Ας μιλήσουμε για το σεξ, για την ακρίβεια για το σεξ στις τηλεοπτικές οθόνες μας. Είναι δυνατόν να προβάλλονται τόσο πολλές σκηνές σεξουαλικού περιεχομένου; Μήπως, άραγε, θέλουμε συνεχώς περισσότερες; Η σεξουαλική δραστηριότητα στη σειρά του HBO «Industry» (η βρετανική απάντηση στα αμερικάνικα σίριαλ «καριέρας» όπως το «Billions» και το «Suits») φτάνει στα όρια της … προπόνησης, οπότε μοιραίο είναι να σκεφτεί κανείς αν οι φυσιολογικοί άνθρωποι κάνουν τόσο πολύ σεξ στη ζωή τους. Και στο «Bridgerton» του Netflix, άραγε τι είναι πιο εξωφρενικό, το έγχρωμο casting ανεξαρτήτως ρόλου ή μήπως οι ερωτικές σκηνές;

Βέβαια, το σεξ πουλάει. Ανέκαθεν συνέβαινε αυτό. Και σε μια εποχή συνδρομητικών υπηρεσιών, που αγωνίζονται να τραβήξουν την προσοχή του κοινού, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι παραγωγοί χρησιμοποιούν ερωτικά ερεθίσματα για να ξεπεράσουν τους ανταγωνιστές τους. Το αισθησιακό «Bridgerton», η πολυσυζητημένη σειρά του Netflix, έχει τη μεγαλύτερη τηλεθέαση: τουλάχιστον 82 εκατ. νοικοκυριά την έχουν δει μέχρι τώρα. Και με αυτά τα νούμερα, όταν έρθει η ώρα του δεύτερου κύκλου, του χρόνου, προφανώς η κορυφαία υπηρεσία streaming δεν πρόκειται να ξαναβάλει ρούχα στους πρωταγωνιστές της.

Τη δεκαετία του 1970, η βρετανίδα Μέρι Γουάιτχαουζ αγωνίστηκε ενάντια στην προβολή σεξουαλικών σκηνών στην τηλεόραση. Η καμπάνια της, όμως, δεν καρποφόρησε. (Μάλιστα για εκείνη γράφτηκε το τραγούδι «Pigs – Three Different Ones» των Pink Floyd από το άλμπουμ «Animals» που κυκλοφόρησε το 1977). Η Γουάιτχαουζ  έχασε. Σήμερα υπάρχουν περισσότερες σκηνές σεξ από ποτέ. Εν μέρει επειδή απλώς υπάρχουν περισσότερα κανάλια, και άρα περισσότερες ώρες προβολής, γράφει ο Τζόναθαν Ντιν των Times. Oι παραγωγοί αναλαμβάνουν τα έργα που πιστεύουν ότι θα προσελκύσουν το κοινό – την τελευταία δεκαετία, ειδικά τα μεγάλα νούμερα αγαπήθηκαν πολύ.

Το «Game of Thrones», η επική σειρά φαντασίας με τα μυστηριώδη πλάσματα, που άρχισε να προβάλλεται το 2011, απέκτησε εκατομμύρια οπαδούς, αν και πολλοί την επέκριναν για τη συχνή χρήση του γυμνού, της σωματικής και σεξουαλικής βίας. Ακολούθησαν οι σειρές «Outlander» και «Westworld», καμιά από τις οποίες δεν είναι σεμνή, μέχρι που φτάσαμε στο 2020 και τις σειρές με πολύ γυμνό και τα μεγαλύτερα νούμερα της χρονιάς: «Industry», «Normal People» και «Bridgerton». Στην εξίσου πολυσυζητημένη «I Hate Suzie», εξάλλου, ένα ολόκληρο επεισόδιο ασχολείται με τον αυνανισμό της πρωταγωνίστριας Μπίλι Πάιπερ.

