Παρότι πολλοί έλληνες διανοούμενοι και καλλιτέχνες απέτυχαν μετά από πολλές προσπάθειες να διακρίνουν διαφορές ανάμεσα στον επιτιθέμενο και στον αμυνόμενο στο δράμα της Ουκρανίας (απασχολημένοι, ίσως, με την τηλεοπτική τους αυτοπροβολή), ο άλλοτε αγαπημένος φιλόσοφος του ΣΥΡΙΖΑ Σλαβόι Ζίζεκ συνεχίζει να «πυροβολεί» με αλήθειες που κάποιοι άλλοι αρνούνται να δουν. 

Αυτή τη φορά ο Ζίζεκ έστησε μια αλληγορία εκκινώντας από μία είδηση που βρήκε στο Διαδίκτυο. Η είδηση στην σκανδαλοθηρική εφημερίδα New York Post ανέφερε ότι 15.000 Ουκρανοί δήλωσαν συμμετοχή σε ένα σεξ πάρτι. Η πρόσκληση αφορούσε μια τοποθεσία σε προάστιο του Κιέβου, ενώ παρόμοιες ομάδες εμφανίστηκαν και αλλού, όπως πχ. στην Οδησσό.

Γιατί λοιπόν, αναρωτήθηκε ο Ζίζεκ σε άρθρο του στο Project Syndicate, ύστερα από οκτώ μήνες ρωσικών βομβαρδισμών και βίαιων συγκρούσεων θα μπορούσε ένας άνθρωπος να ενδιαφέρεται να δηλώσει συμμετοχή σε ένα σεξουαλικό πάρτι; Σύμφωνα με έναν από τους συμμετέχοντες, τη δήλωση του οποίου παραθέτει ο Ζίζεκ, το όργιο «είναι το αντίθετο της απόγνωσης. Ακόμη και στις χειρότερες συνθήκες, οι άνθρωποι θα αναζητήσουν μια θετική πλευρά. Αυτή είναι η αισιοδοξία των Ουκρανών». 

Και ο σλοβένος φιλόσοφος ζήτησε από τους αναγνώστες του κειμένου του να δεχτούν αυτή τη δήλωσή ως έχει. Διότι «σε μια περίοδο ακραίας αγωνίας, ένα όργιο μπορεί να είναι ένα εγχείρημα που επιβεβαιώνει τη ζωή. Δεν υπάρχει ανάγκη για μια “βαθύτερη” ψευδοφροϋδική εξήγηση σύμφωνα με την οποία το συλλογικό τραύμα επιταχύνει την αποσύνθεση των ατομικών αναστολών και των συμβατικών κοινωνικών κανόνων», εξήγησε.

Η οπτική γωνία από την οποία διαβάζει το γεγονός ο Ζίζεκ είναι ξεκάθαρη. Με τον ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν να βομβαρδίζει ξανά το Κίεβο και να κλιμακώνει απεγνωσμένα τις απειλές του για πυρηνικό πόλεμο, ορισμένοι Ουκρανοί απάντησαν οργανώνοντας σεξουαλικά πάρτι. Και αυτό δεν επιβεβαιώνει μια πορεία προς τη φθορά και την απελπισία, αλλά υπογραμμίζει τη δύναμη της αγάπης έναντι του μίσους και του πολιτισμού έναντι της βαρβαρότητας.

Η διάκριση είναι σαφής και ο Ζίζεκ δεν μασάει τα λόγια του για το τι συνιστά πολιτισμό και τι βαρβαρότητα. Με ένα παράδειγμα εξήγησε τι εννοεί: «Οι πραγματικά απολίτιστες σεξουαλικές πράξεις είναι αυτές που διαπράττουν ρώσοι στρατιώτες και οι ηγέτες τους. Σύμφωνα με την Πραμίλα Πάτεν, την ειδική εκπρόσωπο των Ηνωμένων Εθνών για τη σεξουαλική βία, οι ρώσοι διοικητές χορηγούν Viagra στα στρατεύματά τους. Οι σεξουαλικές επιθέσεις σε γυναίκες της Ουκρανίας είναι μια “σκόπιμη τακτική για την προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας των θυμάτων”, ανέφερε η εκπρόσωπος του ΟΗΕ στο Γαλλικό Πρακτορείο».

