Τους συνάντησα ένα απόγευμα στη γειτονιά τους, στον Κεραμεικό. Η αλήθεια είναι ότι δεν θα μπορούσα να τους φανταστώ να μένουν κάπου αλλού. Ο Κεραμεικός είναι ζωντανός, πολύχρωμος, πολυσυλλεκτικός. Οπως και η κωμωδία τους. Την αναγνωρίζεις αμέσως, φέρει την ταυτότητά τους. Μια ταυτότητα που έχουν δημιουργήσει με συνέπεια από την πρώτη στιγμή που μας συστήθηκαν και περνάει μέσα από το θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση.

Το Μega είναι το τηλεοπτικό σπίτι τους από πέρυσι. Και φέτος, κάθε Παρασκευή βράδυ στις εννιά, το «Μαίρη Μαίρη Μαίρη» τους έρχεται να ακτινογραφήσει τη σύγχρονη γυναίκα με χιούμορ. Μια Μαίρη σε τρεις εκδοχές, μέσα σε συνθήκες γνώριμες σε όλες. Μικρά στιγμιότυπα σουρεαλισμού και τρέλας, βγαλμένα από τη ζωή μας. Μάλλον και οι ίδιοι αυτό θέλησαν να κάνουν, να ανοίξουν μια διπλανή πόρτα και να αρχίσουν να καταγράφουν σκηνές.

Το «Μαίρη Μαίρη Μαίρη» είναι η Ελληνίδα της διπλανής πόρτας;

Μιχάλης Ρέππας:  Ετσι το φανταζόμαστε. Γενικώς, θα λέγαμε ότι είναι αυτό που πιστεύουμε ότι είναι η πλειοψηφία των ελληνίδων γυναικών.

Τι αγαπάτε στην Ελληνίδα της διπλανής πόρτας; Τι σας εμπνέει ως συγγραφείς;

Μ.Ρ.: Πολύ συχνά μας ρωτάνε γιατί γράφουμε για γυναίκες. Νομίζω δεν μπορεί να απαντηθεί αυτή η ερώτηση, όπως καμιά ουσιαστική επιλογή σου δεν μπορείς να την απαντήσεις. Αλλά έτσι επιφανειακά, θα έλεγα ότι η γυναίκα είναι προνομιακή στον χώρο του θεάματος, γιατί έχει ευρύτερη εκφραστική γκάμα. Οι άνδρες σε άλλους τομείς είναι προνομιούχοι, στον τομέα της έκφρασης είναι μάλλον μη προνομιούχοι, έχουν «κλαδεμένες» κάποιες πτυχές του ανθρώπινου πλάσματος. Τα αγόρια τα ντρεσάρουμε να είναι λιγότερο εκφραστικά. Τους κόβουμε τις πιο ευαίσθητες πτυχές. Η γυναίκα είναι ελεύθερη και να κλαίει και να γελάει και να είναι χαριτωμένη, χωρίς να αμφισβητείται η θηλυκότητά της.

Θανάσης Παπαθανασίου: Βέβαια, υπάρχουν και άνδρες στη σειρά.

Μ.Ρ.: Ναι, αλλά και ο τίτλος δείχνει ότι είναι ετεροβαρώς τοποθετημένοι απέναντι στη γυναίκα. Βεβαίως είναι πολύ περισσότερο παρόντες οι άνδρες εδώ, απ’ ό,τι ήταν στις «Τρεις Χάριτες». Εκεί, ήταν πραγματικά δεύτεροι και τρίτοι ρόλοι.

Η νέα σειρά σας μοιάζει να είναι μια σύγχρονη εκδοχή της σειράς «Τρεις Χάριτες». Το νιώθετε κι εσείς έτσι;

Μ.Ρ.: Είναι πολύ διαφορετική η μορφή, όσο διαφορετικές είναι και οι πρωταγωνίστριες. Στο «Μαίρη Μαίρη Μαίρη» οι γυναίκες που παίζουν τους χαρακτήρες είναι πιο ρεαλιστικές ηθοποιοί.

