Η συνέντευξη Τύπου στην επετειακή Σύνοδο Κορυφής ήταν για τον Τζο Μπάιντεν σαν συνέντευξη για μια θέση εργασίας, που απλώς έλαβε χώρα μπροστά σε ένα κοινό εκατομμυρίων, γράφει ο Τζον Κρέις στον Guardian. Ενα κοινό, στο οποίο σχεδόν άπαντες έχουν αποφασίσει ήδη ότι θα προτιμούσαν κάποιον άλλον για τη συγκεκριμένη θέση. Σχεδόν οποιονδήποτε άλλον.

Ηταν σφαγή, συνεχίζει. Επώδυνο να το βλέπεις. Ο Μπάιντεν έτσι κι αλλιώς δεν θα μπορούσε να κερδίσει. Ακόμη κι αν ήταν τέλειος και στην καλύτερή του φόρμα, θα συνέχιζαν να υπάρχουν αμφιβολίες για τις γνωστικές του ικανότητες· δεν μπορεί να σβήσει το παρελθόν. Και δεν ήταν τέλειος, ούτε στην καλύτερή του φόρμα: Οι απανωτές γκάφες. Η προφανής σύγχυση. Οι μεγάλες παύσεις. Το βλέμμα στο κενό.

Το σημείο καμπής ήταν το ντιμπέιτ με τον Ντόναλντ Τραμπ. Ο Μπάιντεν προσπάθησε να το περάσει ως μια «κακή στιγμή». Στην πραγματικότητα ήταν 90 ανυπόφορα λεπτά. Μια ολοκληρωτική κατάρρευση που καμία προσποίηση ή τέχνασμα δεν θα μπορούσε να καλύψει.  Κανείς δεν πρέπει να επιτρέπεται να εξευτελίζεται με αυτόν τον τρόπο. Πόσο μάλλον αν είναι ο πιο ισχυρός άνθρωπος στον δυτικό κόσμο, γράφει ο Κρέις, θεωρώντας ότι πλέον δεν υπάρχει επιστροφή για τον Μπάιντεν.

Τα ανώτερα στελέχη των Δημοκρατικών τού ζητούν όλο και πιο πιεστικά να παραιτηθεί. Η Νάνσυ Πελόζι είναι ιδιαίτερα προσεκτική σε αυτά που λέει. Αρκετοί βουλευτές έχουν μιλήσει ανοιχτά. Ο Τζορτζ Κλούνεϊ -με την σιωπηρή υποστήριξη του Μπαράκ Ομπάμα, όπως λένε οι πληροφορίες- είπε ότι ήρθε η ώρα να φύγει ο Μπάιντεν.

Αλλά, ο ίδιος ο Μπάιντεν φαίνεται να είναι ο μόνος που δεν μπορεί να καταλάβει τι του λένε όλοι αυτοί. Θα μπορούσε να παραιτηθεί με αξιοπρέπεια. Θα μπορούσε να κρατήσει τα επιτεύγματά του τα τελευταία τέσσερα χρόνια και να πει ότι στα 81 του έχει πλέον χορτάσει. Οτι ήρθε η ώρα να αναλάβει κάποιος άλλος. Ωστόσο, αρνείται πεισματικά και έτσι όλο αυτό μπορεί να τελειώσει μόνο με έναν τρόπο: Να εκθρονιστεί. Είτε χάνοντας την προεδρία από τον Τραμπ, είτε αναγκαζόμενος να αποχωρήσει από τα όλο και πιο απελπισμένα μέλη του κόμματός του.

Είναι σαν τηλεοπτικό σόου, γράφει ο δημοσιογράφος του Guardian. Ας φανταστούμε έναν κόσμο στον οποίον ο Ντόναλντ Τραμπ -ο οποίος συχνά λέει ό,τι θέλει και δημιουργεί μια δική του, φαντασιωσική πραγματικότητα- θεωρείται υπόδειγμα νοητικής ικανότητας. Για τον υπόλοιπο κόσμο όλο αυτό είναι ένα θλιβερό αστείο, με το οποίο δεν γελάει πια κανείς. Πρόκειται για ένα θέατρο αγριότητας, στο οποίο το διακύβευμα είναι απίστευτα υψηλό.

Η συνέντευξη Τύπου μετά τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ ήταν η πρώτη ευκαιρία για τον κόσμο να παρατηρήσει τον Μπάιντεν να μιλάει εκτός κειμένου μετά την καταστροφή του προεδρικού ντιμπέιτ. Σίγουρα θα μπορούσε να διαβάσει την εναρκτήρια δήλωση του από το autocue, αλλά μετά θα έπρεπε να απαντήσει σε ερωτήσεις από τα ΜΜΕ. Μια δοκιμασία για το αν θα μπορούσε να παραμείνει συγκεντρωμένος επί σχεδόν μια ώρα. Τόσο χαμηλά έχει πέσει η αμερικανική προεδρία, παρατηρεί ο Guardian: Είμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε «ελευθέρας» σε έναν πρόεδρο, βάσει περιορισμένων πληροφοριών.

Τα πράγματα δεν ξεκίνησαν με τον καλύτερο τρόπο. Ενενήντα λεπτά πριν δώσει τη συνέντευξη Τύπου, ο Μπάιντεν παρουσίασε το Ουκρανικό Σύμφωνο, μπροστά σε δεκάδες παγκόσμιους ηγέτες. Κάνοντας την εισαγωγή, αναφέρθηκε στον Βολοντίμιρ Ζελένσκι ως πρόεδρο Πούτιν, παρότι διάβαζε από autocue. Προσπάθησε να το περάσει ως ολίσθημα της γλώσσας, ως ακόμη ένα αστείο. Ομως η ζημιά είχε ήδη γίνει. Αν κάτι τέτοιο συμβεί μια φορά, μπορείς να ξεφύγεις. Αν το κάνεις επανειλημμένα, οι άνθρωποι δεν θα είναι τόσο επιεικείς. Ειδικά όταν οι περισσότεροι περιμένουν κυρίως τα λάθη.