Δεν είδαμε και πολλές αντιδράσεις στην Ελλάδα από «δικαιωματιστές» και «αλληλέγγυους» για τους βιασμούς γυναικών από ρώσους στρατιώτες τους οποίους αποκαλύπτει ο ΟΗΕ. Ισως γιατί στο αυτοαναφορικό σύμπαν των δικών μας «ειρηνάκηδων», διανοούμενων και καλλιτεχνών, αν κάτι δεν συμβαίνει στο Παγκράτι δεν έχει και τόση σημασία.

Δυστυχώς, συνέχισε ο Ζίζεκ, ορισμένοι εξωτερικοί παρατηρητές αντιμετώπισαν την είδηση υιοθετώντας τη ρωσική γραμμή. Κάποιος κρατικός παράγοντας στη Σλοβενία ονόματι Ματζάζ Γκαμς είπε ότι η διοργάνωση σεξ πάρτι αντανακλά την ηθική έκπτωση του πολιτισμού. «Τι είναι πιο περίεργο και νοσηρό: ένα σεξουαλικό πάρτι (όπου όλες οι δραστηριότητες είναι εθελοντικές και συναινετικές) ή οι αδιάκριτες επιθέσεις της Ρωσίας σε αστικές υποδομές και πολίτες, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης του βιασμού ως στρατιωτικής τακτικής;» διερωτήθηκε ο Ζίζεκ.   

Και αφού ανέπτυξε τη θέση του, έπιασε τους «ειρηνάκηδες». Εξίσου νοσηρό λοιπόν με το να θεωρεί κανείς σημάδι ηθικής έκπτωσης τη διοργάνωση σεξ πάρτι από ανθρώπους που υφίστανται βομβαρδισμούς, είναι -κατά τον φιλόσοφο- και αυτό που λένε στην Ευρώπη οι υποστηρικτές της ειρήνης  — γενικώς και αορίστως. Μέσα στην αφέλεια τους, λοιπόν, ζητούν να στείλει η Ευρώπη μια μεγάλη αντιπροσωπεία στη Ρωσία για να αρχίσει να διαπραγματεύεται τους όρους της ειρήνης. 

Το «αφελείς» σε αυτή την περίπτωση σηκώνει βεβαίως κάποια συζήτηση. Διότι αυτό που ζητούν στηρίζει ευθέως τα συμφέροντα του Πούτιν. Οπως εξήγησε ο Ζίζεκ, για να προχωρήσει η Ευρώπη σε διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία, θα πρέπει να πιέσει την Ουκρανία να αποδεχθεί έναν συμβιβασμό. «Αυτό ακριβώς θέλει το Κρεμλίνο» τόνισε. Και αυτό ακριβώς θα επιβεβαίωνε τη θέση του Πούτιν ότι η Ουκρανία δεν δικαιούται να υπάρχει παρά μόνο ως «παράρτημα» της Ρωσίας.     

Για όσους μπορεί να μπερδεύτηκαν, ο Ζιζεκ το λέει και πιο καθαρά: «Η Ουκρανία είναι ένα μέτωπο στον παγκόσμιο αγώνα ενάντια στον νέο εθνικιστικό φονταμενταλισμό που ενισχύεται παντού, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, της Ινδίας και της Κίνας».

Κατά τον σλοβένο φιλόσοφο, οι Ουκρανοί θα έπρεπε να είχαν πετύχει περισσότερα στην προσπάθεια να οικουμενικοποιήσουν τον αγώνα τους, ακόμη και σε χώρες εκτός Ρωσίας όπου ζουν πολίτες που αντιτίθενται στον πόλεμο.

Η αλήθεια είναι, τουλάχιστον με βάση τη δική μας εμπειρία, ότι αυτό δεν είναι εύκολο. Η υποκρισία, ή έστω η επιλεκτική ευαισθησία όσων τώρα σιωπούν (αν δεν στηρίζουν κιόλας τον Πούτιν) είναι απολύτως ενδεικτική των δυσκολιών που υπάρχουν. Και το κοντράστ είναι έντονο. Γιατί όλοι θυμούνται ότι οι σημερινοί «ειρηνάκηδες» κάποτε έβγαιναν μαζικά στους δρόμους για να καταγγείλουν άλλες εγκληματικές επεμβάσεις σε βάρος των λαών…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News