Η Πέμπτη Λεωφόρος είναι η «σπονδυλική στήλη του Μανχάταν», γράφει ο (μεταφρασμένος και στα ελληνικά) αμερικανός συγγραφέας Τζέι Μακ Iνερνι στον πρόλογο του «Fifth Avenue: 200 Years of Stories and Legends», ενός νέου λευκώματος που μόλις κυκλοφόρησε για την περίφημη λεωφόρο στην καρδιά της Νέας Υόρκης. Ωστόσο ο εμβληματικός αυτός δρόμος δεν αποτελεί απλώς το γεωγραφικό κέντρο του Μεγάλου Μήλου. Είναι επίσης η πολιτιστική καρδιά της κατεξοχήν μητρόπολης των ΗΠΑ.
Η διάνοιξη της Πέμπτης Λεωφόρου, η οποία εκτείνεται από την 142η Οδό στο Χάρλεμ έως το Ουάσιγκτον Σκουέρ Παρκ στο Γκρίνουιτς Βίλατζ, ολοκληρώθηκε κατά τη διάρκεια της αποκαλούμενης Επίχρυσης Εποχής (Gilded Age), όπως ονομάστηκαν –από το ομώνυμο σατιρικό βιβλίο του Μαρκ Τουέιν– οι τρεις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα στις ΗΠΑ.
Η λεωφόρος, που κάποτε είχε επαύλεις κτισμένες από μέλη των θρυλικών οικογενειών Βάντερμπιλτ και Αστορ, σήμερα είναι ένας από τους διάσημους και ακριβούς εμπορικούς δρόμους στον κόσμο, καθώς και αγαπημένος προορισμός τουριστών, αλλά και των ίδιων των Νεοϋορκέζων.
Το νέο λεύκωμα παρουσιάζει την ιστορία της Πέμπτης Λεωφόρου μέσα από 200 φωτογραφίες και εικονογραφήσεις, αναδεικνύοντας τα μέρη αλλά και τους ανθρώπους που συνέβαλαν στο να γίνει μια από τις πιο θρυλικές οδούς στον κόσμο.
Τι ακριβώς είναι, όμως, σήμερα η Πέμπτη Λεωφόρος; Οπως θυμίζει ο Τζέι Μακ Ινερι στον πρόλογο του λευκώματος, ο Ουίλιαμ Μέικπις Θάκερι έγραφε για το Λονδίνο, ενώ ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ για το Παρίσι, όμως στις αρχές της δεκαετίας του 1990 δεν υπήρχε καμία αμφιβολία πως η Νέα Υόρκη είχε αντικαταστήσει τις δύο αυτές μητροπόλεις της Γηραιάς Ηπείρου ως το κέντρο του κόσμου, ενώ η Πέμπτη Λεωφόρος ήταν και εξακολουθεί να είναι η σπονδυλική στήλη του Μανχάταν.
«Η Πέμπτη δεν είναι μια ενιαία οντότητα, φυσικά. Είναι μια σειρά από συνδεδεμένους κόσμους, λιανικού εμπορίου, δομών φιλοξενίας, κατοικιών. Κόβει το Μανχάταν στα δύο σχεδόν τέλεια: από τη μια πλευρά υπάρχει η Ιστ Σάιντ, από την άλλη η Γουέστ Σάιντ. Προχωρώντας βόρεια, από την 60ή Οδό και πάνω, με κατεύθυνση προς το Χάρλεμ, συναντάτε το Σέντραλ Παρκ στη δυτική πλευρά, που προσφέρει μια ευχάριστη και πράσινη αίσθηση ηρεμίας, ενώ στην ανατολική πλευρά υψώνονται επιβλητικές πολυκατοικίες.
»Αυτοί οι ουρανοξύστες κατοικιών είναι σχετικά διακριτικοί, όπως αρμόζει στην παλιά αστική τάξη που φωλιάζει μέσα τους. Κοιτάζοντας πέρα από το πάρκο, όσοι ζουν εκεί βλέπουν τους πύργους τής πολύ πιο θορυβώδους Γουέστ Σάιντ, όπου ζουν οι νεόπλουτοι» γράφει ο Τζέι Μακ Ινερι στον πρόλογο του λευκώματος-φόρου τιμής στον πιο διάσημο δρόμο της Νέας Υόρκης.
Γιατί, όμως, επισκέπτες και ντόπιοι εξακολουθούν να λατρεύουν την 5η Λεωφόρο; «Εδώ και πολύ καιρό είναι ο μεγάλος περίπατος της Νέας Υόρκης και το μέρος όπου ο κόσμος πηγαίνει για να χαζέψει τις βιτρίνες αλλά και να επιδείξει τα κάλλη του. Σίγουρα αυτό ήταν στα χρόνια του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ, ο οποίος γράφει για την 5η Λεωφόρο ότι πήγαινε εκεί όταν ήταν νέος άνδρας και χάζευε τα κορίτσια να περνούν» είπε ο συγγραφέας, λάτρης της Νέας Υόρκης, μιλώντας στο ιστορικό νεοϋορκέζικο περιοδικό ποικίλης ύλης Town & Country.
«Υπάρχουν σπουδαία αρχιτεκτονήματα στην Πέμπτη Λεωφόρο και τα ξενοδοχεία είναι ημιδημόσια κτίρια, οι αίθουσες υποδοχής είναι ανοιχτές στο κοινό και αποτελούν σημεία συνάθροισης. Το πιο αναγνωρίσιμο τοπόσημο στο Μανχάταν, μετά το Αγαλμα της Ελευθερίας, είναι πιθανώς το ξενοδοχείο Plaza. Η πρώτη μου εμπειρία στη Νέα Υόρκη που θυμάμαι ήταν η διαμονή στο Plaza με τους γονείς μου – είναι τόσο αναγνωρίσιμο! Στην ίδια περιοχή βρίσκονται το Sherry, το Pierre και το Bergdorf’s. Ολα αυτά τα κτίρια είναι εμβληματικά» πρόσθεσε ο Τζέι Μακ Ινερι, συγγραφέας και μιας τριλογίας για την πόλη της Νέας Υόρκης: «Brightness Falls» («Μανχάταν» στα ελληνικά), «The Good Life» και «Bright, Precious Days».
Ακολουθήστε το Protagon στο Google News