Στην γνωστή ταινία επιστημονικής φαντασίας «Η επιστροφή των Τζεντάι», ο στόλος των επαναστατών εξαπολύει ολοκληρωτική επίθεση με σκοπό να καταστρέψει τον εγκέφαλο του καθεστώτος. Στη ζωή, τα πράγματα δεν είναι αλλιώς. Συνήθως οι Τζεντάι επιστρέφουν για να κερδίσουν.

Η επιστροφή της οικογένειας Κόκκαλη στα επιχειρηματικά δρώμενα μπορεί να μην φαίνεται ηρωική, παραμένει όμως ενδιαφέρουσα και προϊδεάζει για συναρπαστική συνέχεια. Ο Σωκράτης Κόκκαλης, λίγο πριν από τα ογδοηκοστά γενέθλιά του, καθοδηγεί τους γιους του που έχουν μπει για τα καλά στις business. Αυτός γνωρίζει σε βάθος το πολιτικό παιχνίδι που κρύβουν οι δουλειές με το κράτος. Ξέρει καλά ότι ακόμα και όταν οι μεγάλες δουλειές δεν αφορούν κρατικές προμήθειες, χρειάζονται κυβερνητική συμπαράσταση. Μπορούν να γίνουν δουλειές χωρίς κρατική αρωγή, αλλά δεν θα είναι μεγάλες.

Ο Κόκκαλης, λοιπόν, αφού διέγραψε μεγάλη τροχιά στα επιχειρηματικά πράγματα, και ενώ πολλοί νόμιζαν ότι αποσύρθηκε, είναι και πάλι εδώ. Είναι πιο ισχυρός από ποτέ και έτοιμος να παίξει το παιχνίδι που ξέρει: το αθέατο επιχειρηματικό και πολιτικό παιχνίδι εξουσίας. Κρυφό χαρτί του οι στενές φιλικές σχέσεις με την οικογένεια του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα αλλά και με τον υπουργό Άμυνας Π. Καμμένο.

Στο πολιτικό χρηματιστήριο, οι συμπάθειες προς επιχειρηματίες δεν είναι σταθερές. Ο Δημήτρης Μελισανίδης, για παράδειγμα, ο οποίος κάποτε κατηγορούνταν για στενές σχέσεις με το Μαξίμου του Αντώνη Σαμαρά, φέρεται να έκανε την ανατροπή: μπήκε στον κλειστό κύκλο των επιχειρηματιών που συνομιλούν με τον Αλέξη Τσίπρα. Ετσι άνοιξε ο δρόμος και για μιαν άλλη εξέλιξη.

Ο Κόκκαλης, από persona non grata για τον ΟΠΑΠ της νέας εποχής, όπου ο ιδιοκτήτης της ΑΕΚ είναι μέτοχος, (ξανα)έγινε προμηθευτής του Οργανισμού. Ανέλαβε την τεχνική υποστήριξη κάποιων παιχνιδιών (ΚΙΝΟ, ΤΖΟΚΕΡ, ΛΟΤΤΟ, ΠΡΟΤΟ) παρότι είχε αρχικώς ανακοινωθεί ότι το έργο θα αναλάβει η Novomatic.

Η κίνηση ήρθε σε μια κρίσιμη στιγμή για την Intralot, καθώς οι άλλες επενδύσεις της στο εξωτερικό δεν πήγαιναν καλά. Στην πραγματικότητα η Intralot, εμφανίζεται ως πολυεθνική αλλά με εξαίρεση μία-δύο χώρες, στις υπόλοιπες έχει παρουσία ως υπεργολάβος- συνεργάτης διεθνών εταιρειών τυχερών παιχνιδιών.

Ολα λοιπόν άλλαξαν. Αρχισαν μάλιστα να έρχονται και άλλες κυβερνητικές δουλειές σε «εταιρείες Κόκκαλη». Η Intrakat, για παράδειγμα, υπέγραψε σύμβαση 4,2 εκατομμυρίων ευρώ για την κατασκευή 359 κοντέινερ για τη στέγαση προσφύγων στα νησιά.

