Ο κόσμος πρέπει να θυμηθεί με ποιους τρόπους εκδιώκονται οι δικτάτορες ώστε να επέλθει η δημοκρατική ομαλότητα σε 39 χώρες της Γης – αυτό είναι το βασικό νόημα άρθρου στην ιταλική Repubblica. Ο αρθρογράφος Μοϊζές Ναΐμ επισήμανε ότι η αποπομπή των τυράννων από τους θρόνους τους δεν είναι εύκολη υπόθεση στην εποχή μας, σε αντίθεση με το παρελθόν, και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι δικτάτορες έχουν λάβει τα μέτρα τους.

Ο Ναΐμ είναι βενεζουελάνος υπήκοος που ζει στις ΗΠΑ, συνεργάτης του εδρεύοντος στην Ουάσινγκτον think tank Carnegie Endowment for International Peace. Το κείμενό του τιτλοφορείται «Δικτάτορες χωρίς οδούς διαφυγής» και στρέφεται πρωτίστως κατά της Ρωσίας και του προέδρου της Βλαντίμιρ Πούτιν.

Θεωρεί ότι «είναι θεμελιώδες και επείγον ζήτημα της εποχής μας η στάση που πρέπει να κρατήσουμε απέναντι στους δικτάτορες», καθώς δύο δρόμοι διανοίγονται: «Για να επιτευχθεί Δημοκρατία, είτε οι τύραννοι θα ηττηθούν είτε θα γίνουν τρομερές παραχωρήσεις. Ο κόσμος παρακολουθεί αυτό το περίπλοκο θέμα αφότου ο Πούτιν εισέβαλε σε ένα δημοκρατικό γειτονικό κράτος, όπως είναι η Ουκρανία». Ωστόσο, δεν είναι μόνο η Ρωσία στο στόχαστρο του Ναΐμ.

«Ο κόσμος σήμερα κυβερνάται από 39 δικτάτορες –χώρια εκείνοι οι βασιλιάδες, εμίρηδες και σουλτάνοι που εξουσιάζουν χωρίς να λογοδοτούν σε κανέναν–, ξεκινώντας από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του κινέζου προέδρου Σι Τζινπίνγκ και φθάνοντας στην Ισημερινή Γουινέα» έγραψε ο αρθρογράφος. Η ανάλυσή του θέλει τους 20 δικτάτορες Αφρικανούς, τους 14 Ασιάτες, τους τρεις Λατινοαμερικανούς και τους δύο Ευρωπαίους – οι τελευταίοι είναι ο Πούτιν και ο Λουκασένκο.

Επικινδυνότεροι όλων οι έχοντες πυρηνικά οπλοστάσια, έγραψε. «Αυτοί είναι τρεις: ο Πούτιν, ο Σι και ο Κιμ Γιόνγκ-ουν». Αλλά υπάρχουν «και άλλοι τύραννοι, σε χώρες με σημαντική διεθνή επιρροή, όπως είναι η Αίγυπτος, η Κούβα και το Βιετνάμ». Και εκείνοι «στις πιο φτωχές χώρες του κόσμου, στο Μπουρούντι, στο Λάος, στη Νικαράγουα», όπου «η δυστυχία είναι συνέπεια της διαφθοράς και της ανικανότητας των δικτατόρων».

Ο Ναΐμ πιστεύει ότι «το να απαλλαγούμε από έναν δικτάτορα σήμερα είναι πολύ πιο δύσκολο από ό,τι ήταν πριν από μερικές γενιές», και ανέφερε τα παραδείγματα του Αμίν Νταντά της Ουγκάντας και του «Μπέιμπι Ντοκ» της Αϊτής, δικτατόρων «που διέφυγαν με βαλίτσες γεμάτες δολάρια προς κάποια βίλα, κατά προτίμηση στον Νότο της Γαλλίας». Ομως «αυτές οι μέρες τελείωσαν με τη σύλληψη του Αoυγκούστο Πινοτσέτ το 1998 και τον εντός φυλακής θάνατο του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς το 2006».

Τι γίνεται όμως «με τους τυράννους που έχουν εδραιωθεί στην εξουσία;» Ο Ναΐμ απάντησε στο ερώτημά του ως εξής: «Οταν η εναλλακτική που προσφέρεται στους δικτάτορες είναι η μακροχρόνια ποινή φυλάκισης και η απώλεια της τεράστιας περιουσίας τους, φυσικό είναι να κάνουν ό,τι μπορούν για να γαντζωθούν στον θρόνο. Ετσι, οι ανατροπές δικτατόρων που είδαμε να γίνονται τις τελευταίες δεκαετίες και οι αντικαταστάσεις τους από δημοκρατικούς ηγέτες, πλέον είναι σπανιότατο φαινόμενο».

Κατόπιν έγραψε ότι «από τις πέντε χώρες που τελευταίως έδιωξαν έναν δικτάτορα, μόνο η Αρμενία βαδίζει δημοκρατικά». Και κατήγγειλε ότι «η διαδικασία εκδημοκρατισμού υποχώρησε στην Τυνησία, κατέρρευσε στην Αίγυπτο και εκφυλίστηκε σε εμφύλιο πόλεμο στο Σουδάν». Οι διαδηλώσεις «με την υποστήριξη του στρατού και της διεθνούς κοινότητας πέτυχαν σε ορισμένες περιπτώσεις να εκδιώξουν έναν δικτάτορα, όμως αυτό συμβαίνει όλο και σπανιότερα».

Αντιθέτως, «στη Λευκορωσία, στο Καμερούν, στην Κούβα, στο Χονγκ Κονγκ, στο Ιράν, στην Ταϊλάνδη, στη Νικαράγουα και στη Βενεζουέλα οι δικτάτορες έχουν καταστείλει βιαίως τα κινήματα διαμαρτυρίας».

Ο συνεργάτης του Carnegie κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «ο κόσμος δεν είναι πλέον ικανός να απομακρύνει τους δικτάτορες από την εξουσία», καθώς «οι αυταρχικοί έχουν διπλασιάσει τις προσπάθειές τους για να αποκρούουν τις ενέργειες ανατροπής τους». Αλλά ακόμη και αν πέσει ο δικτάτορας, «η χώρα είναι δύσκολο να εκδημοκρατιστεί ή και απλώς να κυβερνηθεί».

Επισημαίνοντας το αδιέξοδο, να τι πρότεινε με το άρθρο του εν κατακλείδι: «Ο κόσμος πρέπει να μάθει ξανά την τέχνη και την επιστήμη της εκδίωξης των δικτατόρων. Διαφορετικά, πρέπει να συνηθίσει στη ζοφερή πραγματικότητα ότι οι πιο κοινές μορφές διακυβέρνησης θα είναι η τυραννία και η αναρχία – και όχι η δημοκρατία».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News