Ας πάμε όμως πίσω στις πιο επιτυχημένες σειρές πριν από το «Game of Thrones, όπως τα «Girls» της Λένα Ντάναμ, που έφεραν λίγο στοχευμένο γυμνό στη μικρή οθόνη. Υπήρχαν επίσης τα «Sex and the City» και «Californication» με σαφείς αναφορές στο σεξ. Εκείνη την εποχή, οι περισσότερες κορυφαίες σειρές –«The Wire», «The Sopranos», «Mad Men», «Breaking Bad», «The West Wing»– δεν… απείχαν του σεξ, αλλά δεν απασχόλησαν το τηλεοπτικό κοινό εξαιτίας του. Θα μπορούσαν, άραγε, οι «Normal People» να κάνουν μια τέτοια επιτυχία αν οι φοιτητές εξαφανίζονταν απλώς σε ένα υπνοδωμάτιο πίσω από κλειστές πόρτες; Με τίποτα. Το Normal People, όμως, ήταν απλώς το «ορεκτικό» πριν από το κυρίως πιάτο, που πρόσφερε το «Industry»,  το οποίο θα ακολουθούσε στη συνέχεια.

Η πορνογραφία είναι το κλειδί για αυτή την άνοδο του σεξουαλικού περιεχομένου, γράφει ο Τζόναθαν Ντιν. Πριν γίνει τόσο εύκολα διαθέσιμο, ο διαχωρισμός ήταν σαφής: τα πορνό περιοδικά κάτω από το στρώμα, η τηλεόραση στο σαλόνι. Αλλά εδώ και 20 χρόνια, άντρες και γυναίκες έχουν πλέον πρόσβαση σε όλες τις φαντασιώσεις τους, ακόμη και σε μερικές, που δεν περίμεναν, δωρεάν και με το πάτημα ενός κουμπιού. Μια ολόκληρη γενιά έχει μάθει ότι μπορεί να αυτοϊκανοποιηθεί ανά πάσα στιγμή, πράγμα που αναπόφευκτα μειώνει το δέλεαρ της αόριστα αισθησιακής τηλεόρασης. Τώρα, λοιπόν, έχοντας να παλέψουν με πιο hardcore ανταγωνιστές, οι ραδιοτηλεοπτικοί φορείς αντιγράφουν και πάλι αυτό το οποίο έχει συνηθίσει να βλέπει το κοινό.

Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ τηλεοπτικού δράματος και πορνό έχει ξεθωριάσει, από τη στιγμή που σκηνές από τους «Normal People» και «Bridgerton» κατέληξαν στο Pornhub και άλλες πορνογραφικές ιστοσελίδες: «Είμαστε πολύ απογοητευμένοι», δήλωσε στο Variety ο Εντ Γκίνεϊ, εκτελεστικός παραγωγός της σειράς «Normal People». «Είναι απόλυτη έλλειψη σεβασμού στους εμπλεκόμενους ηθοποιούς» είπε. Και ένας συντελεστής του «Bridgerton» δήλωσε θρηνητικά στην εφημερίδα The Sun: «Είναι ένα δράμα κύρους βασισμένο σε μυθιστορήματα μπεστ σέλερ. Το να κόβεις και να εκμεταλλεύεσαι σκηνές σεξ είναι απαράδεκτο». Είναι;

Θεωρητικά, το «Bridgerton» είναι μια σειρά εποχής εμπνευσμένη από το ρομαντικό μυθιστόρημα «Ο Δούκας και εκείνη» της Τζούλια Κουίν (τα βιβλία της κυκλοφορύν στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ελξις-Διόπτρα). Στην πράξη είναι ένα όργιο ευγενών, που διαδραματίζεται στη βικτωριανή εποχή, ό,τι έπρεπε δηλαδή για τους μοναχικούς τηλεθεατές που λιμοκτονούσαν για λίγη οικειότητα κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Μάλιστα το Glamour δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «Κάθε σκηνή σεξ του “Bridgerton”, βαθμολογημένη» ενώ το Cosmopolitan προτείνει μια λίστα με τις δέκα καλύτερες σειρές σεξ, επιβεβαιώνοντας ότι το Διαδίκτυο υπαγορεύει το περιεχόμενο της τηλεόρασης.