Στις αρχές του 2018 ανακοινώθηκε ότι στο σχήμα που θα κατασκευάσει το νέο καζίνο στην περιοχή της Αττικής συμμετέχει με αξιόλογο ποσοστό και ο όμιλος Intralot. Για να το πούμε απλά, ο όμιλος Λασκαρίδη καλωσόρισε τον Κόκκαλη ως συνεταίρο προκειμένου να πετύχει το αδιανόητο: η άδεια του καζίνου της Πάρνηθας, το οποίο ελέγχει,  να μεταφερθεί στην «κανονική» Αθήνα, με άμεση πρόσβαση στον πληθυσμό 4 εκατομμυρίων της πρωτεύουσας που φιλοξενεί και εκατομμύρια τουρίστες. Και αυτό συμπίπτει με την ψήφιση της νέας νομοθεσίας για τα καζίνο που επιβάλλει χαμηλή φορολογία στη συγκεκριμένη μορφή τυχερών παιχνιδιών. Από 30% που ήταν η συμμετοχή του στα ακαθάριστα έσοδα πλέον το Δημόσιο θα συμμετέχει στα έσοδα των καζίνων με ενιαίο συντελεστή 20% μέχρι του ποσού των 100 εκατ. ευρώ, με 15% για τα ακαθάριστα έσοδα άνω 100 εκατ. ευρώ και έως 200 εκατ. ευρώ, με 12% για τα ακαθάριστα έσοδα άνω των 200 εκατ. ευρώ και έως 500 εκατ. ευρώ και με 8% για τα ακαθάριστα έσοδα άνω των 500 εκατ. ευρώ. Είναι ο μοναδικός κλάδος όπου η φορολογία μειώνεται όσο αυξάνονται τα έσοδα!

Σε όλα αυτά ας προστεθεί και το γεγονός ότι η Intrakat κατάφερε να αποσπάσει μεγάλη δουλειά από την Fraport, ύψους 357 εκατομμυρίων ευρώ, που αφορά στα τεχνικά έργα στα αεροδρόμια που μόλις πωλήθηκαν στην κοινοπραξία γερμανικής εταιρείας με τον όμιλο Κοπελούζου. Εξ ου και το πικρόχολο σχόλιο στην επιχειρηματική πιάτσα ότι κάθε μεγάλη δουλειά που «δίνει» το Δημόσιο δημιουργεί ευκαιρίες για μια «ευχάριστη έκπληξη» για την οικογένεια Κόκκαλη.

Στο πρόγραμμα εκσυγχρονισμού των 85 F-16  της Πολεμικής Αεροπορίας, υποκατασκευαστής του προγράμματος εμφανίζεται η ΕΑΒ, η οποία όμως αναθέτει σε μια – δύο άλλες εταιρείες την ολοκλήρωση του έργου. Μία από αυτές είναι η ΙΝΤΡΑΚΟΜ που διοικεί ο Κωνσταντίνος Κόκκαλης. Πολύ φυσικό.

Κάποιοι αναρωτιούνται πώς καταφέρνει ο Σωκράτης Κόκκαλης να δημιουργεί αυτοκρατορία κρατικών προμηθειών με όλες τις κυβερνήσεις. Η απάντηση κρύβεται στην ιστορία. Είναι «πολιτικό ζώο» επειδή μεγάλωσε στο ανάλογο περιβάλλον. Πρέπει κανείς να εμβαθύνει στο παρελθόν και στην πολύπλοκη ζωή ενός παιδιού που μεγάλωσε μετακινούμενο από την Αθήνα σε ορεινά χωριά σε συνθήκες εκστρατείας και κατόπιν στην εξορία, πάντα όμως στο κέντρο πολιτικών εξελίξεων. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Αλέξης Τσίπρας τον ξεχώρισε ως μέντορα που έζησε τα παρασκήνια της Αριστεράς σε κρίσιμη περίοδο.

Πέρασαν πάρα πολλές δεκαετίες από τις ημέρες που ο «Σωκρατάκος», όπως τον αποκαλούσαν, έπαιζε αμέριμνος στο αρχηγείο των ανταρτών του Δημοκρατικού Στρατού στο Περτούλι.

Ο πατέρας του Πέτρος, νέος γιατρός, ήταν της καλής «αστικής» Αθήνας, ενταγμένος όμως στην Αριστερά. Η Γκεστάπο είχε εισβάλει στο αρχοντικό της οδού Υψηλάντου όπου έμεναν, ανακρίνοντας την οικογένεια για την αντιστασιακή δράση του. Για αυτό έφυγαν από την Αθήνα.

Ο Πέτρος Κόκκαλης υπηρέτησε στον πόλεμο ως αντισυνταγματάρχης Υγειονομικού, στην Ήπειρο, συμμετείχε στην Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ) που ίδρυσε το ΕΑΜ και είχε εκλεγεί Γραμματέας Κοινωνικής Πρόνοιας στην «Κυβέρνηση του Βουνού». Η νεογέννητη κόρη του Αυγή και ο πεντάχρονος Σωκράτης, ζούσαν πλέον στα βουνά της Ευρυτανίας αφού η Αθήνα ήταν «απαγορευμένη» πόλη. Αργότερα, μετακινήθηκαν στο Περτούλι, στο αρχηγείο του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (ΕΛΑΣ).

