλες ηχητικές παρεμβολές. Έχω κλειστό και το ηχοσύστημα. Δε χρειάζεται. Ακριβώς γιατί η εμπειρία τού να βλέπεις την Πλατεία Νερού, το κομψά επιβλητικό Κέντρο Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος, το αττικό φως να λούζει την πόλη, πεζούς και περατζάδα στο Φαληρικό Όρμο, είναι απαλλαγμένη από θόρυβο, αυτή τη μάστιγα των μεγάλων πόλεων.

Η Αθηναϊκή Ριβιέρα θα μπορούσε να είναι το ροζ διαμάντι της πόλης. Μπορεί και να ‘ναι ήδη. Ειδικά αν υλοποιηθούν οι εξαγγελίες. Μέχρι τότε, εν μέσω κρίσης, οι τιμές ανά τετραγωνικό ανεβαίνουν (τεχνητά;), ο κόσμος κουβαλιέται σχεδόν από κάθε γωνιά της Αττικής, τα σαββατοκύριακα το μποτιλιάρισμα κρατάει γερά ήδη απ΄τη Γλυφάδα και, όσο προχωράς προς τα νότια της πόλης, τόσο διευρύνεται το σινεμασκόπ. Από τις κλασικές ασπρόμαυρες ταινίες με τους σταρ της εποχής, τη Βουγιουκλάκη, τη Λάσκαρη και τον Κωνσταντάρα, μέχρι τις φωτογραφήσεις για εντιτόριαλ μόδας που μπορεί να συναντήσεις, είναι το απολαυστικό εκείνο κομμάτι γης που ξετυλίγεται μπροστά σου με την ανάλαφρη ευκολία ενός ντόμινο.

Φυσικά, μερικές φορές με παρακάμψεις ελληνικής παράνοιας. Παρεμβάλλονται ρημαδιασμένες πίσω όψεις νυχτερινών κέντρων, αυθαίρετα παραπήγματα (όπως αυτό που είναι κολλητά στο Lagonissi Resort), πεζοδρόμια που απαιτούν ρίσκο και ακροβασία, «παπιά» που κατεβαίνουν με χίλια και κομμένες εξατμίσεις σε μια απέλπιδα προσπάθεια wanna be Hayabusa και ένα κάρο αυθαιρεσίες που έχουν κάνει χρησικτησία στο πιο ωραίο κομμάτι της πόλης. Υποτίθεται πως όλα αυτά θα πάρουν ένα-ένα το δρόμο τους μέχρι να αξιοποιήσουμε αυτό που πήραμε προίκα απ΄τους θεούς της αττικής γης.

Μιλώντας για αξιοποίηση, είναι τουλάχιστον εντυπωσιακό πως, σε μια εποχή που το βενζινάδικο κοιτάζει σαν πιράνχας το πορτοφόλι, το πόσο οικονομικά μπορείς να κινηθείς με την EQB. Δε θα σας κουράσω με πολλά τεχνικά. Όμως, αν δε σας ενδιαφέρουν οι απόλυτες επιδόσεις ή η ξεκάθαρη σπορ αίσθηση (για όλα έχει ο μπαξές της Mercedes-Benz), μπορείς να «καις» ελάχιστα. Πόσο; Ο υπολογιστής ταξιδίου μού έβγαλε κατά μέσο όρο 15 kWh ανά 100 χιλιόμετρα. Σε απλά ελληνικά, ξόδευα κάποια €3,75 για 100 χιλιόμετρα διαδρομής. Σαφώς λιγότερο και από μηχανάκι. Και, καθώς στο σπίτι μου δεν έχω wallbox και τα σχετικά, φρόντισα, χωρίς να πατάω βαθιά το γκάζι ομολογουμένως, να βγάλω συνολικά περίπου 420 χιλιόμετρα με μία φόρτιση. Έτσι ακριβώς όπως παρέλαβα τη δημοσιογραφική, λευκή Mercedes EQB 250 που βλέπετε στις φωτό από τα κεντρικά της Mercedes Hellas. Λογαριασμός…

Αφού ξεμπέρδεψα με το κομπιουτεράκι, τρεις στο λάδι και τρεις στο ξύδι της ενέργειας, ρύθμισα κλιματισμό και έκανα το σκρολάρισμα επί της παραλιακής. Στα αριστερά η Λίμνη Βουλιαγμένης. Αν μπεις μέσα, κάτι έχει ανακαινιστεί σε σχέση με το ψιλοφολκλόρ πρόσφατο παρελθόν. Όμως το μόνο που δε χρειάζεται ανακαίνιση είναι το μυθιστορηματικό και ολίγον spooky παρελθόν. Αυτό, δηλαδή, που λέει ότι η νεράιδα παίρνει στο βυθό τα παλλικάρια που τολμούν να την εξερευνήσουν.

