Βλέπετε τηλεοπτικές σειρές; Και αν ναι, ποια είδατε πρόσφατα; Μήπως είχε δολοφονίες, σκοτεινές συνωμοσίες, χαφιέδες και τουλάχιστον έναν πράκτορα μυστικών υπηρεσιών που προσπαθεί να βρει την άκρη του νήματος; Είναι πολύ πιθανόν…

Η βρετανική σειρά 10 επεισοδίων «The Day of The Jackal», για παράδειγμα, ήταν μια από εκείνες που ξεχώρισαν τους τελευταίους μήνες σε παγκόσμιο επίπεδο (προβάλλεται στο κανάλι Alpha TV). Bασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Φρέντερικ Φόρσαϊθ, που έχει διασκευαστεί δύο φορές για τον κινηματογράφο. Στο πολιτικό θρίλερ του Φρεντ Τσίνεμαν «The Day of Τhe Jackal» (1973), ένας επαγγελματίας δολοφόνος γνωστός ως «Τσακάλι» (Εντουαρντ Φοξ) προσλαμβάνεται το καλοκαίρι του 1963 για να δολοφονήσει τον γάλλο πρόεδρο Σαρλ ντε Γκολ.

Στο ριμέικ «The Jackal» (1997), το αφεντικό της μαφίας του Αζερμπαϊτζάν προσλαμβάνει το «Τσακάλι» (Μπρους Γουίλις), έναν πρώην πράκτορα της KGB, για να δολοφονήσει έναν επιφανή Αμερικανό. Και στη νέα σειρά το σενάριο επανασχεδιάστηκε: το Τσακάλι (Εντι Ρεντμέιν) είναι αυτή τη φορά ένας αδίστακτος βρετανός δολοφόνος τον οποίο καταδιώκει η Μπιάνκα (Λασάνα Λιντς), μια επίμονη πράκτορας της MI6, σε ένα παιχνίδι γάτας και ποντικού σε όλη την Ευρώπη.

Στο μεταξύ, στην πλατφόρμα Apple TV+ ανέβηκε ο τέταρτος κύκλος της απολαυστικής κατασκοπικής σειράς «Slow Horses» (βρετανική επίσης) με τον Γκάρι Ολντμαν επικεφαλής μιας ομάδας αποτυχημένων πρακτόρων της MI5 που έχουν κριθεί ακατάλληλοι για κρίσιμες αποστολές. Στο Cosmote TV, δε, προβάλλεται η άρτι αφιχθείσα σειρά «The Agency» με ένα καστ πολλών αστέρων, μεταξύ των οποίων οι Μάικλ Φασμπέντερ και Ρίτσαρντ Γκιρ (και Τζορτζ Κλούνεϊ στην παραγωγή), με κατασκόπους μπλεγμένους σε τρέχουσες γεωπολιτικές συγκρούσεις (Αιθιοπία, Ουκρανία, Ιράν).

Πρόκειται για την αμερικανική προσαρμογή του γαλλικού «Le Bureau des Légendes» των πέντε σεζόν, που θεωρείται μια από τις καλύτερες κατασκοπικές σειρές όλων των εποχών (έσπασε τα κοντέρ τηλεθέασης στη Γαλλία και αλλού), με τον Ματιέ Κασοβίτς, το τρομερό παιδί του γαλλικού σινεμά, σε ρόλο κατασκόπου με μεγάλη ανθρωπιά, και ήρωες με διπλές ταυτότητες και διπλές ζωές, που βγαίνουν από undercover καταστάσεις και προσπαθούν να επανασυνδεθούν με την προηγούμενη ζωή τους.

Στο Apple TV+ έκανε πρεμιέρα η νέα σειρά «Prime Target» και στο Netflix προβάλλεται ήδη το κομψό «Black Doves» των έξι επεισοδίων, μια από τις πιο πολυσυζητημένες σειρές της χρονιάς, με την Κίρα Νάιτλι και τον Μπεν Γουίσοου – κατασκοπικό δράμα εμπνευσμένο από ένα σκάνδαλο που συγκλόνισε τη Βρετανία.

