Είσαι Ευρωπαίος του Νότου, ωραίος τύπος, εξωστρεφής και με χρέη, καλό παιδί και έξω καρδιά, κάποιος που δεν συμμαζεύεται εύκολα από τα σοκάκια όταν έχει λιακάδα; Μάλλον έχεις πρόβλημα, φίλε, λέει ο αρθρογράφος Τζον Κάρλιν, ο οποίος τυγχάνει Σκωτσέζος εκ πατρός αλλά διαθέτει και λίγη ευλογία μεσογειακής τρέλας από τη μάνα του την Ισπανίδα.

Τώρα ο Τζον ζει στη Βαρκελώνη ως Χουάν, έτσι μπορεί να κάνει συγκρίσεις και εξ αυτών μελαγχολικές σκέψεις με αφορμή την πανδημία και τα διαφορετικά εργαλεία με τα οποία την αντιμετώπισαν (όσο, δηλαδή, την αντιμετώπισαν) οι Νότιοι και οι Βόρειοι, αυτοί οι δύο διαφορετικοί κόσμοι τους οποίους ο Κάρλιν κουβαλάει μέσα του θέλοντας και μη (και μόνο η ψυχούλα του ξέρει πώς τους αντέχει).

Το αποτέλεσμα των σκέψεών του επί του… σχιζοειδούς μοντέλου ζωής μας με την πανδημία το κατέθεσε στον ιστότοπο της  αργεντίνικης εφημερίδας El Clarin (διότι έχει ζήσει και στο Μπουένος Αϊρες). Γράφει, λοιπόν: «Αυτό που με καταθλίβει περισσότερο με τη ‘νέα κανονικότητα’ που μας περιμένει τον καιρό του κορονοϊού δεν είναι τόσο ο φόβος του θανάτου όσο ο φόβος της απώλειας της ζωής».

Λογοπαίγνιο, θα πείτε, αλλά δεν είναι και άσχημο. «Αυτό που καθορίζει πλέον την καθημερινότητά μας είναι η κοινωνική απόσταση, τα μισοάδεια εστιατόρια, οι από απόσταση χαιρετισμοί και μια θαμπή κοινωνική ατμόσφαιρα, πρωτοφανέρωτη. Θα χάσουμε τον αυθορμητισμό μας. Η σύνεση θα είναι ο σύμβουλός μας. Πάντα λέγαμε ότι αυτό που διακρίνει την Ισπανία, και την Αργεντινή και τις λατινικές χώρες γενικά από τις χώρες του Βορρά είναι η ‘εγγύτητα’ του λαού. Ε, όχι πια».

Τι να κάνουμε, Τζον Χουάν, έτσι έχουν τα πράματα. Ωστόσο όλα, κάποτε, αλλάζουν. «Αν ήξερα τι θα ερχόταν, θα είχα επιλέξει να μετακομίσω στη Στοκχόλμη και όχι στη Βαρκελώνη. Κρύο και σκοτεινιά έξω; Ε, ποια η διαφορά όταν κάποιος υποχρεούται εκ του νόμου να περνάει τον καιρό του κλειδωμένος μέσα στο σπίτι;»

Η περιγραφή του σουηδικού τρόπου αντιμετώπισης της πανδημίας καταλαμβάνει μερικές παραγράφους στο άρθρο του. Τονίζει ότι η σουηδική κυβέρνηση δεν προτίμησε «αστυνομικά μέτρα» αλλά έριξε το βάρος στην ατομική ευθύνη που πρέπει να επωμίζεται κάθε πολίτης βάσει της ευφυΐας του και της επίγνωσης που οφείλει να έχει. «Ελευθερία» είναι η λέξη που αναδεικνύεται στην οθόνη μέσω της Clarin.

Οι συστάσεις προς τους Σουηδούς, είτε για την απόσταση μεταξύ τους είτε για την παραμονή των ηλικιωμένων κατ’ οίκον, δεν είχαν χαρακτήρα εντολής, η παραγνώρισή τους δεν συνεπαγόταν κυρώσεις. Ετσι «μπαρ και εστιατόρια, επιχειρήσεις και σχολεία, γυμναστήρια και κουρεία, ακόμη και ορισμένοι κινηματογράφοι είναι ακόμα ανοικτά εκεί».

Ο Κάρλιν λέει ότι η ερμηνεία του σουηδικού μοντέλου από την Ισπανία και τον υπόλοιπο μισό πλανήτη είναι ότι «η Σουηδία επέλεξε να αυτοκτονήσει». Οχι, όμως. «Το ποσοστό των θανάτων είναι το ίδιο με αυτό της Ιρλανδίας και πολύ χαμηλότερο από της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Γαλλίας ή της Αγγλίας».

Οπότε; Εδώ αρχίζουν οι κακές ιδέες, μάλλον επειδή ο Τζον-Χουάν είναι όντως πολύ απογοητευμένος από τη «μεσογειακή ζωή» που υποτίθεται ότι, πρώτον, υπάρχει όντως και ότι, δεύτερον, πνέει κιόλας τα λοίσθια: «Το να σώζεις ζωές είναι αξιέπαινο, αλλά αν είναι να πάρουμε τέτοιο δρόμο, γιατί να μην απαγορεύσουμε και τον καπνό, το αλκοόλ, το κρέας, τα αυτοκίνητα, τα ελικόπτερα, τα αεροπλάνα»…

Στο τέλος του κειμένου του Κάρλιν υπάρχει μνεία στον άγγλο ποιητή Τένισον και η απόφανση «άλλο πράγμα να αναπνέεις, άλλο πράγμα να ζεις» – και ακούγεται πειστική η φράση του αν κοιταχτεί μόνο με σημερινό βλέμμα, από το τραπεζάκι του καφενείου που, είπαμε, τώρα είναι κλειστό αλλά κάποτε θα ανοίξει και πάλι.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News