Η αμηχανία στα πρόσωπο όλων ήταν παραπάνω από εμφανής. Λίγο αργότερα, ο Κιρ Στάρμερ ρωτήθηκε, στη δική του συνέντευξη Τύπου, εάν αυτό ήταν ακόμη ένα σημάδι διανοητικής παρακμής του Μπάιντεν. Ο βρετανός πρωθυπουργός αποδείχθηκε υπόδειγμα διπλωματίας. Είχε περάσει μεγάλο μέρος της διάσκεψης κορυφής λέγοντας στα βρετανικά ΜΜΕ ότι ο αμερικανός πρόεδρος θα έπρεπε να κριθεί για την απόδοσή του κατά τη συνολική διάρκεια των δύο ημερών. Απέφυγε προσεκτικά κάθε αναφορά σε αυτό το τελευταίο λάθος.

Λίγο πριν τις 19:30, στην Ουάσιγκτον, ο Μπάιντεν βγήκε να αντιμετωπίσει τα εχθρικά προς αυτόν ΜΜΕ, τα οποία καραδοκούσαν για οποιαδήποτε αδυναμία. Ο πρόεδρος ήταν ένα παγκόσμιο πειραματόζωο. Δεν αξίζει κάτι τέτοιο, γράφει ο Κρέις. Αξίζει σεβασμό για τα επιτεύγματά του. Αλλά ο σεβασμός πρέπει να είναι αμφίδρομος. Η οικογένειά του θα πρέπει να τον σεβαστεί η ίδια αρκετά, ώστε να μην τον υποβάλλει σε μια τέτοια δοκιμασία. Μια λέξη αρκεί.

Οι δημοσιογράφοι είχαν προειδοποιηθεί ότι ο Μπάιντεν ίσως δεχόταν μόνο τέσσερις ερωτήσεις, αλλά εκείνος συνέχισε και έφτασε στις 10. Ηταν αποφασισμένος να αποδείξει ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα. Οτι μπορούσε να αντιμετωπίσει όλους τους παρευρισκόμενους. Μόνο που δεν μπορούσε. Δεν υπήρχε επιστροφή από το καταστροφικό μπέρδεμα Ζελένσκι/Πούτιν.

Το καλύτερο που θα μπορούσε να ειπωθεί για τη συνέντευξη Τύπου ήταν ότι δεν ήταν τόσο άσχημη όσο θα μπορούσε να ήταν. Υπήρχαν μεγάλα διαστήματα που ο Μπάιντεν ήταν απόλυτα διαυγής, με μια ισχυρότερη αντίληψη της εξωτερικής πολιτικής από ό,τι θα μπορούσε ποτέ να έχει ο Τραμπ.

Αλλά εξίσου πολλές ήταν οι στιγμές που εμφανίστηκε μπερδεμένος. Οι προτάσεις του δεν ξεκινούσαν πουθενά συγκεκριμένα και δεν τελείωναν επίσης πουθενά. Εμοιαζε να ονειροπολεί, αποσυνδεδεμένος και αποστασιοποιημένος. Κάποια στιγμή, κατά τη διάρκεια μιας ατελείωτης παρένθεσης για τη Φινλανδία, αποσπάστηκε η προσοχή του και έμεινε σιωπηλός για μια… στιγμή που διήρκεσε πολύ περισσότερο από μια στιγμή. Η αμηχανία σκέπασε την αίθουσα. Τα ΜΜΕ ήταν απρόθυμοι συμμετέχοντες στο έγκλημα, γράφει ο Guardian.

Και φυσικά υπήρξαν οι αναπόφευκτες γκάφες. Μπέρδεψε την Ευρώπη με την Ασία. Αποκάλεσε την Καμάλα Χάρις «αντιπρόεδρο Τραμπ», προκαλώντας σοκ στο έθνος. Δεν μπορείς να συνεχίσεις να κάνεις τέτοιου είδους λάθη και να προσποιείσαι ότι δεν τρέχει τίποτα.

«Είμαι έτοιμος τώρα και θα είμαι έτοιμος σε τρία χρόνια από τώρα να ασχοληθώ με τον Πούτιν», επέμεινε ο Μπάιντεν. Μόνο που δεν ακουγόταν, ούτε φαινόταν έτοιμος. Είναι σαν ο Μπάιντεν να περιμένει ένα θαύμα. Να επαναφέρει την προεκλογική εκστρατεία του στην αρχή της, όταν τίποτα από όλα αυτά δεν είχε συμβεί. Μόνο που τα πράγματα δεν λειτουργούν έτσι.

Ούτε αρκεί απλώς να σκεφτούμε πώς θα μπορούσε ο Ντόναλντ Τραμπ να είχε απαντήσει σε οποιαδήποτε από αυτές τις ερωτήσεις, καταλήγει ο Guardian. Ο πήχης δεν πρέπει να είναι τόσο χαμηλά. Οι Δημοκρατικοί αξίζουν κάτι καλύτερο. Η Αμερική αξίζει κάτι καλύτερο.

Ο κόσμος αξίζει κάτι καλύτερο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News