O ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν, περιτριγυρισμένος από τη δική του διανόηση, τύπου Αλεξάντρ Ντούγκιν, ανακοίνωσε το άνοιγμα ενός νέου κεφαλαίου στη σύγκρουσή του με τη Δύση. Οι διεθνείς σχέσεις, υποστήριξε ο άρχων του Κρεμλίνου, έχουν εισέλθει στην εποχή των θεμελιωδών αλλαγών και μια νέα παγκόσμια τάξη, η οποία αντανακλά την ποικιλομορφία του πλανήτη μας, διαμορφώνεται στον κόσμο. Αυτές οι διαδικασίες δεν μπορούν να σταματήσουν, είπε.

Ο Ετσιο Μάουρο έγραψε στη Repubblica ότι ο πραγματικός στόχος του Πούτιν «πίσω από τα τανκς που εισέβαλαν στην Ουκρανία και ξανάφεραν τον πόλεμο στην Ευρώπη έπειτα από τη μακρά μεταπολεμική περίοδο ειρήνης» ήταν η αλλαγή του παγκόσμιου status quo. Δηλαδή η εξάλειψη των θεμελιωδών στοιχείων στα οποία βασίστηκε ο μεταπολεμικός (Β’ΠΠ) κόσμος, τουτέστιν «η κοινή δέσμευση περί συνύπαρξης διά εγγυητικών μέτρων προστασίας της ειρήνης, της ελευθερίας και του δικαίου».

Ο ιταλός αρθρογράφος, πιστεύοντας ότι «πρέπει να πάρουμε στα σοβαρά τις διακηρύξεις του Πούτιν», προσπάθησε να εντοπίσει την απαρχή της μετατόπισής του και, τελικά, της στροφής του «κατά της διεθνούς ισορροπίας». Πότε ακριβώς τού μπήκε η ιδέα ότι το διεθνές μεταπολεμικό κομπρεμί απέτυχε και πλέον βαδίζουμε χωρίς κοινό μπούσουλα, «χωρίς κοινή αντίληψη του καλού και του κακού». Ο Μάουρο προσδιόρισε την κατάσταση.

«Ολα άρχισαν πριν από 17 χρόνια, στη Διάσκεψη του Μονάχου για την Ασφάλεια, όταν ο Πούτιν κατήγγειλε το μονοπολικό μοντέλο λέγοντας ότι είναι απαράδεκτο και καταστροφικό. Βέβαια, στο τέλος της ομιλίας του σχεδόν απολογήθηκε για όσα είπε, υποστηρίζοντας ότι ‘‘η πολεμική του’’ έγινε απλώς στο πλαίσιο μιας διεθνούς διάσκεψης, όμως ύστερα από 15 χρόνια εκείνα τα λόγια του έγιναν σφαίρες, βλήματα και βόμβες στην Ουκρανία».

Από τότε ο Πούτιν «είχε στόχο να παρουσιαστεί ως ο αποκλειστικός αρχιτέκτονας ενός εναλλακτικού μοντέλου, ως ο αρχιτέκτονας της νέας παγκόσμιας τάξης». Οσο για τον στόχο αυτής της νέας παγκόσμιας τάξης, ο Μάουρο έγραψε ότι δεν είναι άλλος από την υπονόμευση των Δυτικών χωρών και «τη μετατόπιση του άξονα του κόσμου μακριά από τη Δύση».

Οι ακρογωνιαίοι λίθοι του σχεδίου Πούτιν περί πολυπολικού κόσμου είναι η απόρριψη της Δυτικής ηγεμονίας, η παράδοση αυτής της ηγεμονίας στους Ανατολικούς: στη Ρωσία που κρατάει για τον εαυτό της τον βασικό παγκόσμιο ρόλο, στην Κίνα και στο Ισλάμ. Κατά τον ιταλό δημοσιογράφο, ο Πούτιν βασίζει όλο το σχέδιό του στο «φανταστικό πεπρωμένο της Ρωσίας», η οποία αυτοπαρουσιάζεται στον μη Δυτικό κόσμο ως «μεταφιλελεύθερη και συντηρητική επαναστατική δύναμη κατά του μηδενισμού και υπέρ της παράδοσης».

Το ανυπέρβλητο εμπόδιο στο συγκεκριμένο παγκόσμιο σχέδιο του Πούτιν είναι η φιλελεύθερη δημοκρατία της Δύσης, κατέληξε ο Μάουρο. Η φιλελεύθερη δημοκρατία διαθέτει την ικανότητα, τους θεσμούς και τις μεθόδους ώστε να κυβερνά, συγχρόνως όμως και την αστική ηθική και κουλτούρα.

Κατά το ιδεολόγημα της Μόσχας, από το 1991 (έτος διάλυσης της Σοβιετικής Ενωσης) ο φιλελευθερισμός άρχισε να εκρήγνυται, όμως σήμερα πλέον υποχωρεί χωρίς να μπορεί να διαχειριστεί τις οικονομικές, τις κοινωνικές, τις υγειονομικές και τις πολιτικές κρίσεις.

Για εμάς τους Δυτικούς, ολοκλήρωσε ο Μάουρο, μόνο μία απορία υπάρχει: «Εχουμε την ενέργεια, τους πόρους, τη δύναμη και τη βούληση ​​ώστε να υπερασπιστούμε το μοντέλο ζωής μας, τις αξίες μας και τον πολιτισμό μας από την πολιτισμική πρόκληση που καθοδηγεί τα τανκς του Πούτιν;»

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News