Στην πραγματικότητα, η ελλιπής τεχνογνωσία και ο εξοπλισμός ήταν οι λόγοι που οι περισσότεροι δύτες έχασαν τη ζωή τους στα νερά. Πηγές αναφέρουν ότι συνολικά πρόκειται για πέντε άτομα, ενώ από το 1995 απαγορεύθηκε η ελεύθερη κατάδυση παρά μόνο για επιστημονικούς σκοπούς. Το δε σπήλαιο που βρίσκεται κάτω από τα ερεβώδη νερά είναι από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης, ίσως και του κόσμου, με βάθος 140 μέτρα, 3.123 εξερευνημένες διαδρομές καθώς και ασβεστόλιθο που θεωρείται το κατώτερο μάρμαρο της Αττικής, ηλικίας 200.000 ετών.

Μάλιστα, μετά από πέντε ώρες κατάδυσης, ο ολλανδός σπηλαιολόγος Γιαν Βαν Ντρίελ βγήκε στην επιφάνεια, έβγαλε τις μπουκάλες, πήρε μια βαθιά ανάσα και περιέγραψε κάτι σαν τη Ντίσνεϊλαντ του καταδύτη: «Ένα τοπίο σεληνιακό, σαν ένα ταξίδι στο διάστημα όπου ο ενθουσιασμός της εξερεύνησης δεν σταματά ποτέ».

Πίσω στο δρόμο και μερικές στροφές πιο κάτω τα επί πολλές αμαρτίες περιπεσόντα «Λιμανάκια». Η EQB περνά χαλαρά, σα μαγικό χαλί  και μάλλον σνομπάροντας τη χλαπαταγή από τις αιώνιες κόντρες που έχουν λάβει χώρα σ΄αυτά τις αλλεπάληλλες δεξιές-αριστερές. Με την ευκαιρία, θα ΄λεγα πως έχει αλλάξει και η ίδια η ηθική της ταχύτητας στις μέρες μας. Ο κόσμος δε σηκώνει πλέον τον αντίχειρα όταν βλέπει ταρζανιές από τους επίδοξους Senna της παραλιακής. Δεν υπάρχει ανταμοιβή απ΄το γενικό κοινό – και ορθώς. Και είναι ακριβώς αυτή η μετάλλαξη που εισπράττεις πως μέσα σ’ αυτήν τη Mercedes περνάς διακριτικά, ήρεμα. Oυχί αντικοινωνικά.

H διαδρομή έχει τόσες καρντ-ποστάλ. Το εναλασσόμενο μπλε απ΄τις Τρύπες του Καραμανλή (πλέον, σωστά, με μεταλλικά δίχτυα για να μην παρασέρνονται πέτρες στο οδόστρωμα), το Λαγονήσι με τους αναρίθμητους κολπίσκους, τις ωραίες απλωτές καμπές για Σαρωνίδα και από ‘κει και πέρα, αν έχεις όρεξη για χιλιόμετρα, θέα και παραλίες που δεν προσβάλλονται από βουλγκέρ μπιτσόμπαρα, όσο πάς τόσο θα ανταμειφθείς.

Αν φτάσεις στο τέρμα, στο Ναό του Ποσειδώνα και της Σουνιάδος Αθηνάς, δε χρειάζεται καν να ‘χεις αποθηκεύσει στο κινητό σου τα σημεία φόρτισης. Μέσα απ’ την οθόνη αφής της EQB 250 πατάς το σχετικό μενού και σου βγάζει σε πραγματική, ακριβή απόσταση, τα σημεία όπου μπορείς να φορτίσεις. Για την ιστορία, σε σταθμούς ταχείας φόρτισης (DC), μέσα σε μόλις 15 λεπτά της ώρας παίρνεις ενέργεια για 150 χιλιόμετρα. Δεν το χρειάστηκα στο πάνω-κάτω της Ριβιέρας. Μόνο εικόνες, τζούρα αλμύρας και ένα photo story στην καρδιά του Ιούλη.

* Μπορείτε να δείτε τον τιμοκατάλογο των Μercedes-Benz εδώ

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News