Υπάρχει ένας γενετιστής στο Βέλγιο, ονόματι Maarten Larmuseau, ο οποίος ασχολείται με το ερώτημα πόσα άτομα έχουν φυσικό πατέρα διαφορετικό από αυτόν που έχει καταχωριστεί σαν γονέας τους κατά τη γέννησή τους. Θέμα λεπτό, οπωσδήποτε, όσο και εξόχως περίεργο για τον κοινό παρατηρητή. Ο Βέλγος εργάζεται στο Πανεπιστήμιο KU Leuven και ειδικεύεται στη μελέτη «της συχνότητας αυτού του φαινομένου».

Η Corriere della Sera εξήγησε ότι ο εν λόγω ερευνώντας ανακάλυψε πως τα τελευταία 500 χρόνια το ποσοστό των παιδιών που γεννήθηκαν από πατέρες διαφορετικούς από εκείνους που εμφανίζονται στο ληξιαρχείο σαν γονείς είναι κοντά στο 1%. Επίσης, ότι το φαινόμενο παρατηρείται συνήθως σε περιόδους μεγάλων κοινωνικών αλλαγών.

Στην έρευνά του ο Βέλγος βρήκε και ένα στοιχείο που αφορά μία προσωπικότητα: ανακάλυψε ότι τέτοιο παιδί, «αγνώστου πατρός» σαν να λέμε, ήταν και ο Λούντβιχ βαν Μπετόβεν (ο Larmuseau έκανε τις σχετικές αναλύσεις DNA και δήλωσε ότι «υπάρχει ασυμφωνία μεταξύ της γραφειοκρατικής και της βιολογικής γενεαλογίας του μουσουργού»).

Αλλά τι είδους αναλύσεις DNA κάνει ο Βέλγος; Χρησιμοποιεί μέθοδο που συνδυάζει τα ιστορικά γενεαλογικά αρχεία, των ληξιαρχείων δηλαδή, με τεστ DNA ζωντανών ανθρώπων. Επαληθεύει τα γενεαλογικά δέντρα από το 1400, ελέγχοντας τα χρωμοσώματα Υ. Ετσι βρίσκει ποιος δεν είναι τέκνο τού από νομικής απόψεως «μπαμπά του». Το αποτέλεσμα του προαναφερθέντος 1% ο Βέλγος το απέδωσε «στην αστικοποίηση του 19ου αιώνα».

Τι σημαίνει, πάλι, αυτό; Οτι οι άνθρωποι, μόλις εγκατέλειψαν τα χωριά και πήγαν να εργαστούν στις πόλεις, άρχισαν να τεκνοποιούν εκτός συζυγικής σχέσης. Το φαινόμενο, είπε ο Βέλγος,  μπορεί να αποδοθεί σε όντως εξωσυζυγικές σχέσεις, αλλά και σε βιασμούς. Μάλιστα βρήκε ότι αυξημένα ποσοστά τέτοιων τεκνοποιήσεων είχαν «οι φτωχές γειτονιές των βελγικών και ολλανδικών κοινοτήτων».

Προ ετών τέτοια έρευνα σαν αυτήν που διεξάγει ο Βέλγος ήταν σχεδόν αδιανόητη, έγραψαν οι Ιταλοί, επειδή ανέκυπταν ζητήματα κληρονομιάς ή και τιμής με την ηθική σημασία της λέξης. Τον Βέλγο απασχόλησε και το ζήτημα του κατά πόσον η πατρότητα είναι, πέρα από βιολογικό, και κοινωνικό φαινόμενο (με την έννοια ότι η σημασία του πατρικού ρόλου διαμορφώνεται και από τις ανθρώπινες κοινωνίες).

Αντιμέτωπος με ένα τόσο λεπτό θέμα, σχολίασε η Corriere, όπως είναι η βιολογική πατρότητα και η πιθανή ασυμφωνία με τον πατέρα που μεγάλωσε έναν γιο ή μια κόρη, αναρωτιέται κανείς ποιον σκοπό εξυπηρετούν τέτοιου είδους έρευνες. «Η απάντηση είναι προφανώς σύνθετη, αλλά υπάρχουν πολύ σοβαροί λόγοι, που σχετίζονται με την ιατροδικαστική ταυτοποίηση ή με τη γενετική Ιατρική, ώστε να μην παραμεληθούν τέτοιες έρευνες. 

»Κάθε χρόνο εκατομμύρια άνθρωποι ανακαλύπτουν ότι ο πατέρας που τους μεγάλωσε δεν είναι ο βιολογικός τους πατέρας, κάτι που επιφέρει συναισθηματικό σοκ. Ο Larmuseau προσφέρει υποστήριξη σε όσους αναστατώνονται εξαιτίας τέτοιων αποκαλύψεων, ακόμη και αν αυτές αφορούν μακρινούς προγόνους τους. Και αυτός είναι ο λόγος που ο γενετιστής δεν κάνει τεστ μεταξύ ζώντων συγγενών, αλλά επιλέγει μόνο αντιστοιχίες μεταξύ ζωντανών απογόνων ανθρώπων που πέθαναν ακόμη και πριν από 200 ή 300 χρόνια».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News