Τις προάλλες, ένας αναγνώστης μού έστειλε μια φωτό της SZ που τράβηξε ο ίδιος κάπου στην πόλη. Δεν κυκλοφορούν και πολλές από δαύτες. Και δη στην Ελλάδα; Σπάνιο κόσμημα στην Αθήνα. Η SZ δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει «μαϊντανός». Κι αυτό γιατί, μια φορά και έναν καιρό, τέλη της δεκαετίας του ’80 και αρχές του ’90, η Alfa κατασκεύασε μόλις 1.036 κομμάτια για την κλειστή και άλλα 280 για την καμπριολέ. Πόσα δηλαδή να απομένουν, τρεις δεκαετίες και πλέον μετά, και μάλιστα σε ελληνικό έδαφος;

Το σπάνιο κόκκινο τέρας αποτελεί ακόμη σημείο πόλωσης. Η «Il Mostro», όπως ήταν το παρατσούκλι αυτού του κουπέ που βασιζόταν στην 75άρα της Alfa, δεν είχε την ομορφιά μιας κλασικής μιλανέζας. Ο Zagato και η Alfa φαινόταν σα να είχαν πετάξει τη βίβλο βιομηχανικού σχεδιασμού στον κάλαθο των αχρήστων. Πολλοί την παρομοίαζαν με κουτί για παπούτσια. Αμ, έλα μου που στην αεροδυναμική σήραγγα της Fiat η αιρετική SZ είχε δείξει αεροδυναμικό συντελεστή (Cd) 0.30.

Αν μη τι άλλο, θα έπρεπε να ήταν το γρηγορότερο «κουτί για παπούτσια» στον κόσμο. Εκανε τα 0-100 χλμ./ώρα σε 7 δευτερόλεπτα, είχε επίσημη τελική 245, ενώ δεξιά και αριστερά λέγεται πως έχει καταγράψει 275 χλμ./ώρα. Η ιταλική «μαφία» είχε κάνει τα δικά της, πολλοί λένε πως η SZ απέδιδε κάμποσα άλογα παραπάνω από τα τυπικά 210 στις δυναμομετρήσεις με το συνήθη ύποπτο τρίλιτρο V6 της Alfa 75 να δέχεται έξτρα περιποιήσεις. Οπως μου έλεγε ο φίλος Γιώργος, γκουρού στις 75άρες, το μοτέρ της SZ είχε υψηλότερη συμπίεση, επανασχεδιασμένη εξαγωγή, βελτιωμένα σχεδόν όλα τα κινούμενα μέρη του και σημαντικά περιθώρια βελτίωσης. Και το σύνολο είχε απέδιδε 1.1 g πλευρικής επιτάχυνησς.

Πέραν αυτών, ακουγόταν και υπέροχα. Ο κινητήρας της, ένας, κατά κοινή ομολογία, από τους καλύτερους και μουσικότερους V6 που βγήκαν ποτέ από ιταλικό έδαφος, ήταν μέρος μόνο της ψαγμένης μηχανολογίας. Για παράδειγμα, η ανάρτηση ήταν προδιαγραφών Group A / IMSA ενώ οι ράβδοι στρέψης αντικαταστάθηκαν από coil-over της Koni, ειδικά σχεδιασμένες για την SZ, όπως και τα πίσω αμορτισέρ. Λόγω δε του χαμηλού αμαξώματος, οι πίσω «μπουκάλες» διέθεταν επιλογή που ανασήκωνε το αυτοκίνητο κατά 5 εκατοστά, προκειμένου να μη το γδέρνεις κάθε φορά που θα περνούσες από αυτά τα ανεπιθύμητα και άκρως σπαστικά σαμαράκια.

Το πακέτο συνδυαζόταν με φρένα  μεγαλύτερης διαμέτρου, κιβώτιο με ανεξάρτητο σύστημα ψύξης καθώς και διαιρούμενες ζάντες Speedline, ειδική παραγγελία για την Alfa Romeo SZ. Στα τέσσερα άκρα επαφής με τον δρόμο τοποθετούνταν τα ασύμμετρα ελαστικά P-Zero της Pirelli, ακολουθώντας τα χνάρια της μεγάλης ξαδέλφης, της Ferrari F40 – εντάξει, καμία σχέση μεταξύ τους, αλλά το «αίμα» έρεε κοινό μεταξύ των ιταλικών ομίλων.

Ομως αυτό που υπερίσχυε στα μάτια των πολλών ήταν το «απ’ έξω», η εμφάνιση. Το κοινό, συνηθισμένο σε κλασικές αναλογίες, διχαζόταν. Δεν ήταν τυχαίο. Η Alfa SZ τού πέταγε στα μούτρα μία σκόπιμα ανατρεπτική εικόνα. Προφανώς και δεν είχαν ξεχάσει οι Ιταλοί να σχεδιάζουν όμορφα αυτοκίνητα. Ήταν κίνηση θάρρους, αισθητικής τόλμης, σχεδιαστικού τσαμπουκά. Και ακριβώς αυτό: το ότι τη βλέπεις τριάντα χρόνια μετά και λαμβάνεις στο μέιλ σου μια φωτό που τράβηξε κάποιος, είναι δείγμα διαχρονικής προσωπικότητας. Ναι, η προσωπικότητα είναι που συχνά λείπει από σημερινές, μακράν πιο άρτιες, κομπιουτερίστικες, βγαλμένες από έρευνες αγοράς, κατασκευές. Η SZ είχε καντάρια από δαύτη. Και αυτός είναι ο λόγος που όταν προέκυψε ένας, αγνώστων στοιχείων, εύπορος συλλέκτης που ζήτησε, εντός του 2022, να του φτιάξουν, κατά παραγγελία, την πράσινη που βλέπετε δίπλα στην κόκκινη, ως σχεδιαστική επιρροή χρησιμοποιήθηκε η «Il Mostro». Ποιος ξέρει πόσο θα πουληθεί κάποτε αυτή η one-off κατασκευή που το πλήρες ονοματεπώνυμό της είναι «Alfa Romeo Giulia Short Wheel Base Zagato».

Μιλώντας για χρήμα, πάντως, η πρόγονός της, η SZ, ενώ μέχρι πριν λίγα χρόνια πουλιόταν μεταξύ 40.000 και 70.000 ευρώ (πάντα μιλώντας για καλά δείγματα), σήμερα οι τιμές σκαρφάλωσαν στα 100.000 ευρώ και αναμένεται αυτό να γίνει ο κανόνας παρά η εξαίρεση. Love or hate;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News