Θ.Π.: Οι «Τρεις Χάριτες» ήταν λίγο «αλλού», πιο υπερβατικές.

Μ.Ρ.: Στις «Τρεις Χάριτες» εγώ και η Νένα Μεντή δεν νομίζω ότι είχαμε αυτό το υπερβατικό, αλλά τόσο η Αννα Παναγιωτοπούλου, η Μίνα Αδαμάκη, όσο και η Αννα Κυριακού είχαν κάτι φευγάτο στο παίξιμό τους. Ηταν πολύ ιδιαίτερες ηθοποιοί. Σχεδόν αυτοαναιρούμενες. Είναι πάρα πολλές οι στιγμές που δεν ήξερες, ας πούμε, αν αυτό που έλεγε η Αννα το εννοεί ή δεν το εννοεί. Οι σημερινές ηθοποιοί είναι καταπληκτικές, αλλά είναι πιο κοντά στο ρεαλιστικό.

Θ.Π.: Ετσι είναι γραμμένο και το σενάριο.

Μ.Ρ.: Ναι, αλλά και οι προσωπικότητες των ηθοποιών μας πηγαίνουν προς τον ρεαλισμό.

Πρόσφατα, έφυγε από τη ζωή η Μίνα Αδαμάκη. Την απώλεια πώς τη διαχειρίζεστε;

Μ.Ρ.: Είναι πολύ στενόχωρο για εμάς… Δεν είναι μόνο ένα καμπανάκι ότι είμαστε οι επόμενοι στη σειρά, γιατί αυτό ισχύει για τη γενιά μας. Το να λείπει από δίπλα μας ένας τέτοιος άνθρωπος είναι σαν να κόβεται ένα κομμάτι ζωής.

Θ.Π.: Οι «Τρεις Χάριτες» μας καθόρισαν καλλιτεχνικά.

Μ.Ρ.: Αυτές οι γυναίκες υπήρξαν πηγή έμπνευσης για εμάς. Με πολύ διαφορετικό τρόπο η καθεμία. Οχι μόνο για τους ρόλους που έπαιξαν, αλλά και για ρόλους που δεν έπαιξαν. Μια τέτοια γυναίκα ήταν η Μίνα Αδαμάκη. Και μια άλλη ήταν η Ντίνα Κώνστα.

Οι «Τρεις Χάριτες» ήταν μια κωμωδία με επίκεντρο  τη γυναίκα, το ίδιο είναι και το «Μαίρη Μαίρη Μαίρη». Εχει αλλάξει η κωμωδία για τη γυναίκα από τότε μέχρι σήμερα;

Μ.Ρ.: Για τη γυναίκα δεν έχει αλλάξει η κωμωδία, θεωρώ. Αυτό που λίγο με μελαγχολεί, αλλά δεν σημαίνει ότι έχω και δίκιο, είναι το αίτημα του σημερινού κοινού που είναι μακριά από την κωμωδία. Εμείς μάθαμε σε μια εποχή που ο κόσμος ήταν πολύ πιο κοντά στην κωμωδία. Σήμερα δεν δείχνει να είναι.

Θ.Π.: Ο Μιχάλης εννοεί ότι όταν ξεκινήσαμε εμείς, τη δεκαετία του ’90, υπήρχαν πάρα πολλά κωμικά σίριαλ. Το πρόγραμμα τότε καθοριζόταν από αυτά.

Μ.Ρ.: Πολλά και εξαιρετικά δημοφιλή σίριαλ. Ημασταν πάρα πολλοί που ξεχωρίζαμε στον κωμικό στίχο, και με μεγάλη αγάπη από τον κόσμο, μεγάλη ζήτηση. Σκέψου πόσα ονόματα ήταν κάποτε πρώτα στον χώρο της κωμωδίας… Λάκης Λαζόπουλος, Δήμητρα Παπαδοπούλου, Χάρης Ρώμας, Αλέξανδρος Ρήγας, Πετρόπουλος, εμείς… Σήμερα, μια Παρασκευή έχει μείνει για την κωμωδία.

