Ο νεοζηλανδός ηθοποιός και τραγουδιστής Ράσελ Κρόου ζει απομονωμένος στη φάρμα του στην Αυστραλία, όπου έφτιαξε ακόμη και στούντιο ηχογράφησης. «Εδώ είναι 8 το βράδυ», είπε στη Repubblica που του τηλεφώνησε για συνέντευξη, «αλλά συνεχίζουμε να δουλεύουμε με το συγκρότημα επειδή σε λίγο αναχωρούμε για την παγκόσμια περιοδεία μας».

Το ιταλικό ενδιαφέρον για τον Κρόου προέκυψε επειδή η μπάντα του θα εμφανιστεί και στη Ρώμη, όπου θα στηθούν και γιγαντοοθόνες στο Κολοσσαίο, καθότι και «Μονομάχος» ο κύριος. «Μπα, κάθε άλλο. Ο ‘‘Μονομάχος’’ πέθανε». Μέσω της R ο Κρόου κάλεσε τους μουσικόφιλους να πάνε να τον ακούσουν «για να χαρούν υπέροχα τραγούδια από ταλαντούχους μουσικούς που έχουν μακρά ιστορία και καλή ‘‘χημεία’’ μεταξύ τους».

Αν αναρωτιέστε από πότε ο Κρόου είναι τραγουδιστής (και συνθέτης κιόλας), να σας πούμε ότι η Repubblica αποκάλυψε ότι συνέθεσε το… προφητικό τραγούδι «Θέλω να γίνω Μάρλον Μπράντο» όταν ήταν 16 ετών, εμπνεόμενος από το ροκ-εν-ρολ στυλ της δεκαετίας του ’50, πολύ πριν γίνει ηθοποιός. «Μέσα σε δυο-τρία χρόνια εγκατέλειψα το ροκαμπίλι, πήγα στο θέατρο, έπαιξα σε μιούζικαλ και έτσι άνοιξε και ο δρόμος για τα φιλμ».

Από την αυτοαναφορικότητα και τη συνεπαγόμενη αλαφράδα που έχουν τέτοιου είδους καλλιτεχνικές συνεντεύξεις δεν αποστασιοποιείται εύκολα κανείς. Ούτε ο Κρόου τα κατάφερε. Είπε ότι κάποια από τα τραγούδια που έγραψε μιλούσαν για πράγματα που έζησε αργότερα! Κάτι, δηλαδή, παράδοξο, σαν να του εξήγησαν οι στίχοι των τραγουδιών του το όνειρο που δεν είχε δει μέχρι τότε αλλά επρόκειτο να δει στο μέλλον…

Και δεν ήταν μόνο ο «Μάρλον Μπράντο», που στο κάτω κάτω ήταν παιδιάστικο πράγμα, άγουρο, φάση την οποία πέρασαν και άλλοι καλλιτεχνικοί τιτάνες χωρίς καν να έχουν την τιμή να τους πάρει το αυτί ή το μάτι του Κρόου (Θανάσης Βέγγος, «Τύφλα να ‘χει ο Μάρλον Μπράντο», φιλμ του 1963 των Λάσκου-Ελευθερίου). «Κανείς δεν ξέρει από πού έρχονται τα τραγούδια. Το 1995 έγραψα ένα με τίτλο ‘‘Η φωτογραφία σκοτώνει’’. Εκεί υπάρχει ο στίχος ‘‘η φωτογραφία σκοτώνει, η φήμη σου θα σε καταστρέψει’’. Μόλις δύο χρόνια μετά, όπου και αν στεκόμουν έπεφταν επάνω μου οι παπαράτσι». Επειδή οι στίχοι του Κρόου επικοινωνούν με το μέλλον μυστηριωδώς και επειδή τα τελώνια βγαίνουν ακόμη και τα μεσημέρια με καύσωνα, ας περάσουμε γρήγορα στο παρελθόν ώστε να ξέρουμε στα σίγουρα πού πατάμε.

