Στην Ιαπωνία και στη Λατινική Αμερική κάνουν χρυσές δουλειές, εδώ και πολλά χρόνια. Τα εξοπλισμένα με κουκέτες υπεραστικά λεωφορεία μόλις ξεκίνησαν τα δρομολόγια και στις ΗΠΑ, και όλα δείχνουν ότι θα έχουν λαμπρό μέλλον.

Σε πρώτη φάση, το δρομολόγιο που καλύπτουν είναι από την Ουάσινγκτον στη Νέα Υόρκη, μια διαδρομή διάρκειας περίπου τρεισήμισι ωρών, αλλά και Ουάσινγκτον – Νάσβιλ (Τενεσί), που είναι περίπου 11 ώρες. Τα καθίσματά τους έχουν δυνατότητα ανάκλισης, ενώ διαθέτουν Ιντερνετ υψηλής ταχύτητας. Παρ’ όλα αυτά, η τιμή τους είναι ανταγωνιστική, καθώς κοστίζουν περίπου όσο το ένα τρίτο της τιμής του αεροπλάνου.

«Οι διαφημίσεις τους δεν χρησιμοποιούν ποτέ τη λέξη λεωφορείο. Μιλούν μόνο για εμπειρία πρώτης θέσης», λέει στους New York Times ο καθηγητής του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια, Ανιντές Ρατζμπαρί.

Ο Νταν Αρόνοφ, ιδιοκτήτης της εταιρείας πολυτελών λεωφορείων Napaway, συνειδητοποιεί ότι πολλοί ταξιδιώτες ίσως δεν προτιμήσουν ένα οδικό ταξίδι 11 ωρών, όταν μπορούν να επιλέξουν την πτήση Νάσβιλ – Ουάσινγκτον, διάρκειας δύο ωρών.

Ωστόσο, για να προσελκύσει πελάτες, υπενθυμίζει πόσο κουραστική είναι η εμπειρία του αεροδρομίου. «Ο επιβάτης χρειάζεται να βρίσκεται στο αεροδρόμιο πολλές ώρες πριν από την αναχώρηση, να περάσει ελέγχους ασφαλείας και να περιμένει στην πύλη. Και θα φτάσει στον προορισμό του οκτώ ώρες αφότου έφυγε από το σπίτι του, εφόσον η πτήση δεν έχει καθυστέρηση», τονίζει ο Αρόνοφ και καλεί τους δύσπιστους να φανταστούν ένα βράδυ σε ανατομικό στρώμα, σκεπασμένοι με μαλακή κουβέρτα, να κοιμούνται και να ταξιδεύουν ξένοιαστοι.

Την ώρα που οι επιβατικοί σιδηρόδρομοι δεν καταφέρνουν να διεισδύσουν στις νοτιοδυτικές Πολιτείες των ΗΠΑ και οι αεροπορικές μετακινήσεις συνεχίζουν να είναι πηγή ταλαιπωρίας, η στιγμή δείχνει κατάλληλη για την εκτόξευση των υπεραστικών μετακινήσεων με πολυτελή, ολιγοθέσια λεωφορεία. Οι εταιρείες υπεραστικών λεωφορείων έχουν λιγότερα έξοδα λειτουργίας από τους σιδηροδρόμους και τις αεροπορικές.

Τα ταξίδια με πολυτελή λεωφορεία απαιτούν πλήρωμα δύο οδηγών και ενός συνοδού καμπίνας. Μια εταιρεία μπορεί εύκολα να καλύψει τα έξοδά της, ακόμη και αν τα λεωφορεία της ταξιδεύουν στο ήμισυ της πληρότητάς τους.

Ο 29χρονος Αρόνοφ, ο οποίος σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, λέει ότι επέλεξε το Νάσβιλ λόγω της δημοτικότητάς του μεταξύ των αμερικανών τουριστών και λόγω της έλλειψης μέσων μαζικής μεταφοράς στην Πολιτεία.

«Η ιδέα είναι πρωτοποριακή και χρειάζεται χρόνο για να γίνει γνωστή», λέει στους New York Times ο Αρόνοφ, που ελπίζει να προσθέσει νέες γραμμές μεταξύ Ατλάντας, Νέας Υόρκης, Ουάσινγκτον και Βοστώνης.

Μόλις μπήκα στο λεωφορείο, χαμήλωσα το κάθισμά μου σε θέση κρεβατιού, τράβηξα τα διαχωριστικό παραβάν και σκεπάστηκα με την πλούσια κουβέρτα που μου έδωσε ο συνοδός. Ο Αρόνοφ εξηγεί ότι τα καθίσματα-κρεβάτια μπορούν να κοιμίσουν ανθρώπους με ύψος μέχρι δύο μέτρα.

Δώρο τα απαραίτητα

Κάθε επιβάτης έλαβε θήκη με οδοντόβουρτσα και οδοντόπαστα, μαντιλάκι αφαίρεσης μέικ-απ, ωτοασπίδες και μάσκα ύπνου. Το ταξίδι ξεκίνησε στις 10 το βράδυ, ενώ ξύπνησα για λίγα λεπτά στις δύο τα ξημερώματα. Προσπάθησα να ακούσω αν κάποιος ροχάλιζε, αλλά ο σταθερός βόμβος του κινητήρα και των ελαστικών στο οδόστρωμα λειτούργησαν σαν νανούρισμα.

Μείναμε στην πόλη του Νάσβιλ για 36 ώρες, ενώ το ταξίδι της επιστροφής υπήρξε εξίσου ήρεμο. «Θα μπορούσα να ταξιδέψω παντού με αυτό το λεωφορείο», είπε μία από τις συνεπιβάτιδές μου, καθώς τεντωνόταν. «Η εμπειρία ήταν καταπληκτική. Δεν έχω ταξιδέψει τόσο άνετα σε λεωφορείο», σχολίασε ηλικιωμένος επιβάτης.

Ερωτηθείς αν θα έπαιρνε πάλι το λεωφορείο από την Ουάσινγκτον στο Νάσβιλ, ο επιβάτης εξήγησε ότι θα το έκανε ευχαρίστως, εάν η τιμή του εισιτηρίου ήταν χαμηλότερη από αυτή για το αεροπλάνο.

Το αεροπορικό εισιτήριο θα είχε κοστίσει πάνω από 300 δολάρια, λόγω των υψηλών τιμών καυσίμων και της μεγάλης ζήτησης που έχει το Νάσβιλ, ενώ το εισιτήριο στο πολυτελές λεωφορείο του Αρόνοφ κοστίζει μόλις 100 δολάρια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News