Θ.Π.: Οι υπόλοιπες μέρες καλύπτονται από δράματα.

Μ.Ρ.: Δραματικά δράματα, όχι αστεία. Τα οποία ο κόσμος φαίνεται να λατρεύει.

Θ.Π.: Ετσι όπως έχουν τα δεδομένα σήμερα, και να κάνεις κωμωδία, δεν θα βρεις χώρο σε ένα κανάλι να τη βάλεις, που λέει ο λόγος. Αφού θέλουν τρεις δραματικές σειρές των τεσσάρων ημερών, κάθε βδομάδα, από μιάμιση ώρα κιόλας.

Μ.Ρ.: Εγώ πιστεύω η κωμωδία περνάει μαύρες μέρες.

Εχουμε εθιστεί στον πόνο και στο κλάμα;

Μ.Ρ.: Η ελληνική κοινωνία είναι στραμμένη αυτή τη στιγμή, όχι μόνο στο μαύρο δάκρυ, αλλά και στο παρελθόν. Τα ελληνικά σίριαλ έχουν θεματικές που δεν τις βρίσκω δα και τόσο πολύ σύγχρονες. Δεν είναι, ας πούμε, όπως το «Ozark». Είναι κάτι ιστορίες που κοιτάνε σε διλήμματα ηθικά, είτε έχουν να κάνουν με βεντέτες. Αλήθεια, υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα βεντέτες; Εγώ δεν τις αντιλαμβάνομαι.

Η τηλεόραση είναι φυσικό να είναι ένα εξαιρετικά συντηρητικό Μέσο

Θ.Π.: Αν το καλοσκεφτείς, φέτος στην τηλεόραση, σύγχρονη και σημερινή είναι μόνο η σειρά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, το «Maestro». Ξέρεις τι γίνεται; Πέτυχαν οι «Αγριες Μέλισσες» και τώρα όλοι κάνουν σειρές για το παρελθόν. Αν πετύχει μια σύγχρονη σειρά, θα στραφούν και πάλι στο σύγχρονο.

Η κωμωδία θέλει συμπυκνωμένο χρόνο. Υπάρχουν ξένες κωμικές σειρές-αριστουργήματα των 15-20 λεπτών το επεισόδιο. Εδώ, είθισται να σου λένε ότι πρέπει να βγει το επεισόδιο 45 λεπτά. Είναι ένα πρόβλημα που έχετε αντιμετωπίσει;

Μ.Ρ.: Στους «Συμπέθερους απ’ τα Τίρανα», το σήκωνε η δράση το 45λεπτο. Στο «Mαίρη Μαίρη Μαίρη» θα ήταν μια χαρά και τα 25 λεπτά.

Θ.Π.: Οι «Τρεις Χάριτες» και το «Δις Εξαμαρτείν» ήταν 25 λεπτά. Ολες οι λεγόμενες sitcom σειρές είναι μικρές.

Μ.Ρ.: Αλλά τώρα ο τηλεθεατής θεωρεί μικρό ένα επεισόδιο 25 λεπτών. Γι’ αυτό, για παράδειγμα, αναγκάστηκε το κανάλι να βάλει το «Μαίρη Μαίρη Μαίρη» σε διπλό επεισόδιο την Παρασκευή. Ο κορονοϊός μας εκπαίδευσε περίεργα. Μπουκώνοντας τεράστιες ποσότητες μυθοπλασίας στις πλατφόρμες, στο καπάκι το ένα επεισόδιο μετά το άλλο, ο τηλεθεατής συνήθισε να παίρνει τεράστια ποσότητα από το ίδιο θέμα. Οι τηλεθεατές έχουν γίνει βουλιμικοί. Ενα επεισόδιο «Mαίρη Μαίρη Μαίρη» δεν τους φτάνει, θέλουν δύο. Και από τη στιγμή που έγιναν δύο τα επεισόδια, απόκτησε πολύ καλύτερα νούμερα η σειρά.

