Οσον αφορά τις εξελίξεις στο Ισραήλ και στη Γάζα από τις 7 Οκτωβρίου έως σήμερα, η ισραηλινή κυβέρνηση και μεγάλο μέρος της ισραηλινής κοινής γνώμης, αλλά και όλοι όσοι ευθυγραμμίζονται ρητά με το Τελ Αβίβ ανά τον πλανήτη, θεωρούν και υποστηρίζουν πως οι τρομοκρατικές επιθέσεις της 7ης Οκτωβρίου είναι ένα μοναδικό γεγονός, χωρίς πριν και χωρίς μετά, ένα εξαιρετικό, ανεπανάληπτο, ανείπωτο γεγονός, ακριβώς όπως και το Ολοκαύτωμα.

Ο υπόλοιπος κόσμος, ωστόσο, αρχικά συγκλονίστηκε μεν από τις σφαγές της 7ης Οκτωβρίου, αλλά στη συνέχεια συγκλονίστηκε εξίσου, αν όχι περισσότερο, από το ανηλεές και τυφλό σφυροκόπημα της Λωρίδας της Γάζας από τις ισραηλινές δυνάμεις και τα χιλιάδες θύματα, στην πλειονότητά τους γυναικόπαιδα. Η διεθνής κοινότητα είχε επίσης συγκλονιστεί το 2012 από τα λεωφορεία που ανατίναζε η Χαμάς, αλλά και το 1987, κατά την έναρξη της πρώτης Ιντιφάντα, βλέποντας τα σπασμένα χέρια και πόδια των Παλαιστινίων.  

Οπως εξηγεί σε ανάλυσή του ο Αλεσάντρο Τρότσινο της Corriere della Sera, η εν λόγω στάση του Ισραήλ είναι τρόπον τινά φυσιολογική, καθώς όταν κάποιος βιώνει ένα τρομακτικό γεγονός, όπως οι Ισραηλινοί στις 7 Οκτωβρίου, δεν είναι σε θέση «να σκεφτεί τα δεινά του παρελθόντος ή του μέλλοντος, να ζυγιάσει τα δίκια και τα άδικα και να σκεφτεί λογικά. Θα ήταν σαν να ζητούσαμε σύνεση και μετριοπάθεια, αμεροληψία και ενσυναίσθηση από τους συγγενείς ενός ανθρώπου που έπεσε θύμα ληστείας, βασανίστηκε και δολοφονήθηκε στον δρόμο. Θα ήταν άδικο και απάνθρωπο να καταπνίγονταν οι κραυγές πόνου και ο θυμός τους. Αλλά θα ήταν εξίσου λάθος να λαμβανόταν υπόψη μόνο η υποκειμενική τους άποψη, η δικαιολογημένη οργή τους, η επιθυμία τους για εκδίκηση».  

«Η ιστορία των εβραίων, στο πλαίσιο της οποίας υπήρξαν θύματα διώξεων, πογκρόμ και εκείνης της τεράστιας τραγωδίας που ήταν το Ολοκαύτωμα, όξυνε αυτή την αίσθηση, η οποία ανανεώνεται κάθε φορά που υφίστανται κάποια αδικία. Αλλά στον κόσμο σημειώνονται και άλλες αδικίες, οι οποίες δεν ακυρώνουν εκείνες του Ισραήλ, κάνουν όμως ανθρώπους να υποφέρουν. Ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο, γιατί για τα θύματα η αξιολόγηση του πόνου δεν έχει νόημα» προσθέτει.  

