Για όποιον μεγάλωσε με κάποια Alfa Romeo του παρελθόντος, θα πρέπει να γνωρίζει ότι κατάλληλη λέξη που ανέκαθεν της χαρακτήριζε ήταν, λατινιστί, «καπριτσιόζα». Όπως είναι αντιληπτό, ο όρος αναφέρεται και σε μερικές γοητευτικές κυρίες που γινόντουσαν ακόμα πιο γοητευτικές ακριβώς επειδή είχαν κάποια ευπρόσδεκτα -ή και μη τόσο ευπρόσδεκτα- καπρίτσια.

Για παράδειγμα, οδηγώντας σήμερα την Alfa 75 εύκολα μπορείς να υποστείς ένα ανατομικό σοκ. Πεντάλ και τιμόνι είναι παράκεντρα τοποθετημένα. Κοινώς κάθεσαι λοξά. Τα πόδια επίσης είναι πιο κοντά προς τα ποδοστήρια απ´ό,τι τα χέρια προς το βολάν. Παλιά το έλεγαν χαριτολογώντας ως «Χόμο Ιτάλικους».

Επίσης, όπως έγραφε ένας φίλος ιδιοκτήτης μιας τέτοιας, «για να αλλάξεις σταθμό στο ράδιο πρέπει να έχεις προϋπηρεσία ζογκλέρ σε τσίρκο. Βλέπεις, ο αναμφίβολα άμουσος αλλά φανατικός καπνιστής σχεδιαστής του εσωτερικού, το καταχώνιασε στο βάθος της κονσόλας. Σε αντίθεση βέβαια με το τασάκι που κατέχει περίοπτη θέση στην κορυφή».

Υπάρχει επιίσης και όλη η αστική φημολογία ότι οι παλιές Alfa σκούριαζαν σαν παρατημένα πλοία στο Σκαραμαγκά και τα ηλεκτρικά τους ήταν πιο αναξιόπιστα και από κινέζικη φτηνάτζα. Κατά περίπτωση ίσχυαν αμφότερα. Αλλά, σημειωτέον, κατά περίπτωση.

Συχνά το φαινόμενο είχε να κάνει με την ιταλική βάρδια. Αν το αυτοκίνητο σου τύχαινε να ‘χει βγει από τη γραμμή παραγωγής κάποιο μεσημέρι Παρασκευής στο μιλανέζικο εργοστάσιο, δεν θα ´χες και πολλή τύχη. Ο ιταλός εργάτης θα βιαζόταν να πάει σπίτι να καταβροχθίσει την αγαπημένη του μακαρονάδα και να αράξει για σου-κου και καμπιονάτο. Η γερμανική τελειοθηρία, βλέπετε, μαζί με το αναπόφευκτο μαστίγιο σε ιταλική πλάτη, άργησαν να πέσουν στα εδάφη της γείτονος χώρας. Πέρασαν χρόνια όταν η αυστηρή Audi εξαγόρασε τη Lamborghini. Και μπορεί να έχασαν κάτι από το εξωτικό της αίγλης τους, έγιναν όμως αξιόπιστα υπεραυτοκίνητα. Κάτι που χρησιμεύει στους ισολογισμούς.

Στο θέμα μας, όμως. Παρά λοιπόν αυτά τα κουσούρια, μπορεί και αρκετά ακόμα, η Alfa 75, αυτό το ντεπασέ, τετράγωνο σχήμα που μάλλον πρέπει να θεωρήσεις τυχερό τον εαυτό σου αν τυχόν συναντήσεις να κυκλοφορεί σήμερα σε ένα δρόμο της πόλης, είναι μια κινητή ωδή στην ιταλική αυτοκίνηση τού χθες.

Οδηγώντας την, η σωστή λέξη είναι «αίσθηση». Σε τιμόνι, γρέζι, μηχανολογική εσάνς. Η 75, όπως γενικότερα οι Alfa της εποχής, δεν ήταν εύκολα αυτοκίνητα. Συχνά απαιτούσαν να τις πιάσεις απ´το σβέρκο, να μη τις φοβηθείς και να τις δαμάσεις. Συχνά με λίγο ακόμα περισσότερο γκάζι. Πάντως όχι με δισταγμό. Και ήταν τότε που τους συγχωρούσες ό,τι και σε μια ωραία κυρία τού χθες: τα καπρίτσια της.

Κάπως έτσι ήταν και η οδηγική εμπειρία που ζήσαμε οδηγώντας όχι μία ούτε δύο αλλά τρεις 75άρες. Να παίξει το ρομαντικό βίντεο, παρακαλώ

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News