Ανέβηκε, επίσης, ο δεύτερος κύκλος του εθιστικού κατασκοπικού θρίλερ με πολιτικές συνομωσίες «The Night Agent», ενώ η πολυαναμενόμενη δεύτερη σεζόν του «The Recruit» αναμένεται στις 30 Ιανουαρίου, με τον Νόα Σεντινέο στον ρόλο του πρωτάρη δικηγόρου της CIA Οουεν Χέντρικς σε νέες περιπέτειες: αυτή τη φορά παρασύρεται σε μια επικίνδυνη υπόθεση κατασκοπίας στη Νότια Κορέα.

Υπάρχουν, λοιπόν, τόσο πολλά κατασκοπικά θρίλερ στην τηλεόραση αυτή τη στιγμή, ώστε είναι πιθανό να αρχίσετε να αναρωτιέστε μήπως είστε ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο που δεν είναι μυστικός πράκτορας, παρατηρεί εύστοχα στο BBC Culture η Λόρα Μάρτιν.

Βέβαια, η δημοτικότητα των κατασκοπικών θρίλερ στην τηλεόραση δεν είναι κάτι καινούργιο. Εδώ και πολύ καιρό αποτελούν βασικό είδος για τα κανάλια και τις πλατφόρμες ροής, κάτι που σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στον πλούτο της κατασκοπικής λογοτεχνίας, η οποία εξελίχθηκε παράλληλα με την αστυνομική, δανειζόμενη πολλά στοιχεία από αυτήν, και στη συνέχεια εμπλουτίζοντάς την.

Η ιστορία του κατασκοπικού μυθιστορήματος ξεκίνησε στις αρχές του 19ου αιώνα, αντανακλώντας τη δυσπιστία γύρω από τις πολιτικές και στρατιωτικές συγκρούσεις της εποχής. Πρωτοπόρος ήταν ο «Κατάσκοπος: Μια Ιστορία σε Ουδέτερο Εδαφος» (1821) του Τζέιμς Φένιμορ Κούπερ, ένα μυθιστόρημα που διαδραματίζεται στην Αμερικανική Επανάσταση και διερευνά τις εντάσεις και τον φόβο ότι οι πατριώτες ήταν βρετανοί κατάσκοποι.

Το είδος, ωστόσο, άρχισε να ανθίζει πραγματικά στις απαρχές του 20ού αιώνα με τον «Κιμ» (1901), το αριστούργημα του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ, και τον «Μυστικό Πράκτορα» (1907) του Τζόζεφ Κόνραντ, ενώ η «Υπόθεση Ντρέιφους», το τεράστιο στρατιωτικοπολιτικό σκάνδαλο κατασκοπείας και μία από τις μεγαλύτερες δικαστικές πλάνες, που συντάραξε τη Γαλλία και τη διεθνή κοινή γνώμη επί 12 χρόνια (από το 1894, όταν συνελήφθη ο εβραϊκής καταγωγής λοχαγός Ντρέιφους), καθώς και η παρέμβαση του συγγραφέα Εμιλ Ζολά με το περίφημο «Κατηγορώ…!» του, συνετέλεσαν στην αύξηση της δημοτικότητας του είδους, καθώς ο κόσμος παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις στις εφημερίδες.

Στη συνέχεια, οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι, ο Ψυχρός Πόλεμος που ακολούθησε, καθώς και η δημιουργία εθνικών υπηρεσιών πληροφοριών στο Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ, πρόσφεραν γόνιμη έμπνευση.

Σημειώνουμε ενδεικτικά το «Ασεντέν ή ο Βρετανός Πράκτορας» (στα ελληνικά κυκλοφόρησε για πρώτη φορά πέρυσι από τις εκδόσεις Πατάκη), μια συλλογή ιστοριών του 1927 στην οποία ο Σόμερσετ Μομ αξιοποίησε μυθοπλαστικά τις δικές του εμπειρίες, καθώς υπήρξε μέλος της Βρετανικής Υπηρεσίας Πληροφοριών κατά τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο.

