Ποιος δεν έχει ξαπλώσει στο ύπαιθρο, σε μια αμμουδιά ή στο γρασίδι, για να παρατηρήσει τον έναστρο ουρανό ανά τις χιλιετίες της ανθρωπότητας; Το να κοιτάμε τον ξάστερο ουρανό είναι σαν να κοιτάμε έξω από το φινιστρίνι μας, μέσα από αυτό το μικρό διαστημόπλοιο που μας φιλοξενεί και περιστρέφεται στο σύμπαν, από τον μικροσκοπικό και ολοένα πιο καυτό πλανήτη μας.

Εξω από το φινιστρίνι, στρέφοντας το βλέμμα μας ψηλά, στη μαγική σιωπή της νύχτας, βλέπουμε τον μαύρο ουρανό που είναι διάσπαρτος με αμέτρητα, μυστηριώδη φωτεινά σημεία με φόντο μια ψυχρή, απόμακρη και μεγαλειώδη απεραντοσύνη. Το όλο σκηνικό κάνει την καρδιά να σκιρτά και προκαλεί την περιέργειά μας να μάθουμε τι συμβαίνει στα βάθη του Σύμπαντος, μας ωθεί να κοιτάξουμε πιο πέρα και όσο πιο βαθιά γίνεται.

Σταδιακά μάθαμε να κοιτάμε παραπέρα. Ανακαλύψαμε ότι οι κουκκίδες στον ουρανό είναι μεγάλα μακρινά αστέρια, όπως ο Ηλιος, που χωρίζονται από εμάς από απέραντους και ψυχρούς διαστρικούς χώρους. Μάθαμε ότι πέρα από το τεράστιο πλήθος των δισεκατομμυρίων αστέρων που συνθέτουν τον γαλαξία μας, υπάρχουν ακόμη πιο τεράστιοι αστρικοί χώροι και δισεκατομμύρια άλλοι παρόμοιοι γαλαξίες που αποτελούνται από πάμπολλα δισεκατομμύρια αστέρια ο καθένας.

Βαλθήκαμε επίσης να κατασκευάζουμε ολοένα πιο περίπλοκα και ακριβή όργανα παρατήρησης που μας προσέφεραν εικόνες αδιανόητων και θεαματικών φαινομένων. Σε άρθρο του στην Corriere della Sera ο διακεκριμένος ιταλός θεωρητικός φυσικός Κάρλο Ροβέλι κάνει λόγο για «παράτολμες ουράνιες τραγωδίες», έχοντας κατά νου «αστέρια που εκρήγνυνται και μεταμορφώνονται σε κοσμικά πυροτεχνήματα, πύρινα νεφελώματα που περιστρέφονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα γύρω από κολοσσιαίες μαύρες τρύπες, τερατωδώς συμπαγείς αστέρες νετρονίων που σμίγουν».

Κάποια στιγμή διαπιστώσαμε πως ολόκληρο το Σύμπαν προήλθε από μια γιγαντιαία κοσμική έκρηξη πριν από δεκατέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια, μια έκρηξη την οποία εξακολουθούμε να μην κατανοούμε πλήρως. Οσο πιο μακριά, όσο πιο βαθιά καταφέρναμε να κοιτάξουμε στα έγκατα του Σύμπαντος, τόσο περισσότερο συγκλονιζόμασταν από την απίστευτη ομορφιά και την αδιανόητη απεραντοσύνη του κόσμου.

Σήμερα, χάρη στην εξαιρετική ισχύ του διαστημικού τηλεσκόπιου Webb, μπορούμε να δούμε τόσο μακριά, «που το φως, με την ακραία ταχύτητά του, χρειάστηκε σχεδόν όλα αυτά τα δεκατέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια για να φτάσει σε εμάς», εξηγεί ο ιταλός φυσικός. Χάρη στο Webb βλέπουμε εικόνες γαλαξιών, όπως ήταν όταν το Σύμπαν είχε μόλις προκύψει μετά την αρχική έκρηξή του, γαλαξιών που κατά πάσα πιθανότητα δεν υπάρχουν εδώ και καιρό, χάρη στο Webb μπορούμε πλέον να βυθίσουμε το βλέμμα μας στο απώτατο παρελθόν του κόσμου με κάθε νέα εικόνα να μας αφήνει άναυδους.

Σύμφωνα με τον Κάρλο Ροβέλι πρόκειται για το ίδιο συναίσθημα που κυριεύει τον καθένα, όταν ξαπλώνει για πρώτη φορά στο ύπαιθρο, σε μια αμμουδιά ή στο γρασίδι και, κοιτάζοντας τα άστρα, αντιλαμβάνεται την «ιερή απεραντοσύνη της πραγματικότητας», το πόσο μικροί, μικροσκοπικοί είμαστε αλλά και «το πόσο ανόητοι είμαστε που, εδώ, μέσα στο εύθραυστο διαστημόπλοιό μας, σπαταλάμε τον χρόνο μας διαπληκτιζόμενοι, ανησυχώντας μόνο ότι οι μεν θα επικρατήσουν έναντι των δε, για μερικά φράγκα παραπάνω».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News