Τι ενώνει τη Ρωσία και την Κίνα; Η απολυταρχική φύση των καθεστώτων τους, πρωτίστως – το ένα είναι πολυκομματική δημοκρατία πολλών πολιτικών κρατουμένων, το άλλο μονοκομματική δικτατορία (που συνεπάγεται αντιφρονούντες εντός και εκτός φυλακών). Μεταξύ τους υπάρχει «φιλία άνευ ορίων», όπως την όρισαν οι ηγέτες τους δηλαδή, οι πρόεδροι Βλαντίμιρ Πούτιν και Σι Τζιπίνγκ.

Η φιλία είναι καλό πράγμα, μάλιστα η προσδιοριζόμενη ως ανιδιοτελής είναι και το καλύτερο, ωστόσο καμιά φορά μπορεί να παραγάγει και καταστροφές… άνευ ορίων – γεωγραφικών. Αυτοί οι δύο πολιτικοί άνδρες, που θεωρούν ότι είναι ισχυροί, είναι ενωμένοι λοιπόν και με τα λάθη που διαπράττουν.

Οι κορονοϊκές εμμονές του Σι

«Τρομερά λάθη! Τα βλέπουμε ξεκάθαρα στην Ουκρανία, στη Σαγκάη. Οφείλονται στην αλαζονεία τους και τα πληρώνει ο κόσμος, όμως δείχνουν και το εύθραυστον της αυταρχικής εξουσίας» έγραψε στην Corriere della Sera ο Ντανίλο Τάινο που άρχισε να τα μετράει ένα προς ένα. Η κορονοϊκή πανδημία που ξεκίνησε από τη Γουχάν, βέβαια, είναι κολοσσιαίο λάθος. Δεν προσδιορίστηκε η αιτία της, και πιθανότατα δεν θα μάθουμε ποτέ τι την προκάλεσε: το εργαστήριο ή οι νυχτερίδες;

Ξέρουμε όμως ότι η κινεζική ηγεσία έκανε ό,τι μπορούσε για να αποκρύψει στοιχεία, καθυστερώντας έτσι την ενημέρωση των άλλων κρατών που, αναπόφευκτα, αναγκάστηκαν να υποδεχθούν τον κορονοϊό της Κίνας απροετοίμαστα. Ο πλανήτης ταλαιπωρήθηκε επί μία διετία.

Η πολιτική του «μηδενικού κρούσματος» εφαρμόζεται ακόμη, έγραψε ο Τάινο, με τη λογική και τα μέτρα του αστυνομικού κράτους. Μία πόλη 26 εκατομμυρίων ψυχών, η Σαγκάη, έχει τεθεί σε καθεστώς αυστηρού lockdown για την παραλλαγή Ομικρον. Χτυπούν δυνατά τα καμπανάκια για τη συρρίκνωση του κινεζικού ΑΕΠ, όμως ο Σι δεν τα ακούει, αρνείται να εγκαταλείψει την εμμονική στάση του, είναι ανυποχώρητος.

Και προτού συνέλθει ο πλανήτης από το πανδημικό σοκ, τόσο το καθαυτό οικονομικό όσο και το οικονομικοκοινωνικό, ο φίλος του κινέζου ηγέτη, ο Πούτιν, εισέβαλε με τον στρατό του στην Ουκρανία. Πάλι πόλεμος στην Ευρώπη!

Δέσμιος του είναι του ο Πούτιν

«Τι να πούμε για την αγριότητα της επίθεσης του Πούτιν στην Ουκρανία, τι να πούμε για τις τραγικές επιπτώσεις της… Το πράγμα βοά από μόνο του». Ο άρχων του Κρεμλίνου διέπραξε και αυτός μία σειρά από τραγικά λάθη: ούτε τον εχθρό του ζύγισε καλά, ούτε τον στρατό του, ούτε την αντίδραση των Δυτικών. Κάτι όμως κατάφερε: «Οντως, έδωσε ώθηση στη Φινλανδία και στη Σουηδία να ενταχθούν άμεσα στο ΝΑΤΟ. Ηθελε να αποδυναμώσει την Ατλαντική Συμμαχία, όμως πέτυχε το αντίθετο…»

Ο Τάινο έγραψε ότι συνειδητά πλέον ο Πούτιν θα κάνει λάθη, αφού κατανόησε πως «δεν μπορεί να απαρνηθεί τον αυτό του και τις πράξεις του». Αντιθέτως, θα επιμείνει στη διάπραξη των λαθών, θα επιμείνει στην πολιτική της επιθετικότητας. Διότι είναι όρος της πολιτικής επιβίωσής του.

Θα αποτύχουν και οι δύο

Οσον αφορά τον κεντρικό άξονας της… ανιδιοτελούς φιλίας τους, οι Πούτιν και Σι στοχεύουν στην αποδυνάμωση της Δύσης και στη δημιουργία νέας παγκόσμιας τάξης, σχεδιασμένης βάσει των αυταρχικών μοντέλων διακυβέρνησης που οι ίδιοι χρησιμοποιούν για να εξουσιάζουν.

Ο Τάινο, ωστόσο, δεν είναι απαισιόδοξος: «Το αυταρχικό μοντέλο που τους ενώνει παράγει λάθη. Σε αντίθεση με τις δημοκρατίες, όταν ένας αυταρχικός κάνει ένα λάθος, είναι σχεδόν αδύνατον να το διορθώσει όσο κρατά την εξουσία, και κάποτε καταρρέει. Οσο ισχυροί και αν νομίζουν ότι είναι οι δεσποτικοί πολιτικοί, οι δημοκρατίες είναι ισχυρότερες. Διότι μπορούν να διορθώνουν τα δικά τους λάθη».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News