Το «πιο πειστικό λογοτεχνικό βιβλίο για την κατασκοπεία» σύμφωνα με τους New York Times, που μεταφράζεται συνεχώς έκτοτε, ενέπνευσε τον Αλφρεντ Χίτσκοκ να γυρίσει την ταινία «Μυστικός Πράκτωρ» (1936), αλλά και διάσημους συγγραφείς του είδους, όπως ο Ιαν Φλέμινγκ (με τον Τζέιμς Μποντ του δημιούργησε το πρότυπο όλων των μελλοντικών πρακτόρων μυστικών υπηρεσιών), ο Τζον λε Καρέ, ο Γκράχαμ Γκριν και ο Ρέιμοντ Τσάντλερ.

Τις δεκαετίες του 1980 και του 1990, δε, το «σύμπαν του Τζακ Ράιαν»(«Ryanverse») του αμερικανού συγγραφέα Τομ Κλάνσι έγινε παγκόσμιο φαινόμενο. Ο Κλάνσι έγραψε μια σειρά μπεστ σέλερ μυθιστορημάτων με κεντρικό ήρωα τον Τζακ Ράιαν, έναν πρώην πεζοναύτη και στη συνέχεια πράκτορα-αναλυτή της CIA, τον οποίο έχουν υποδυθεί στο σινεμά οι Αλεκ Μπάλντουιν, Χάρισον Φορντ, Μπεν Αφλεκ και Κρις Πάιν, και ο Τζον Κρασίνσκι στην επική σειρά των τεσσάρων κύκλων (2018-2023) της Amazon.

Στις ημέρες μας, 200 χρόνια από τότε που τυπώθηκε το πρώτο δημοφιλές κατασκοπικό μυθιστόρημα, η όρεξη για κατασκοπικά θρίλερ είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Σύμφωνα με τη Nielsen BookData, στο Ηνωμένο Βασίλειο η αγορά κατασκοπικών μυθιστορημάτων σημείωσε μέσα σε έναν χρόνο εντυπωσιακή αύξηση της τάξης του 45% και το 2024 θα φτάσει τα 9,7 εκατ. λίρες (11,6 εκατ. ευρώ), γράφει στο BBC Culture η Λόρα Μάρτιν.

Ο Φίλιπ Στόουν, επικεφαλής της διαχείρισης λογαριασμών εκδοτών στη Nielsen BookData, δήλωσε ακόμη στο BBC ότι, εκτός ότι διανύουμε περίοδο άνθησης για το λογοτεχνικό είδος του εγκλήματος στο σύνολό του, η τόσο μεγάλη άνοδος στις πωλήσεις των spy novels ειδικότερα οφείλεται «εν μέρει στην επιτυχημένη προσαρμογή της σειράς κατασκοπικών μυθιστορημάτων “Slough House” του Μίκ Χίρον», στην οποία βασίστηκε η τηλεοπτική σειρά «Slow Horses» του Apple TV+ (πήρε τον τίτλο του πρώτου βιβλίου του Χίρον).

Με δεδομένο, δε, τη μεγάλη τηλεθέαση ορισμένων σειρών –για παράδειγμα, η πρώτη σεζόν του «The Night Agent» ήταν η έβδομη πιο δημοφιλής σειρά του Netflix, με 98,2 εκατομμύρια προβολές– είναι επίσης σαφές ότι οι θεατές επενδύουν σε εξίσου μεγάλο βαθμό με τους αναγνώστες σε ιστορίες με διπλούς πράκτορες, πληροφοριοδότες και παρακολουθήσεις. Γιατί όμως αυτό το είδος αναβιώνει με τόσο μεγάλη επιτυχία, ειδικά αυτή την περίοδο;