Τον Οκτώβριο του 1944, αποχωρούν τα γερμανικά στρατεύματα και ο Πέτρος Κόκκαλης επανέρχεται με την οικογένειά του, στην Αθήνα. Είναι δύσκολη περίοδος, στην οποία επιστρέφει στη θέση του στο Πανεπιστήμιο, αλλά κατηγορείται ως υποκινητής των Δεκεμβριανών και μετά από μια περιπέτεια της υγείας του βρίσκεται με την οικογένεια στο Βελιγράδι, όπου αναλαμβάνει υπουργός Υγιεινής και Πρόνοιας της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης της Ελεύθερης Ελλάδας και αρμόδιος για το «παιδομάζωμα», την μεταφορά από τους αντάρτες χιλιάδων παιδιών ηλικίας 3 έως 14 ετών στο εξωτερικό, στον… σοσιαλιστικό παράδεισο. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στις δραματικές εξελίξεις της εποχής μέχρι και την τελική ήττα του Δημοκρατικού Στρατού, στον Γράμμο.

Στη συνέχεια, ο Τίτο διώχνει τους έλληνες κομμουνιστές από τη Γιουγκοσλαβία και ο Πέτρος Κόκκαλης με την οικογένειά του μετακομίζει στην Ουγγαρία, στο πουθενά, κάπου στο Μπούλκες της Βοϊβοντίνα. Από εκεί μετακινείται στο Βουκουρέστι όπου ο Σωκράτης πάει γυμνάσιο. Ο γερμανομαθής Πέτρος Κόκκαλης είναι διάσημος πλέον γιατρός- αγωνιστής και έχει στενές σχέσεις με τον υπουργό Παιδείας της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας Βάντελ.

Το 1955, το Τμήμα Προπαγάνδας και Επιστήμης της Κεντρικής Επιτροπής του SED (Sozialistische Einheitspartei Deutschlands) αποφασίζει την πρόσληψη του Πέτρου Κόκκαλη ως Διευθυντή του Ινστιτούτου Πειραματικής Χειρουργικής κι αργότερα στο Ινστιτούτο Πειραματικής Καρδιοαγγειοχειρουργικής. Ο Σωκράτης, αφού τελείωσε το γυμνάσιο στη Ρουμανία, πάει στη Μόσχα, στο «Χάρβαρντ των κομμουνιστών», και εγγράφεται ως φοιτητής στο τμήμα Φυσικών και Ηλεκτρονικών Επιστημών του φημισμένου Πανεπιστημίου Μιχαήλ Λομονόσοφ.

Ο Πέτρος Κόκκαλης, προσωπικότητα του διεθνούς κομμουνισμού αλλά και της Ιατρικής, ήταν προσωπικός γιατρός τόσο του Βάλτερ Ούλριχτ όσο και του Έριχ Χόνεκερ, των δύο ισχυρών ανδρών που διετέλεσαν επικεφαλής του Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας.

Στα σαλόνια του κομμουνισμού λοιπόν μεγάλωσε ο Σωκράτης Κόκκαλης. Είναι το έξυπνο παιδί που ανδρώθηκε στο κέντρο της κομμουνιστικής εξουσίας και που έρχεται στην Ελλάδα μετά τον θάνατο του πατέρα του και μπαίνει στις επιχειρήσεις. Γόης της νυκτερινής Αθήνας στη δεκαετία 1965-75, ανερχόμενος μικρομεσαίος επιχειρηματίας, γίνεται φίλος και στη συνέχεια θανάσιμος εχθρός των Βαρδινιγιάννηδων που, παρασυρμένοι από το κλίμα της εποχής, θεωρούν ότι είναι αυτός που έδωσε εντολή στην 17Ν να κτυπήσει με ρουκέτα τον Βαρδή, τον πατριάρχη της οικογένειας.

Είναι η περίοδος στην οποία βασικός διώκτης του Κόκκαλη αυτοαναγορεύεται ο τότε προϊστάμενος της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών Δημήτρης Παπαγγελόπουλος, τώρα αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης. Του ασκεί δίωξη ακόμα και για κατασκοπία, ως πληροφοριοδότη των ανατολικογερμανικών υπηρεσιών. Οι κατηγορίες αποδεικνύονται ανυπόστατες και ο Κόκκαλης αθωώνεται πανηγυρικά για την υπόθεση, όπως και για όλες τις υπόλοιπες που χειριζόταν ή ενθάρρυνε ο Δ. Παπαγγελόπουλος. Ο τελευταίος διατηρούσε ανοικτή γραμμή με την μερίδα του Τύπου που πολεμούσε τον Κόκκαλη, κυρίως την «Καθημερινή» και τα media του ομίλου Βαρδινογιάννη.

Με αυτή την προϊστορία, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι πρόκειται για δεξιοτέχνη πολιτικών χειρισμών. Ο ίδιος ποτέ δεν θέλησε να γίνει πολιτικός. Πάντα ήταν ο άνθρωπος που ήξερε να τους κατευθύνει…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News