Ο Κρόου είπε ότι αγαπάει σχεδόν όλες τις ταινίες στις οποίες έπαιξε. Τις βλέπει σαν πακέτο. Ανέφερε τις μεγάλες επιτυχίες του, τα φιλμ «L.A. Confidential», «The Insider», «Μονομάχος», «Master & Commander», «Beautiful Mind», «Fathers and Daughters», «The Next Three Days», αλλά και «την κωμωδία ‘‘The Nice Guys’’, που σήμαινε τρομερές εμπειρίες και διεγερτικές συναντήσεις».

Δήλωσε ότι πάντα επέλεγε με προσοχή τα φιλμ και ότι έτσι έπραξε και με τα δύο πιο πρόσφατα, σατανιστικού περιεχομένου, με θέμα τον εξορκισμό, τα «The Pope’s Exorcist» και «The Exorcism – Last Act». Η Repubblica τον ρώτησε γιατί κόλλησε με τον εξορκισμό. Ο Κρόου απάντησε ότι τον γοήτευσε, γαργάλισε την περιέργειά του, διότι ουδέποτε είχε ασχοληθεί με το θέμα «τρόμος».

Βέβαια, «τρόμος» δεν είναι ό,τι δεν κατανοείς με τη λογική, οι σκοτεινές δυνάμεις, οι αγγελικές δυνάμεις κ.λπ., αλλά και ό,τι δεν αντιλαμβάνεσαι ότι υφίστασαι την ώρα που το υφίστασαι. Τρόμος άνευ εισαγωγικών και να τσούζει. Λοιπόν, και αυτήν την εμπειρία έχει ο Κρόου. Ας τα πει μόνος του: «Στο φιλμ ‘‘Ρομπέν των Δασών’’ έσπασα τα πόδια μου αλλά το παρατήρησα μόλις δέκα χρόνια αργότερα, το 2019. Σε τέτοια φιλμ υπάρχουν σκηνές όπου οι κασκαντέρ δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν και πρέπει να τις γυρίσεις μόνος σου. Εκανα ένα άλμα από έναν τοίχο και προσγειώθηκα σε σκληρό έδαφος. Τις επόμενες εβδομάδες μού ήταν δύσκολο να συνεχίσω να δουλεύω, αλλά και άλογο ίππευσα και ανεβοκατέβηκα έναν λόφο τρέχοντας χωρίς να ζητήσω διακοπή γυρίσματος. Το 2019 έκανα ένα τσεκάπ στο Λος Αντζελες και ο γιατρός παρατήρησε δυο παλιά κατάγματα στα πόδια μου. Το μυαλό μου πέταξε αμέσως σε εκείνο το άλμα στο ‘‘Ρομπέν των Δασών’’».

Κλείνοντας τη συνέντευξη η Repubblica απέσπασε την πληροφορία ότι οι συναυλίες που δίνει με την μπάντα του ο Κρόου δεν είναι εμπορικές, δεν γίνονται για βιοπορισμό. Πλέον δεν παίζει για τα λεφτά, όπως έκανε στα νιάτα του, αλλά για την πλάκα του. «Στη μουσική βρίσκω τη γνήσια εκδοχή του εαυτού μου, αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα να την κάνω επάγγελμά μου, ακόμα κι αν είχα υπογράψει σε δισκογραφική εταιρεία. Ωστόσο, είμαι πεπεισμένος ότι όποιος ακούσει το νέο μου άλμπουμ θα πειστεί ότι έπρεπε να το είχα κάνει».

Η συναυλία της Ρώμης θα είναι δωρεάν για το κοινό που θα την παρακολουθεί από τις γιγαντοοθόνες που προαναφέραμε. Κατακλείδα, μια πολιτική «νότα»: τον Κρόου ανησυχούν τόσο «η άνοδος της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη και σε άλλα μέρη του κόσμου» όσο και «τα fake news» – όχι ότι είχε καημό να το δηλώσει ο άνθρωπος, απλώς τον ρώτησε η Repubblica.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News