Η τηλεοπτική κωμωδία παραμένει συντηρητική;

Μ.Ρ.: Η τηλεόραση είναι φυσικό να είναι ένα εξαιρετικά συντηρητικό μέσο. Ο,τι είναι mainstream και φιλοδοξεί να πιάσει όλη την οικογένεια, και το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, λογικά συντηρητικοποιείται. Θυμάμαι κάποιος μου έλεγε, ένας σκηνοθέτης, το θέατρο είναι πιο συντηρητικό απ’ το σινεμά, γιατί το σινεμά έχει βάθος χρόνου. Το θέατρο είναι ό,τι γίνεται τώρα. Δεν ξέρω αν ένα έργο μας που δεν πήγε όπως θα ήθελα, αν παιζόταν πέντε χρόνια πριν ή πέντε χρόνια μετά, τι θα έκανε. Ενα παράδειγμα είναι το έργο μας «Το κλάμα βγήκε απ’ τον Παράδεισο», που δεν έκανε τη στιγμή που έπρεπε τα εισιτήρια που θέλαμε, αλλά μέσα στον χρόνο απέδειξε τεράστια βιωσιμότητα. Να πω δεύτερο παράδειγμα που πήγε ακόμα χειρότερα στις αίθουσες; Το «Αυστηρώς Κατάλληλο». Eνα φιλμ που όταν βγαίνω έξω, μου λένε ακόμα ατάκες.

Θ.Π.: Αυτό το έχει το οπτικοακουστικό και στην τηλεόραση. Τα σίριαλ τελειώνουν σε μια σεζόν, άντε δύο.

Η πολιτική ορθότητα, το τι είναι σεξιστικό και τι όχι, έχει επηρεάσει τη δική σας τη γραφή;

Μ.Ρ.: Οχι. Μπορεί εντελώς προσωπικά, σε μια παρέα, να λέγαμε ένα αστείο που να είχε μια ανάρμοστη λέξη, για παράδειγμα τη λέξη «αράπης». Δεν θα το βάζαμε όμως ποτέ σε δημόσιο λόγο, σε έργο μας. Οπως και τα ανέκδοτα με τις ξανθές, που προσωπικά τα σιχαίνομαι. Αλλά μερικά είναι πάρα πολύ αστεία.

Θ.Π.: Οταν είσαι στην τηλεόραση και μάλιστα τέτοιες ώρες, προσέχεις λίγο τη γλώσσα.

Μ.Ρ.: Η πολιτική ορθότητα είναι το τελευταίο, όλα τα προσέχεις όταν παίζεις εννιά η ώρα. Κι εμείς είμαστε πάντα του εννιά.

Θα θέλατε να κάνετε κάποια στιγμή ένα μη οικογενειακό θέαμα, κάτι που θα ξεκινούσε πιο βραδινές ώρες;

Μ.Ρ.: Δεν θα το ζήταγε ποτέ, κανείς από εμάς.

Αν μπορούσατε να έχετε έναν ηθοποιό παγκόσμιας φήμης για γκεστ στο «Μαίρη Μαίρη Μαίρη», ποιος θα ήταν αυτός;

Θ.Π.: Δεν το έχουμε σκεφτεί ποτέ…

Μ.Ρ.: Κανέναν. Εμείς είμαστε πάντα πρακτικοί. Γράφουμε για αυτό που μπορούμε να κάνουμε. Εμένα μου αρέσει, ας πούμε, η Μπέτι Μίντλερ. Και τι θα γίνει; Θα γράψω για τη Μίντλερ; Δεν με αφορά. Εμείς γράφουμε για έλληνες ηθοποιούς, όπως είναι στο παρόν, τώρα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News