Η κατασκοπική μυθοπλασία αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα

Με τα σκοτεινά τους δρώμενα, οι κατασκοπικές ιστορίες έχουν απήχηση στους θεατές, καθώς αντανακλούν τον απρόβλεπτο και ασταθή κόσμο στον οποίο ζούμε σήμερα, όπου η αλήθεια καλύπτεται από την παραπληροφόρηση και η εμπιστοσύνη των πολιτών στις κυβερνήσεις, στις αρχές και άλλα ιδρύματα βρίσκεται σε ιστορικά χαμηλό επίπεδο. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, υπογραμμίζει στο άρθρο της στο BBC Culture η Λόρα Μάρτιν, το 45% των ανθρώπων που ρωτήθηκαν από το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών στην έρευνά τους για το 2024 δήλωσαν ότι «σχεδόν ποτέ» δεν εμπιστεύονται τις κυβερνήσεις οποιουδήποτε κόμματος ότι θα θέσουν τις ανάγκες του έθνους πάνω από τα συμφέροντα του πολιτικού τους κόμματος.

Στις ΗΠΑ, αντίστοιχα, μια δημοσκόπηση του 2023 της Gallup αποκάλυψε ότι μόλις το 8% του κοινού είχε «μεγάλη» εμπιστοσύνη στο Κογκρέσο, ενώ μια μελέτη του Pew Research Center του 2024 διαπίστωσε ότι μόνο το 22% των ενηλίκων στις ΗΠΑ εμπιστεύονται την ομοσπονδιακή κυβέρνηση να κάνει, σχεδόν πάντα ή τις περισσότερες φορές, το σωστό.

Στο βιβλίο του «Paranoid Visions: Spies, Conspiracies and the Secret State» (2017), ο Τζόζεφ Ολνταμ, λέκτορας στο τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ στο Βρετανικό Πανεπιστήμιο της Αιγύπτου, εξερευνά την ιστορία του είδους των κατασκόπων και των συνομωσιών στη βρετανική τηλεόραση, από τις σειρές του Ψυχρού Πολέμου της δεκαετίας του 1960 και τα δράματα της δεκαετίας του 1980 έως τα σύγχρονα θρίλερ του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας».

Ο Ολνταμ δηλώνει στο BBC ότι υπάρχουν παραλληλισμοί της τρέχουσας έκρηξης των κατασκοπευτικών θρίλερ με εκείνη άλλων εποχών, όταν το είδος άνθισε ιδιαίτερα, όπως πριν τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους και στις αρχές του Ψυχρού Πολέμου.

«Νομίζω ότι αυτές οι στιγμές της ιστορίας έχουν κάτι κοινό μεταξύ τους, και μάλιστα με τη τωρινή στιγμή: είναι η αίσθηση του παρασκηνίου των μεγάλων γεωπολιτικών εντάσεων ανάμεσα στις μεγάλες παγκόσμιες δυνάμεις, που ξεφεύγουν από τον έλεγχο, είτε με τον πόλεμο να ελλοχεύει άμεσα μπροστά μας είτε με την απειλή της αποκάλυψης να αιωρείται διαρκώς στο παρασκήνιο, και με τις εντάσεις να μετατοπίζονται σε πολέμους δι’ αντιπροσώπων και σε κατασκοπεία» λέει ο βρετανός καθηγητής.

Τα επίπεδα καχυποψίας των ανθρώπων για τους γύρω τους είναι επίσης σε υψηλά επίπεδα. Μια μελέτη του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης διαπίστωσε ότι το 27% των ερωτηθέντων πίστευαν ότι υπήρχε κάποια συνωμοσία εναντίον τους. Οι συνωμοσίες είναι, εξάλλου, ένα επαναλαμβανόμενο θέμα σε αυτή τη νέα επιλογή σειρών, όπως το «The Night Agent» – που, παρεμπιπτόντως, δεν πρέπει να συγχέεται με την πολυβραβευμένη σειρά «The Night Manager» του BBC (με ένα σπουδαίο κάστ: Τομ Χίντλστον, Χιού Λόρι και Ολίβια Κόλμαν)–, που βασίζεται στο μυθιστόρημα του Τζον Λε Καρέ, το οποίο για πρώτη φορά διαδραματίζεται, όχι στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, αλλά στην περίπλοκη σύγχρονη διεθνή πραγματικότητα, και σχεδόν μια δεκαετία μετά την προσαρμογή του BBC, το 2016, αναμένεται να γυριστούν η δεύτερη και η τρίτη σεζόν του.