Ωστόσο, στο Ισραήλ οι περισσότεροι δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί η πατρίδα τους κατέληξε να είναι σχεδόν απόλυτα απομονωμένη (μέχρι και η Ουάσινγκτον εμφανίζεται πλέον επικριτική) στη διεθνή σκηνή. Σύμφωνα με τον Γιόσι Κλάιν της Haaretz, ο ισραηλινός λαός αδυνατεί να αντιληφθεί τους λόγους της απομόνωσής του «επειδή ξεχάσαμε την κατοχή (των παλαιστινιακών εδαφών). Σταματήσαμε να τη βλέπουμε. Ενδυόμαστε τον μανδύα της δικαιοσύνης και απαιτούμε την αποκλειστικότητα στον πόνο. Η εστίαση στα βάσανα των Παλαιστινίων γενικά και στα βάσανα των παιδιών της Γάζας ειδικότερα θεωρείται εδώ ως υποβάθμιση των γεγονότων της 7ης Οκτωβρίου. Η ενσυναίσθηση για τα βάσανα του άλλου θεωρείται προδοσία» εξηγεί ο ισραηλινός αρθρογράφος.  

Αναφέρει επίσης ότι πολλοί Ισραηλινοί πιστεύουν πως ο κόσμος δεν συμμερίζεται τον πόνο τους μετά τις σφαγές της 7ης Οκτωβρίου επειδή οι περισσότεροι είναι αντισημίτες. Αυτή είναι η επίσημη εξήγηση και συνοδεύεται από μια συναισθηματική αναπαράσταση των γεγονότων, στο πλαίσιο της οποίας αναδεικνύονται μόνο τα δεινά των Ισραηλινών και διαγράφονται τα δεινά των άλλων. Φυσικά, ο αντισημιτισμός υφίσταται και δυστυχώς είναι διαδεδομένος παγκοσμίως, αλλά δεν εξηγεί την απομόνωση του Ισραήλ.  

Οπως επισημαίνει ο Γκίντεον Λέβι, επίσης στη Haaretz, η ισραηλινή τηλεόραση, «ούσα απολύτως ταγμένη στον πόλεμο», δεν δείχνει τίποτε από τα ανείπωτα δεινά των Παλαιστινίων. «Κάθε 15 λεπτά ένα παιδί σκοτώνεται στη Γάζα. Κάθε λίγα λεπτά ένα παιδί μεταφέρεται εσπευσμένα σε ό,τι έχει απομείνει από ένα νοσοκομείο και αφήνεται σε ένα βρώμικο πάτωμα». Αλλά αυτές είναι εικόνες που κανείς στο Ισραήλ δεν βλέπει.  

Οπότε, «ίσως να είναι θεμιτό και φυσιολογικό για έναν λαό να επικεντρώνεται μόνο στον δικό του πόνο και να αγνοεί τον πολύ μεγαλύτερο πόνο που προκαλεί σε έναν άλλο λαό. Ισως: πρόκειται για κάτι το εξαιρετικά αμφίβολο. Αλλά αυτή η άγνοια θα έχει και ένα τίμημα που οι Ισραηλινοί θα αναγκαστούν μια μέρα να πληρώσουν».  

Οσο για το ποιο θα είναι αυτό το τίμημα, ο δημοσιογράφος της Haaretz απαντά «το μίσος». «Ολα αυτά τα παιδιά –τα νεκρά, τα ετοιμοθάνατα, τα αιμόφυρτα, τα ανάπηρα, τα ορφανά, τα τρομοκρατημένα, τα άστεγα, τα εκτοπισμένα– έχουν αδελφούς και αδελφές που μεγαλώνουν μαζί τους. Είναι η επόμενη γενιά και δεν θα ξεχάσουν ποτέ» προειδοποιεί ο Γκίντεον Λέβι, κάνοντας λόγο για μια νέα Νάκμπα, μια νέα Καταστροφή, παρόμοια με εκείνη που υπέστησαν οι Παλαιστίνιοι το 1948. «Γενιές Παλαιστινίων άφησαν κληρονομιά το μίσος για το Ισραήλ ως αποτέλεσμα της πρώτης Νάκμπα. Αλλες γενιές σήμερα θα κληροδοτήσουν ένα ακόμη μεγαλύτερο μίσος».  

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News