Οι αντιδράσεις των ηθοποιών είναι αντιφατικές. Μια νεαρή ηθοποιός, που επιθυμεί να παραμείνει ανώνυμη, θυμάται ότι όταν ξεκίνησε κάποιοι ρόλοι ήρθαν με ένα συμβόλαιο που την ανάγκαζε να κάνει οτιδήποτε. Μια σκηνή στοματικού σεξ την έκανε να νιώσει πολύ άβολα. Ορισμένοι ηθοποιοί, όμως, δεν έχουν πρόβλημα, αρκεί το χρήμα να πέφτει.

Οι νεαροί πρωταγωνιστές του «Industry», ωστόσο, λένε ότι ήταν ευτυχείς που συμμετείχαν σε μια μη λογοκριμένη σειρά:  «Το σεξ είναι μέρος της ζωής», δήλωσε η Μιχάλα Χέρολντ που υποδύεται την Χάρπερ, «Επίσης δεν είχα ξαναδεί ένα σώμα σαν το δικό μου –κοντή με τατουάζ και μικρό στήθος– σε πολλές σκηνές σεξ, οπότε τις αγκάλιασα πραγματικά». Και η Μαρίσα Αμπέλα, η προχωρημένη σεξουαλικά Γιασμίν της σειράς, θεωρεί ότι κάποιες άσεμνες σκηνές, όπως εκείνη που ζητάει από έναν συνάδελφό της να φάει το σπέρμα του, ήταν απαραίτητες. «Αυτές οι σκηνές σου λένε πάντα κάτι νέο για τον χαρακτήρα», δήλωσε. «Δεν ήταν αδικαιολόγητες».

Μέρος αυτού του σαρκικού περιεχομένου σχεδιάζεται από ειδικούς του σεξ, που επιβεβαιώνουν ότι το σενάριο δεν απέχει από ό,τι συμβαίνει στην πραγματική ζωή. Σχεδιάζουν στάσεις για να κάνουν τους ηθοποιούς να νιώσουν πιο άνετα και, μάλιστα, να απέχουν όσο το δυνατόν περισσότερο, ο ένας από τον άλλο. Στη μετά το #MeToo εποχή όλο είναι τόσο καλά χορογραφημένα ώστε «κανείς δεν αγγίζει ποτέ ό,τι φαίνεται να αγγίζει», είπε η Αμπέλα.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχει και το «Promising Young Woman» της Εμεραλντ Φένελ, ένα παράδειγμα αλλαγής της σεξουαλικής δυναμικής στην οθόνη. Είναι μια ταινία, που κανείς άνδρας σκηνοθέτης δεν θα έκανε, κυρίως επειδή πρόκειται για κάτι που οι άντρες δεν πιστεύουν ότι κάνουν οι ίδιοι ή οι φίλοι τους… Η αναπαράσταση του σεξ στην ψυχαγωγία λοιπόν αλλάζει και οι γυναίκες έχουν επίσης λόγο. Πολλές σκηνές σεξ στη φετινή παραγωγή δείχνουν τις γυναίκες να έχουν το πάνω χέρι, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και είναι σημαντικό, διότι προσφέρει μια εναλλακτική λύση σε μια γενιά νεαρών ανδρών που περνάνε τον καιρό τους παρακολουθώντας επιθετική πορνογραφία.

Ισως, λοιπόν, αυτή η νέα, προκλητική τηλεόραση να είναι για το καλό. Στο κάτω κάτω, είναι καλύτερο για το κοινό, να παρακολουθεί σκηνές σεξ σε ασφαλείς χώρους, και στο πλαίσιο  μιας αφήγησης ισότιμης, από το να περνούν οι άνθρωποι την ώρα τους ψάχνοντας στα όρια του αποδεκτού.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News