Το «The Night Agent» του Netflix είναι ένα παρανοϊκό θρίλερ, ιδανικό για binge-watching, με επίκεντρο τον Λευκό Οίκο, στο οποίο το μεταμεσονύκτιο τηλεφώνημα γίνεται «από μέσα». Διασκευασμένη από το μυθιστόρημα του βραβευμένου αμερικανού δημοσιογράφου και συγγραφέα Μάθιου Κουίρκ, η πρώτη σεζόν έδειξε την ιστορία (γεμάτη ανατροπές και σασπένς από το πρώτο κιόλας επεισόδιο) του χαμηλόβαθμου πράκτορα του FBI Πίτερ Σαδερλαντ (Γκέιμπριελ Μπάσο), ο οποίος κάνει τη νυχτερινή βάρδια έχοντας δίπλα του ένα τηλέφωνο που δεν χτυπάει ποτέ.

Μέχρι που μια νύχτα χτυπάει και ο Σάδερλαντ προσπαθεί να αποκαλύψει ποιο στέλεχος του προεδρικού γραφείου ήταν πίσω από μια σκηνοθετημένη «τρομοκρατική» βόμβα στο μετρό. Στη δεύτερη σεζόν, δε, τρέπεται σε φυγή όταν οι πληροφορίες που έχει συλλέξει από μια αποστολή τίθενται σε κίνδυνο εξαιτίας μιας διαρροής στη CIA.

Παρόμοιες μηχανορραφίες παρουσιάζει και η σειρά «Prime Target», με τον Λίο Γούνταλ του «The White Lotus» του HBO, εδώ στον ρόλο του μαθηματικού Εντουαρντ  Μπρουκς. Αγνωστες σκοτεινές δυνάμεις αρχίζουν να τον κυνηγούν μόλις φτάνει κοντά στην εύρεση ενός μοτίβου σε πρώτους αριθμούς, που κρύβει το κλειδί για κάθε υπολογιστή στον πλανήτη.

Από ψυχολογική σκοπιά, ωστόσο, οι άνθρωποι μπορεί να έλκονται από τέτοιες σειρές λόγω του καθησυχασμού που προσφέρουν στο τέλος, περιορίζοντας το σκοτάδι της γεωπολιτικής για να ξεσκεπάσουν τους πραγματικούς κακούς. «Τα κατασκοπικά δράματα είναι ελκυστικά επειδή σε κάνουν να ξεχνάς δυσάρεστες πτυχές της καθημερινότητας, προσφέροντας ταυτόχρονα αδρεναλίνη και ευχαρίστηση από την παρακολούθησης του ταξιδιού του ήρωα. Αλλά ένα σημαντικό στοιχείο είναι ο τρόπος με τον οποίο εκπληρώνουν την έντονη επιθυμία μας να επιλύουμε την ασάφεια και την αβεβαιότητα. Οταν το κάνουμε, ενεργοποιούνται τα συστήματα ανταμοιβής στον εγκέφαλό μας», λέει στο BBC Culture ο δρ Τζάστιν Σπρέι, μέλος της Βρετανικής Ψυχολογικής Εταιρείας και σκηνοθέτης.

