Την εποχή της παντοκρατορίας του έντυπου Τύπου, τότε που πηγαίναμε στα περίπτερα ψάχνοντας για τα φρέσκα εκ του πιεστηρίου τεύχη των αγαπημένων μας περιοδικών, οι διαφημιστικές καταχωρήσεις των αντιραντάρ ήταν συχνές. Οχι τόσο στα ελληνικά γνωστά περιοδικά, όσο κυρίως στα αμερικανικά.

Οποιος θυμάται τον εαυτό του να ξεφυλλίζει το Road & Track, το Car and Driver και άλλες αμερικανικές εκδόσεις (συνήθως με λεπτό χαρτί, λιγότερο glossy «στήσιμο» αλλά φουλ στην πληροφορία), σίγουρα θα είχε προσέξει εκείνα τα αντιραντάρ της Escort (δεν εννοώ τα Ford…) και των Valentine. Ηταν εκείνες οι μικρές ηλεκτρονικές συσκευές που εντόπιζαν τα ραντάρ της αμερικανικής «τροχαίας» και προειδοποιούσαν έγκαιρα για την «πιστολιά» που ανυποψίαστα θα «έτρωγες».

Πολλοί αναρωτιόμασταν αν θα λειτουργούσαν στην Ελλάδα. Υπήρχε γενικώς ένα αναβράζον ενδιαφέρον για τα αντιραντάρ. Γλίτωνες χρήμα και άγχος καθώς οδηγούσες.

Ο Μάικ Βάλενταιν, ο οποίος πέθανε πριν λίγες ημέρες σε ηλικία 74 ετών στο σπίτι του στο Σινσινάτι, ήταν ο γκουρού πίσω από το πολυπόθητο αντιραντάρ. Με σπουδές ηλεκτρολόγου μηχανολόγου, έστησε μια φορά κι έναν καιρό μαζί με τη σύζυγό του μα εταιρεία, τη Cincinnati Microwave Inc., αρχίζοντας να φτιάχνει τη δική του πατέντα εντοπισμού τέτοιων ραδιοσημάτων. Γιατί περί αυτών πρόκειται.

Τα αντιραντάρ δουλεύουν σε συχνότητες (X, K και Ka). Οπως και αυτές των ραντάρ της τροχαίας. Αυτές εντοπίζουν. Τα αντιραντάρ Valentine One ήταν ειδικά κατασκευασμένα για να ταξινομούν τις ζώνες συχνοτήτων αποτελεσματικά (σ.σ. η X είναι η πιο απαρχαιωμένη) και να προειδοποιούν τους οδηγούς όταν πιθανώς στοχοποιηθούν από κινητές μονάδες της τροχαίας ή αυτοματοποιημένα συστήματα επιτήρησης της κυκλοφορίας, τις γνωστές «σταθερές» κάμερες ταχύτητας.

Οι συσκευές του Βάλενταιν ήταν επίσης «μπροστά» από την εποχή τους, καθώς ήταν από τις πρώτες που είχαν μια μικρή οθόνη και έτσι η διεπαφή (το interaction, που λένε και οι μορφωμένοι) ήταν πιο ευανάγνωστη και παρείχε καλύτερες οδηγίες προς τον οδηγό, πέρα από μια απλή ηχητική, σαν ξυπνητήρι, προειδοποίηση ότι ήσουν στόχος.

Στην άλλη όχθη του Ατλαντικού κάποιες Πολιτείες τα επέτρεπαν και κάποιες όχι. Επίσης, άλλοι, πιο ενθουσιώδεις, το προχωρούσαν περισσότερο το θέμα, βάζοντας αντιραντάρ σε κρυφά σημεία –για παράδειγμα πίσω από τις γρίλιες της μπροστινής μάσκας του αυτοκινήτου τους– ώστε να παρεμβάλλονται στα σήματα των ραντάρ. Αυτή ήταν και η ειδοποιός διαφορά της οριακής νομιμότητας, αφού είναι ένα πράγμα να εντοπίζεις ένα σήμα της τροχαίας σε κάποια ραδιοσυχνότητα και είναι άλλο πράγμα να παρεμβάλλεσαι σε αυτό.

Αν έκανες το δεύτερο και τύχαινε να σε σταματήσουν για έλεγχο, πέρα από τα «βραχιόλια», κινδύνευες και με κατάσχεση του αυτοκινήτου σου. Λογικό. Αν απλώς εντόπιζες τα ραντάρ της τροχαίας, ήταν θέμα ερμηνείας του νόμου ανά Πολιτεία. Ετσι, λοιπόν, στις Πολιτείες όπου τα αντιραντάρ του «θείου» Μάικ ήταν επιτρεπτά, οι πωλήσεις πήγαιναν σφαίρα. Οχι ότι δεν είχαμε και στην Ελλάδα κάποια αντιραντάρ. Μετά συγχωρήσεως η αυτοαναφορικότητα, αλλά θυμάμαι ακόμη εκείνη τη μικρή συσκευή με τα λαμπάκια, καλά κρυμμένη στην Alfa Romeo Giulia Nuova του πατρός. Ε, μια δούλευε και δυο δεν δούλευε στην Αθηνών-Λαμίας.

Ο Βάλενταιν, ένα εφευρετικό, ανήσυχο και ενθουσιώδες πνεύμα, εξέλισσε συνεχώς τις συσκευές του, και ειδικά το Valentine One Generation Two κατέληξε να είναι ένα από τα πιο αποτελεσματικά αντιραντάρ στην αμερικανική αγορά. Οι ολοσέλιδες διαφημιστικές καταχωρήσεις του στα περιοδικά «έτρεχαν» επί δεκαετίες. Στην ουσία ήταν αυτός που έχτισε μια ολόκληρη αγορά, μια κατηγορία από μόνος του. Πολλοί οδηγοί του κόσμου θα τον θυμούνται με ευγνωμοσύνη. RIP.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News