Οι πρωτότυπες ή παράδοξες ιστορίες διαβάζονται – ο συντάκτης της Corriere della Sera Γκουίντο Ολίμπιο το γνωρίζει, έτσι, μετά το θέμα του «ελληνικού μοναστηριού στην Αριζόνα», έγραψε και για κάποιον Ελληνα (από μάνα) και Αραβα (από πατέρα), που στο Φαρ Ουέστ έφερε ολίγη από Μέση Ανατολή. Τίποτε, εξάλλου, δεν είναι πιο εξωτικό από το αταίριαστο, σε οποιοδήποτε περιβάλλον. Μάλλον και αυτό το γνωρίζει καλά ο Ολίμπιο.

Ο Ιταλός έμεινε και πάλι άναυδος, όπως και όταν αντίκρισε το ορθόδοξο μοναστήρι, αυτή τη φορά στη θέα ενός ταφικού μνημείου αμφισβητούμενης αισθητικής. Το βρήκε και αυτό στην Αριζόνα, και είναι, λέει, το μνήμα του Χατζή Αλή ή Χάι Τζόλι (Hi Jolly). Δεν ανέφερε το όνομα με το οποίο ο Αλής απαντάται σε αναρτήσεις Ελληνοαμερικανών στο web, δηλαδή Φίλιπ Τέντρο (Philip Tedro), αλλά αυτό μικρή σημασία έχει.

Τι σόι ήταν εκείνος ο Αλής; Οπωσδήποτε χατζής, άρα πήγε είτε στα Ιεροσόλυμα, αν ήταν χριστιανός ή κρυπτοχριστιανός, είτε στη Μέκκα, αν ήταν μουσουλμάνος. (Ελληνοαμερικανικές πηγές τον αναφέρουν μουσουλμάνο.) Ο Ολίμπιο δεν σχολίασε αυτόν τον τιμητικό τίτλο, μάλλον διότι αγνοεί (όπως και οι καουμπόηδες της Αριζόνας) ότι πρόκειται περί τίτλου και όχι περί ονόματος ή επωνύμου – η Ανατολή, βλέπετε, ήταν και παραμένει μυστηριώδης για τα Δυτικά μυαλά… Επίσης, δεν του πέρασε από τον νου η ιδέα ότι το πατρατσούκλι του δεν είναι τίποτε άλλο από την αμερικανική προφορά του Χατζή Αλή…

Πατέρα ο Αλής είχε κάποιον Αραβα, μάνα μιαν Ελληνίδα –χριστιανή, προσδιόρισε ο Ιταλός, μπας και δεν πιάσουμε το υπονοούμενο–, πιθανώς Σμυρνιά. Ο Αλής ήταν οδηγός καμήλας, ειδικότης μη αποκτηθείσα εν τω αμερικανικώ στρατεύματι μεν, πάντως χρήσιμη σε αυτό. Οταν ο Αλής κατετάγη στον στρατό του μπαρμπα-Σαμ, τον χρησιμοποίησαν σαν καμηλιέρη, έγραψε ο δημοσιογράφος, διότι οι Αμερικανοί πειραματίστηκαν με την πολεμική αξία αυτών των ζώων, που δεν χαμπαριάζουν από κροταλίες και κάψες.

Ακολούθησε η εξιστόρηση του vintage πολεμικού σχεδίου των ΗΠΑ: «Αγόρασαν περίπου 250 καμήλες στη Βόρεια Αφρική και τις μετέφεραν στο Νέο Μεξικό, με αποστολή τη διάνοιξη νέας διαδρομής προς την Καλιφόρνια». Το ταξίδι που ξεκίνησε το σωτήριον έτος 1857 (όταν οι Αμερικανοί κοπιάριζαν το γαλλικό πυροβόλο «Napoleon» για να αλληλοσφαγούν στον δικό τους Εμφύλιο, και στην Ελλάδα ο βασιλιάς Οθων διόριζε την κυβέρνηση Αθανασίου Μιαούλη) τα πήγε καλά. «Ωστόσο, το αμερικανικό Επιτελείο Στρατού εγκατέλειψε το πρότζεκτ. Ετσι, ο Αλής ανέλαβε τα ζωντανά».

Και τι τα έκανε τα ξεριζωμένα πλάσματα της Σαχάρας; «Αλλα τα πούλησε, άλλα τα δώρισε σε ζωολογικούς κήπους, άλλα του ξέφυγαν». Ο καμηλιέρης μας πέθανε πάμφτωχος το 1902 ή το 1903, όπως λέει το ρεπορτάζ, αλλά με κινηματογραφικό, θα μπορούσε να πει κανείς, τρόπο. «Τα έπινε σε ένα σαλούν όταν άκουσε κάποιον άλλον πότη να μιλάει για ‘‘μία κόκκινη καμήλα’’ που είδε στην έρημο. Ο Αλής πετάχτηκε επάνω σαν τρελός και όρμησε στην έρημο για να τη βρει. Ο θρύλος λέει ότι τον βρήκαν πεθαμένο, αγκαλιά με ένα τετράποδο».

Κλείνοντας το σημείωμά του, ο Ολίμπιο έγραψε ότι επί σειρά ετών κάποιοι καουμπόηδες έλεγαν ότι έβλεπαν μέσα στην αμμοθύελλα το φάντασμα μιας κόκκινης καμήλας να καλπάζει. Τα γκέμια της τα κράταγε γερά και την οδηγούσε πότε εδώ, πότε εκεί και πότε στο επέκεινα ένα άλλο φάντασμα: ο εκ μητρός Σμυρνιός Χατζή Αλής, ο θρυλικός καμηλιέρης. Ο συντάκτης της Corriere επιφυλάχθηκε για τη συνέχεια της ιστορίας…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News