«Οι σειρές απευθύνονται επίσης στην περιέργειά μας για το άγνωστο και το απαγορευμένο, αλλά σε έναν κόσμο που γίνεται όλο και πιο περίπλοκος και πολωμένος μάς επιτρέπουν επίσης να περιηγηθούμε με ασφάλεια σε θέματα εθνικής και παγκόσμιας σημασίας και να αναζητήσουμε την κατανόησή τους» εξηγεί.

Ενα  είδος που ενίοτε σοκάρει

Μερικές φορές, δε, οι σύγχρονες σειρές κατασκοπείας έχουν και την αστεία πλευρά τους, επισημαίνει η Λόρα Μάρτιν στο BBC Culture. Σειρές των δεκαετιών του 2000 και του 2010, όπως τα «Spooks», «Homeland» και «24», έπαιρναν την υπόθεση πολύ στα σοβαρά. Ορισμένες νέες σειρές, όμως, όπως τα «Killing Eve», «Mr & Mrs Smith» και «Black Doves», είναι πολύ διαφορετικές στιλιστικά και τονικά, εισάγοντας μια νέα ασέβεια, αυτοσαρκαζόμενους χαρακτήρες και ένα μαύρο χιούμορ που δεν συνηθίζεται σε αυτό το τηλεοπτικό είδος κ– αι το οποίο μοιάζει να απευθύνεται σε ένα πιο νεανικό κοινό.

Επιπλέον, διακρίνονται για την ηθική τους ασάφεια. Χαρακτήρες, για παράδειγμα, όπως η Βιλανέλ (Τζόντι Κόμερ) του «Killing Eve», το Τσακάλι (Εντι Ρέντμεϊν) του «The Day of The Jackal» ή ο Σαμ Γιανγκ (Μπεν Γουίσοου) του «Black Doves» είναι μεν πληρωμένοι δολοφόνοι, αλλά έχουν κάτι το σαγηνευτικό που –έστω και διαστροφικά– κάνει τον θεατή να τους υποστηρίζει, καθώς τα όρια μεταξύ ήρωα και κακού θολώνουν για άλλη μια φορά.

Οσο για τα πραγματικά μεγάλα καθάρματα των έργων, «είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε ότι οι κακοί σε αυτές τις ιστορίες έχουν αλλάξει για να αντικατοπτρίζουν τις ανησυχίες του σήμερα» σημειώνει ο Τζάστιν Σπρέι, εξηγώντας ότι, ενώ στο παρελθόν το είδος άνθισε εξαιτίας «των φόβων για τη δράση των υπερδυνάμεων τη δεκαετία του 1950, οι πλοκές αντανακλούν πλέον ανησυχίες για ζητήματα όπως η κλιματική κρίση και η εμπορία ανθρώπων. [Και] μια πλούσια φλέβα, φυσικά, είναι η δυσπιστία μας απέναντι στις ίδιες τις κυβερνήσεις μας».

Ο Τζόζεφ Ολνταμ ενδιαφέρεται πιο συγκεκριμένα για το πώς έχουν αλλάξει οι εξουσίες στις οποίες λογοδοτούν οι κατάσκοποι σε ορισμένες από αυτές τις σειρές. «Παραδοσιακά, η κατασκοπική μυθοπλασία είχε συνήθως να κάνει με πράκτορες που εργάζονται για το κράτος ή την κυβέρνηση, είτε είναι ο Τζέιμς Μποντ είτε ο Τζορτζ Σμάιλι, ή με μια παρανοϊκή ιστορία συνωμοσίας, όπου καταδιώκονται από την κυβέρνηση. Αλλά σε σειρές όπως το “Black Doves”, οι κύριοι χαρακτήρες εργάζονται για μια ιδιωτική υπηρεσία πληροφοριών [την ομώνυμη, Black Doves], και σε μεγάλο μέρος της ιστορίας δεν γνωρίζουν καν ποιον υπηρετούν.

