Η 4η Οκτωβρίου του 2000 ήταν η τελευταία ημέρα που ένα Mini σαν αυτό που βλέπετε, ένα κόκκινο Mini Sport, έβγαινε από τη γραμμή παραγωγής του εργοστασίου, στο Λόνγκμπριτζ της Μ. Βρετανίας.

Για κάποιους ήταν μια στενόχωρη, φθινοπωρινή μέρα. Για τους περισσότερους από αυτούς ήταν έτσι γιατί το κλασικό Mini σηματοδότησε μια ολόκληρη γενιά. Ενα εμβληματικό μικρό αυτοκίνητο, που δικαίως συγκαταλέγεται στα σημαντικότερα του περασμένου αιώνα. Επαναστατικό σχεδιαστικά, ποπ σύμβολο, με πανέξυπνη χωροταξία και το κιβώτιο ταχυτήτων τοποθετημένο εγκάρσια, ώστε να μην κλέβει χώρο από την καμπίνα των επιβατών, αλλά και τόσο άμεσο και στριφτερό που πήρε παραμάζωμα ένα κάρο διεθνείς αγώνες και κερδίζοντας μακράν πιο ισχυρούς αντιπάλους.

Για τους λιγότερους από όσους κρατούσαν χαρτομάντιλα εκείνη τη μέρα, ήταν επίσης στενόχωρη γιατί έβλεπαν λίγο πιο μακριά: ουσιαστικά, το τέλος του κλασικού Mini σηματοδότησε και το τέλος του βρετανικού μότορινγκ ως γηραιά κατασκευάστρια χώρα. Αν κάνετε τον κόπο να ρίξετε μια ματιά στη λίστα με τις βρετανικές αυτοκινητοβιομηχανίες, θα δείτε ότι μια φορά και έναν, όχι και τόσο μακρινό, καιρό, υπήρχαν περισσότερες από 500 τέτοιες. Θα συναντήσετε επίσης ονόματα που ίσως να μη σας λένε και τίποτα πια. Ποιος θυμάται τα Ace, τα Amazon (καμία σχέση…), τα Sinclair, τα Lagonda ή τα Peerless; Τίποτα, ε;

Οι Αγγλούρες –κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος, ο λαός με την πιο εξελιγμένη αυτοκινητική κουλτούρα παγκοσμίως– κατάφεραν σχεδόν να αυτοκτονήσουν με τα ίδια τους τα χέρια. Μηχανολόγοι, συντηρητές βίντατζ αυτοκινήτων, ένα κάρο πίστες σπαρμένες στο Νησί, επικά αυτοκίνητα, αρθρογράφοι, αντίληψη οδήγησης, ο Σετράϊτ, ο Κλάρκσον, o Κρις Χάρις και, φυσικά, μερικοί από τους μεγαλύτερους οδηγούς αγώνων που υπήρξαν ποτέ. Με αυτό το υπόβαθρο, είναι απίστευτο πώς κατάφεραν, ουσιαστικά, να μην έχουν αμιγώς εθνική αυτοκινητοβιομηχανία.

Η βρετανική κατασκευαστική σκηνή είναι κάτι σαν την Εθνική Αγγλίας στο ποδόσφαιρο. Τόσες παιχτούρες, οι άνθρωποι που ανακάλυψαν το ποδόσφαιρο, και δεν μπορούν να φτιάξουν ομάδα. Σήμερα δεν είναι περισσότεροι από 35 κατασκευαστές στην Αγγλία. Οι περισσότεροι είναι μικρές εταιρείες εστιασμένων αυτοκινήτων. Και ευτυχώς υπάρχει η McLaren για να σηκώνει το εθνικό λάβαρο.

Επίσης ευτυχώς βρέθηκε στον δρόμο τον σωστό και το ακόμα πιο σωστό τάιμινγκ η BMW. Αυτή που είδε το μέλλον, έβαλε το χέρι στην τσέπη και αγόρασε τη Mini. Διακριτικά τη μετονόμασε σε MINI. Από πεζά σε κεφαλαία. Μια μικρή διαφορά, ώστε να ξέρετε σε ποια γενιά των Mini/MINI αναφέρεται ο αντίστοιχος γραπτός λόγος. Οι Γερμανοί, εκ Βαυαρίας ορμώμενοι, έκαναν την κίνηση-ματ. Πήραν το βασικό σχήμα, την καρτίστικη αίσθηση, το μεγάλωσαν σε διαστάσεις, το έκαναν μπιζού που το «χτίζεις» κατά βούληση και πέτυχαν το νέο επιχειρηματικό case study. Εφερε πολύ χρήμα στα γερμανικά ταμεία το νέο, πλέον, MINI.

Το αυτοκίνητο που έδωσε κάποτε το όνομά του στο καυτό, σέξι μίνι φόρεμα που λάνσαρε η διάσημη σχεδιάστρια μόδας Μέρι Κουάντ, αυτό το λιλιπούτειο θαύμα του σερ Αλεκ Ισιγόνη, το σύμβολο των ελεύθερων ’60s και των Beatles είχε έρθει να κλείσει τον ιστορικό του κύκλο. Σαν σήμερα, είκοσι χρόνια πριν. Σνιφ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News