»Πρόκειται για χαρακτήρες που είναι ανεξάρτητοι από τους θεσμούς του κράτους. Αυτό φαίνεται να αντανακλά την ιδιωτικοποίηση πολύ μεγάλου μέρους της δημόσιας ζωής και μια γενική αίσθηση ότι οι κυβερνήσεις αποδεικνύονται ολοένα πιο αναποτελεσματικές απέναντι σε αυτές τις καπιταλιστικές ανησυχίες» τονίζει στο BBC.

H «ιδιωτικοποίηση» του κόσμου των κατασκόπων στο «Black Doves» είναι μόνο μία πτυχή αυτής της κομψής πρωτότυπης σειράς σε σενάριο του Τζο Μπάρτον, που δείχνει τους Σαμ Γιανγκ και Ελεν Γουέμπ (προδότες, δολοφόνοι και κατάσκοποι) να συσπειρώνονται ενάντια σε άγνωστες δυνάμεις για να βρουν ποιος σκότωσε τον εραστή της Ελεν, όταν συνειδητοποίησαν ότι θα μπορούσαν και οι ίδιοι να εξαφανιστούν, ακόμη και από τους εργοδότες τους. Πρόκειται για άλλη μια μεγάλη επιτυχία του Netflix, που ανέθεσε μάλιστα –πράγμα εντελώς ασυνήθιστο- και δεύτερο κύκλο πριν καν προβληθεί ο πρώτος.

Αυτές τις απρόσωπες ιδιωτικές εταιρείες που προσπαθούν να ελέγξουν το χάος τις βρίσκουμε επίσης στο «Killing Eve» με τους Twelve –12 ανώνυμους ανθρώπους που δίνουν εντολές για δολοφονίες στην Ιβ Πολάστρι (η Σάντρα Ο του «Grey’s Anatomy»)– και στο «Mr & Mrs Smith», με το HiHi, ένα μυστηριώδες σύστημα υπολογιστών που οργανώνει αποστολές και δολοφονίες, κάνοντας μερικούς θαυμαστές της σειράς να αναρωτιούνται μήπως το HiHi είναι στην πραγματικότητα Τεχνητή Νοημοσύνη.

Αυτή θα ήταν σίγουρα μια ενδιαφέρουσα και πολύ επίκαιρη θεωρία συνωμοσίας, που θα μπορούσε να εξερευνηθεί στη δεύτερη σειρά, η οποία έχει πάρει ήδη το πράσινο φως, με πρωταγωνιστή αυτή τη φορά τον Μαρκ Αϊντελστάιν (έναν από τους πρωταγωνιστές της «Anora», της βραβευμένης με Χρυσό Φοίνικα και υποψήφιας για έξι Οσκαρ κομεντί του Σον Μπέικερ).

Συνολικά, με δεδομένους τους τεράστιους αριθμούς τηλεθέασης που έχουν αυτές οι σύγχρονες ιστορίες κατασκοπείας σε όλα τα κανάλια και τις πλατφόρμες ροής όπου προβάλλονται, και τους τεράστιους αριθμούς και κυκλοφορίες των μυθιστορημάτων αυτού του είδους, δεν χρειάζεται να είναι κανείς μυστικός πράκτορας για να ανακαλύψει ότι θα συνεχίσουμε να βλέπουμε στην τηλεόραση πολλές ακόμη ιστορίες εξαπάτησης και μυστικών επιχειρήσεων, σημειώνει στο BBC Culture η Λόρα Μάρτιν. Προσυπογράφουμε.

Και ενώ αυτές οι σειρές μπορεί να προσφέρουν μόνο εξωφρενικές, φανταστικές λύσεις στα πολύπλοκα γεωπολιτικά προβλήματα, αποτελούν παρηγοριά για πολλούς. Οπως παρατηρεί ο Τζόζεφ Ολνταμ, «υπάρχει μια υπέροχη φράση του [ιστορικού του πολιτισμού] Μάικλ Ντένινγκ, που λέει ότι “ο μυστικός πράκτορας επιστρέφει στην υπηρεσία σε έναν κόσμο που μοιάζει όλο και λιγότερο προϊόν ανθρώπινης δράσης”».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News